ตอนที่ 344 จะไม่รบกวนพวกเขาอีก

ตอนที่ 344 จะไม่รบกวนพวกเขาอีก นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดถึง แต่เขากลับมองการณ์ไกล เธอแค่คิดว่าตัวเองไม่ได้ค้าขายของพวกนั้นก็จะไม่มีความผิดแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าของที่เธอทำลายไม่ทันจะทำให้เธอต้องเข้ามาอยู่ในโรงพักแบบนี้ “แล้วที่คุณให้ปากคำก่อนหน้าหมายความว่าอะไร?” อธิบดียิ้มเล็กน้อยแล้วถามขึ้นมา น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นมาก “อธิบดีคะ ฉันแต่งเรื่องขึ้นเอง ก็เพราะฉันไม่ได้ค้ายาจริงๆ แต่ฉันก็พูดออกไปตรงๆไม่ได้ ถ้าหากสิ่งที่ฉันเขียนไว้เมื่อสามปีก่อนไม่ถูกเปิดเผย ฉันก็น่าจะยังถูกกล่าวหาอยู่เหมือนเดิม คุณบอกมาสิ ทำไมต้องเก็บที่ฉันเขียนไว้นานขนาดนี้?” “เอกสารที่คุณส่งมาอยู่ในกล่อง ซึ่งที่ล็อกของกล่องนั้นมันก็ขึ้นสนิมไปหมดแล้ว ถ้าหากสองวันก่อนไม่มีคนบอกว่าข้างในมีของสำคัญ พวกเราถึงเปิดดูแล้วก็ได้เจอเอกสารของคุณ ไม่งั้นทางเราคงไม่รู้จริงๆ” “งั้นตอนนี้ก็ได้รู้แล้ว เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปล่ะคะ?” “คุณเพ็ญนีติ์ จำนวนยาเสพติดที่คุณเข้าไปพัวพันในครั้งนี้มีจำนวนมหาศาล และเนื่องด้วยคุณจัดการมันได้ดีเบื้องบนเลยตัดสินใจให้ความดีความชอบแก่คุณ และยังจะให้คุณเป็นแบบอย่างในงานเปิดการบรรยายด้วย คุณเพ็ญนีติ์ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาคุยรายละเอียดการจัดงานบรรยายด้วยนะครับ” “ไม่ล่ะค่ะ ฉันคิดถึงลูกๆแล้ว ฉันอยากไปหาพวกแก” อธิบดีขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นว่า “คุณเพ็ญนีติ์อย่าเพิ่งปฏิเสธเราเลย ถ้าหากตัดสินใจได้เมื่อไหร่ค่อยโทรมาหาผมก็ได้ ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยวางแผนกันอีกที” อธิบดีพูดจบ ก็ส่งนามบัตรให้เพ็ญนีติ์กับมือ “ขอบคุณค่ะ” เธอรับมาพอเป็นมารยาท จากนั้นก็ยกเท้าเดินจากไป ไม่มีใครอยากอยู่ที่นี่ต่อหรอก ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว แค่คิดก็อยากจะไปจากไปจากที่นี่ทันที คนที่รอรับเธออยู่ด้านนอกจะใช่ปุริมของเธอหรือเปล่านะ? รายงานฉบับนั้นเป็นเขาที่เขียน นอกจากเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแล้ว วิ่งออกมาถึงหน้าประตูอย่างรวดเร็ว เธอหยุดนิ่ง กวาดสายตาไปรอบทิศ เจอแค่รถคันหนึ่งที่จอดนิ่งๆอยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นเธอออกมา ประตูรถก็เปิดออก ร่างสูงของณัฏฐพลก็ปรากฏสู่สายตาทันที สองขายาวๆก้าวเดินช้าๆมาทางเธอ “เพ็ญนีติ์ ไปกันเถอะ” “ปุริมล่ะ?”