已经是第一章了
ตอนที่ 335 รอข่าวคราวของคุณ
ตอนที่ 335 รอข่าวคราวของคุณ
ผู้หญิงคนนั้นที่สะสวยและจองหอง ในเวลานี้กำลังอิงแอบแนบชิดอยู่กับผู้ชายที่ดูแล้วอายุรุ่นราวคราวพ่อ ท่าทางของทั้งคู่ในรูปถ่ายเหมือนกับเป็นคนรักกัน แต่ว่าดูเผินๆแล้วดันเหมือนพ่อกับลูกซะมากกว่า
โยงกับบทสนทนาที่เพิ่งพูดกับปุริมไปก่อนหน้านั้น ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็นึกอะไรออกแล้ว “เป็นพวกเขา ใช่ไหม”
“ใช่”
เธอรู้แล้วว่าควรทำอย่างไร ก็แค่เปิดเผยรูปพวกนี้ออกไป แล้วนำมาผนวกกับความจริงที่ฉาราค้นเจอ เธอเชื่อว่าไม่นานบริษัทเพ็ญภนต์ก็จะสามารถผ่านด่านนี้ไปได้
เธอเซ็นเซอร์ใบหน้าในรูปทั้งหมดเอาไว้ และยังเขียนเพิ่มข้อความชวนเพ้อฝันบนรูปว่า ‘หัวหน้าสูงวัยกับคนของใจคุณผู้หญิงญาณินท์’
เชื่อว่า คนที่ได้เห็นรูปพวกนี้ ต่อให้จะไม่เห็นหน้าตาค่าตาคนในรูปก็ปะติดปะต่อเรื่องขึ้นมาเองได้
ไม่ใช่ว่าเธอโหดร้าย แต่อีกฝ่ายต่างหากที่ร้ายเกินไป เธออยู่เฉยๆก็โดนเล่นงาน เธอกับจำรูญไม่ได้ติดต่อกันจะสองปีแล้ว แล้วทำไมญานิณท์ต้องเข้ามายุ่งด้วยอีก
จู่ๆเธอก็นึกไปถึงประโยคในนิยายเรื่องความฝันในหอแดงที่ว่า หากรู้แต่แรกว่าเป็นความเท็จ เช่นนั้นเปิดเผยความจริงออกมายังจะดีกว่า
แต่เธอ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว หลังจากจากกันตอนอยู่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟ ก็ยังไม่ได้เจอกันอีกเลย
ไม่รัก ก็ไม่ต้องพบต้องเจอ
รูปภาพสองเช็ตถูกโพสต์เผยแพร่บนเว็บไซต์ขนาดใหญ่เว็บหนึ่ง เพิ่งโพสต์ได้แค่วันเดียว จำนวนคนกดเข้าชมก็มากกว่าล้านครั้ง คอมเม้นของชาวเน็ตเยอะจนนับไม่ถ้วน แม้แต่ตัวเพ็ญนีติ์เองยังคิดไม่ถึงว่าจะมีผลตอบรับที่ล้นหลาม ผู้ชายกับผู้หญิงในรูปทำให้กลุ่มคนที่ชอบซุบซิบนินทาเริ่มที่จะขุดคุ้ยสืบหาผู้หญิงและผู้ชายที่อยู่ในรูปนั้น และอีกเซ็ตเป็นรูปไม้ผ่านภาษีการนำเข้าที่ด่านตรวจชายแดนซึ่งได้มีการใช้อำนาจโดยมิชอบ ไม้พวกนั้นที่บรรจุไว้ในหีบที่ผุพังมีรูหนอนเจาะแต่ก็สามารถผ่านด่านเข้ามาได้ แต่กับไม้ชั้นดีดันไม่ได้รับการอนุมัติ รูปแต่ละรูปก่อให้เกิดข้อถกเถียงและข้อโต้แย้งของชาวเน็ตขึ้น พูดได้เลยว่าการเปิดโปงในครั้งนี้มีผลตอบรับที่ลั่นลือจริงๆ
ในวันแรก บริษัทเพ็ญภนต์เงียบสงบ
ในวันที่สอง ก็มีคนอดทนใจเย็นไม่ไหว เป็นเลขาผู้หญิงคนนั้นที่ถึงกับต้องโทรมาหาเธอ “คุณเพ็ญนีติ์ นี่คุณหมายความว่ายังไง? คุณกุเรื่องขึ้นมาเห็นๆ”
ไม้พวกนั้นที่ผ่านด่านตรวจเข้ามาไม่มีตราประทับสีแดงของด่านตรวจ ไม่ใช่ว่าเธอคิดอยากจะสร้างเรื่องเท็จขึ้นมาก็สร้างขึ้นได้ตามใจ เธอจึงพูดขึ้นว่า “ฉันพูดความจริงทั้งนั้น คุณเลขา เรื่องพวกนี้ฉันไม่คุยกับคุณหรอก แต่ถ้าอยากจะคุย ก็ให้อธิบดีของพวกคุณโทรมาคุยกับฉันเอง” พูดจบ เธอก็วางสายโทรศัพท์ลงอย่างเสียงดัง
ตอนนี้ เธอไม่ร้อนใจอะไรสักนิด
คงเป็นอธิบดีมากกว่าที่ร้อนใจ รวมถึงหัวหน้าคนนั้นกับญาณินท์ที่ถูกเปิดโปงเรื่องรูปถ่าย ไม่คิดจริงๆว่าญาณินท์กับนาราจะร่วมมือกัน แต่คนที่รู้ลึกรู้จริงที่สุดก็คือปุริม ถ้าไม่ใช่ว่าเขาส่งรูปพวกนั้นมาให้เธอ เธอก็คงไม่รู้ว่าญาณินท์เป็นคนแบบนี้
เธอคิดว่าอธิบดีต้องยอมจำนนก่อนใคร จากนั้นก็ญาณินท์ แล้วค่อยเป็นหัวหน้าสูงวัยคนนั้น เพื่อคนที่ตัวเองรักถึงกับต้องทำเรื่องฝ่าฝืนกฎหมาย เขาไม่กลัวโดนกฎหมายเล่นงานหรอไง?
