ตอนที่ 337 อยากเจอเหลือเกิน

ตอนที่ 337 อยากเจอเหลือเกิน หลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ข้าวมื้อนี้เป็นไปด้วยความอึดอัด ความจริงแล้ว ที่เขามาหาเธอก็แค่ไม่อยากเห็นญาณินท์ทำตัวดื้อดึงไม่ยอมรับผิดอีกและต้องตกต่ำเพราะเขาไปมากกว่านี้ ถึงอย่างไรซะ ที่ญาณินท์เป็นแบบนี้มันก็เพราะตัวเขา เมื่อกินเสร็จ เมื่อเดินออกจากร้านอาหารมาด้วยกัน ท่าเดินของเขาไม่ค่อยเที่ยงตรงเท่าไหร่ ร่างกายที่โซเซนิดๆทำให้เธอรู้ว่าเมื่อครู่เขาเพิ่งจะดื่มไปค่อนข้างเยอะ เขาเอาแต่ดื่มเงียบๆ เธอห้ามไว้กี่ครั้ง ก็ห้ามไม่อยู่ ทั้งสองเดินทอดน่องกลับไปบริษัทเพ็ญนีติ์ด้วยกันอย่างช้าๆ คำที่เขาพูดด้วยเสียงมันเบาบ่อยที่สุดก็คือสามคำนี้ ‘ผมขอโทษ’ ขอโทษ เพ็ญนีติ์ เขาพูดซ้ำๆไม่หยุด ทำให้เธอรู้สึกเศร้าไปด้วยอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ จริงๆแล้ว ที่เขามาขอร้องเรื่องญาณินท์ สิ่งที่ใจของเขาอยากทำมากกว่าก็คงเป็นพูดขอโทษเธอ ถึงอย่างไรเรื่องทุกอย่าง ก็เพราะเขาที่เป็นต้นเหตุ ดูท่าแล้ว เรื่องที่ต้องปล่อยรูปจริงๆของสองคนนั้นคงต้องปล่อยไปก่อน จำรูญพักอยู่ในโรงแรมฝั่งตรงข้ามกับบริษัทเพ็ญภนต์ โรงแรมนั้นที่ทำให้เพ็ญนีติ์มีความทรงจำมากมาย ที่นั่น เธอกับปุริม..... เมื่อคิดหน้าก็ค่อยๆแดงและใจเต้นรัวขึ้น ไม่กี่วันต่อมา อธิบดีด่านตรวจก็โทรมาหาเธอเอง บอกว่าสินค้าผ่านเข้ามาได้แล้ว ฉาราจึงซื้ออาหารมาเลี้ยงฉลองเป็นพิเศษ ในที่สุดบริษัทเพ็ญภนต์การขายไม้แปรรูปก็ปัดความซบเซาทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในแต่ละวันออกไปได้ และเริ่มที่จะกลับมาคึกคักอีกครั้ง เพ็ญนีติ์จะโทรไปบอกจำรูญ กลับโทรหาเขาไม่ติด ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจขึ้นมา ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ ก็มีข้อความจากเบอร์ปริศนาส่งมาว่า เพ็ญนีติ์ เบอร์ใหม่นี้เพื่อคุณโดยเฉพาะ มีแค่คุณคนเดียวที่รู้ ผมต้องไปแล้ว ต้องไปเริ่มต้นใหม่ที่ต่างประเทศ ถ้าหากวันไหนคุณรู้สึกคิดถึงผมขึ้นมา อยากดื่มชาด้วยกันสักแก้ว ก็โทรมาหาผมนะ ต่อให้ต้องข้ามน้ำข้ามภูเขาผมก็จะรีบไปหาคุณ แค่อยากดื่มชาด้วยกันนี่นะ? กรอบความคิดของเขาถึงขั้นนี้แล้ว จำรูญ เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เมื่อโทรกลับไปยังเมืองดรัล ถึงได้รู้ว่าบริษัทของจำรูญได้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว อะไรๆก็ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว เขาไปแล้ว กลับไปอยู่ในที่ที่เคยอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อนของปีนั้น ทิ้งเบอร์ไว้ให้เธอติดต่อ เพื่อนัดกันไปดื่มน้ำชา ทุกครั้งที่นึกถึง หัวใจก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของน้ำชา เบอร์ที่เขาให้มา เธอตัดสินใจลบออกจากเครื่อง ถ้าหากในชีวิตนี้ยังมีชะตาร่วมกันอยู่ อย่างไรก็ต้องมีวันได้พบกันอีก ไม่จำเป็นต้องมีเบอร์โทรพวกนี้ก็ได้ วิกฤตที่บริษัทเพ็ญภนต์ต้องประสบพบเจอ เพ็ญนีติ์แก้ไขมันได้แล้ว แต่จิตใจของเธอกลับไม่สามารถปล่อยใจให้สงบได้นาน นารากับญาณินท์ พวกเธอจะปล่อยเพ็ญนีติ์ไป