ตอนที่ 341 ทำตามข้อแม้

ตอนที่ 341 ทำตามข้อแม้ ในตอนนั้นเองที่มีเสียงประตูเปิดเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นมองในทันที ตำรวจหญิงยืนอยู่ตรงนั้น “คุณเพ็ญนีติ์ ออกมา” เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว ไม่ได้กินข้าวตั้งหลายวัน แม้แต่ก้าวเดียวก็ไม่อยากจะก้าวเดิน ดังนั้น เธอจึงนั่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่ไหวติง “คุณเพ็ญนีติ์ เชิญคุณออกมาได้แล้ว ได้ยินไหม?” เพ็ญนีติ์เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า “ไปทำไม?” ยังสอบสวนคดีไม่เสร็จเลย เธอก็บอกได้แค่นั้นแหละ แล้วคุณพวกนี้จะทำอะไรอีก? “มีคนมาหาคุณ” “ใคร” “ออกไปเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ” “ไม่ไป” ใครจะไปรู้ว่าเป็นหมาเป็นแมวที่ไหน ถ้าหากเป็นนาราหรือญาณินท์ล่ะ แบบนั้นเธอจะไม่ซวยหรอ ไม่ไปหรอก ไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะว่าหลายวันมานี้เธอไม่ได้มีเวลาคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น แต่ว่า เมื่อลองคิดดูแล้ว เธอรู้สึกว่าเรื่องสินค้าพวกนั้นที่โดนแจ้งความจะต้องหนีไม่พ้นฝีมือของนาราไม่ก็ญาณินท์แน่ๆ ต้องเป็นสองคนนั้นที่เกลียดเธอจนเข้ากระดูกดำมาตลอดแน่ๆ “ไปไม่ไปก็แล้วแต่เลย แต่ถ้าไม่ไป คุณก็อย่าเสียใจทีหลังล่ะ” ตำรวจหญิงคนนั้นพูดพร้อมกับปิดประตูและกำลังจะจากไป ทันใดนั้น ในห้วงความคิดของเพ็ญนีติ์ก็ฉายหน้าปุริมขึ้นมา สามปีแล้ว เขาจากเธอไปสามปีแล้ว หรือว่าเขาจะมาเจอเธอตามสัญญา? ชั่วแว๊บหนึ่ง ความรู้สึกบางอย่างก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น จากนั้นเธอก็มีสติสัมปชัญญะขึ้นมาทันที พยุงขอบเตียงลุกขึ้น “ผู้ชายหรือผู้หญิง?” เธอถาม จ้องมองตำรวจหญิงคนนั้นตาไม่กระพริบ ราวกับกำลังค้นหาเบาะแสร่องรอยอะไรบนใบหน้าของเธอ “ฉันไม่รู้ มีคนบอกให้ฉันมาพาคุณไป ก็บอกแล้วไง ว่าคุณไปเดี๋ยวก็รู้เอง” รู้สึกลังเลขึ้นมาเล็กน้อย แต่เพ็ญนีติ์ก็ตัดสินใจพูดออกไปว่า “ก็ได้ ฉันจะไปกับคุณ” เสียงโซ่ตรวนดังขึ้นตรงทางเดินโล่งๆ ทุกๆก้าวเดินเสียงนั้นฟังดูช่างน่าทรมาน สี่วันแล้ว ในที่สุดก็มีคนได้รับอนุญาตให้มาเยี่ยมเธอได้แล้ว ปุริม หวังว่าเป็นคุณนะ ยิ่งเข้าใกล้ห้องเข้าเยี่ยมเท่าไหร่ใจของเธอยิ่งเต้นหนักหน่วงขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกของเสียงใจเต้นตึกตักที่ดังขึ้นทำให้ความคิดของเธอแทบกระเจิง