บทที่62 ลักพาตัวคุณหญิง

บทที่62 ลักพาตัวคุณหญิง สศิชาเริ่มใช้ส้นสูงของรองเท้าเหยียบรินรดาที่อยู่ในกระสอบ จากนั้นก็กระทืบซ้ำอีกครั้ง เธอส่วนไหนไป สศิชาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน " รินรดา! คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีวันนี้! ฮ่าฮ่า คุณหนูรินรดาตอนนี้กลายมาเป็นนักโทษ ไม่เคยได้รับรสชาติแบบนี้ล่ะสิ! แต่ว่า ความทุกข์ที่เธอได้รับมันไม่ถึงหนึ่งในสิบกับที่ฉันเคยได้รับด้วยซ้ำ ฉันจะค่อยๆทรมาณเธอ แต่จะไม่ให้ตาย ฉันจะค่อยทำให้เธอทรมาณจนทนไม่ได้เชียวล่ะ! " รินรดายังคงไม่ได้สติ ดังนั้นรอบตัวเธอเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็ไม่ได้มีความรู้สึกรับรู้ใดๆ นอกจากความเจ็บปวดของร่างกาย แผนสำเร็จแล้ว แต่มันก็ยังไม่พอที่จะทำให้เธอมีความสุขได้ สศิชาจึงเริ่มโทรหาชญานี เพียงแค่ต่อสายได้ อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็ส่งเสียงแทบจะรอไม่ไหว " เป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม? " " แน่นอน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันคงไม่มีเวลาโทรหาเธอแบบนี้หรอก " สศิชาระริกระรี้ แต่ก็ยังคงมีความคิดพื้นฐานที่สุด " นั่นมันคือเรื่องในอนาคต เธออย่าลืมให้คนไปขัดขวางการตามหาผู้หญิงคนนั้นล่ะ! จำไว้ให้ดีว่าต้องถ่วงเวลาติณห์เอาไว้! ทางที่ดีให้เขาลืมผู้หญิงคนนั้นไปซะ เมื่อทุกฝ่ายยอมแพ้ พวกเราจะได้ค่อยๆทรมาณหล่อนให้หนำใจ แล้วทำลายซะ! " เพียงนึกถึงอนาคตอันหอมหวานชญานีก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว! จากนั้นก็เอ่ยตอบ " ได้เลย! ตอนนี้คงต้องหยุดพูดเรื่องพวกนี้กับเธอก่อน ฉันจะไปขัดขวางติณห์ " หลังจากวางสาย รินรดาสับสนมึนงง สศิชาทนรอไม่แทบไหว …… ชญานีในขณะนั้นดีใจจนบรรยายออกมาไม่ได้ ชญานีปิดโทรศํพท์ก่อนเดินออกจากห้อง พบกับเพื่อนร่วมงาน " หมอธีภพ บังเอิญจัง คุณมาเติมน้ำเหรอคะ? " " ครับ หมอชญานี บังเอิญจริงๆนะครับ " " งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ " พูดจบ ชญานีก็เดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมา โดยที่เขาไม่รับรู้ ในขณะนั้น เพื่อนร่วมงานคนนี้ของเขา ภายใต้แว่นตาของหมอชญานีคนนี้ราวกับฉายประกายบางอย่าง …… สศิชาไม่รู้ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เหลือเพียงแค่รินรดาที่ถูกจับไว้เท่านั้น แต่รินรดาเองก็เริ่มฟื้นคืนสติขึ้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ได้ สิ่งที่เธอรู้สึกเป็นอย่างแรกเมื่อตื่นขึ้นมานั้นคือความเจ็บปวด ไม่ว่าที่หัวหรือต้นขา ถึงกับรู้สึกได้ว่าที่ต้นขามีเลือดไหลออกมา เธอพยายามลืมตาขึ้น แต่กลับพบว่าตรงหน้าของตัวเองมีเพียงความมืด เธอตั้งใจจะใช้มือแกะสิ่งที่ปิดตาไว้ออก แต่มือกลับถูกมัดรวบเอาไว้ รวมทั้งขาทั้งสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้ สภาพเธอในตอนนี้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย โชคยังดีที่จมูกยังไม่ถูกอุดไปด้วย ดังนั้นเธอจึงเริ่มสูดอากาศรอบๆตัว พยายามที่จะหาเบาะแสที่เป็นประโยชน์ ยังไงก็ตาม รอบตัวเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นที่เธอไม่คุ้นเคย ตอนนี้รินรดาหมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ เพียงแต่ว่า สถานณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ทำให้รินรดามั่นใจแล้วว่าตัวเองได้ถูกลักพาตัวมาแล้ว ทันใดนั้น รินรดาเหมือนกับได้ยินเสียงประตูที่ถูกเปิดออก ตามด้วยเสียงฝีเท้า เสียงนั้นเบามาก เบาจนผิดปกติ ให้ความรู้สึกเหมือนกับขโมยที่แอบย่องเข้าไปในบ้านคนอื่น แน่นอน นี่ต้องไม่ใช่ขโมยอยู่แล้ว ขานั้นก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือคู่หมั้นเก่าของรินรดา ชฎายุที่เกือบจะมาเป็นสามีของเธอนั่นเอง เขาเดินช้าๆอย่างระมัดระวัง ค่อยเข้าหากระสอบที่รินรดาถูกคลุมอยู่ ทันทีที่มือสัมผัสกระสอบเขาก็ปลดมันออก แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาตกใจนั่นคือรินรดาตื่นขึ้นมาแล้ว ทันทีที่กระสอบถูกเปิดออก รินรดารู้สึกราวตัวเองได้พบแสงสว่างอีกครั้ง เป็นเวลาที่ยาวนานที่ตกอยู่ในโลกที่มืดมิด รินรดาไม่เคยรู้สึกว่าแสงสว่างของโลกจะสำคัญขนาดนี้มาก่อน ยังไงก็ตาม ก่อนที่รินรดาจะให้เห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณที่ให้แสงสว่างกับเธอ และยังไม่ทันที่จะได้ใกล้ชิดกับแสงนั้นก็ถูกพรากไปอีกครั้ง แทนที่ด้วยความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุดอีกแบบ แต่ในครั้งนี้ยังดีกว่ามากที่ไม่น่าหดหู่ขนาดนั้นแล้ว รินรดาอยากจะพูด แต่เธอก็เพิ่งจะพบว่าปากของเธอถูกอุดไว้ด้วยอะไรบางอย่าง! ไม่มีทางที่ส่งเสียงออกมาได้เลย ดังนั้น เธอย้ายจากพันธนาการหนึ่งไปยังอีกหนึ่ง แม้ว่าจะไม่ได้น่าหดหู่ขนาดนั้นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกไม่สบายใจของรินรดาถึงได้เพิ่มมากขึ้น