已经是第一章了
บทที่66 พวกคุณเป็นใครกันแน่
บทที่66 พวกคุณเป็นใครกันแน่
" สศิชา เธอคิดว่าตัวเองฉลาดนักงั้นเหรอ หรือคิดว่าคนอื่นโง่กัน? "
" เธอคิดว่าเธอกับเจ้ากระจอกชฎายุนั่นทำเรื่องแบบนั้น แล้วฉันจะไม่รู้งั้นเหรอ? "
สศิชาได้ยินดังนั้น ส่วนลึกของจิตใจนึกตำหนิตัวเองที่ทำร้ายภรรยาของคนอื่น แต่ก็ยังคงตีหน้าซื่อ
" ติณห์ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายกำลังพูดถึงอะไร "
ติณห์หยิบบางอย่างขึ้นมา ลองถือกระชับมือ " สศิชา ฉันไม่ใช่คนใจดีหรอกนะ "
ของสิ่งนั้นฟาดลงบนพื้นจนเกิดเสียงดังชัด มันคือแส้!
สศิชาได้ยินเสียงนั้นก็หดตัวเข้า เธอไม่คิดว่าติณห์จะกล้าทำถึงขนาดนี้จริงๆ!
" ฉันจะให้โอกาศอีกครั้ง ถ้ายังไม่คายความจริงออกมา แส้ของฉันมันคงจะไม่ฟาดลงที่พื้นแล้วนะ "
สศิชาคิดว่าหลีกเลี่ยงปัญหาจะเป็นการดี ระหว่างที่แส้ของติณห์ยังไม่หวดลงมา เธอก็สารภาพออกมา
" พูดแล้ว ฉันจะพูดทุกอย่าง "
" ทั้งหมดนี้เป็นความคิดของชฎายุ เขาไม่ชอบหน้ารินรดา ก็ไม่รู้ว่าไปได้ยินมาจากไหนว่าฉันกับรินรดาไม่ถูกกัน ก็เลยคิดแผนลักพาตัวขึ้นมา "
" ต่อสิ "
" ฉัน ฉันแค่มัดเธอไว้ ไม่ได้ทำอไรเลยนะ ถ้ามันจะมีล่ะก็ ชฎายุต่างหากที่เป็นคนทำทั้งหมด "
" สามีของเธอ? สามีเธอทำอะไร? "
สศิชานึกอยากจะสั่งสอนเจ้าผีเสื้อดอกไม้ชฏายุนั่นสักหน่อย แล้วจึงพูดออกมาทั้งหมด
" เขาลวนลามรินรดา ฉีกเสื้อผ้าเธอ ตอนที่คิดจะข่มขืนเธอ ฉันก็ไปถึง เขาก็เลยทำไม่สำเร็จ "
สศิชาบ่นพึมพัม เพราะใบหน้าถูกคลุมเอาไว้ เธอจึงมองไม่เห็นว่าใบหน้าของติณห์ในตอนนี้เริ่มน่ากลัวเข้าไปทุกที สุดท้ายก็แทบจะกลายเป็นสีเขียว
" ชฎายุ " แกนี่มันดีจริงๆ ฉันยังไม่ได้สะสางกับแกเลย ในที่สุดก็เข้ามาหาถึงที่เชียว
ติณห์เงียบกริบ แต่บรรยากาศรอบๆกลับทำให้สศิชาที่มีชนักปักหลังถึงับสั่นสะท้าน
" ฉัน ฉันพูดไปหมดแล้วนะ ฉันไปได้รึยัง? "
" ไปเหรอ? "
ติณห์เปิดเสียงที่บันทึกไว้ข้างหูสศิชา ในนั้นคือเสียงของเธอที่เรื่องเกี่ยวกับอาชญากรรม สศิชาหน้าซีดเผือดในทันที
" นาย..... "
" เอาเรื่องนี้ไปให้ตำรวจ นิกม์ "
" ครับ "
" จัดการเธอซะ "
" ติณห์ ฉันพูดความจริงไปหมดแล้ว ทำไมถึงยังปล่อยฉันไป! "
สศิชารู้ตัวว่าต้องเผชิญกับอะไร ก็ไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองแล้วเริ่มเรียกร้อง
แต่ลูกไม้นี้ใช้กับติณห์ไม่ได้ผล " ฉันบอกเมื่อไหร่กันว่าจะปล่อยเธอไป? คนอย่างเธอ ตายสักหมื่นครั้งก็ยังไม่พอ "
น้ำเสียงกร้าวนั้นทำให้สศิชาสั่น ถึงกับไม่ขัดขืนเมื่อคนที่ชื่อนิกม์เข้ามาดึงเธอขึ้น
อยู่ๆเธอก็หันกลับทางที่ตัวเองคิดว่าติณห์น่าจะอยู่ตรงนั้น " นายลำบากต่อสู้เพื่อรินรดาขนาดนี้ รู้บ่างรึเปล่าว่าหัวใจของคนอื่นเขาสุดท้ายไม่ได้อยู่กับนายหรอกนะ? "
ติณห์ราวกับรังเกียจที่จะพูดกับเธอ โบกมือให้กับนิกม์ " เอาออกไป "
จัดการเสร็จไปอีกหนึ่ง ต่อไปก็......
ติณห์กลับไปดูรินรดาสักหน่อย เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป รินรดากำลังหลับอยู่
เขาไม่ได้คิดจะปลุกเธอขึ้นมา เพียงแค่นั่งลงข้างเตียง มองหน้าตอบหลับของเธอ ปัดเส้นผมที่ปรกลงมาทัดที่หูเธอ
ไม่แปลกที่เธอจะไม่ยอมบอกเขา ไม่แปลกเลย.....
ติณห์นิ่งเงียบ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นเล็กน้อย ตัวเขามันเป็นแฟนที่ไร้น้ำยา เขาคิดไม่ถึงว่าชญานีจะร่วมมือกับคนแปลกหน้า ด้วยความช่วยเหลือจากเขานี่ที่?
" ฉันมันคนโง่เง่า...... "
ติณห์พูดอย่างแผ่วเบา แล้วก้มลงไปจูบที่หน้าผากของรินรดา " รอฉันกลับมานะ "
จากนั้นเขาก็ลุกออกไป รอจนเขาจากไป รินรดาลืมาขึ้น รู้สึกซับซ้อนกับที่ที่เพิ่งถูกจูบ
เพียงแค่ไม่นาน เธอเลือกที่จะลุกขึ้น มองดูติณห์ที่ขับรถออกไปจากชั้นบน จากนั้นจุงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งกายในแบบจะออกไปข้างนอก
ก่อนออกไปเธอต่อสายถึงคนคนหนึ่ง " ฉันออกเดี๋ยวนี้ล่ะ "
คนผู้นั้นตอบรับ
จากนั้นรินรดาก็ออกไป น่าแปลกที่วันนี้ไม่เจอแม่อ้อยเลย
รินรดานึกสงสัยแวบหนึ่ง แต่มันมีบางอย่างที่สำคัญสำหรับเธอมากกว่าในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร
เมื่อถึงจุดหมาย รินรดามองเข้าไปยังคนที่อยู่ด้านใน ครู่เดียวก็เห็นคนที่กำลังรอเธออยู่
" มะนาว " รินรดาเดินเข้าไป ทักทายกับญัชชา
" รินรดา เธอทำฉันตกใจแทบตาย "
ญัชชาที่นั่งอยู่สั่ง " ให้ฉันดูหน่อยว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า "
รินรดารู้ว่าปัสสาวะของเธอ ได้ผลที่น่าพอใจ แสดงว่าไม่มีเรื่องใหญ่อะไร
ญัชชาถึงให้เธอนั่งลง
已经是最新一章了
加载中