เธอคิดถึงเขามากจริงๆ ตำรวจหญิงที่เดินนำทางมาหยุดเดินในที่สุด จากนั้นก็เปิดประตูบานนั้นออก พูดกับเธอว่า “จำไว้นะ มีเวลาแค่สิบห้านาที บนผนังมีนาฬิกาแขวนไว้อยู่” เธอพยักหน้า ยกเท้าก้าวเดินผ่านธรณีประตูไป แต่ละก้าวเดินช่างหนักอึ้ง แต่นัยน์ตากลับกวาดมองภายในห้องอย่างรวดเร็ว ภายในห้องเข้าเยี่ยมมืดๆ เห็นเงาคนๆหนึ่งนั่งหันหลังให้เธอ คิดว่าจะเป็นเขา แต่กลับไม่ใช่เขา เธอผิดหวังสุดๆ หันหลังกลับเพื่อจะหนีไป เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้น “เพ็ญนีติ์ ฉันญภาเอง แม้แต่ฉันเธอก็ไม่อยากเจอหรอ?” คำว่าญภาทำให้เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ “เธอจะมาเจอฉันทำไม?” เจ็บปวดที่ความสุขของเธอสูญเปล่า เจ็บปวดที่เธอคิดว่าปุริมจะมาหาเธอ “เธอไม่อยากออกไปหรือไง?” ญภาเดินเข้ามาหาเธอถามเสียงเบา “ไม่” “ทำไม?” “ไม่ทำไม” ตราบใดที่ไม่ใช่ปุริมมาหา เธอก็ไม่อยากออกไป เธอขอบคุณคนที่นี่ด้วยซ้ำที่ขังเธอไว้ ดูเหมือนว่า แม้จะไม่ใช่เขาที่มาหาเธอด้วยตัวเอง แต่ญภาน่าจะเป็นคนที่มาแทนเขา เพราะญภาเพื่อนผู้หญิงตั้งแต่เด็กของเขา ถึงแม้ตอนนี้จะไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ของญภากับณัฏฐพลจะยังเป็นไปด้วยดีไหม “แม้แต่ลูกของเธอก็ไม่สนแล้วหรอ?” “ใช่” “งั้นเอางี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะหาทางส่งอ้อยกับส้มออกนอกประเทศเอง ถึงยังไงไม่ว่าพวกแกจะอยู่ที่ไหนก็จะไม่เจอหม่ามี๊แล้ว เพราะงั้นส่งไปฝึกประสบการณ์ที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเล็กคงจะดีกว่า” “ญภา เธอกล้าหรอ?” “แล้วทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ? เธอดูเด็กสองคนนั้นสิ ไม่มีพ่อไม่มีแม่ วันๆเอาแต่ร้องไห้ ร้องจนตาบวมแดงจนกลัวว่าตาจะบอดเข้าสักวัน” “ญภา เธอพูดอะไรของเธอ?” “ฉันก็พูดเรื่องอ้อยกับส้มไง เธอไม่สนพวกแกแล้วหนิ งั้นก็ไม่ต้องฟังก็ได้นะ ฉันพูดให้ตัวเองฟังก็ได้” น้ำตาของเธอล่วงลงมาทันที “ญภา พวกเด็กๆร้องไห้ทุกวันจริงหรอ?” ญภาเห็นเพ็ญนีติ์ร้อนใจ ถึงได้หัวเราะคิกคักออกมา “เพ็ญนีติ์ ฉันโกหกเธอน่ะ อ้อยกับส้มสบายดี ฉันบอกว่าจะมาหาเธอ พวกแกยังฝากของขวัญมาให้เธอด้วยอยู่เลย” “ไหน?” แววตาของเธอเป็นประกาย