ตอนที่ 336 รอข่าวคราวของคุณ

ตอนที่ 336 รอข่าวคราวของคุณ เดินถือโทรศัพท์ไปที่ประตู นอกประตู ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่นั้น ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้ร่มเงาต้นไม้มองมาทางเธอ แว๊บแรกที่มองเห็นเธอ เขาตาค้าง ไม่กล้าที่จะกระพริบตา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เธอยังคงสวยเหมือนเดิม แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่กร้านโลก ทั้งสองกดวางโทรศัพท์พร้อมกัน ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อผ้า เธอเดินตรงไปหาเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จำรูญ คุณจริงๆด้วย คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” คิ้วของเขาเลิกขึ้น ต่อมาก็ยิ้มออกมาจางๆ “เรื่องที่ผมสร้างขึ้นก็ให้ผมแก้มันเองนะ เพ็ญนีต์ เป็นผมเองที่ทำให้คุณต้องข้องเกี่ยวไปด้วย” ใช่แล้ว พูดจริงๆก็เป็นเพราะเขา ถ้าเขาตั้งใจใช้ชีวิตร่วมกับญาณินท์ดีๆ ญาณินท์คงไม่หาเรื่องยุ่งยากมาให้เพ็ญนีติ์หรอก เพราะรักจึงเกลียด เรื่องแบบนี้บนโลกมีให้เห็นอยู่ทุกวัน เพียงแค่ครั้งนี้ ญาณินท์ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เกินไป เรื่องทั้งหมดไปถึงส่วนกลางแล้ว ตอนนี้ ยากที่จะทำให้มันจบ เขาคิดอยู่สักพัก ถึงคิดได้ว่าต้นเหตุอย่างเขาควรที่จะออกหน้าไปเผชิญได้แล้ว ไม่อย่างนั้น เขาคงรู้สึกผิดต่อผู้หญิงทั้งสองคน ในร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ห่างจากบริษัทเพ็ญภนต์ไม่ไกล ทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ไม่ได้เจอกันแบบนี้ก็นานมาแล้ว แต่กลับไม่มีความรู้สึกที่ว่าไม่ได้พบเพียงหนึ่งวันราวจากกันเป็นสามปีเหมือนตอนที่รู้จักกันแรกๆ หัวใจของเพ็ญนีติ์เฉยๆไปแล้ว หลายเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ย้อนกลับไปตอนแรกๆไม่ได้แล้ว และจำรูญที่อยู่ตรงหน้าของเธอก็น่าจะรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนๆนั้นของเธออีกต่อไปแล้ว ปีนั้น ก่อนที่เขาจะไปจากอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟ จริงๆแล้วเขาได้เจอกับคนๆหนึ่ง นั่นก็คือปุริม ทั้งสองคุยกันจริงจังในครั้งนั้น ผลสรุปของบทสนทนานั้นเป็นเขาที่ยอมถอยออกมา ในเมื่อปุริมรับปากกับเขาแล้วว่าจะดูแลเพ็ญนีติ์ให้ดีไปตลอดชีวิต “เพ็ญนีติ์ ขอโทษนะ” หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เขานั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ เงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอผอมและคล้ำลงไปเยอะ ทำให้เขารู้สึกสงสาร “มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอก เธอก็แค่เปลี่ยนไป ถึงขนาดที่ทำให้ฉันเจอกับเรื่องไม่ดีแบบนี้ ถ้าพูดตามเหตุผลจริงๆ ฉันไม่ได้อะไรกับตัวเธอหรอก คุณชอบฉันนั่นมันเป็นเรื่องของคุณ ฉันไม่ได้....”เธอรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมานิดๆ ถึงแม้ครั้งนี้บริษัทเพ็ญภนต์จะดีขึ้นแล้ว แต่ว่ามองกลับไปที่ต้นเหตุยังไงก็เป็นเพราะเธอ กำไรที่ได้ในช่วงนี้เธอรู้ว่ามันขาดไปมากเท่าไหร่ เธอกับนภนต์วางแผนกันตลอด กลัวแค่ว่าจะถูกปั่นป่วน หรือจะเป็นคำพูดนั้น เธอถึงได้โดนเล่นงานแบบนี้ “เพ็ญนีติ์.....” มือเรียวยาวของชายหนุ่มจับกุมมือเธอในทันที เขากุมมือเธอแน่นมาก เห็นเธอทั้งคล้ำทั้งผอมลง หน้าอกของเขาบีบรัดจนเจ็บไปหมด “แล้วปุริมล่ะ?” “เขา.....”