已经是第一章了
บทที่63ลักพาตัวคุณหญิง
บทที่63ลักพาตัวคุณหญิง
ใช่แล้ว คนที่เอาแสงสว่างไปจากรินรดาอีกครั้งนั้นคือคนเดียวกันที่ให้แสงสว่างกับเธอ หลังจากชฎายุพบว่ารินรดาตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่พูดอะไรสักคำ เพียงอึดใจมือนั้นก็คลุมปิดตาเธอเอาไว้ กลัวว่าเธอจะรู้ว่าตัวเขาคือใคร
รินรดาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวแบบนี้มาก่อน ราวกับมีอันตรายบางอย่างกำลังใกล้ตัวเธอเข้ามา ร่างกายดิ้นรนตามสัญชาตญาณ แต่ก็ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย วินาทีก่อนเธอยังดิ้นอยู่ ครู่ต่อมา เธอก็รู้สึกเหมือนกับถูกแบกอยู่บนตัวของเขาที่กำลังเดินอยู่ มือคู่นั้นมีบางอย่างแปลกๆ
แม้แต่เด็กก็คงจะรู้ ว่าตัวเธอจะต้องเจอกับอะไรต่อไป แต่รินรดาไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมแพ้ เธอเริ้มดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ว่า ยิ่งเธอดิ้นแรงเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็ยิ่งจับตัวเธอไว้แน่นขึ้นเท่านั้น แม้ว่าร่างกายจะถูกจับไว้อย่างอ่อนโยน รินรดาก็ยังคงดิ้นต่อ
ยังไงก็ตาม ต่อให้เธอดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ในหูได้ยินเสียงฉีกขาดของเสื้อผ้า จากนั้นบางส่วนของร่างกายก็เริ่มรู้สึกเย็นวาบ รินรดาเริ่มจะรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยคิดยอมแพ้ แม้ว่าน้ำตาแห่งความดื้อรั้นจะไหลลงมา
……
ด้านหนึ่งเป็นภาพที่ไม่สามารถบรรยายได้ แต่อีกด้านหนึ่งติณห์ก็กังวลจนหัวปั่น
ติณห์กำลังวิ่งวุ่นไปทั่วบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ใต้เตียง แต่ก็ไม่หาเจอเลย เขารู้สึกว่าตัวเองแทบจะล้มลงไปอยู่แล้ว การหาคนอย่างบ้าคลั่ง เมื่อหาในบ้านไม่เจอก็ออกไปหาตามถนน ตัวเองคนเดียวหาไม่เจอก็ให้บอดี้การ์ดช่วยตามหา แต่ไม่ว่าจะจะใช้วิธีไหนก็ไม่ได้ผลอะไรเลย
รินรดาเธออยู่ที่ไหน! ไม่ต้องซ่อนแล้ว! เลิกเล่นเถอะ! กว่าพวกเราจะมาถึงจุดนี้มันไม่ง่ายเลยนะ ทำไมเธอคิดจะหายไปก็หายไปง่ายๆแบบนี้ล่ะ! หรืออยากจะให้ฉันเป็นห่วงจนตายถึงจะยอมออกมา! พอเถอะ! รินรดา เธอกำลังเกือบจะฆ่าประธานอยู่แล้วนะ!