ราวกับคาดหวังกับของขวัญที่อ้อยกับส้มฝากมาให้มาก “ฉันจะให้เธอดูก็ได้ แต่ว่า เธอต้องทำตามข้อแม้ฉันก่อน” “ข้อแม้อะไร?” “กินข้าวเยอะๆ เธอวางใจเถอะ ไม่กี่วันเธอก็จะได้ออกไปแล้ว” “จริงหรอ?” “จริงสิ” แต่เธอกลับรู้สึกกังวล “ฉันไม่อยากออกไป” “เพ็ญนีติ์ เธอไม่สบายหรือไง พูดอะไรไร้สาระเนี่ย คนปกติที่ไหนเขาชอบอยู่ในที่แบบนี้กัน ทำไมเธอถึงไม่อยากออกมาห๊ะ?” “ฉันบอกไม่อยากก็คือไม่อยากไง” ญภาดีดหน้าผากของเธอ “เป็นเพราะเขาใช่ไหม?” “เขาอยู่ไหนหรอ?” เมื่อเห็นว่าทันทีที่พูดถึงปุริมดวงตาของเพ็ญนีติ์ก็เป็นประกายขึ้นมา ญภาก็เข้าใจแจ่มชัดทันที “เขาบอกว่า เขาไม่เคยลืมเรื่องที่เคยสัญญากับเธอไว้นะ” “เธอหมายความว่าเขาจะมาหาฉันในเร็วๆนี้หรอ?” ####ตอนที่ 342 ทำตามข้อแม้ ตอนที่ 342 ทำตามข้อแม้ “เรื่องนี้ ณัฏฐพลไม่ได้บอกอะ ฉันก็เลยไม่ค่อยมั่นใจ แต่ว่า มันก็เป็นสไตล์ของสองคนนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าพวกเขาไม่อยากบอก ต่อให้ต้องถือปืนขู่พวกเขาก็ไม่บอกหรอก แต่ถ้าทุกอย่างถึงเวลาที่ควร พวกเขาสองคนจะไม่ปิดบังอะไรแน่ เธอวางใจเถอะ ถ้ามีข่าวคราวของปุริมฉันจะบอกเธอทันทีเลย ขอแค่ เธอต้องกินข้าวเยอะๆ ถ้าเธอจะไม่ทำเพื่อตัวเอง ก็ทำเพื่ออ้อยกับส้มเถอะ นี่ดูสิ ภาพวาดที่พวกแกฝากฉันมาให้เธออะ” เพ็ญนีติ์ยื่นมือออกไปรับมา เป็นภาพวาดสองแผ่น ภาพหนึ่งมีชื่ออ้อยเขียนกำกับไว้ ส่วนอีกภาพมีชื่อส้ม แต่ละคนต่างวาดรูปครอบครัวสุขสันต์ ในรูปมีทั้งหมดเจ็ดคนอยู่ด้วยกัน บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มแห่งความสุข มีพ่อกับแม่ มีปัณฑา ที่เหลือก็คือครอบครัวของพวกเธอสี่คน น้ำตาเธอไหลออกมาทันที คิดถึงเด็กๆมาก ไหนจะพ่อกับแม่อีก “ญภา แล้วแม่ฉันล่ะ?” “สบายดีที่ไหนล่ะ ตอนแรกแกก็ปกติดีอยู่หรอก ต่อมาได้ยินว่าเธออยู่ที่นี่แล้วไม่ยอมกินอะไรเลย วันแรกก็แกยังรับไหวอยู่ วันที่สองก็เริ่มเซื่องซึม วันที่สามโรคหัวใจถึงได้กำเริบ” น้ำตาของเพ็ญนีติ์ไหลออกมาอย่างหนักหน่วง “ความผิดฉันเอง วันนี้ฉันจะกินข้าวแน่นอน” จะทนให้แม่มาเป็นกังวลเพราะเธอได้ยังไง ความจริงที่ว่าเธออยู่ในคุกแล้วสบายหรือไม่สายแม่ก็รู้หมด เพราะงั้น เธอต้องทำให้ตัวเองให้สบายดี มองญภาผ่านม่านน้ำตา “ญภา เธอผอมลงนะ” ญภาแค่นยิ้มออกมา “ฉันเลิกกันแล้วล่ะ ครั้งนี้เลิกแบบจริงจังเลย” เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ใจของเพ็ญนีติ์กระตุกไหว “ญภา พูดอะไรไร้สาระ ณัฏฐพลไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ” “เขากำลังจะแต่งงาน” “งั้นก็เป็นข่าวดีสิ” เพ็ญนีติ์ยังคงไม่เข้าใจอะไร ความคิดยังคงล่องลอยอยู่ “เหอะๆ เจ้าสาวไม่ใช่ฉันน่ะสิ” ญภาพูดเสริม ทำให้ใจของเพ็ญนีติ์วูบโหวงขึ้นมา เหมือนทั้งสองคนต่างใช้อารมณ์ตัดสิน “ญภา ในเมื่อเลิกกันแล้ว แล้วทำไมเขาถึงให้เธอมาหาฉันล่ะ?” “แล้วมันยังไงล่ะ เขาจะไปหาคนอื่นทำไม ในเมื่อไม่มีใครสนิทกับเธอไปมากกว่าฉัน เธอว่าใช่ไหมล่ะ?” เพ็ญนีติ์เข้าใจแล้ว ที่ญภาพูดมาก็ไม่ผิด “ญภา อย่าดื้อหัวชนฝานักเลย เธอยังเด็ก” “ไม่เด็กแล้ว คนอื่นที่อายุเท่าฉันตอนนี้มีลูกออกมาวิ่งเล่นเต็มไปหมด ส่วนลูกฉันน่ะ เกรงว่าชาตินี้ก็ไม่ได้มาเกิดหรอก” “ญภา อย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางแบบนั้นสิ ถ้าจะมีเดี๋ยวก็มีเองนั่นแหละ” “ได้ๆ ไม่พูดก็ได้ เดิมที่เป็นฉันที่เข้ามาโน้มน้าวเธอให้กินข้าว ตอนนี้กลับเป็นเธอมาโน้มน้าวฉันซะงั้น นี่เพ็ญนีติ์ ผู้หญิงต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าทิ้งๆขว้างๆตัวเองสิ ณัฏฐพลบอกว่าไม่เกินห้าวันเธอก็จะถูกปล่อยตัวแล้วนะ” เธอไม่ได้สนใจเรื่องที่จะได้ออกไปหรือไม่ได้ออกไปเลย แต่กลับเอาแต่คิดเรื่องของปุริม “ฉันแค่อยากเจอเขา” “เฮ้อ ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่อาภัพเสียจริง แต่ช่างเหอะ ยังไงก็อธิษฐานเอานะ ฉันก็เอาตัวเองไม่รอดเหมือนกันนั่นแหละ ช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ แต่ว่านะเพ็ญนีติ์ เธอไม่ต้องสนเรื่องที่ฉันจะเลิกหรือไม่เลิกกับณัฏฐพลหรอก ผู้ชายสองคนนั่นน่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนเราสองคนก็เป็นพี่น้องตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง” กุมมือเธอไว้แน่นๆเพื่อให้กำลังใจเธอ “ญภา....”ในใจของเธอรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา ญภาดีขนาดนี้ ทำเพื่อเธอขนาดนี้ “อย่าเรียกฉันเศร้าๆแบบนั้นสิ เพ็ญนีติ์ ฉันยังอยู่นะ แถมยังอยู่ดีกินดีด้วย ฉันไม่โง่เหมือนเธอหรอก ไอ้นั่นของผู้ชายถ้าฉันอยากได้ก็ต้องได้ ไม่อยากได้ก็แค่เท แต่งงานแล้วยังไง หย่าก็ได้หนิ” “เขายอมหรอ?” “อื้อ อย่าพูดแต่เรื่องฉันเลย ดูสิ เวลาใกล้จะหมดแล้ว