เธอถาม ในใจเริ่มกระวนกระวายขึ้นมา ในเมื่อณัฏฐพลมาเองแบบนี้ แสดงว่าปุริมไม่น่าจะมาแล้ว “ไม่รู้ ขึ้นรถก่อนเถอะ มีอะไรค่อยพูดกันทีหลัง” เสียงณัฏฐพลแหบแห้ง ไม่กี่วันมานี้ต้องทนให้ผ่านทุกวินาทีราวกับจะขาดใจตาย ญภาก็ยังไม่ยอมสนใจเขา เส้นขอบความอดทนของเขาใกล้จะพังลงแล้ว “ไม่ขึ้น คุณไปก่อนเถอะ ฉันจะรอเขา” เธอก็ยังดึงดันมองถนนอยู่ ราวกับทำแบบนี้แล้วจะเห็นปุริมปรากฏตัวออกมาอย่างไรอย่างนั้น “เพ็ญนีติ์ เขาไม่มาหรอก” “ทำไมล่ะ?” เธอไม่มองณัฏฐพลเลย ราวกับกลัวว่าถ้ามองแล้วจะทำให้การตัดสินใจรอปุริมของเธอสั่นไหว “เขามาไม่ได้” “คุณโกหก เขามาได้ เขาจะต้องมาแน่ๆ” ณัฏฐพลขบกรามแน่น พูดขึ้นว่า “ตอนนี้เขาอยู่กับเพ็ญภัทร์ เขาไม่กลับมาหาคุณหรอก” ร่างกายของเธอสั่นไหวขึ้นมา เบนสายตามามองณัฏฐพล มองเขาอย่างดุดัน เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อสักนิด “ณัฏฐพล คุณต้องโกหกฉันอยู่แน่ๆ.....ต้องใช่แน่ๆ....” “เพ็ญนีติ์ แล้วมีเหตุผลอะไรที่ผมต้องโกหกคุณ? ผมไม่ได้โกหกจริงๆ ผมจะให้คุณดูรูปหนึ่งแล้วคุณจะเข้าใจเอง” ณัฏฐพลล้วงมือเข้าไปอก จากนั้นก็ส่งรูปใบหนึ่งมาให้เพ็ญนีติ์ “คุณดูเอาเองก็แล้วกัน” มือที่สั่นเทารับรูปใบนั้นมา ในรูปนั้นเป็นเพ็ญภัทร์กับปุริมจริงๆด้วย แต่ทว่า ทั้งร่างของเพ็ญภัทร์ที่เต็มไปด้วยเลือดซบอยู่กับท่อนแขนของปุริม แววตาของเธอล่องลอย มุมปากเผยอขึ้นเรียก “ปุริม....” “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณพูดมานะ พูดมา” “เพ็ญนีติ์ หลังจากที่ปุริมหายตัวไปคุณได้เจอเพ็ญภัทร์หรือเปล่าล่ะ?” เธอส่ายหัว เธอไม่ได้เจอเพ็ญภัทร์เลย “แบบนี้ก็ใช่เลย คืนนั้น ปุริมพาทิพย์ไปหาณภัทรเพื่อไปเอาของที่คุณต้องการ เขาใช้ทิพย์เป็นตัวประกัน แต่ไม่คิดเลยว่าณภัทรจะไม่มีความเป็นคนขนาดนี้ เขารู้ว่าปุริมไม่มีทางลงมือทำอะไรกับทิพย์ เพราะงั้น จึงไม่ได้สนใจเลยว่ากระบอกปืนของปุริมจะจ่ออยู่ที่หน้าผากทิพย์เพื่อให้ได้ของจากเขาหรือไม่ แต่ปืนกลับยิงมาที่ปุริมแทน ปืนนัดนั้นถูกเพ็ญภัทร์ที่รีบตามมาเห็นเข้าพอดี เธอจึงพุ่งเข้าไปกันกระสุนแทนเขา แล้วก็สลบไปยังไม่ฟื้นจนถึงทุกวันนี้แหละ” “เพ็ญนีติ์ คุณคิดว่าคนอย่างปุริมจะยอมทิ้งเพ็ญภัทร์อย่างไม่สนใจใยดีหรอ? อีกอย่าง เพ็ญภัทร์ก็เคยเป็นผู้หญิงที่เขาเคยรักมาก ผมคิดว่า คุณน่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดนะ” เธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว เธอมองรูปที่ถืออยู่ในมืออย่างเลื่อนลอย นิ้วมือลูบบนใบหน้าของหญิงสาว ตามด้วยใบหน้าของชายหนุ่ม ไม่ขยับไปไหนอยู่นาน ทำไมต้องเป็นแบบนี้? “พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอด เขาอยู่ข้างกายเพ็ญภัทร์ที่รักษาตัวอยู่ต่างประเทศ เขาเฝ้ารอวันที่เพ็ญภัทร์จะฟื้นขึ้นมา เพ็ญนีติ์ ถ้าเขากลับมา มันจะไม่แฟร์กับเพ็ญภัทร์ที่รับกระสุนแทนเขานะ เว้นแต่ว่า เพ็ญภัทร์จะฟื้นขึ้นมา” น้ำตาของเธอรื้นขึ้นมา “ณัฏฐพล คุณหมายความว่า ที่จริงแล้วเขาอยากกลับมา แต่เพราะเพ็ญภัทร์ยังไม่ฟื้น เขาเลยกลับมาไม่ได้ ใช่ไหม?” ณัฏฐพลพยักหน้าอย่างลำบากใจ พูดขึ้นว่า “คงจะแบบนั้น” “ได้ งั้นคุณบอกเขา ว่าฉันขอแค่เจอเขาสักครั้งก็ได้ เพราะมันคือคำสัญญาของเขา เขาเคยสัญญากับฉันไว้ ถ้าเขาไม่มา ฉันคงต้องตายในสักวัน แค่เจอกันเท่านั้น ถ้าเขามาแล้วฉันได้เจอ จากนั้นฉันจะปล่อยเขาไป ปล่อยเขากลับไปอยู่ข้างกายเพ็ญภัทร์ ตั้งแต่นี้ไป จะไม่รบกวนเขาอีก”