บทที่69 อาหารอันล้ำค่า

บทที่69 อาหารอันล้ำค่า รินรดาร้องลั่น นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองมีเรื่องที่อยากจะพูด " เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ฉันมีอะไรอยากพูดกับนาย " ติณห์หายใจติดขัดเล็กน้อย ขณะพรมจูบที่หูของเธออย่างเล้าโลม มือข้างหนึ่งลูบหน้าอกของเธออย่างไร้ความปราณี แล้วพูดเสียงแผ่ว " พูดสิ " ...... นายทำอย่างนี้แล้วจะให้ฉันพูดยังไง?! " ใจเย็นก่อน ฉันอยากพูดกับนายเกี่ยวกับเรื่องของสศิชา.....อือ..... " ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกติณห์กัดเข้า แต่การตอบสนองของร่างกายนั้นกลับไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่กลับรู้สึกเคลิบเคลิ้ม " พูดต่อสิ " ปากและมือของติณห์ยังคงไม่หยุด แต่กลับบอกให้รินรดาพูดต่อ " ฉัน.....ฉันอยากจะสั่งสอน....อืม......สั่งสอนหล่อนสักหน่อยก็พอ ไม่ต้อง....ให้ติดคุกหรอก..... " ติณห์ไม่สนใจเธอ หลังจากที่เธอพูดจบเขาก็ถอดกางเกงในเธอออก " พอแล้วเหรอ ไม่ต้องแล้วเหรอ...... " ถึงตรงนี้ติณห์ถึงปล่อยเธอ อุ้มเธอขึ้นไปสะสางสิ่งที่ค้างคาที่ชั้นบน " อาหารที่ฉันทำชืดหมดแล้ว เจ้าคนเกเรนี่! " รินรดาทอดกายอยู่ในอ่างน้ำ มองติณห์อย่างเว้าวอน แววตาแบบนี้ ติณห์รู้สึกว่าส่วนล่างของตัวเองถูกกระตุ้นให้ลุกชันขึ้นอีกครั้ง " อย่า.....มองฉันแบบนั้น " รินรดาเข้าใจในความหมายของเขาในทันที เธอผลักเขาออกด้วยความโมโห " ถอยไปเลย! " ติณห์สะสางรินรดาเรียบร้อย ถึงได้'ถอย'ไปสั่งอาหาร อาหารที่รินรดาทำไว้คงจะกินไม่ได้แล้วล่ะ " อาหารที่ล้ำค่าของฉัน...... " รินรดามองอาหารที่ถูกทิ้งไว้จนกินไม่ได้ ปวดแปลบในใจ " นายมันไอ้นักเลงหัวไม้ ไอ้เลว...... " รินรดาด่าติณห์เป็นอาชญากรพลางตักอาหารที่สั้งมาเข้าปากไม่หยุด " กินช้าๆหน่อย ไม่มีใครมาแย่งหรอกนะ " ติณห์พูดพลางยื่นมือไปเช็ดคราบน้ำมันที่ติดอยู่บนหน้าของเธอ รินรดาตกใจจนพูดไม่ออก หัวใจที่เต้นรัวนี่มันอะไรกัน? กินอาหารเสร็จ ติณห์อุ้มรินรดาขึ้นไปชั้นบน จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้เธอ " ราตรีสวัสดิ์ รีบนอนเถอะ " รินรดารั้งมือเขาไว้ " นายจะไปไหน? " " อาบน้ำ " .....