ตอนที่ 343 จะไม่รบกวนพวกเขาอีก

ตอนที่ 343 จะไม่รบกวนพวกเขาอีก เพ็ญนีติ์ทำได้เพียงลุกขึ้น “ญภา ดีกับเขาหน่อยเถอะ อย่าเป็นเหมือนฉัน ไม่อย่างนั้น เธออาจจะเสียใจภายหลัง....” เธอพูดจบ เดินจากไปทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบเต็มหน้า อยู่ๆก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เคยทำกับปุริมทั้งหมด ที่เคยไม่สนใจเขา เธอไม่ควรทำแบบนั้นเลย แต่ว่า ทุกอย่างก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว ไม่มีทางกลับไปแก้ไขได้ ญภาเหม่อมองเพ็ญนีติ์ค่อยๆหายไปจากระยะสายตาของตัวเอง หันหลังกลับไปอย่างซึมกะทื่อ พึ่งจะค้นพบว่า ถึงเธอจะพูดแบบผ่าเผย แต่นัยน์ตากลับมีน้ำตาคลออยู่ไม่น้อยไปกว่าเพ็ญนีติ์เลย ที่แท้เมื่อรักแล้ว จะตัดใจได้ยาก เมื่อจะตัดใจ ก็รู้สึกเจ็บปวด เจ็บจนหาใดเปรียบไม่ได้ หันหลังกลับ เดินจากไปอย่างแน่วแน่ เมื่อเดินออกมาจากห้อง ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ชั่ววินาทีที่ต่อสายไป ณัฏฐพลก็รับสายในทันที ไม่รู้จะรีบอะไรขนาดนั้น “ญภา เจอเธอไหม?” “เจอแล้ว” “เป็นอย่างไรบ้าง?” “ก็ไม่ยอมกินอะไร เพื่อจะให้ผู้ชายคนนั้นมาหาเธอให้ได้ ฉันไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลืออะไรได้หรอกนะ แค่นี้แหละ บาย” เธอพูดพร้อมกับกดวางโทรศัพท์ ได้ยินณัฏฐพลรีบเรียกเธอเอาไว้ตามสายว่า”ญะ...”แค่คำเดียว แต่คำต่อไปไม่ได้ยินแล้ว เพราะโทรศัพท์ถูกเธอตัดสายทิ้งเสียก่อน จู่ๆก็รู้สึกอยากไปหาอ้อยกับส้ม เด็กสองคนนั้นน่ารักมากๆ แล้วญภาก็ไปจริงๆ ทันทีที่ได้เห็นเด็กๆเธอก็รู้สึกชอบเลย คืนนั้นเธอเลยกลายเป็นผู้ใหญ่ที่นอนเบียดอ้อยกับส้มอยู่บนเตียงเดียวกัน แล้วก็นอนหลับกันไปแบบนั้นทั้งคืน ในคืนนั้นเวลาเดียวกัน ณัฏฐพลยืนรออยู่ข้างนอกที่พักของเธอทั้งคืน หน้าประตูเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ที่ล่วงลงพื้น เขาไม่ได้ใจเย็นรอญภากลับมาเหมือนอย่างเคย เป็นครั้งแรก ที่เขาหาเธอไม่เจอ เขาสั่งให้คนไปหาเธอทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไป แต่ทุกคนกลับตอบกลับมาว่าไม่เจออะไรเลย ฟ้าสางแล้ว เมื่อคิดได้ว่าวันนี้มีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ณัฏฐพลก็ก้าวเดินจากไปอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนที่รถของเขากำลังขับออกไป ก็คลาดกับญภาที่กำลังหิ้วน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ย่ำเท้าขึ้นบันไดมาพอดี ในแววตาฉายแววเศร้าสร้อยจางๆ ทั้งสองคน พลาดกันแบบนี้ ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่ได้เจอกันอีก เพ็ญนีติ์เริ่มกินข้าวและดื่มน้ำมากขึ้นแล้ว เธอเฝ้ารออยู่เงียบๆ รอวันที่เธอจะได้ออกไป ใช่ ไม่กี่วันมานี่ทำไมเธอถึงลืมอ้อยกับส้มไปได้นะ ในตอนนั้น ลำดับความสำคัญของผู้ชายคนนั้นในใจเธอไม่ได้น้อยไปกว่าอ้อยกับส้มเลย สี่วันแล้ว ก็ยังเป็นตัวเลขที่เธอไม่ชอบอยู่ดี ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง “คุณเพ็ญนีติ์ เชิญคุณตามฉันออกมาด้วยค่ะ” ยังคงเป็นตำรวจหญิงคนนั้น แต่น้ำเสียงกลับดูสุภาพขึ้นมาก “อืม” เธอลุกขึ้นยืน เสียงกุญแจมือกับโซ่ตรวนดังขึ้นติงตัง รู้สึกแสบหูเป็นพิเศษ เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตำรวจคนนั้น แต่ตำรวจหญิงคนนั้นกลับไม่ได้เดินนำเธอไป แต่หยิบพวงกุญแจออกมา ตอนที่เพ็ญนีติ์กำลังงงงวย ตำรวจหญิงก็จับมือเธอไว้ จากนั้นก็ไขกุญแจมือบนข้อมือออกให้ กุญแจมือถูกปลดแล้ว ตามด้วยโซ่ตรวนเท้า เธอรู้มาตลอดว่าถ้าเธอมีของพวกนั้นอยู่ในครอบครองแล้วจะเป็นยังไง เพราะว่า สารเสพติดจำนวนมากขนาดนั้นเมื่อโดนจับต้องโดนโทษหนัก นั่นก็คือโทษประหาร แต่ตอนนี้.... ปุริม เขาต้องหาทางออกได้แล้วแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ เธอไม่เป็นอะไรแล้ว เธอรู้ว่าเขาจะต้องปรากฏตัวออกมา แต่ว่าเมื่อไหร่กันที่เธอจะได้เจอเขา? เธอลูบข้อมือที่ปรากฏเป็นรอยแดงลูบเท่าไหร่รอยแดงกลับไม่หายไป แต่เธอกลับรู้สึกโล่งทั้งกายและใจ ครั้งนี้ ไม่ได้ถูกนำตัวไปที่ห้องสอบสวน แต่เป็นห้องเข้าเยี่ยมแทน ตรงหน้ามีอธิบดีของสถานีตำรวจนั่งอยู่ บนโต๊ะกาแฟมีผลไม้กับน้ำชาวางอยู่ น้ำชายังมีไอร้อนส่งกลิ่นหอม คงเป็นชาที่พึ่งจะชงเสร็จหมาดๆ “คุณเพ็ญนนีติ์ เชิญนั่งก่อน” อธิบดีลุกขึ้นผายมือต้อนรับเธออย่างสุภาพ “ครั้งนี้ ที่คุณถูกกล่าวหา คุณคงไม่ได้น้อยใจอะไรใช่ไหม” เธอรู้สึกงงงวย ไม่เข้าใจว่าไม่กี่วันมานี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ช่างเถอะ ในเมื่อไม่รู้อะไร ก็ไม่ต้องพูดอะไรออกไปดีกว่า “ไม่ค่ะ” “ทำไมคุณไม่พูดตั้งแต่แรกว่าคุณเคยยื่นเรื่องของพวกนี้ให้แก่เบื้องบน ถ้าคุณพูดตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันหรอก” อธิบดียื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าเธอ “ดูนี่ คงจะเป็นลายมือของคุณสินะ ทางเราทำการเปรียบเทียบแล้ว เหมือนกับลายมือบนเอกสารของบริษัทคุณอย่างกับแกะ” มันคือรายงานการส่งมอบ ในนั้นระบุว่าธุรกิจของเธอได้ทำการลักลอบนำเข้ายาเสพติดล็อตใหญ่โดยเหตุสุดวิสัย เพื่อสนับสนุนนโยบายต่อต้านยาเสพติดของประเทศ เธอจึงต้องส่งมอบยาเสพติดเหล่านั้นทั้งหมดให้ประเทศชาติจัดการลงโทษ..... โดยภาพรวมแล้วก็มีความหมายประมาณนี้ เธออ่านดูแล้วรู้สึกสับสนราวกับอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก เธอไม่เคยเขียนรายงานฉบับนี้ แต่ตัวหนังสือที่อยู่ในนั้นก็เหมือนลายมือเธอจริงๆ เป็นระเบียบสวยงามแบบนั้น อ่านจบ เธอก็เข้าใจความหมายของคนตรงหน้า “คุณจะโทษว่าฉันไม่พูดไม่ได้นะคะ รายงานฉบับนี้ฉันเขียนได้พักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีใครสนใจเลย แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงละคะ? เมื่อประเทศชาติไม่สนใจฉัน ฉันก็คงไม่สามารถตะโกนปาวๆว่าเก็บยาเสพติดล็อตใหญ่ไว้หรอกค่ะ แบบนั้นถ้าผู้ค้ารายใหญ่รู้เข้าคงได้ฆ่าฉันตายพอดี” พูดพร้อมกับความคิดบางอย่างโลดแล่นขึ้น วันเวลาที่เขียนไว้บนรายงานฉบับนี้มันคือสามปีที่แล้ว ตอนนั้น เป็นตอนที่ปุริมเพิ่งได้รู้ข้อตกลงของเธอกับนภนต์ เป็นเขาแน่ๆ ที่แท้ เขาก็เตรียมรับมือกับเรื่องนี้มาตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว