บทที่58 ฉันไม่เคยให้นายเป็นตัวสำรอง

บทที่58 ฉันไม่เคยให้นายเป็นตัวสำรอง " เธอเห็นชัดถึงความแตกต่างของตัวเองถึงได้ยอมแพ้หรือถอดใจไปนานแล้วล่ะ " ติณห์ไม่ใช่คนโง่ ไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ " ตอนเด็กๆ หลงใหลในตัวเขา ตอนนี้ คงพูดได้ว่าเป็นโชคชะตานะ " รินรดากล่าวเสียงต่ำ ติณห์ได้ยินดังนั้นก็หลับตาลง " ฉันเข้าใจแล้ว รินรดา เธอคิดว่าฉันอยากจะให้เธอเป็นตัวสำรองงั้นเหรอ? " ได้ยินคำถามนี้ รินรดาไม่ได้ตอบกลับ เธอเพียงพูดออกมาสามคำด้วยเสียงแผ่วเบา สามคำที่ช่างไร้ประโยชน์ " ขอโทษนะ " ติณห์สาบานว่านั่นเป็นสามคำที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต ปีนั้น ตอนที่จินตนาตัดสินใจจะทิ้งเขาไป ตอนนั้น คำที่แม่พูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย คำว่า ' ขอโทษนะ ' ที่พูดออกมาง่ายๆ เพื่ออยากจะให้ตัวเองสะอาดขึ้น " รินรดา ฉันไม่ยอมรับ " ติณห์พูด เขาไม่มองสีหน้าของรินรดาและหมุนตัวเดินออกไปทางประตูทันที รินรดาอยากจะตามไป ความรู้สึกบางอย่างกระตุ้นให้เธออยากที่วิ่งไปจะจับมือติณห์เอาไว้ แต่ก็ไม่ได้ทำ เธอเพียงแค่ยืนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ดวงตาจับจ้องแผ่นหลังของติณห์ที่เล็กลงเรื่อยๆ ค่อยๆ เลือนราง จนในที่สุดก็หายไปในความมืด ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอจิกเล็บลงบนอุ้งมือของตัวเอง ราวกับมีเพียงความเจ็บปวดจากร่างกายเท่านั้นที่จะช่วยบรรเทาหัวใจที่เจ็บปวดของเธอได้ ไม่รู้ว่าตัวเองได้ยืนอยู่ข้างนอกนั้นอยู่นานเท่าไหร่ จนรินรดารู้สึกอย่างชัดเจนได้ว่าขาของเธอชาไปหมด ถึงได้หลุดจากภวังค์ รินรดาฟังเสียงอึกทึกด้านในด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่รู้ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจยาวก่อนจะเดินเข้าไป เข้าไปในสถานที่แสนครึกครื้นแต่กลับไม่มีความสัมพันธ์ใดกับตัวเธอเลย สศิชาเหมือนว่าจะรอเธออยู่นานแล้ว เห็นเธอเดินเข้ามาคนเดียว ใบหน้านั้นไม่มีความประหลาดใจแม้แต่น้อย " พี่กลับมาแล้วเหรอคะ " สศิชาแย้มยิ้ม แต่ที่รินรดาเห็นกลับเต็มไปด้วยความร้ายกาจ " เลิกเสแสร้งเถอะ พวกเราสองคนไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากที่นี่หรอก " ในเมื่อรินรดาพูดถึงขนาดนี้ สศิชาก็เบื่อจะเล่นละคร " ทำไมล่ะ ติณห์ไม่ต้องการเธอแล้วงั้นเหรอ? น่าสงสารจริงนะ ที่ถูกทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า " " สศิชา ตัวเธอเองก็รู้ดี