บนโลกนี้ มีกฎหมายของประเทศที่ทุกคนต้องปฏิบัติตาม เหมือนมีสายตาอันเฉียบแหลมคอยจับจ้องอยู่ คนตาดำๆไม่มีทางสู้อะไรได้อยู่แล้ว ถ้าพวกเขาไม่ตอบอะไรกลับมา ขั้นต่อไปเธอคงต้องลบการเซนเซอร์หน้าของหัวหน้าสูงวัยกับญาณินท์ออก จากนั้นก็เผยแพร่บนอินเตอร์เน็ต หึๆ ถึงตอนนั้น อะไรๆก็คงกระจ่าง
ถึงยังไง ก็ต้องขอบคุณปุริม
นำวิธีของอีกฝ่ายมาใช้เอง เธอก็แค่อยากให้สินค้าล็อตนี้และล็อตต่อๆไปสามารถผ่านด่านตรวจเข้ามาได้ราบรื่น ง่ายๆแค่นี้
โทรศัพท์ดังขึ้น ปรากฏเป็นสายที่โทรจากเมืองดรัล ตอนแรกคิดว่าคนที่โทรมาจะเป็นอธิบดีด่านตรวจที่ทนรับแรงกดดันไม่ไหวซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นญาณินท์ที่โทรมา
ญาณินท์คงจะเกลียดเธอมากสินะ?
แต่ว่านะ ในเมื่อญาณินท์รักจำรูญมากขนาดนั้น แล้วทำไมต้องไปมีความสัมพันธ์กับชายแก่คนนั้นด้วยล่ะ?
แบบนั้นยิ่งทำให้คิดว่าเธอน่ารังเกียจ
“สวัสดี ฉันเพ็ญนีติ์เอง” เธอกดรับสายอย่างเป็นธรรมชาติและผ่อนคลายด้วยน้ำเสียงสบายๆ
แต่ในสายกลับเงียบไม่มีเสียงพูดราวกับว่าไม่มีคนฟังอยู่ เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้ว “ญาณินท์ ถ้ามีเรื่องอะไรก็พูดมา ถ้าไม่มี ฉันจะได้วาง” เธอไม่อยากเล่นสงครามประสาทกับญาณินท์ เธอเจ้าแผนการไม่สู้ญาณินท์หรอก
“เพ็ญนีติ์ ผมเอง” ในที่สุดก็มีเสียงตอบกลับ แต่เป็นเสียงของผู้ชาย เสียงที่คุ้นเคยในความทรงจำ เสียงที่ทุ้มน่าฟัง
“จำรูญ เป็นคุณได้ยังไง?”
“ครับ ผมเอง ตอนนี้ว่างไหม? ไปกินข้าวกัน”
“ฉันว่าง แต่ว่า เราคงเจอกันไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันไม่ได้อยู่ที่เมืองดรัลแล้ว” ปีนั้น ตอนที่อยู่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟเขาเป็นคนปล่อยมือเธอเอง ตั้งนานก็ไม่เคยมายุ่งวุ่นวายกับเธอ จริงๆแล้วจำรูญก็ถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง เมื่อเป็นคนรักไม่ได้ เป็นเพื่อนกันก็ได้
“คุณมาที่ประตูสิ” เขาพูดแผ่วเบา แต่เธอสัมผัสได้ถึงความเครียดเล็กน้อยที่แผ่ออกมา
已经是最新一章了
加载中