มีอะไรอยากฝากฉันไหม เร็วเข้า ไม่งั้นไม่ทันนะ” ครุ่นคิดได้สักแป๊บ ก็รีบพูดออกไปว่า “ถ้าโรคหัวใจของแม่กำเริบ ช่วยพาแกไปส่งโรงพยาบาลด้วยนะ หาหมอที่ดีที่สุดให้แกด้วย” “ไม่ต้องห่วง ลูกเขยอย่างนภนต์จัดการเรื่องพวกนี้ได้อยู่แล้ว มีอะไรอีกไหม?” ใช่แล้ว ยังมีนภนต์อยู่นี่นา ไหนจะปัณฑาอีก พวกเขาคงไม่ปล่อยให้แม่เป็นอะไรไปหรอก ตอนนี้ก็เหลือแค่ความกังวลที่เหลืออยู่ คิดอยู่สักพักถึงพูดขึ้นว่า “อย่าบอกอ้อยกับส้มว่าฉันอยู่ที่นี่” “ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครกล้าบอกพวกแกหรอก ถ้ามีใครบอก ฉันนี่แหละจะเป็นคนห้ามเอง” “ญภา ดูเธอเถอะ ยังนิสัยเดิมเลยนะ ปากร้ายแต่ใจดี ฉันว่าณัฏฐพลก็น่าจะยังรักเธออยู่ ลองให้โอกาสเขาสักครั้งเถอะ” “เหอะๆ เขาจะแต่งงานแล้ว เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันเลยแม้แต่นิด แต่ถึงยังไง ตอนเขาแต่งงานฉันก็จะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้แน่นอน” ญภาพูดพร้อมกับยิ้มตาหยี “ของขวัญชิ้นใหญ่อะไร?” ญภาขยิบตา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “โลงศพไง” “ญภานี่เธอ....” “ฉันไม่ยินดีด้วยหรอกนะ ไม่ยินดีมากๆ” พูดพร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอในดวงตา ทำให้อดที่จะสงสารไม่ได้ “ญภา อย่าว่าแต่ฉันเลย เธอก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ “อื้ม ฉันจะกินข้าวเยอะๆ นอนให้ตรงเวลา เธอก็ต้องกินข้าวเยอะๆ นอนให้ตรงเวลาเหมือนกันนะ เรามาแข่งกัน โอเค?” เพ็ญนีติ์พยักหน้า เมื่อจะยกมือขึ้นแปะมือ ถึงได้พบว่ามือของเธอใส่กุญแจมืออยู่ มือยกค้างอยู่กลางอากาศไม่ได้แปะกับมือของญภา แต่ญภารู้กัน ยกมือขึ้นแปะกับมือเธออย่างสบายๆ “พวกเราสองคนต้องดีๆเข้าไว้นะ รอให้เธอออกมา แล้วฉันจะเลี้ยงข้าวเธอเอง จากนั้นเธอค่อยเลี้ยงฉันกลับ ฉันจน เพราะงั้นฉันจะเลี้ยงบะหมี่เธอ แต่เธอต้องเลี้ยงซีฟู๊ดฉันนะ เพ็ญนีติ์ ฉันล่ะอยากพาเธอออกไปหาอะไรกินให้เธอหมดตัวเลย เธอน่ะหาเงินเก่งเกินไปแล้วนะ” เพ็ญนีติ์หัวเราะ คนที่หาเงินเก่งเป็นนภนต์ต่างหาก ไม่ใช่เธอสักหน่อย แต่ถึงอย่างไรญภาก็มีความสามารถในเรื่องแบบนี้นะ เห็นๆอยู่ว่าพูดจาประชดประชันกันชัดๆ แต่กลับทำให้ใจของเธอผ่อนคลายได้ “ญภา ขอบคุณนะ” ญภากำลังพูดอะไรบางอย่าง เสียงตำรวจนอกประตูก็ดังขึ้น “หมดเวลาแล้ว”