บทที่72 คนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน

บทที่72 คนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ใบหน้ากลับจริงจังอย่างมาก " ติณห์ ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่สำหรับนายมันคงจะกระทบกระเทือนมาก ดังนั้นเลยต้องการที่จะหาใครสักคนมาดามใจ...... " " เงียบนะ " ติณห์ได้ยินดังนั้นบนหัวก็เริ่มปูดเส้นเลือดออกมา " ตัวฉันเองเป็นยังไงฉันรู้ดี แต่มันไม่ใช่อย่างที่เธอพูด " " แน่ใจขนาดนั้นเชียว? " " อืม " รินรดาแบมือยักไหล่ " งั้นนายก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความจริงที่นายเก็บรูปของเธอเอาไว้อย่างดี ใครก็ให้ดูไม่ได้ " พูดถึงเรื่องนี้ติณห์ก็เงียบไป เขาไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งรินรดาคิดนั้นมันผิด ในความจริงคนที่ผิดก็คือตัวเขาเอง ตอนที่เขาได้รับจดหมายฉบับนั้น ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าภายในใจนั้นพองโตอยู่นิดหน่อย " ติณห์ ฉันต้องไปแล้ว " รินรดามองสีหน้าของติณห์ ก่อนเอ่ยอย่างระมัดระวัง " สัญญาระหว่างนายและฉัน ให้เป็นโมฆะซะเถอะ เรื่องแก้แค้นฉันจะทำเอง นายก็รอให้คนคนนั้นของนายกลับมาเงียบๆ ดีไหม พวกเราก็ถือว่าไม่มีความสัมพันธ์อะไรอีก " ได้ยินแบบนั้น นัยน์ตาดำของติณห์หดลง รินรดา เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา " ไม่ได้ ฉันไม่ยอมรับ " รินรดาถอนหายใจ " ระหว่างก็ไม่ได้มีอะไรกันอยู่แล้ว ทั้งหมดก็แค่เพราะนายอยากหาใครสักคนมาแทนที่เธอคนนั้น ถึงได้เป็นแบบนี้ " " ฉันอายนะที่ต้องมาแทนที่ของเธอคนนั้นของนาย นายอย่าให้ฉันต้องเป็นเงาของเธอต่อไปเลยนะ? " ติณห์ไม่พูดอะไร รินรดาจึงถือวิสาสะพูดต่อไป " ฉันพูดแบบนี้ ไม่ใช่จะปรึกษานาย แค่จะบอกให้รู้ เมื่อตอนบ่ายฉันคิดดีแล้ว " " ในเมื่อเจ้าของเดิมของที่นี่จะกลับมาแล้ว งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อ " " เธอ...... " ติณห์เปิดปากพูดจึงได้รู้ว่าเสียงของเขาแหบแห้งไปมาก คงจะเกี่ยวกับที่ตากฝนมา จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าพร่ามัว” " ติณห็ นายเป็นหวัดรึเปล่า? " " ติณห์...... " ก่อนที่จะหมดสติไป เขาได้ยินน้ำเสียงกังวลของรินรดา ดีจริง เขาคิดแบบนั้น รินรดาเบิกตามองติณห์ที่ล้มลงไปต่อหน้า พูดอะไรไม่ออก เธอดึงเขาขึ้นบนเตียงด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วจึงเรียกคนมาช่วย " แม่อ้อย แม่อ้อย ติณห์สลบไปแล้ว " สองทั้งที่รอดูท่าทีอยู่ข้างล่างได้ยินดังนั้นจึงเดินขึ้นไปอย่างว่องไว เห็นติณห์ที่หลับตาสนิทนอนอยู่อย่างั้น " มาแล้วครับ " นิกม์ที่สูงร้อยเก้าสิบ ใช้พลังอุ้มติณห์ขึ้นมา แล้ววางลงบนเตียงดีๆ " คุณรินรดา คุณโทรเรียกแพทย์ส่วนตัวมาหน่อยครับ คุณชายคงต้องรบกวนคุณช่วยดูแลสักหน่อยนะครับ " นิกม์พูดขณะกำลังจะเดินออกไป แต่รินรดาเรียกเขาเอาไว้ " ทำไมเขาถึงตากฝนได้ล่ะ " แม่อ้อยกำลังคิดจะพูดปกป้องแทนติณห์ แต่คิดไม่ถึงว่านิกม์จะพูดมันออกมาทั้งหมด " วันนี้ตอนที่Bossไปเยี่ยมหลุมศพจินตนาคนนั้นที่สุสาน ระหว่างทางมีฝนตกหนัก " แม่อ้อยปิดตาอย่างสิ้นหวัง คุณชาย ฉันช่วยคุณไม่ได้แล้วล่ะ จินตนา ชื่อนั้น ไม่ต้องอธิบายมาก รินรดามั่นใจว่านั่นคือคนที่เขาให้ความสำคัญมากคนนั้น " โอเค ฉันเข้าใจแล้ว พวกคุณออกไปเรียกหมอเถอะ " แม่อ้อยรีบเดินออกไป พร้อมลากนิกม์ที่ยังคิดจะพูดต่อออกไปด้วย รินรดาไปเอาน้ำเย็นมาจากในห้องน้ำก่อนไปหยิบชุดปฐมพยาบาล วัดอุณหภูมิร่างกายของติณห์ ไม่รู้ว่าเขาไข้ขึ้นสูงถึง39องศาตั้งแต่เมื่อไหร่ คนโง่ รินรดาต่อว่าเขาในใจ ตอนนั้นเธอเพิ่งพบว่าเขายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกเลย จึงปลดกระดุมเสื้อออกก่อนแล้วค่อยๆถอดออกอย่างระมัดระวัง ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นร่างเปลือยของติณห์ แต่ทุกครั้งที่เห็นก็ยังรู้สึกเขินอาย รินรดาหน้าแดง " นายน่ะ ฉันเป็นหนี้ชีวิตนายจริงๆ...... " รินรดาเช็ดตัวเขาด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆพลางบ่นพึมพำ " พอรู้ว่าฉันจะไป ทำไมถึงทำแบบนี้กันเล่า " รินรดาพูดไปน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ " ฉันรู้ดีอยู่ตลอดว่าระหว่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่ควรจะหวั่นไหวกับนาย แต่ฉันกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ ทุกครั้งที่มองนาย ฉันก็อยากจะเข้าไปใกล้นายอีกสักนิด.....ติณห์ ฉันชอบนายเข้าแล้วล่ะ แต่ ฉันคงจะต้องจากไปแล้ว...... " ติณห์ที่สลบไป ราวกับถูกคำว่าจากไปกระตุ้นขึ้นมา แม้ว่าจะสลบอยู่ แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจ ในตอนนั้นเอง แม่อ้อนพาแพทย์ส่วนตัวเข้ามา รินรดาหันไปมอง เป็นหมอที่ยังหนุ่มมาก แม่อ้อยอธิบาย " หมอคนนี้เป็นเพื่อนกับคุณชาย เป็นแพทย์ที่เชี่ยวชาญมาก " รินรดาจึงวางใจลงเล็กน้อย แต่หมอคนนั้นก็ร้ายกาจไม่เบา ดูอาการของติณห์ไป ยังมีอารมณ์มานินทาเธออีก " เธอคือคนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านที่ว่าคนนั้นน่ะเหรอ? " " หา? " รินรดาพูดไม่ออกไปเล็กน้อย อะไรคือคนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านนั่นกัน คงไม่ได้พูดถึงเธอหรอกนะ?