已经是第一章了
บทที่67 ปั้นน้ำเป็นตัว
บทที่67 ปั้นน้ำเป็นตัว
" ฉันจะบอกกับเธอ ความจริงชญานีน่ะ โอ้ย...... " ญัชชาย่นจมูก ดูไม่อยากจะพูดอะไรมาก
" ตอนนี้หล่อนเป็นยังไงบ้าง? "
" หึหึหึ ถูกสามีเธอทำให้ต้องลาออกไปแล้วล่ะ พนันได้เลยว่าหล่อนต้องไม่กล้ามาเหยียบที่โรงพยาบาลอีก นี่เป็นสถานที่ที่ช่วยชีวิตคน มีคนอย่างหล่อนไม่ได้ "
ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างได้ กระซิบข้างหูรินรดา " ฉันได้ยินมาว่า ครั้งก่อนหล่อนก็สร้างเรื่องอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่สังเกตกับอาการของผู้ป่วยให้ดีแล้ววางยาสลบ แต่กลับไม่รู้ว่าผู้ป่วยคนนั้นแพ้ยา ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยเหลือได้ทันเวลาล่ะก็ แหมแหม..... "
ณัชชาพูดเรื่องอื้อฉาวของชญานีอย่างสนุกปาก รินรดากลับขมวดคิ้วมุ่น
" งั้นตอนนี้หล่อนเป็นยังไงล่ะ? "
" จะเป็นยังไงได้อีก ก็ม้วนหางกลับบ้านไปแล้ว ใบอนุญาตแพทย์ก็ถูกยกเลิก ถ้าจะให้ฉันพูด ก็สมควรแล้วล่ะนะ ทำอะไรไม่ดีกับใครไว้ ไหนจะน้องสาวคนนั้นของเธออีก สุดท้ายก็ทำตัวเองแท้ๆ "
" อืม...... "
ถึงตรงนี้ณัชชาจึงเริ่มถามรินรดา " วันนั้นเธอถูกลักพาตัวไปได้ยังไงน่ะ? ทำไมติณห์ถึงไม่ระวังเอาซะเลยนะ? "
รินรดาโบกมือไปมา " เป็นความผิดฉันเอง ฉันเองที่ระวังไม่พอ "
ณัชชาเบ้ปาก " เธอปกป้องเขานี่ เหมือนกับชญานีก่อนหน้านี้เลย ฉันว่า เธอคงไม่ได้ชอบเขาหรอกนะ? "
ณัชชารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับติณห์ แค่ช่วงนี้ ราวกับทั้งสองคนเลือกที่จะลืมมันไป
" เธอกับเขา ปั้นน้ำเป็นตัวอยู่รึเปล่า? "
รินรดาก็ไม่รู้เหมือน
" ฉันไม่รู้ "
ณัชชาถอนหายใจ " โถคนดีของฉัน เอาตรงๆเลย ไม่ต้องอ้อมค้อม "
รินรดาจึงพูดในสิ่งที่ต้องการจะถาม " เธอกับเขามีความคืบหน้ายังไงบ้าง? "
พูดถึงเรื่องนี้ ณัชชาก็เริ่มหดหู่ " ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่กินข้าวกับเขาก็ไม่มีอะไรอีกเลย "
พูดจบณัชชาพบว่าตัวเองได้พูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออก จากนั้นรีบหันไปมองรินรดา
" ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ...... "
รินรดาเปลี่ยนท่าที แสดงออกมาว่าไม่อยากจะได้ยิน
" โธ่ ริน ยกโทษให้ฉันเถอะ แค่ครั้งเดียวนะ "
รินรดาไม่คิดจะเถียงต่อ เธอหันกลับไปมองณัชชา " งั้นเธอรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ชญานีอยู่ที่ไหน? "
ณัชชาประหลาดใจ " เธอจะถามไปทำไมล่ะ? "
" ก็แค่รู้สึกว่าก็น่าสงสารน่ะ "
ณัชชาพยักหน้าด้วยความรู้สึกเดียวกัน " นั่นสิ ก็แค่ชอบคนผิด แล้วก็คิดผิดที่เอามันมาลงกับเธอก็เท่านั้นเอง "
ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของรินรดาก็ดังขึ้น มันเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
" ใครน่ะ? " ณัชชาถาม " เบอร์แปลกเหรอ "
" นี่ ถ้าเบอร์แปลกก็ไม่ต้องรับหรอก บางทีอาจจะเป็นพวกต้มตุ๋นโทรมาก็ได้ เดี๋ยวก็ถูกหลอกหรอก "
" นั่นมันต้องไอคิวระดับเธอถึงจะทำได้ไม่ใช่เหรอ? "
รินรดาล้อเลียนณัชชา เธอยังไม่ได้จัดการกับเบอร์นั้น แล้วคุยกัน
แต่หมายเลขนั้นก็ยังไม่ย่อท้อ หลังจากครั้งแรกที่รินรดาไม่ได้รับ ผ่านไปครู่หนึ่งก็โทรมาอีก
" ฉันว่ารับหน่อยเถอะ ถ้าเป็นคนรู้จักล่ะ? "
ณัชชาพยักหน้า " พวกเราหาที่สงบๆคุยเถอะ เดี๋ยวฉันดูให้ "
รินรดาทำตามนั้น
เธอทั้งสองมาถึงมุมเงียบๆ รินรดามองเบอร์ที่โทรมาเป็นครั้งที่สาม จึงรับสายแล้วกดเปิดแฮนด์ฟรี
" สวัสดีค่ะ รินรดาพูดค่ะ "
อีกฝ่ายไม่คิดว่าเธอจะรับในทันที ชะงักไปสักพักแล้วพูดขึ้น " ฉัน ฉันกำลังตามหาเธออยู่ "
เสียงนี้ รินรดาไม่มีทางลืมได้ เธอเงยหน้ามองณัชชาอย่างงงงวยแล้วขยับปากเป็นคำ " อธิชา "
" อธิชา? หล่อนตามหาเธอทำไม? "
" ไม่รู้สิ ฟังก่อนค่อยพูด " รินรดาชี้ไปที่โทรศัพท์ ทั้งสองคนมุงหัวเข้าหากัน อยากจะเห็นว่าอธิชาพยายามจะทำอะไรกันแน่
" รินรดา ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราทำดีกับเธอเอาไว้ แต่เธออย่าใจร้ายขนาดนี้เลยนะ..... "
รินรดาพูดในใจ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยคุณบอกก็มาว่าฉันใจร้าย งั้นถ้าฉันทำอะไรไปเธอไม่มาตามฆ่าฉันเลยรึไง?
" ฉันทำอะไรเหรอ? "
รินรดาตอบกลับไปอย่างเย็นชา เธอไม่ชอบคนที่ชอบเล่นละครหน้ากากแบบนี้เลยจริงๆ
" ตัวเธอเองทำอะไรไว้ก็ไม่รู้เลยเหรอ? ถึงเธอจะเกลียดสศิชายังไงก็ไม่ควรจับหล่อนเข้าคุก หล่อนยังท้องอยู่นะ..... "
อธิชาพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างลืมตัว ทั้งสองคนที่ไม่รู้เรื่องตะลึงงัน
" โอ้โหแฮะ สามีเธอสุดยอดไปเลยนะเนี่ย? "
" เธอเงียบไปเลย ก็บอกว่าไม่ใช่สามีไง "
" สศิชาติดคุกแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า " สองคนพูดอย่างสนุกโดยไม่ออกเสียง ลืมไปว่าอธิชายังคงถือสายอยู่
" รินรดา ฟังอยู่รึเปล่า? ที่ทำเรื่องแบบนั้น คนที่ต้องขอโทษเธอคือฉัน สศิชายังไร้เดียงสานะ "
ได้ยินประโยคหลังสุด รินรดาและณัชชาพากันทำหน้าอยากจะอ้วก
รินรดาปรับสีหน้า จากนั้นก็พูดกับอธิชา " ขอโทษด้วย เรื่องนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำ แต่ลูกสาวของคุณก็สมควรได้รับแล้วล่ะ ฉันว่ามันดีมากเลย "
พูดจบก็วางสายไปทันที
已经是最新一章了
加载中
