บทที่ 335 บุคคลต้องสงสัย

บทที่ 335 บุคคลต้องสงสัย เจนจิราเองก็ตามติดๆ จิรภาสให้คนขับรถไปส่งเธอ ส่วนเขาและจิดาภาก็ขึ้นรถMAYBACHรุ่นจำนวนจำกัดไป ในตอนที่พวกเขาออกจากสถานที่ถ่ายทำไป มีนักแสดงสมทบสองคนที่ทันเห็นพอดี ต่างตกตะลึงอย่างถึงที่สุด “ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วรึ” “ท่าทีใกล้ชิดขนาดนั้น เอาอะไรมาเลิกก่อน” พวกเขามองรถคนนั้นที่ขับออกไปไกล แล้วจึงก้มหน้ากลับเข้ามาที่ฉาก ไม่มีใครมั่นใจที่จะไปท้าทายเค.เอฟทั้งนั้น มิฉะนั้นก็เทียบเท่ากับการลาขาดวงการบันเทิงได้เลย “คนในกองถ่ายว่าอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงของจิรภาสค่อนข้างเย็นชา แต่ไม่ใช่พูดกับจิดาภา แต่น่าจะเป็นพวกที่ลงมือเกินกว่าเหตุนั่นมากกว่า “ไม่มีค่ะ...” จิดาภาส่ายหน้า “อือ” จิรภาสตอบรับคำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโมโห เขาควบคุมมันได้แล้ว แต่ก็ยังมีคนมาสร้างความขุ่นเคืองให้กับเขาอยู่ “ตอนได้เบาะแสของเรื่องแล้วหรือยังคะ” จิดาภาหันไปมองจิรภาส “ฉันรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของจันทนี” เธอเคยพบจันทนีครั้งหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นลูกสาวไฮโซที่หยิ่งยโส แต่คงไม่ทำเรื่องที่ไร้สมองแบบนี้หรอก เธอมาสายก่อน หลังจากนั้นจิรภาสจึงได้แต่งกับเธอ และจันทนีก็กลายเป็นคนถูกทอดทิ้ง แม้เธอจะไม่รักตัวเอง แต่คงไม่เอาเกียรติของตระกูลนุ่นแก้วมาล้อเล่นเช่นนี้ เพราะเธอย่อมรู้ดีมากกว่าใครๆ จิรภาสไม่ได้ชอบเธอ หากเรื่องนี้หลุดมาจากตระกูลนุ่นแก้วจริง ก็เท่ากับรนหาที่ตายมิใช่หรือ เช่นนั้น... ผู้ต้องสงสัยคงไม่ได้หายากขนาดนั้น “เรื่องนี้ผมจัดการเองได้ คุณอย่าได้ถามถึงมัน” จิรภาสไม่อยากบอกว่าคนที่เขาสงสัยมากที่สุดคือใคร เขารู้ หากจิดาภารู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือตระกูลวีรภัทรเมธี เธอจะยอมรับการลงมือครั้งนี้ไม่ได้แน่ๆ แต่เขาไม่ต้องการเห็นเธอเสียใจมากที่สุด จิดาภายิ่งมั่นใจความคิดของตัวเองมากขึ้นไปอีก “หากไม่ใช่พวกเขา คุณคงไม่กังวลเรื่องความรู้สึกของฉันถึงขนาดนี้ จิรภาสคะ ฉันเข้าใจความคิดของคนพวกนั้นมากกว่าคุณ ฉันไม่เป็นไร เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาลงมือเช่นนี้” จิรภาสกุมมือเธอไว้แผ่วเบา หวังจะมอบความอบอุ่นให้แก่เธอ “ในตอนนี้ผมหวังให้คุณไม่ฉลาด กับเรื่องนี้ คุณโง่อีกนิดหนึ่งก็ได้ครับ” “ฉันฉลาดก็ดีแล้วค่ะ เช่นนั้นฉันจะได้รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ถูกพวกเขายุยงจนเข้าใจคุณผิด จนกระทบต่อความรู้สึกของพวกเรา