หรือจะยอมวางมือกับเพ็ญนีติ์หรือเปล่า? คนหนึ่งทำเพราะปุริม อีกคนก็ทำเพราะจำรูญ แต่ว่านะ ถ้าอยากได้ใจของผู้ชายพวกนั้นขนาดนั้นก็ต้องพึ่งตัวเองสิ ถ้าคนมันไม่รัก ต่อให้ต้องพยายามไปเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ พวกเธอ ดันอคติไม่ยอมปล่อยวาง เอาเรื่องที่ผู้ชายไม่เอามาบีบบังคับเพ็ญนีติ์ ทั้งๆที่ตัวเธอก็ไม่ได้มีความผิดใดๆทั้งนั้น “สามีปีศาจ เรื่องทุกอย่างจัดการได้แล้ว ขอบคุณสำหรับรูปภาพ” “เรียกผมว่าปุริมเถอะ ปีศงปีศาจอะไรกัน” “ไม่ได้สิ ดูสนิทกันดีออก ฉันชอบ” “งั้นก็ตามใจคุณแล้วกัน แค่คุณชอบก็พอ ตามคำบัญชาเลยขอรับ แต่ว่านะ ผมคงต้องบอกเรื่องสำคัญสักหน่อย ตอนนี้ผมกำลังเป็นไปด้วยดี ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะงั้นคุณห้ามแช่งผมนะ” “ฉันอยากเจอคุณ” เธอเริ่มจู่โจมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “มากๆเลย” “ไม่ได้หรอก งั้นวันนี้แค่นี้ก่อนนะ” ทุกครั้งที่เธอบอกอยากเจอเขา เขาจะรีบหนีหายไปทันที จากนั้นไม่ว่าเธอจะส่งข้อความไปหาเขาเท่าไหร่เขาก็ไม่ตอบกลับ เหมือนกับว่าไม่ได้รับข้อความจากเธออย่างไรอย่างนั้น สัญญาสามปี มันทรมานอะไรขนาดนี้ ทุกอย่างเรียบง่ายมาก ถึงขนาดที่นอกจากการหาเงินในแต่ละวันแล้ว เธอก็ไม่ได้มีความปรารถนาต่อสิ่งใดอีก มีแค่ จำสัญญาของเธอกับปุริม สามปีแล้ว ทุกอย่างใกล้จะมีบทสรุปแล้ว นภนต์ใกล้จะกลับมามีอิสระแล้ว และเธอก็ใกล้จะได้เจอปุริมแล้ว “นภนต์ พอหรือยัง?” “พอแล้วล่ะ จัดการกับเงินก้อนสุดท้ายเสร็จก็จะหมดแล้วล่ะ” เธอยิ้มอ่อนๆ มองเขาที่ดูมั่นใจเต็มร้อย “ต่อไปนี้คุณต้องดำเนินธุรกิจของบริษัทเพ็ญภนต์เองแล้วนะ ฉันอยากพักเต็มแก่แล้ว” “เพ็ญนีติ์ อย่าลืมสิว่าคุณคือตัวแทนทางกฎหมายของบริษัทนี้นะ” “แล้วยังไงต่อ ฉันบอกว่าไม่อยากทำก็คือไม่อยากทำไง เหอะๆ ถึงตอนนั้นฉันจะฟ้องคุณให้หมดเลยที่ตอนแรกบังคับฉันแล้วก็แย่งบัตรประจำตัวฉันไปจดทะเบียนเป็นตัวแทนทางกฎหมายเอง” “ยัยทึ่ม” บริษัทที่ดีขนาดนี้ยังไม่ต้องการอีก ทึ่มจริงๆ บริษัทนี้ก็เปรียบเหมือนลูกน้อยที่เขาและเธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ เหมือนกับเป็นสายเลือดของพวกเขาไปแล้ว “ฉันไม่ได้ทึ่มสักหน่อย เออใช่ ว่าแต่คุณกับปัณฑาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่หรอ? แม่ถามฉันตั้งหลายรอบแล้ว ถามว่าคุณยังไม่อยากแต่งหรือไง?” นภนต์ดันแว่นขึ้น มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าผ่านเลนส์แว่นด้วยความจริงจังครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้น ก็ถามขึ้นเสียงเบาว่า “คุณอยากไปหาเขาหรอ?” เรื่องที่ต้องรับผิดชอบในสามปีมานี้ ตอนนี้เธอควรปล่อยวางได้แล้ว เขารู้ว่าเมื่อเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอต้องไปหาปุริมแน่ๆ เขารู้ตั้งนานแล้ว ดังนั้น ถึงจะไม่อยากเห็นเธอลำบาก แต่เขาก็ยังปล่อยให้เธอทำงานในบริษัทอย่างหนักทุกวัน ต้องทำแบบนี้เพื่อกล่อมจิตใจเธอ ไม่อย่างนั้น เธอคงเอาแต่คิดถึงเขา แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างจบลงแล้ว ถึงเวลาที่เขาและเธอตกลงกันไว้แล้ว และถึงวันเวลาที่เธอและปุริมตกลงกันไว้เช่นกัน