รินรดาหน้าแดง ค่อยๆปล่อยมือเขา " อ๋อ " ติณห์ยิ้มเจ้าเล่ห์ " ต่ออีกรอบไหม? " " ถอยไปเลย! " เช้าวันรุ่งขึ้น ติณห์ออกไปข้างนอก รินรดารู้ว่าสิ่งที่จะพูดก็พูดไปหมดแล้ว แต่ติณห์จะฟังหรือไม่นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพียงไม่นาน ข้างล่างก็มีคนมาส่งจดหมาย จดหมาย? ส่งมาที่นี่น่ะเหรอ? รินรดาประหลาดใจเล็กน้อย เธอโผล่หัวออกไป " จดหมายของใครคะ? " " รินรดาครับ " บุรุษไปรษณีย์ตอบกลับมา จดหมายของฉัน? รินรดาสวมชุดสบายๆ เดินลงไป ได้รับจดหมายฉบับนั้นจากบุรุษไปรษณีย์ ดูเหมือนว่ามันจะหนานิดหน่อย รินรดาสงสัยว่าใครกันที่ส่งจดหมายแปลกๆนี่มาให้เธอ แต่ดูรอบตัวแล้วก็ไม่น่ามีใคร ก็แม้แต่ที่อยู่ผู้จัดส่งก็ยังเบลอไปหมด รินรดาเปิดจดหมายออกด้วยความสงสัยใคร่รู้ ด้านในมีกองภาพถ่ายอยู่ รินรดาดูรูปถ่ายทีละใบ ยิ่งดูสีหน้าของเธอก็ยิ่งตึงเครียด เนื้อหาทั้งหมดมันเป็นรูปของติณห์กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่ละรูป จับมือกัน มองตากัน แม้กระทั่งจูบกัน รินรดาไม่รู้ว่าตัวเองมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกยังไง แต่คนที่อยู่ในรูปนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นตา ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของรินรดา นั่นคือรูปของติณห์ในห้องหนังสือ! มองสิ่งที่อยู่ในรูป คนทั้งสองราวกับคู่รัก ถ้างั้นทำไม....... รินรดาไม่อยากคิดให้ลึกไปมากกว่านี้ ในหัวของเธอสับสนวุ่นวาย ทั้งติณห์ที่กระซิบเสียงทุ้มข้างหูของตน ทั้งรอยยิ้มของคนสองคนให้รูป ติณห์ นายปิดบังอะไรไว้กันแน่? ในขณะนั้นเอง รินรดาพบว่าในซองยังมีรูปอยู่อีกใบ ถูกพับและติดอยู่ข้างใน เปิดออกมาดู เป็นตัวอักษรที่คุ้นเคย " ผมรักคุณ...... " รินรดาเห็นเพียงประโยคแรกก็รู้สึกไม่อยากจะอ่านต่อ แต่เธอก็เพียงชะงักเล็กน้อย แล้วอ่านต่อไปอย่างละเอียด ดูไปแล้วเหมือนกับแฟนหนุ่มที่ส่งจดหมายหาหญิงสาว " ผมในวันเวลานี้ที่L.A คิดถึงรอยยิ้มของคุณเหลือเกิน ดวงตาของคุณ คนรอบข้างล้วนหัวเราะว่าทำไมผมถึงไม่หาแฟนสักคน ผมแอบยิ้มอยู่ในใจ " " คุณอยู่ที่บ้านสบายดีไหม? มีใครรังแกรึเปล่า..... " " วันนี้ลมในลอสแองเจลิสปั่นป่วนนิดหน่อย ผมยืนอยู่นานที่ริมทะเล แต่ก็ไม่เคยมองเห็นคุณที่อีกฝั่งของทะเล " " อีกไม่นานผมก็จะกลับประเทศแล้ว หวังว่าพวกเราจะได้แต่งงานกันเร็วๆ " " รักคุณนะ ติณห์ " เห็นลายเซ็นนั้น รินรดาก็รู้แล้ว จดหมายฉบับนี้คงจะเป็นติณห์ที่เขียนถึงผู้หญิงที่อยู่ในรูป แต่ดูไปแล้วพวกเขาเหมือนจะรักกันมาก เพราะอะไร...... รินรดาคิดไม่ตก แต่ก็ถามออกไปไม่ได้ แต่ในใจของเธอคิดแผนที่อาจหาญออกมา เธอเก็บรูปพวกนั้นตัวเอาไว้อย่างระวัดระวัง จากนั้นก็ค่อยๆลอบเข้าไปในห้องหนังสือของติณห์ ห้องหนังสือไม่ได้ล็อค รินรดาจึงได้เข้าไป