บทที่59 ฉันไม่เคยให้นายเป็นตัวสำรอง

บทที่59 ฉันไม่เคยให้นายเป็นตัวสำรอง ติณห์ที่ออกไปแล้ว เขารับไม่ได้ที่ตัวเองถูกทำให้กลายเป็นตัวสำรอง เมื่อเป็นแบบนั้น ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ารินรดาน่ารังเกียจ เหมือนกับว่าตัวเองถูกใช้ประโยชน์เลยนะ ด้านหนึ่งช่วยเธอแก้แค้น อีกด้านก็ยังช่วยให้เธอได้คลายความเหงา ในขณะที่คิดอย่างนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายที่ไม่คุ้นเคย ใครกันที่โทรมาในเวลาแบบนี้? ติณห์รับสายด้วยความแปลกใจ " ฮัลโหล? ใครครับ? " แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไร ขณะที่ติณห์กำลังจะหมดความอดทน ทางนั้นก็มีเสียงตอบกลับมา ทั้งยังรู้ชื่อของเขาอีกด้วย " ติณห์ ฉันไม่เคยให้นายเป็นตัวสำรองเลยนะ..... " คำพูดนั้นเอ่ยออกมา ติณห์ก็รู้แล้วว่าใครกำลังพูดอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าหมายเลขนี้เป็นของใคร แล้วก็ไม่รู้ว่าโทรมาเพื่ออะไร ติณห์ไม่ต้องรอถึงประโยคถัดไป ก็ถูกไออุ่นพัดพาในคืนหนาวเย็นเพียงเพราะคำพูดนั้น เขามุ่งหมุนตัวกลับไปยังงานแต่งงานโดยไม่ลังเล สถานที่จัดงานแต่ง รินรดาเริ่มจะยืนไม่อยู่ มองใบหน้าเปื้อนยิ้มของ ' ติณห์ ' ที่อยู่ตรงหน้า วินาทีต่อมาก็เวียนหัวจนต้องนั่งลงบนเก้าอี้ บรรพตสภาพของเธอ ก็หวังว่าเธอจะดีขึ้น แต่ตอนนี้ติณห์ก็รู้เรื่องแล้ว งั้นเขาก็น่าจะกำลังมาแล้ว " ภา ให้คนพารินรดาไปพักในห้องเถอะ " ภารดีไม่รู้ว่าบรรพตได้แอบไปบอกกับติณห์ไว้แล้ว เธอยังคงกังวลอยู่ " พวกเราต้องไปบอกติณห์รึเปล่า...... " " เชื่อผม พาเธอไปพักเถอะ " " ฉันเอง ให้ฉันทำเอง " ภารดีพูดพลางเดินไปข้างๆ รินรดา ก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเธอ " ริน เดี๋ยวฉันพาเธอไปพักนะ เธอเมาแล้ว " รินรดารู้สึกว่ามีคนพูดอยู่ที่ข้างหูของตัวเอง เธอจึงพยายามลืมตามอง เห็นเจ้าสาวคนใหม่ภารดี " พี่สะใภ้ พี่สวยจริงๆ...... " ภารดีอึ้งไปเล็กน้อยกับคำชม มองทางบรรพตอย่างประหลาดใจ " อืม สวยจริงๆ " กับภรรยาของตัวเอง บรรพตไม่เคยโอ้อวดเลย " พอเถอะน่า " ภารดีเอ็ดเขาครั้งหนึ่ง ก่อนพยุงรินรดา แต่ก็ค่อนข้างจะเกินกำลัง ในตอนนี้ มือคู่หนึ่งดันภารดีออก ก่อนที่เธอจะตอบสนองอะไรก็ช้อนตัวอุ้มรินรดาขึ้นมา นั่นคือติณห์ ภารดีมองเขาอย่างตกตะลึง สศิชาก็เช่นกัน มีเพียงบรรพตที่สีหน้าดูไม่ดีสักเท่าไหร่ " เหล้าที่ภรรยาผมรินให้ คงสร้างปัญหาให้พวกคุณนะ " เมื่อพูดเช่นนั้น ติณห์ค้อมให้บรรพตเล็กน้อย แล้วอุ้มรินรดาในอ้อมแขนเตรียมจะออกไป " ติณห์ ชั้นบนมีห้องนะ " ประโยคหนึ่งภารดีตีความหมายได้มากมาย ติณห์กลับเข้าใจในทันที " ขอบคุณครับ " พูดดังนั้นก็ก้าวขายาวมุ่งไปยังประตูลิฟต์ รินรดาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นในขณะนั้นรู้สึกเหมือนกับตัวเองอยู่บนเรือที่โคลงเคลง " อย่าสั่นนักสิ......