บทที่ 457 เมื่อเสียไปแล้วจึงรู้ค่า

บทที่ 457 เมื่อเสียไปแล้วจึงรู้ค่า “ทำไม.... ถึงเป็นฉันล่ะ?” ผ่านไปสักพัก สงเจ๋อจึงได้เอ่ยปากออกมาด้วยความยากลำบาก ฉันรู้ว่าเขาต้องไม่เต็มใจ ทว่าฉันก็รู้ดีว่าถ้าฉันเอ่ยปากเขาต้องไม่ปฏิเสธแน่ แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็เป็นอย่างนี้ สำหรับฉันแล้วเขาล้วนแต่ยอมรับมันโดยไม่มีเงื่อนไข ดังนั้นฉันจึงได้ติดหนี้