บทที่71 คนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน

บทที่71 คนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน " Boss ข้างนอกฝนตก...... " ราวกับสวรรค์เป็นใจ เมื่อนิกม์พูดออกไปแบบนั้น ฝนก็เทลงมาห่าใหญ่ เสียงของเขาถูกฝนพัดหายไปซะแล้ว ช่วยไม่ได้ นิกม์มองbossที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว ได้แต่กัดฟันแล้ววิ่งตามไปพร้อมร่มในมือ ติณห์มุ่งหน้าไปยังหลุมศพของจินตนาโดยไม่วอกแวก มองดูรูแด้านบนนั้นแล้วนั่งลง " จินตนา วันนี้ฉันได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง ลายมือเหมือนกับของเธอมากเลย ถ้าหากเธอยังไม่ตาย หากว่ามันเป็นเรื่อง ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ? " " จินตนา เมื่อก่อนตอนที่ฉันมาคุยกับเธอ ข้างกายฉันมีคนคนหนึ่งที่ชื่อรินรดา แต่ครั้งนี้ ฉันกลัวว่าจะต้องเสียหล่อนไป...... " " จากนี้ฉันคงมาหาเธอไม่ได้อีกแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ " รอจนนิกม์เดินเข้ามาถึง ติณห์ก็เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ แต่ก็ยังดูไร้ที่ติ เขาเสยผมแล้วเดินมาในร่มด้วยท่วงท่าสง่างาม " ไปเถอะ " นิกม์ยุ่งกับการถือร่มให้ติณห์ ตอนที่พวกเขาเดิน นิกม์ราวกับถูกผีอำ หันไปมองภาพของจินตนา เหมือนกับถูกหลอก เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นดูแปลกๆ แต่ติณห์ไม่เปิดโอกาสให้เขาหันไปมองอีก แล้วก้าวขาก้าวยาวจากไป เมื่อถึงบ้าน ติณห์เดินเข้าไปด้วยความสับสน ซึ่งต้องเจอกับคำบ่นของแม่อ้อยอย่างช่วยไม่ได้ " โธ่ คุณชายของฉัน คุณออกไปโดยไม่พกร่มไม่ดูฟ้าฝนได้ยังไง นิกม์ก็เหมือนกัน ไม่ดูแลให้ดีๆ " ฟังคำเทศนายาวเป็นเมตรของแมม่อ้อย ถูกบ่นไปยังต้องบอกว่าครั้งหน้าจะไม่ทำแล้ว " โอยแม่อ้อย ไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นผู้ชายนะ เปียกฝนนิดหน่อยจะเป็นไรไป? " " ยังจะพูดอีก ถ้าฉันไม่ดูแลคุณดีๆ อนาคตตายไปจะเอาหน้าที่ไหนไปพบสามี? " " ครับๆๆ..... " ติณห์รู้ว่าเถียงเธอไม่ได้ ได้แค่ยอมแต่โดยดี จากนั้นทั้งคู่ก็ถูกให้ดื่มซุปขิง " อา เผ็ดชะมัด..... " " มันมีประโยชน์รู้ไหม? " ดื่มซุปขิงเสร็จ ติณห์จึงถามอย่างลังเล " แม่อ้อย ริน......คนอื่นล่ะครับ? " แม่อ้อยโบ้ยปากไปทางบันได " ขังตัวเองไว้ในห้องตลอดทั้งบ่าย แถมยังไม่ยอมพูดด้วย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ " ติณห์ถอนหายใจ ยื่นชามให้นิกม์ " ฉันไปดูก่อนนะ " รินรดารู้ว่าติณห์กลับมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงได้อึดอัด ไม่อยากไปเจอเขา แต่ไม่คิดว่าเขาถึงกับจะมาหาตัวเอง " รินของฉันอยู่รึเปล่าน้า? " ฮึ่ม รินของนายไม่อยู่แล้ว มีแต่วิญญาณเท่านั้นแหละ! ติณห์เห็นเธอไม่ตอบ เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง ก็พบกับรินรดาที่มุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม " นี่ ริน มีอะไรชอบใจงั้นเหรอ? " " ติณห์ " รินรดาดึงผ้าห่มออกด้วยความโกรธ เปิดใบหน้าทั้งหมดออกมา " นายจะสารภาพออกมาดีๆหรือจะให้ทรมาณแล้วพูดด้วยน้ำตา? " ติณห์ยิ้มกับตัวเอง " งั้นก็ลองดูหน่อยไหมล่ะ? " สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงหมอนหนึ่งใบที่ถูกขว้างมาเท่านั้น ติณห์คว้าหมอนมาก่อนนั่งลงข้างเตียง " ริน เธอได้รับของแปลกๆมาบ้างรึเปล่า? " รินรดาไม่ตอบ เพียงแค่โยนจดหมายฉบับนั้นให้เขา ติณห์เปิดออกดู สีหน้ากลับยิ่งตึงขึงขึ้นเรื่อยๆ พวกนี้มัน รูปที่ถ่ายตอนที่เขากับจินตนาอยู่ด้วยกัน ถึงว่า....... ติณห์ไม่กล้าคิด เขาเปิดจดหมายนั้นขึ้น ราวกับฟาดสายฟ้าใส่ตัวเอง อะไรจะขนาดนี้นะ " พวกนั้นน่ะเรื่องจริงรึเปล่า? " รินรดาคลุมโปงแล้วถามออกมา " ...... " ติณห์ปฏิเสธไม่ได้ นั่นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่ว่า เขาคิดว่ามันจะหายไปพร้อมกับการจากไปของจินตนาซะอีก ทำไมถึงโผล่ออกมาได้ล่ะ " ติณห์ นายไม่ปฏิเสธ " แต่อีกด้านหนึ่ง ติณห์ยังคงเผชิญหน้ากับรินรดา " ริน ทำไมไม่เชื่อในคำพูดของฉันล่ะ? ฉันกับหล่อนไม่รู้สึกอะไรกันแล้วจริงๆนะ " " งั้นเหรอ งั้นเกิดอะไรขึ้นกับภาพสเก็ตที่อยู่ในห้องหนังสือของนายกัน? " ได้ยินคำนั้น สีหน้าของติณห์ก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง " เธอเข้าไปในห้องหนังของฉันเหรอ? " รินรดาแอบรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ยอมรับอย่างกล้ากาญ " ครั้งนึงตอนหาของบังเอิญไปเจอเข้าน่ะ " รินรดาเอ่ยในใจ อารมณ์นายเป็นแบบนี้แล้วยังจะมาบอกว่าไม่มีหล่อนในใจ ฉันไม่เชื่อหรอก! ติณห์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงได้เพียงนิ่งเงียบ " ฉันไม่ว่าหรอกถ้านายจะยังชอบหล่อน " รินรดาพูดขึ้น " พวกเราก่อนหน้านี้น่ะ เดิมทีก็เป็นเรื่องสัญญา แต่ช่วงนี้พวกเราก็แค่ปั้นน้ำเป็นตัว ดังนั้น..... " ติณห์เอ่ยขัดขึ้นมา " ปั้นน้ำเป็นตัว? เธอคิดว่าฉันกำลังเสแสร้งอยู่งั้นเหรอ? " อา ไม่นะ...... ภายในใจของรินรดาขัดแย้งกัน