ไม่ว่าอารมณ์จะฉุนเฉียวพลุ่งพล่านแค่ไหน ติณห์ก็ไม่พูดอะไรออกมา ความกังวลทั้งหมดถูกเขียนขึ้นบนใบหน้าและแสดงในท่าทางการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเขา
ในขณะที่ติณห์กำลังตามหาตัวรินรดาอยู่ อยู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แต่เขาก็ไม่คิดจะรับสายให้เปลืองเวลา เพราะว่าตอนนี้เสียเวลาไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว รินรดาอาจตกในอันตราย แต่โทรศัพท์ก็ยังดังไม่หยุด ถึงสายจะวางไปโดยอัตโนมัติ แต่จากนั้นก็โทรมาอีก
ตอนนี้ติณห์ที่เริ่มรำคาญเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ยอมหยุด สุดท้ายเขาก็โมโหจนขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นอย่างแรง โชคดีที่ติณห์ไม่ได้ใช้โนเกีย หลังจากมันตกเป็นเสี่ยงๆแล้วก็ไม่ดังขึ้นมาอีก
ตอนที่ติณห์คิดว่าตัวเองคงจะตามหารินรดาต่อได้ ก็มีคนนำข่าวดีมาแจ้งแก่เขา
" เจ้านาย คุณหมอธีภพอยากคุยด้วยครับ "
ติณห์บ่นอย่างหงุดหงิด
" ไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้ฉันไม่มีเวลา! นายไปบอกเขา ว่าวันนี้ฉันไม่ว่างพบด้วย มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยมารายงานอีกที! "
คนคนนี้ทำงานให้ติณห์มาหลายปีแล้ว ดังนั้น ต่อให้น้ำเสียงและสีหน้าของติณห์จะดุดันร้ายกาจขนาดไหนก็ไม่ทำให้เขากลัวเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่เอ่ยอย่างใจเย็น
" แต่คุณหมอธีภพบอกว่า ข่าวที่เขานำมาบอกในครั้งนี้เกี่ยวกับคุณหญิงนะครับ "
ได้ยินคำว่าคุณหญิง ดวงตาทั้งสองของติณห์ก็เป็นประกายเบิกกว้าง เขามองผู้ติดตามอย่างไม่อยากเชื่อ จากนั้นก็เอ่ยออกมาไม่กี่คำ
" งั้นจะนิ่งทำอะไรอยู่ รีบไปเชิญเขามา! "
ผู้ติดตามขานตอบก่อนออกไป จากนั้น เขาก็พาคุณหมดที่อยู่ในชุดลำลองเข้ามา
หลังจากติณห์เห็นธีภพ ก็ถามตรงๆอย่างไม่มีพิธีรีตอง
" คุณบอกว่ามีข่าวเกี่ยวกับคุณหญิงใช่ไหม! บอกผมมาเดี๋ยวนี้! "
ติณห์เริ่มเปิดประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม ธีภพจึงพูดออกมาโดยตรง
" มันเป็นอย่างนี้ คุณติณห์ เมื่อสองวันก่อนผมอยู่ที่ด้านนอกห้องตู้เติมน้ำที่โรงพยาบาล ได้ยินชญานีพูดว่าอยากจะฆ่าคุณหญิง นอกจากนั้นยังพูดว่าคุณหญิงอยู่ในกำมือของเธอ หลังจากนั้นสองวันมานี้คุณหญิงก็หายไป ดังนั้นผมจึงสงสัยว่า อาจจะเป็นชญานีที่ลักพาตัวภรรยาของคุณน่ะครับ! "
เพียงพูดถึงชญานี ในใจของติณห์ก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ผู้หญิงคนนี้เคยรังแกรินรดามาก่อน นั่นทำให้ในของติณห์กระวนกระวาย ตอนนี้ยังจะมาลักพาตัวรินรดา รนหาที่ตายจริงๆ
" ชญานีใช่ไหม? ดีมาก ฉันเคยคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงขี้ขลาดไร้ค่า ตอนนี้ดูเหมือนว่า เธอจะแผนสูงขึ้นเยอะนะ กล้าดียังไงมาลักพาตัวผู้หญิงของฉันคนนี้? ฉันอยากจะเห็นจริงๆ ว่าสุดท้ายหล่อนจะดิ้นยังไงให้หลุด! "
ติณห์สูดหายใจเข้าลึก สงบสติอารมณ์ของตัวเองลง จากนั้นก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหาโทรศํพท์ของตัวเอง แล้วก็พบว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองมันหายไปแล้ว
" โทรศัพท์ของฉันล่ะ? "
ลูกน้องหยิบขึ้นมาแทบจะทันที
" เจ้านาย โทรศัพท์ของท่านถูกท่านขว้างลงพื้นไปแล้วครับ "
ขณะพูดก็ใช้ปลายนิ้วถือเศษสิ่งที่น่าสงสารนั้น
已经是最新一章了
加载中