ฉันเมาเรือ...... " ติณห์มองรินรดาที่ดูเหมือนจะฝันร้ายอย่างขำๆ " ตื่นได้แล้ว " พูดพลางวางเธอลงบนเตียง " จอดแล้วเหรอ? " รินรดาลืมตาพร่ามัว พบว่าติณห์ในความฝันจู่ๆ ก็ออกมาอยู่ต่อหน้าเธอในตอนนี้แล้ว " ทำไมฉันยังฝันอยู่ล่ะเนี่ย? " ครุ่นคิดด้วยสีหน้านิ่งขรึม จากนั้นก็เลือกที่จะหลับตาลง ติณห์รู้ว่ารินรดาเมาแล้วจะเป็นสภาพนี้ เรื่องนี้รู้นานแล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นมาบอก ตัวเองก็แบกเหล้ากลับไปทั้งวัน ตอนนี้ รินรดาเกาะรั้งเสื้อผ้าของตัวเอง ขดตัวราวกับหลับไหลไปอีกครั้ง " ไม่ต้องนอนแล้ว คืนนี้ยังอีกยาวไกล นอนมากไปจะเสียเวลาเอานะ " ติณห์พูดพลางถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แต่เมื่อปลดเสื้อผ้าของรินรดา เพราะอีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือ จึงค่อนข้างยากลำบาก แต่ก็ยังขัดขวางติณห์ไม่ได้ เขาฉีกมันออกตรงๆ รินรดารู้สึกเย็นวาบที่ร่างกายอย่างสะลึมสะลือ ลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองเปลือยเปล่าไปแล้ว " อ้ะ! " เห็นติณห์อุ้มรินรดาขึ้นไปยังห้องชั้นบน วันรุ่งขึ้น รินรดาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมึนงง เห็นกระดูกไหปลาร้าเซ็กซี่และใบหน้าที่คุ้นเคยนี้ในคลองสายตา รินรดาเหมือนว่าจะเดาอะไรออก เธอเบิกตาโพลง มองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนยังไม่สร่างก็ยังไม่เป็นไร พอสร้างเมาแล้ว ความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมาจากส่วนล่าง ขณะที่รินรดาคิดอยากจะพูดอะไร ติณห์ที่อยู่ข้างกายก็ส่งเสียงหาวออกมา ก่อนลืมตามองใบหน้าตกตะลึงของรินรดา " ตื่นแล้วเหรอ " ฟังเสียงหาวของอีกคน รินรดารู้สึกเหลือเชื่อนิดหน่อย แต่ไม่รอให้เธอเปิดปากพูด ติณห์ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน " โอเค เธอไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง จะว่าไป เมื่อคืนเธอน่ารักมากเลยนะ " ใบหน้าของรินรดาถูกเขาทำให้ขึ้นสีแดงเรื่อ แต่ก็ไม่สับสนอีกแล้ว แล้วก็เริ่มที่จะหยอกล้อกับติณห์ " ในเมื่อพูดออกมาว่าฉันทำตัวดีขนาดนั้นแล้ว แล้วไหนล่ะรางวัล? " ติณห์จ้องมองรินรดาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงยิ้มออกมาจนเห็นฟัน " ได้เลย งั้นฉันจะให้รางวัลเธออีกครั้งล่ะนะ "