ตอนที่ 338 อยากเจอเหลือเกิน

ตอนที่ 338 อยากเจอเหลือเกิน “อื้ม” มุมปากของเธอยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “นภนต์ สามปีมานี้ ขอบคุณนะ” เขาอยากบอกเหลือเกินว่าจริงๆแล้วเงินที่เขามีอยู่ในมือสามารถพาเขาให้หลุดพ้นจากทุกอย่างได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพื่อเธอแล้วก็เลยยืดเวลาให้นานขึ้น “เพ็ญนีติ์ อย่าไปหาเขาเลย ตกลงไหม?” “ทำไม?” หัวใจของเธอสั่นไหวขึ้นมาในทันที มีความรู้สึกว่าจะเป็นคำตอบที่ทำให้รู้ความจริงบางอย่าง ทุกอย่าง เหมือนกับว่าจะได้รู้ในไม่ช้านี้ “คุณหาเขาไม่เจอหรอก และเขาก็คงไม่อยากเจอคุณด้วย” “นภนต์ คุณกำลังโกหกฉันใช่ไหม?” รอยยิ้มบนมุมปากของเพ็ญนีติ์ค่อยเลือนหาย เธอลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปตรงหน้าของนภนต์แล้วกระชากคอเสื้อของเขาขึ้น “คุณต้องโกหกฉันอยู่แน่ๆ นภนต์ บอกมาว่าคุณกำลังล้อเล่น” “เพ็ญนีติ์ คุณฟังผมนะ อย่าแตกตื่นไป ปุริมเจอคุณไม่ได้จริงๆ ไม่ได้เลยจริงๆ “ นภนต์ถอนหายใจ มีบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ในใจเป็นเวลานาน แต่ว่า เรื่องที่ปุริมถูกทุกคนสาปส่งก็พูดออกมาไม่ได้เช่นกัน “งั้นคุณก็บอกมาสิว่าทำไม? ถ้ามีเหตุผลดีๆ ฉันก็จะไม่ไปหาเขา” ในแววตาของเธอมีแต่ความคลุ้มคลั่ง ทำไมล่ะ เธอรอมาตั้งสามปีแล้ว แต่นภนต์กลับพูดกับเธอด้วยถ้อยคำที่แปลกประหลาดเข้าใจยากแบบนี้ เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่นภนต์กลับไม่ยอมพูดอะไรให้ชัดเจนเลย เพ็ญนีติ์จำต้องปล่อยนภนต์ไปอย่างช่วยไม่ได้ เธอต้องกลับบ้านแล้ว ตลอดทาง มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา ความหวังที่คิดไว้ตั้งแต่แรก ในเวลานี้มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะอันตรธานหายไป เธอไม่รู้สึกยินดีใดๆจริงๆ หยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู พยายามเปิดอยู่นานก็เปิดไม่ได้ มือของเธอเอาแต่สั่น สติกระเจิดกระเจิง ราวกับเธอไม่สามารถขบคิดหรือกระทำสิ่งใดได้เหมือนคนปกติทั่วไปแล้ว ประตูเปิดออกในเวลาต่อมา “เพ็ญนีติ์ กลับมาแล้วหรอ?” จีรพรได้ยินเสียงเสียบกุญแจเปิดประตูจึงออกมาเปิดประตูให้กับเธอ “แม่...” เพ็ญนีติ์ทิ้งตัวคุกเข่าลงต่อหน้าจีรพร “แม่ แม่บอกหนูมานะ ปุริมพิการใช่ไหม เขาเสียโฉมไปแล้วใช่ไหม เพราะงั้น เขาถึงไม่อยากเจอหนูหรอ?” ตั้งนานจีรพรก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา เธอก็ไม่ได้จี้ถามด้วย แค่คิดว่ารอถึงสามปีแล้วจะได้เจอเขา แต่ไม่คิดเลย ว่านภนต์จะบอกเธอว่าปุริมมาหาเธอไม่ได้แล้ว เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด ถ้าปุริมไม่อยากเจอเธอ ก็มีแค่ความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น นั่นก็คือเขาบาดเจ็บไม่ก็พิการหรือไม่ก็เสียโฉมไปแล้ว ไอ้สามีปีศาจ เขาคือสามีปีศาจ สามปีแล้ว ที่เธอเรียกเขาแบบนี้มาตลอด แต่ถึงจะเรียกแบบนี้ เธอก็ไม่ได้สนเลยว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไปเป็นสภาพแบบไหน เธอขอแค่ได้เจอเขา แค่เจอเขาเอง “เพ็ญนีติ์ ลุกขึ้นเถอะ อย่าทำให้แม่เป็นห่วงเลย” “ไม่ค่ะ แม่ไม่พูดหนูก็ไม่ลุก วันนี้ หนูต้องรู้คำตอบให้ได้” “เพ็ญนีติ์ พ่อเขาไปรับอ้อยกับส้มแล้ว อีกแป๊บก็จะกลับมาแล้ว ถ้าให้เด็กๆเห็นแบบนี้คงตกใจแย่ ลุกขึ้นมาก่อน มีอะไรค่อยๆคุยกันได้ไหม บนพื้นมันเย็นนะ” เพ็ญนีติ์กลับยังคงดื้อดึง “ถ้าแม่ไม่พูด วันนี้หนูก็ไม่ลุกขึ้น ไม่ลุกขึ้นเด็ดขาด” อยู่ๆเธอก็คิดไปถึงคำสัญญาที่เขาได้ให้กับเธอไว้ในเมื่อก่อน บางทีอาจจะเป็นแค่คำพูดที่ขอไปที หรือว่าวันนั้นเขาไปกับเพ็ญภัทร์จริงๆ? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ลุกขึ้นอย่างกระทันหัน จากนั้นก็วิ่งตรงเข้าไปในห้องของตัวเอง อารมณ์ของเธอทำให้จีรพรตกใจ บอกให้ลุกขึ้นตั้งนานก็ไม่ยอมลุก แต่จู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตรงไปยังห้องตัวเองอย่างซะงั้น ท่าทางแบบนั้นราวกับว่าจะทำอะไรสักอย่างแบบทุ่มสุดตัวเพื่อหาปุริมให้เจอต่อให้ต้องตายก็ตาม “เพ็ญนีติ์ นี่แกจะทำอะไร? แกจะไปไหน?” จีรพรตามเพ็ญนีติ์เข้ามาในห้องของเธอ มองเห็นเพ็ญนีติ์กำลังเก็บของ เธอก็ลนลานในทันที “ไปต่างประเทศ” เพ็ญนีติ์พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา ตั้งใจเก็บของต่อไป “ไปทำบ้าอะไร? ยัยนี่ ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น อ้อยกับส้มจะขาดแกไปไม่ได้นะ” “แต่พวกแกก็ขาดปุริมไปไม่ได้เหมือนกัน แม่ไม่รู้หรอ? พวกแกถามหนูทุกวันว่าพ่อไปไหน? หนูไม่รู้ว่าจะโกหกไปได้อีกนานเท่าไหร่ แต่หนู ไม่อยากหลอกพวกแกอีกแล้ว ยังไงซะ คนเป็นต้องเห็นตัว คนตายต้องเห็นศพอยู่วันยังค่ำ” ชั่วแว๊บนึงเธอก็คิดขึ้นมาว่าหรือเขาจะตายไปแล้วหรือเปล่า? เพราะว่า ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้เธอก็ยังไม่ได้มีโอกาสได้ยินเสียงของเขาเลย การติดต่อกันของทั้งสองมีแค่ติดต่อผ่านทางอีเมล์เท่านั้น นอกจากนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกันทางอื่นเลย หรือว่าจะเป็นคนอื่นที่ส่งข้อความมาหาเธอแทนเขา? หรือว่าเขาจะตายไปแล้วจริงๆ? แต่ว่าคนที่ส่งอีเมล์พวกนั้นมารู้เรื่องทุกอย่างระหว่างเธอและเขา รายละเอียดยิบย่อยก็รู้เป็นอย่างดี ไม่ เป็นปุริมนั่นแหละ สมองคิดเรื่องพวกนี้อย่างหนัก เธอคิดว่าเธอใกล้จะบ้าแล้วจริงๆ หัวจะระเบิดแล้ว “เพ็ญนีติ์ แกอย่าทำให้แม่ตกใจสิ แม่รู้สึกใจคอไม่ดีเลย....” จีรพรพูดๆอยู่กับเป็นลมไปในทันที เกือบจะล้มลงไปบนพื้นจริงๆแล้ว โชคดีที่เพ็ญนีติ์อยู่ข้างๆ จึงรับจีรพรไว้ได้ทัน แล้วก็ค่อยๆประคองจีรพรให้นอนลงบนเตียงของเธอ มองใบหน้าที่ซีดขาวของจีรพร เธอตกใจกลัวมาก “แม่ อย่าทำให้หนูกลัวสิ แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะ ไม่อย่างนั้น...” เป็นเพราะเธอเองที่ไม่ดี มุ่งมั่นแต่จะไปจนทำให้แม่ตกใจ เธอลืมไปได้ยังไงว่าแม่เป็นโรคหัวใจ เธอนี่มันแย่จริงๆ จีรพรรู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ้ง ข้างหูได้ยินแต่เสียงเพ็ญนีติ์พูดอะไรซ้ำๆ เสียงนั้นทำให้เธออดไม่ไหวจนฝืนลืมตาขึ้นมา ตอนนั้นเองที่มีน้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเธอ เป็นลูกของเธอที่ร้องไห้เพราะเธอสลบไปหรอกหรอ “เพ็ญนีติ์ มีแกอยู่แบบนี้ แล้วแม่ดีใจมาก แม่ไม่อยากให้แกไป แม่อยากให้แกอยู่กับแม่ ไม่ได้หรอ?”