ตอนที่ 339 เป็นห่วงมากจริงๆ

ตอนที่ 339 เป็นห่วงมากจริงๆ “แม่....เพ็ญนีติ์ซบตัวอยู่ในอ้อมกอดของจีรพร เหมือนเป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้อยู่ในอ้อมกอดของแม่แบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอชินกับการที่ต้องเป็นคนเข้มแข็ง แต่ในเวลานี้ เธอไม่สามารถซ่อนความอ่อนแอในเบื้องลึกได้อีกแล้ว จริงๆแล้วเธอไม่ใช่คนที่เข้มแข็งเลยสักนิด ในทุกๆคืนกลางดึกจะมีเสียสะอื้นไห้เบาๆของเธออยู่ตลอด ก็แค่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง แต่ไม่คิดเลย ว่าแม่จะคอยเป็นห่วงเธอมาตลอด เธอร้องไห้ ร้องไห้อยู่บนบ่าของแม่ มีเพียงแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าแม่เท่านั้นเธอถึงได้กลายเป็นเด็กแบบนี้ เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ต้องการที่พักพิง “แม่คะ หนูคิดถึงเขา” ในความคิดเอาแต่จดจ่ออยู่กับคำนี้ ไม่ใช่แค่คิดถึง แต่เธออยากเจอเขามากๆ เมื่อถึงเวลานั้น จะไม่พรากจากกันชั่วนิรันดร์ มือของแม่ตบไหล่ของเธอเบาๆ “เพ็ญนีติ์ ร้องออกมาเถอะ แม่ไม่ห้ามแกหรอก แม่รู้ว่าแกเสียใจแค่ไหน” เสียใจมาตั้งสามปีแล้ว เพ็ญนีติ์ร้องไห้เป็นเวลานานมาก ไม่สนแม้แต่เด็กๆที่กลับมาถึงบ้านแล้ว ปล่อยทุกอย่างให้ตรัณดูแล วันนี้ปัณฑาก็กลับมาเร็ว บางทีอาจเป็นเพราะนภนต์สั่งล่ะมั้ง ปัณฑากำลังทำอาหาร กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัว แต่เพ็ญนีติ์กลับเอาแต่ซบหน้าร้องไห้อยู่บนไหล่ของแม่ราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดราวกับหยดน้ำ เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอกลับไม่อยากรับ ทำแค่ปล่อยให้เสียงนั้นดังขึ้นและดับลงเอง เมื่อไม่มีคนรับเสียงโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป แต่ว่า ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง กดปิดโทรศัพท์ด้วยความรำคาญ แม้แต่เบอร์ก็ไม่ทันได้มอง ภายในห้องจึงเงียบขึ้นมาในทันที คุณแม่จีรพรลุกขึ้นนั่งแล้ว กอดเพ็ญนีติ์ไว้ มือยังคงตบหลังเธอเบาๆ “เพ็ญนีติ์ อย่ากลัวไป แกยังมีแม่อยู่นะ เรื่องทุกอย่างต้องแก้ไขได้อย่างแน่นอน” แต่เสียงของแม่กลับดูอ่อนแรงมาก ทำให้เธอไม่รู้สึกเชื่อเลยว่าจะยังได้เจอปุริมอีก นอกประตู จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงดังโวยวาย เสียงเท้าที่วิ่งตรงมายังห้องของเพ็ญนีติ์ ราวกับมีคนเป็นจำนวนมาก ตอนที่เพ็ญนีติ์กำลังงุนงง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกในทันใด ตรงหน้า มีตำรวจยืนอยู่ หนึ่งในนั้นมีตำรวจหญิงเดินเข้ามาหาเพ็ญนีติ์ “คุณคือเพ็ญนีติ์ใช่ไหมคะ?” เธอพยักหน้า ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา ยังไม่ทันจะเช็ดน้ำตาก็มีตำรวจบุกเข้ามาในห้องแล้ว “คุณเพ็ญนีติ์ นี่เป็นคำสั่งหมายจับ คุณโดนจับแล้ว” “อะไรนะ?” เพ็ญนีติ์สับสนไปหมด เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอก็รับผิดชอบหน้าที่ของเธอดีมาตลอด ถึงขนาดที่ยอมลำบากมาตลอดสามปีเพื่อสิ่งนี้ แต่สุดท้ายสิ่งที่แลกมาได้กลับเป็นคำพูดของตำรวจที่ว่า คุณโดนจับแล้ว เนี่ยนะ “ตัวคุณรู้ดีว่าทำไมค่ะ” พูดจบ ตำรวจหญิงก็ใส่กุญแจมือบนข้อมือของเพ็ญนีติ์ทันที ความเย็นเฉียบของกุญแจมือทำให้ทั้งร่างของเธอชาไปหมด ต่อมาก็ไม่สะทกสะท้านอะไร อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เพราะงั้นต้องกล้าออกไปเผชิญหน้ากับมันให้จบๆไป เธอหันหน้ากลับไปมองจีรพร “แม่ รอหนูนะ หนูจะกลับมาแน่” พูดจบ ก็ถูกตำรวจหญิงประกบข้างทั้งซ้ายและขวานำตัวออกไป เมื่อเพ็ญนีติ์ก้าวขาออกมาข้างนอกห้อง อ้อยกับส้มก็ถูกตรัณพากลับเข้าห้องไปแล้ว พ่อคงรู้ว่าไม่ควรให้เด็กๆเห็นเหตุการณ์แบบนี้ มิเช่นนั้น คงเป็นบาดแผลที่ติดตัวเด็กๆไปตลอดชีวิต เมื่อเพ็ญนีติ์ถูกดันให้เข้าไปนั่งบนรถ เธอมองผ่านหน้าต่างที่มีรั้วเหล็กกั้นเห็นภาพของจีรพรอยู่ตรงนั้น เธอตะโกนขึ้นเสียงดัง “แม่คะ ฝากดูแลเด็กๆด้วย แล้วหนูจะกลับมา หนูต้องหาเขาให้เจอ” พูดเสร็จ เสียงหวอรถตำรวจก็ดังขึ้น ดังจนบาดหู แต่หัวใจของเธอกลับเด็ดเดี่ยวมาก บางทีแบบนี้อาจจะดีกว่า บางทีถ้าเป็นแบบนี้เขาอาจจะยอมปรากฏตัวออกมา เธอรู้ เขาต้องมา ต้องมาแน่ๆ นั่งอมยิ้มอยู่ตรงกลางระหว่างตำรวจหญิงสองคน ตำรวจหญิงเหล่านี้ก็เพิ่งจะเคยพบเจอคนที่โดยหมายจับแล้วยอมเดินขึ้นรถตำรวจง่ายๆแบบนี้ล่ะ.... รถตำรวจจอดลงในที่สุด เธอเดินตามตำรวจหญิงเข้าไปในห้องสืบสวนอย่างเงียบๆ “ชื่ออะไรครับ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั่งอยู่ตรงหน้าถามขึ้น “เพ็ญนีติ์ค่ะ” “อายุ” “สามสิบค่ะ” ตอนที่บอกอายุออกไป เธอถอนหายใจอย่างสลดเมื่อวันเวลากำลังเร่งรัดตัวเธอให้แก่ตัวลงอย่างไร้ความเมตตา พูดกันว่าผู้หญิงที่สามสิบแล้วรูปลักษณ์ภายนอกก็จะเหมือนกากเต้าหู้ นี่เธอแก่ลงแล้วหรือเปล่า ดังนั้น ถึงได้รู้สึกท้อแท้ง่ายๆแบบนี้ ตอนที่เจอกับปุริมครั้งแรกเธออายุยี่สิบ วันเวลาผ่านมาแล้วสิบปีเต็มๆ “คุณคือตัวแทนทางกฎหมายของบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปใช่ไหมครับ?” ใจของเพ็ญนีติ์กระตุกวูบ หรือว่า ที่เธอโดนจับจะเกี่ยวกับบริษัทเพ็ญภนต์ด้วย? ทันใดนั้นก็นึกไปถึงเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นตอนที่กำลังคุยกับมารดาอยู่ในห้อง หรือว่า บริษัทเพ็ญภนต์มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น? โทรศัพท์สายนั้นโทรมาเพื่อบอกอะไรเธอหรือเปล่า? หัวเราะออกมาเบาๆ ดูท่าแล้ว หลบยังไงก็คงหลบไม่พ้น เมื่อมันเป็นเช่นนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เวลานี้ เธอแค่อยากจะปกป้องทุกคน เธอพยักหน้าเบาๆ “ใช่ค่ะ ฉันคือตัวแทนทางกฎหมายของบริษัทเอง” “บริษัทของคุณถูกสงสัยเรื่องค้ายา คุณเพ็ญนีติ์ สารภาพมาตรงๆโทษจะเบา ปฏิเสธข้อกล่าวหาโทษจะหนัก คุณเลือกเอาเลย” เธอยกหน้าขึ้นเล็กน้อย ใช้นัยน์ตากวาดมองตำรวจสามนายตรงหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ก็ได้ค่ะ ฉันยอมรับผิด” “คุณเพ็ญนีติ์ บอกความจริงมาว่ากระบวนการค้ายาเสพติดของพวกคุณมีใครเข้ามาร่วมด้วยอีกไหม?”