เพ็ญนีติ์ตะกุกตะกุกขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี สุดท้าย ก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วพูดขึ้นว่า “เขาไปต่างประเทศ ได้สักพักแล้ว” แต่ตอนที่พูดแบบนั้นออกไป แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตั้งคำถามกับความจริงในถ้อยคำของตัวเอง ตั้งแต่ที่เขาหายไป บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก็ยังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆเหมือนเคย การที่เขาไม่อยู่ไม่ได้ทำให้กิจการของบริษัทเกิดแนวโน้มที่เปลี่ยนแปลง สิ่งนี้อธิบายได้ว่ามีคนเบื้องหลังคอยชี้นำอยู่ตลอด แต่ว่าคนๆนั้นนอกจากปุริมก็ไม่น่าจะเป็นใครไปได้อีก ณภัทรอยู่ที่อูข่านตลอด และก็คอยควบคุมนภนต์มาตลอดด้วย เพ็ญนีติ์เกลียดผู้ชายคนนั้นมากๆเธอมักจะคิดอยู่บ่อยๆว่า ถ้าหากเธอได้พบกับณภัทรอีก และถ้าในมือของเธอถือปืนอยู่ เธอคงเล็งปืนใส่กะโหลกของณภัทรโดยไม่คิดลังเล แต่แค่เพราะว่าทิพย์.... คิดไปถึงเด็กผู้หญิงคนนั้น ใจของเธอก็วูบไหวขึ้นมา นภนต์บอกว่าตอนนี้ยังสืบหาว่าทิพย์อยู่ที่ไหนไม่เจอ ราวกับว่าเด็กคนนั้นได้หายจากโลกนี้ไปแล้ว ใครก็หาร่องรอยการหายไปของเธอไม่เจอ แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังคิดแค่ว่าเธอไปต่างประเทศแล้ว เพราะว่า พ่อแม่ของเธอจะได้รับเงินที่ส่งมาจากต่างประเทศในทุกๆหนึ่งปี บนโลกใบนี้ ทุกคนต่างมีโชคชะตาเป็นของตัวเอง โชคชะตาของทิพย์เป็นของณภัทร ส่วนโชคชะตาของเธอเป็นของปุริม “เพ็ญนีติ์ ถ้าเขาทำไม่ดีกับคุณ พวกเราจะ....” มือของเธอค่อยๆผละออกจากมือของเขาอย่างไม่หลงเหลือการสัมผัสใดๆ จากนั้นก็เสยผมที่ประปรายอยู่ตรงหน้าผากขึ้น “จำรูญ คุณอยากให้ฉันลบรูปพวกนั้นใช่ไหม?” เธอพูดเข้าเรื่องตรงๆ ไม่อยากอ้อมค้อมแล้ว บางทีการที่พูดตรงๆอาจจะดีกว่าก็ได้ ไม่อย่างนั้น คงเหนื่อยใจกันไปเปล่าๆ จำรูญยกแก้วเหล้าที่เพิ่งจะรินเสร็จขึ้นดื่ม กลิ่นเหล้าลอยกระจายเต็มไปทั่ว แต่ตอนที่กำลังกลืนลงคอกลับรู้สึกถึงความแสบร้อน “สุดท้ายมันก็เป็นการทะเลาะกันของสามีภรรยา เธอโกรธผมจนเปลี่ยนไปเป็นแบบนั้น เธอมีความผิด เธอก็ต้องได้รับผลของมัน แต่ว่า ได้โปรดเถอะคุณช่วยหลงเหลือชื่อเสียงของเธอไว้หน่อย รูปพวกนั้น.....” เธอแค่นยิ้มออกมา “จำรูญ คุณนี่ช่างเป็นลูกผู้ชายเสียจริง ในเวลานี้มาหาฉันก็เพื่อขอให้ช่วยคนรักแบบนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าคุณยังคงรู้สึกกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ ก็ได้ ฉันจะถือซะว่าไว้หน้าคุณก็แล้วกัน แต่ว่า ฉันมีเงื่อนไขนั่นก็คือสินค้าของฉันต้องผ่านด่านตรวจภาษีในทันที อีกอย่างคุณจะต้องรับปากว่าต่อไปจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเป็นรูปโค้งที่น่ามอง รอยยิ้มของเขายังคงดูดีเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อก่อน “เพ็ญนีติ์ จริงๆแล้วหลังจากที่แยกกับคุณในปีนั้น ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีก ไม่รู้จริงๆว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ เรื่องนี้ ผมจะห้ามเธอเอง” “ดี งั้นฉันจะรอข่าวคราวของคุณนะ” เธอยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับของเขา พูดกันตามจริง จำรูญในตอนนี้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ทำอะไรคิดอะไรก็มีความเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กชายวัยหนุ่มในวัยเรียนคนนั้นอีกแล้ว “จำรูญ ทำไมไม่ลองยอมรับเธอดูสักครั้งล่ะ?” เธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว ในเมื่อญาณินท์ยังคงรักเขาอยู่ แล้วทำไมเขาถึงไม่ให้โอกาสทั้งเธอและก็เขาล่ะ? มุมปากของเขามีรอยยิ้ม แต่กระนั้นก็ยังดูฝืนๆ น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่กลับปกปิดความโดดเดี่ยวไว้ไม่ได้เลย “คุณไม่เข้าใจหรอก การแต่งงานโดยที่ไม่ได้รัก จริงๆแล้วมันก็คือสุสานดีๆนี่เอง”