บทที่73 อดีต

บทที่73 อดีต แม่อ้อยขอโทษทางรอยยิ้มอยู่ข้างๆ " คุณหมอวิศาลพูดเล่นน่ะค่ะ คุณชายของเรามีเรื่องปิดบังกันที่ไหน " " เฮ้ แม่อ้อย ไม่ต้องไปปกป้องเขาหรอกครับ เราก็รู้ๆกันอยู่ " แม่อ้อยแทบปิดหน้าร้องอีกรอบ คุณชาย ตอนนี้มีแต่พวกไม่ได้เรื่องทั้งนั้น! " ชื่อ ขอคิดก่อน รู้สึกว่าจินอะไรนะ แล้วก็..... " ได้ยินชื่อนั้น รินรดาก็เข้าใจว่าเขาจำคนผิด ใบหน้าโกรธเกรี้ยวเริ่มผ่อนลง " คุณจำคนผิดแล้วล่ะ " คนคนนั้นเงยหน้ามองรินรดา " อา ผมจำผิดคน sorry " รินรดาท้อแท้นิดหน่อย ทำไมวันนี้ถึงหนีไม่พ้นจากชื่อนี้เลยนะ? หมอส่วนตัวคนนั้นยังคงจี้ " งั้นคุณคือคนใหม่งั้นเหรอ? ชื่อว่าอะไรล่ะ? " ฉันชื่อริน..... " ในขณะที่กำลังจะแนะนำตัวเองรินรดาก็พบว่า ทำไมตัวเองถึงได้ต้องเชื่อฟังขนาดนั้น? รินรดาจึงเปลี่ยนสีหน้า " ฉันชื่ออะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? " วิศาลหัวเราะเล็กน้อย " โธ่เอ๋ย ผมชื่อวิศาล ให้ทุกคนรู้จักกันก็ไม่ผิดนี่ " ...... เมื่อก่อนรินรดาไม่รู้ว่าผู้ชายที่ทำตัวเป็นเด็กเป็นยังไง แต่วันนี้เข้าใจแล้ว รู้สึกขนลุกไปหมดแล้ว " อย่ามาแหย่ฉัน ดูแลคนไข้สิ " แต่วิศาลตรวจไข้เสร็จไปเรียบร้อยแล้ว เครื่องฟังตรวจก็เก็บไปแล้ว " เคสเล็ก แค่ไข้หวัดธรรมดา " ได้ฟังการวินิจฉัย ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หัวใจที่ตุ้มๆต่อมๆก็สงบลง หลังจากที่เบาใจได้แล้ว วิศาลจึงออกไปสั่งยาให้ติณห์ จำเป็นต้องให้รินรดาไปรับยา " ดูไม่ออกเลยนะ คุณเป็นแพทย์แผนจีนเหรอ? " " เปล่า ติณห์กินได้แต่สมุนไพรน่ะ เขา...... " วิศาลไปครึ่งหนึ่ง ราวกับรู้สึกว่าไม่ควรพูดต่อ จึงปิดปากลง รินรดาเพิ่งจะรู้ว่าเธอไม่เข้าใจติณห์เลยแม้แต่น้อย จึงตอบอย่างช้าๆ " อย่างนั้นเอง " พูดพลางมองติณห์ที่นอนอยู่บนเตียง ถอนหายใจอย่างเงียบๆ รอให้เขาอาการดีขึ้น ฉันอยากจะอยู่ต่อมากขึ้นอีกไม่กี่วัน รอให้เขาหายไข้แล้วฉันจะไป คำพูดนั้นไม่รู้ว่าพูดให้ใครฟัง อย่างน้อยตอนนี้ใจของรินรดาก็สงบลงแล้ว เธอดูแลติณห์ไป ทั้งแอบเก็บของของตัวเองไปด้วย แม้แต่แม่อ้อยก็ไม่รู้ถึงสิ่งนี้ ติณน์ไม่ได้มีอาการหนักมากนัก เขาฝันว่ารินรดาพูดว่าว่าจะจากเขาไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ติณห์มองหลังของเธอที่ค่อยๆเดินไปไกล แล้วพบว่าตัวเองติดอยู่ในสถานที่หนึ่ง จะตามอย่างก็ไปไม่ถึง แล้วครึ่งหลังนั้นก็เป็นเรื่องของอดีตที่เกี่ยวกับจินตนา ตอนที่เขารู้จักกับจินตนา คือช่วงเวลาที่ยากลำบากของเขา ช่วงเวลานั้น เขาต่อสู้อยู่เพียงลำพังในต่างแดน เรียกได้ว่าตอนที่อดมื้อกินมื้อ เขารู้จักกับจินตนา ก็เพราะอาหารมื้อหนึ่ง เพื่อที่จะใช้ในการลงทุนเขาทุ่มเงินไปทั้งหมด แม้แต่เงินจะซื้อข้าวสักมื้อก็ไม่มี แต่ก็ด้วยควมหิวมากจริงๆ ติณห์จึงยืนอยู่คนเดียวที่หน้าประตูร้านอาหาร พยายามที่จะยับยั้งความหิว แต่พนักงานของร้านอาหารก็ไม่ได้อัธยาสัยดีสักเท่าไหร่ ตัวเขาย้อนกลับไปไม่ได้ จึงได้ทรุดลงยอมแพ้ราวกับขอทาน พยักงานเห็นว่าเขายืนอยู่หน้าร้านนานขนาดนั้น จึงคิดที่จะไล่เขาไป “no，please......” พนักงานไม่สนใจ คว้าแขนของเขาต้องการจะโยนทิ้งออกไป ในตอนนั้น อยู่ๆที่ด้านหลังของเขาก็มีเสียงเอ่ยขึ้น “let him down，he was waiting for me” จากนั้นก็ย้ายมาข้างตัวติณห์ แล้วพูดกับเขา “sorry，i am late” ติณห์ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงช่วยเขา แต่ในตอนนั้นถูกช่วยไว้ก็คงจะดีกว่า พนักงานจึงทั้งตกใจและสงสัยแล้วตอบกลับ “IT doesn’t matter.” พูดจบ จินตนาจึงใช้ภาษาไทยคุยกับเขา " เข้าไปเถอะ ฉันเลี้ยงข้าวคุณ " ติณห์ลังเล " มันจะรบกวนเกินไปรึเปล่า...... " จินตนาไม่ใส่ใจ " ฉันก็จะกินข้าวเหมือนกัน รบกวนอะไรกันล่ะ " พูดแล้วก็ดึงตัวติณห์เข้าไปข้างในร้าน หาที่นั่งสักทีนั่งลง " คุณอยากกินอะไร? " " แล้วแต่คุณ คุณสั่งเถอะ " จินตนาพยักหน้า " งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ " อาหารมื้อนั้น เป็นมื้อที่อร่อยที่สุดในความทรงจำของติณห์ อาจเป็นเพราะตอนนั้นหิวมากจริงๆ และอาจเป็นเพราะรอยยิ้มของจินตนา หลังจากกินเสร็จ ติณห์เช็ดปาก แล้วพูดอย่างลังเล " ขอช่องทางติดต่อของคุณหน่อยนะครับ เมื่อถึงเวลาผมจะตอบแทนคุณ " " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร " จินตนาโบกมือปฏิเสธ สุดท้ายเพราะติณห์ยืนยันแบบนั้น ถึงได้เขียนช่องทางติดต่อของตัวเองลงบนกระดาษเช็ดปาก " จินตนา ผมชื่อติณห์ " " ติณห์? " " หืม? " จินตนาหัวเราะ สองเขี้ยวเล็กๆนั้นโผล่ออกมา