เป็นพวกเธอที่มองฉันต่ำไป” จิดาภากล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันไม่เชื่อแม้แต่คำค่ะ” “พวกเขากลัวว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ กลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลปรีดาอัครกุล แล้วจะกลับไปยังตระกูลวีรภัทรเมธีได้” “จริงหรือ หากเป็นเช่นนั้น ผมก็มีความคิดที่ดีขึ้นมาแล้ว” ริมฝีปากของจิรภาสโค้งขึ้นเล็กน้อย มือกำพวงมาลัยไว้แน่น “ผมจะได้จัดการไปพร้อมกับเรื่องของตระกูลนุ่นแก้วในทีเดียว” หากจันทนีไม่เผยเรื่องนี้ออกมา คนของตระกูลวีรภัทรเมธีจะรับรู้ได้อย่างไร ..... เมื่อกลับมาถึงบ้าน จิรภาสที่อยู่ในห้องหนังสือก็โทรหาRickทันที “ฉันต้องการช่องทางติดต่อผู้อาวุโสของตระกูลวีรภัทรเมธี” “ท่านประธานคิดจะทำอะไรหรือครับ” “เก็บไว้เป็นความลับก่อน” กล่าวถึงในอดีตที่ญาณิดามาหาจิดาภา เพราะท่านจิรชยาเคยเอ่ยถึงจิดาภาภายในบ้าน ดังนั้นจึงทำให้เธอเกิดความกลัว รู้สึกว่าคุณปู่นั้นได้สลักจิดาภาไว้ในใจ มีความเป็นไปได้ที่จะเรียกจิดาภากลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี ดังนั้นเธอจึงต้องหาทางปิดปากจิดาภาด้วยความกังวล ตอนนี้... เขาต้องให้ท่านจิรชยาได้รับรู้ ในยามที่จิดาภาอยู่ข้างนอกนั้นได้รับความทุกข์ใจและความอดสูถึงเพียงไหน และเขาเพียงมาเอ่ยเตือนในฐานะสามีของจิดาภาเท่านั้น ครึ่งชั่วโมงต่อมา รีสอร์ตทางตอนใต้ ท่านจิรชยากำลังนั่งตกปลาอยู่ข้างแม่น้ำ ทันใดนั้นผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ก็รับโทรศัพท์ และเดินมาหาเขา “ท่านประธานครับ คุณจิรภาส ประธานบริษัทเค.เอฟเรียนสายท่านครับ” “อือ” ท่านจิรชยาหยิบโทรศัพท์ ทั้งส่งสายตาให้กับผู้ช่วย ผู้ช่วยที่รับรู้ได้ก็ถอยเท้าไปทันที “สวัสดีครับท่านจิรชยา” จิรภาสเอ่ยทักทายก่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา “ฉันรู้ความสัมพันธ์ของคุณกับจิดาภา มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ” ท่านจิรชยาเองไม่ได้ปิดบัง เขาไม่ต้องการให้ปลาในแม่น้ำตกใจ จิรภาสไม่ได้เกิดความสับสนกับน้ำเสียงติดข่มขู่เล็กน้อยของท่านจิรชยา เขายังคงรักษาท่าทีของผู้น้อยไว้ รักษาท่าทีสงบนิ่งกับท่านจิรชยา “หากคุณไม่พูด ฉันก็ขอพูดก่อน วงการบันเทิงคืออะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่วังน้ำวนในนั้นช่างลึกสุดหยั่ง หลานสาวของฉันที่อยู่กับคุณคงไม่ได้รับความรู้สึกที่แท้จริงเป็นแน่” จิรภาสไม่ได้รู้สึกขุ่นข้องใจแม้แต่น้อย เพียงเอ่ยถามขึ้นหนึ่งประโยค “เมื่อวันก่อนผมให้คนนำของขวัญไปมอบให้ที่ตระกูลวีรภัทรเมธี ท่านจิรชยาได้รับหรือยังครับ” “ของขวัญรึ” “ผมส่งรูปคู่ของผมกับจิดาภาไปครับ ความจริงผมกับจิดาภาได้พูดคุยกันถึงเรื่องงานแต่งงานแล้ว จึงตั้งใจจะบอกข่าวดีนี้แก่ตระกูลวีรภัทรเมธี แต่พอหลังจากที่ผมให้คนไปมอบของขวัญ ข่าวลือที่ผมกับลูกสาวของตระกูลนุ่นแก้วจะแต่งงานกันก็ดังขึ้นมา” ท่านจิรชยาไม่มีท่าทีตอบกลับอะไร เพียงกำเบ็ดตกปลาไว้แน่น จิรภาสจึงกล่าวต่อ “ผมไม่ได้จะมาปฏิเสธว่าผมไม่รู้จักกับลูกสาวของตระกูลนุ่นแก้ว แต่นั่นคือความเข้าใจผิด และกำลังจะผ่านไปโดยเร็ว ตอนนี้จิดาภาเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวของผม ผมไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนถือโอกาสมาทำร้ายเธอ รวมถึงตระกูลวีรภัทรเมธีด้วยเช่นกัน” “จิดาภาสามารถมีชีวิตที่ดีได้แม้จะไม่มีตระกูลวีรภัทรเมธี ในสายตาของผมเธอคือสิ่งล้ำค่าที่ประเมินไม่ได้” น้ำเสียงจิรภาสนั้นยังคงเรียบนิ่งดังเก่า กล่าวถึงความสัมพันธ์ภายในและภายนอกไปโดยละเอียด ว่าเหตุใดถึงมีข่าวลือออกมาทันทีที่เขาส่องของขวัญไป มีคนในตระกูลวีรภัทรเมธีกำลังยื่นมือมายุ่งอยู่ “เจ้าเด็กนี่” ท่านจิรชยาสบถลั่น “นี่คุณกำลังสงสัยฉันรึ” “ผมเพียงมาพูดคุยเท่านั้น หากทำให้โกรธ ก็ต้องขออภัยท่านจิรชยาด้วยครับ ผมแค่ต้องการแสดงจุดยืนของผม ผมไม่มีทางปล่อยมือจิดาภา ผมจะรักเธอไปทั้งชีวิต ไม่ว่าเธอจะเป็นหลานสาวของใคร สำหรับผม เธอคือเธอครับ” กล่าวจบจิรภาสก็วางสายไป ท่านจิรชยาคิ้วขมวด และตะโกนเรียกผู้ช่วยให้มาหา “หาข่าวช่วงนี้ของจิดาภามาให้ฉัน และเตรียมรถกลับทันที” ประสิทธิภาพในการทำงานของผู้ช่วยค่อนข้างว่องไว ห้านาทีให้หลัง ท่านจิรชยาก็ได้รับรู้เรื่องของขวัญนั้น และมันได้ถูกญาณิดาขวางไว้ และยังได้เห็นหัวข้อพาดข่าวเหล่านั้นแล้วเช่นกัน “บัดซบ หลานสาวของจิรชยาคนนี้แพ้ให้กับดอกไม้กระดาษของตระกูลนุ่นแก้วนั่นรึ หลานสาวของฉันเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของพวกเขาได้อย่างนั้นรึ” “ท่านประธานครับ ท่านห้ามโกรธนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพ” ท่านจิรชยาเข้าใจในทันที ว่าทำไมจิรภาสถึงโทรมาหาเขา “เจ้าเด็กนี่ สงสัยคนของตระกูลวีรภัทรเมธีไว้ตั้งแต่แรก และจงใจโยนระเบิดนี้มาให้ฉัน” “ท่านประธานครับ คุณหนูใหญ่ไม่มีทางทำเช่นนั้น เรื่องนี้อาจจะมีความเข้าใจผิดกัน” ท่านจิรชยายกมือขึ้น ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งตกปลาต่อไปแล้ว สั่งให้บอดี้การ์ดเข้ามาเก็บเบ็ดตกปลา สองมือไพล่หลัง แล้วเดินไปยังลานจอดรถ “เขาสามารถทำให้บริษัทกลายเป็นอันดับหนึ่งในวงการบันเทิงได้ ไม่ได้พึ่งพาเพียงโชค เขาแน่ใจแล้วถึงได้เข้าหาฉัน และยังคงทดสอบฉันไปได้ตัวด้วย”