เธอในตอนนี้คิดว่าของที่ขโมยมาคือสิ่งที่ควรได้รับ นั่นก็เพราะเธอยังไม่เคยถูกแย่งมันไป รอให้เธอหมดประโยชน์ ดูซิชฎายุจะทำยังไง เฮอะ " รินรดาพูดอย่างมีลับลมคมใน ซึ่งทำให้สศิชานึกถึงสิ่งที่ชฎายุ ' ระแคะระคาย ' เมื่อไม่กี่วันก่อน ถึงตอนนี้ใบหน้าก็เปลี่ยนสี เธอสังหรณ์ว่ารินรดารู้อะไรบางอย่างถึงได้กล้ามาเยาะเย้ยเธอ " พี่คะ ฉันจะใช้คนคนนี้ได้เป็นยังไง คนไร้ประโยชน์อย่างเธอน่ะไม่รู้หรอก แทนที่จะห่วงฉัน ก็เป็นห่วงตัวเองก่อนจะดีกว่า " ได้ยินแล้ว รินรดาก็ไม่ได้สนใจเธอ คนที่ไม่มีหัวคิด คนอื่นพูดไปก็เปล่าประโยชน์ ในตอนนี้ บรรพตและภารดีก็รินเหล้าอวยพรมาจนถึงโต้ะของพวกเธอ " ริน ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ? " ภารดีแปลกใจเล็กน้อยที่ติณห์ไม่อยู่ที่นี่ด้วย รินรดาพยายามจะปรับอารมณ์ " พี่สะใภ้ ติณห์มีธุระก็เลยไปก่อนน่ะค่ะ ฉันมานี่เพื่อขอโทษพวกพี่แทนเขา " สศิชาที่อยู่ข้างๆ เข้ามาปั่นป่วน " พี่คะ ขอโทษแค่นี้มันไม่จริงใจนะ ต้องดื่มสักสองแก้วสิ " บรรพตมองไปที่สศิชา คิ้วขมวดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว รินรดาตกลงไปในห้วงความคิดของตัวเอง ไม่รู้สึกเลยว่าสศิชามีบางอย่างแปลกไป เธอรับแก้วไวน์มาจากสศิชาแล้วดื่มลงไปจนหมด จากนั้นจึงยื่นแก้วว่างเปล่าให้ดู " หมดแก้วเพื่ออวยพร " สศิชาหัวเราะลั่น มองภารดี " ฉันก็ควรจะดื่มด้วยเหมือนกัน ยังไงก็เพื่อพี่บรรพต แต่ฉันท้องอยู่ หมดบอกให้ดื่มน้อยหน่อยน่ะ " ภารดีไม่เข้าใจว่าสศิชาเป็นคนยังไง แต่ก็ไม่ได้ฝืดเคือง " ตามสบายเถอะ ฉันดื่มก่อน " ดื่มหมดแล้วเธอก็ทนไม่ไหวจึงดึงรินรดาออกมา แต่คิดไม่ถึงว่าใบหน้าของรินรดาจะขึ้นสีแดงเรื่อ เธอจ้องมองไปยังที่ที่หนึ่ง เธอมองตามสายตานั้นไป นั่นคือบรรพต ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ แต่แก้มแดงไม่สามารถปกปิดใบหน้าซีดเผือดของเธอได้ นี่ นี่มันอะไรกัน? บรรพตสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็ว เขาโอบภารดีโดยไม่ส่งเสียงใดๆ ส่งสัญญาณให้เธอใจเย็นลง สศิชานั่งลงราวกับกำลังดูละคร ข้างๆนั้นยังมีบรรพตที่วันนี้เอาแต่นิ่งเงียบ " ริน..... " ภารดีเรียกเพื่อดูท่าที เธอพยายามควบคุมความสงสัยภายในใจตัวเอง " ติณห์...... " รินรดากระซิบแผ่ว ชัดเจนว่าเธอเมาแล้ว เมื่อได้ยินชื่อนี้ เหล่าคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมีสีหน้าที่แตกต่างกัน บรรพตยืนอยู่โดยไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ภารดีถอนหายใจออกมาเบาๆ ในขณะที่สศิชา กลับแสดงสีหน้าพิศวง