บทที่56 พี่เขยในอนาคต

บทที่56 พี่เขยในอนาคต เขายิ้มขณะวางกองภาพถ่ายตรงหน้าของรินรดา " รินรดา ลองดูในภาพพวกนี้มีที่ลูกชอบบ้างรึเปล่า? " รินรดากวาดตามอง ไม่นานก็เจอบรรพตที่โตมาด้วยกันกับเธอ เธอจึงหยิบขึ้นมาอย่างไม่ลังเล " คุณพ่อ หนูอยากได้นี่ค่ะ " พี่บรรพต พี่บรรพตของเธอ รินรดาไม่ใช้คนโง่ เธอรู้ว่าพ่อต้องการที่จะใช้ประโยชน์จากตัวเอง แต่ว่า ถ้าหากเธอจะได้แต่งงานกับบรรพต รินรดาคิดว่าตัวเธอจะถูกใช้ประโยชน์สักหน่อยก็คงไม่เป็นไร พ่อของเธอคิดไม่ถึงว่ารินรดาจะยินยอมง่ายดายขนาดนี้ ใบหน้าปรากฎความสงสัย " ลูกพ่อ ลูกอยากจะลองคิดดูอีกหน่อย..... " รินรดาส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ " คุณพ่อ หนูอยากได้คนนี้ " นอกเหนือจากบรรพต เธอไม่ต้องการใครทั้งนั้น ทยากรเปลี่ยนท่าทางไปเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา สศิชาที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเดินกระโดดโหยงเหยงเข้ามา ซึ่งตามหลังมาด้วย อธิชา ชัดเจนว่าทั้งสองคิดไม่ถึงว่ารินรดาจะอยู่บ้านโดยที่นี่ไม่ใช่วันหยุด ดังนั้นจึงผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ ปฏิกิริยาของสศิชาค่อนข้างจะเห็นได้ชัด ริมฝีปากนั้นยกขึ้น " คุณพ่อ พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย " ทยากรมองปฏิกิริยาของรินรดาพลางพูดกับสศิชา " สศิชา ขึ้นไปหาแม่ด้านบนก่อนนะลูก " รินรดามองการแสดงของคุณพ่อผู้ใจดีตรงหน้า หลุบตาลง ท่าทีดูเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า " รินรดา ลูกคิดดีแล้วใช่ไหม? " ทยากรพูดอย่างลังเล รินรดาพยักหน้าโดยไม่ลังเล " คุณพ่อ ถ้าจะให้หนูแต่งงาน ต้องเป็นพี่บรรพตเท่านั้นนะคะ เป็นคนอื่นไม่ได้ " เธอพูดออกมา โดยที่ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และไม่รู้ตัวว่าสศิชาได้แอบฟังอยู่ที่บันได ทยากรไม่ได้ขัดความตั้งใจของเธอ ในที่สุดตระกูลพัฒน์นรีที่ร่ำรวยยิ่งกว่าตระกูลของพวกเขา ถ้าหากปีนป่ายขึ้นไปบนนั้นได้ ก็ถือซะว่าบรรพบุรุษอวยพรให้แล้วกัน ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า เก็บรูปใบนั้น " เข้าใจแล้ว ทำไมลูกไม่อยู่ที่บ้านก่อนสักพักล่ะ " ได้ยินดังนั้นรินรดาจึงเงยหน้าขึ้น มองเห็นอธิชาที่อยู่หน้าประตูห้องครัวเข้าอย่างไม่คาดคิด " ไม่ล่ะค่ะ ที่มหาวิทยาลัยยังมีงานอยู่ " เรื่องบางเรื่องที่เธอไม่ได้พูดก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่รู้ บ้านหลังนี้มันไม่มีที่สำหรับเธอตั้งนานแล้ว เบื้องหลังที่เธอกลับไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น รู้เพียงแค่ว่าหลังจากนั้นตระกูลพัฒน์นรีปฏิเสธคำขอแต่งงานของตระกูลบวรพล แม้จะส่งเงินค่าชดเชยที่ปฏิเสธกลับมาให้พวกเขา รินรดาได้ยินข่าวนี้ตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยรู้สึกราวกับตัวเองโดนสาดน้ำเย็นเข้าใส่อย่างจัง เธอไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน วันนั้นเธอกลับไปที่บ้าน นั่งประชัญหน้ากับคุณทยากร แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ทยากรพอจะเข้าใจความรู้สึกของรินรดาอยู่บ้าง ตอนนี้ลูกสาวของตัวเองถูกปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า มันก็ค่อนข้างจะหน้าอาย เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่คล้ายกับภรรยาเก่าของตัวเอง พูดอะไรไม่ออก " ริน......เพราะพ่อใช้ไม่ได้...... " นานขนาดนี้แล้ว ตอนนี้กลับมาคิดดู ความอัปยศที่ถูกปฏิเสธรวมทั้งสีหน้าที่ดูตกต่ำของทยากรก็ยังคงติดตา รินรดารู้สึกว่ามันเป็นปัญหาของตัวเธอเอง ตอนที่ฟังสศิชาพูดออกมา ดูเหมือนว่าเรื่องในปีนั้นจะมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ " สศิชา ในขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่นี่และพูดกับเธออย่างสุภาพ เธอก็พูดมันออกมาให้ชัดเจน " " โอ้ย พี่คะ ปีนั้นคนที่แต่งงาน ไม่ใช่พี่ แต่เป็นฉันนะ.... " สศิชายกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองสีหน้าของรินรดาเหมือนโดนฟ้าผ่าแบบนั้น มันน่าสนใจยิ่งกว่าเรื่องอื่นซะอีก ผ่านไปนานรินรดาถึงเพิ่งจะหาเสียงของตัวเองเจอ " เธอพูด.....พูดมาอีกครั้งสิ.... " " โธ่ ถ้าพี่ขอร้องล่ะก็นะ ปีนั้นคนที่แต่ง คือฉัน ไม่ใช่พี่ ดังนั้น...... " สศิชายังพูดไม่จบประโยค แต่ความหมายนั้นก็แสดงออกมากระจ่างชัดแล้ว ไม่อย่างนั้นบรรพตที่ดีกับเธอมาตั้งแต่เด็ก จะปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยได้ยังไง? ไม่อย่างนั้นนิสัยของบรรพต เจอกันจะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้เลยได้ยังไง " พี่คะ พี่จะบอกว่าถ้าปีนั้นไม่เกิดเรื่องขึ้น วันนี้คนที่ยืนอยู่ข้างกายพี่บรรพตก็คงจะเป็นพี่แล้วล่ะสิ... " รินรดาเหลือบมองเธอด้วยสีหน้าซับซ้อน เธอรู้ว่าสศิชาหมายความว่ายังไง แม้แต่ตัวเธอเองก็คาดเดาแบบนั้น " อย่า.... อย่ามาพูดซี้ซั้วนะ " คำพูดที่ไม่มีความเข้มแข็งแม้แต่น้อย สศิชาเหลือบไปทางด้านข้างแวบหนึ่ง " พี่ ดังนั้นฉันขอพูด เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะค่ะ ทำไมถึงได้ดื้นรั้นขนาดนี้ " รินรดาได้ยินก็มองไปข้างๆอย่างสับสน สบเข้ากับติณห์ที่ดูเป็นกังวลเข้าพอดี เพียงแค่ครั้งเดียว รินรดารีบเบนสายตาออก แม้แต่จะมองยังไม่กล้า ติณห์ที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธออึ้งไปเล็กน้อย ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในใจ เขารู้สึกได้.....ริณรดาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เห็นดังนั้นสศิชาก็ไล่ต้อนคนข้างๆ " ลำบากพี่เขยในอนาคตของฉันแล้วล่ะ ใจของพี่ตอนนี้ ไปอยู่ในใจของใครกันล่ะนี่? " " พอแล้ว "