ตอนที่ 342 ทำตามข้อแม้

ตอนที่ 342 ทำตามข้อแม้ “เรื่องนี้ ณัฏฐพลไม่ได้บอกอะ ฉันก็เลยไม่ค่อยมั่นใจ แต่ว่า มันก็เป็นสไตล์ของสองคนนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าพวกเขาไม่อยากบอก ต่อให้ต้องถือปืนขู่พวกเขาก็ไม่บอกหรอก แต่ถ้าทุกอย่างถึงเวลาที่ควร พวกเขาสองคนจะไม่ปิดบังอะไรแน่ เธอวางใจเถอะ ถ้ามีข่าวคราวของปุริมฉันจะบอกเธอทันทีเลย ขอแค่ เธอต้องกินข้าวเยอะๆ ถ้าเธอจะไม่ทำเพื่อตัวเอง ก็ทำเพื่ออ้อยกับส้มเถอะ นี่ดูสิ ภาพวาดที่พวกแกฝากฉันมาให้เธออะ” เพ็ญนีติ์ยื่นมือออกไปรับมา เป็นภาพวาดสองแผ่น ภาพหนึ่งมีชื่ออ้อยเขียนกำกับไว้ ส่วนอีกภาพมีชื่อส้ม แต่ละคนต่างวาดรูปครอบครัวสุขสันต์ ในรูปมีทั้งหมดเจ็ดคนอยู่ด้วยกัน บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มแห่งความสุข มีพ่อกับแม่ มีปัณฑา ที่เหลือก็คือครอบครัวของพวกเธอสี่คน น้ำตาเธอไหลออกมาทันที คิดถึงเด็กๆมาก ไหนจะพ่อกับแม่อีก “ญภา แล้วแม่ฉันล่ะ?” “สบายดีที่ไหนล่ะ ตอนแรกแกก็ปกติดีอยู่หรอก ต่อมาได้ยินว่าเธออยู่ที่นี่แล้วไม่ยอมกินอะไรเลย วันแรกก็แกยังรับไหวอยู่ วันที่สองก็เริ่มเซื่องซึม วันที่สามโรคหัวใจถึงได้กำเริบ” น้ำตาของเพ็ญนีติ์ไหลออกมาอย่างหนักหน่วง “ความผิดฉันเอง วันนี้ฉันจะกินข้าวแน่นอน” จะทนให้แม่มาเป็นกังวลเพราะเธอได้ยังไง ความจริงที่ว่าเธออยู่ในคุกแล้วสบายหรือไม่สายแม่ก็รู้หมด เพราะงั้น เธอต้องทำให้ตัวเองให้สบายดี มองญภาผ่านม่านน้ำตา “ญภา เธอผอมลงนะ” ญภาแค่นยิ้มออกมา “ฉันเลิกกันแล้วล่ะ ครั้งนี้เลิกแบบจริงจังเลย” เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ใจของเพ็ญนีติ์กระตุกไหว “ญภา พูดอะไรไร้สาระ ณัฏฐพลไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ” “เขากำลังจะแต่งงาน” “งั้นก็เป็นข่าวดีสิ” เพ็ญนีติ์ยังคงไม่เข้าใจอะไร ความคิดยังคงล่องลอยอยู่ “เหอะๆ เจ้าสาวไม่ใช่ฉันน่ะสิ” ญภาพูดเสริม ทำให้ใจของเพ็ญนีติ์วูบโหวงขึ้นมา เหมือนทั้งสองคนต่างใช้อารมณ์ตัดสิน “ญภา ในเมื่อเลิกกันแล้ว แล้วทำไมเขาถึงให้เธอมาหาฉันล่ะ?” “แล้วมันยังไงล่ะ เขาจะไปหาคนอื่นทำไม ในเมื่อไม่มีใครสนิทกับเธอไปมากกว่าฉัน เธอว่าใช่ไหมล่ะ?” เพ็ญนีติ์เข้าใจแล้ว ที่ญภาพูดมาก็ไม่ผิด “ญภา อย่าดื้อหัวชนฝานักเลย เธอยังเด็ก” “ไม่เด็กแล้ว คนอื่นที่อายุเท่าฉันตอนนี้มีลูกออกมาวิ่งเล่นเต็มไปหมด ส่วนลูกฉันน่ะ เกรงว่าชาตินี้ก็ไม่ได้มาเกิดหรอก” “ญภา อย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางแบบนั้นสิ ถ้าจะมีเดี๋ยวก็มีเองนั่นแหละ” “ได้ๆ ไม่พูดก็ได้ เดิมที่เป็นฉันที่เข้ามาโน้มน้าวเธอให้กินข้าว ตอนนี้กลับเป็นเธอมาโน้มน้าวฉันซะงั้น นี่เพ็ญนีติ์ ผู้หญิงต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าทิ้งๆขว้างๆตัวเองสิ ณัฏฐพลบอกว่าไม่เกินห้าวันเธอก็จะถูกปล่อยตัวแล้วนะ” เธอไม่ได้สนใจเรื่องที่จะได้ออกไปหรือไม่ได้ออกไปเลย แต่กลับเอาแต่คิดเรื่องของปุริม “ฉันแค่อยากเจอเขา” “เฮ้อ ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่อาภัพเสียจริง แต่ช่างเหอะ ยังไงก็อธิษฐานเอานะ ฉันก็เอาตัวเองไม่รอดเหมือนกันนั่นแหละ ช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ แต่ว่านะเพ็ญนีติ์ เธอไม่ต้องสนเรื่องที่ฉันจะเลิกหรือไม่เลิกกับณัฏฐพลหรอก ผู้ชายสองคนนั่นน่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนเราสองคนก็เป็นพี่น้องตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง” กุมมือเธอไว้แน่นๆเพื่อให้กำลังใจเธอ “ญภา....”ในใจของเธอรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา ญภาดีขนาดนี้ ทำเพื่อเธอขนาดนี้ “อย่าเรียกฉันเศร้าๆแบบนั้นสิ เพ็ญนีติ์ ฉันยังอยู่นะ แถมยังอยู่ดีกินดีด้วย ฉันไม่โง่เหมือนเธอหรอก ไอ้นั่นของผู้ชายถ้าฉันอยากได้ก็ต้องได้ ไม่อยากได้ก็แค่เท แต่งงานแล้วยังไง หย่าก็ได้หนิ” “เขายอมหรอ?” “อื้อ อย่าพูดแต่เรื่องฉันเลย ดูสิ เวลาใกล้จะหมดแล้ว มีอะไรอยากฝากฉันไหม เร็วเข้า ไม่งั้นไม่ทันนะ” ครุ่นคิดได้สักแป๊บ ก็รีบพูดออกไปว่า “ถ้าโรคหัวใจของแม่กำเริบ ช่วยพาแกไปส่งโรงพยาบาลด้วยนะ หาหมอที่ดีที่สุดให้แกด้วย” “ไม่ต้องห่วง ลูกเขยอย่างนภนต์จัดการเรื่องพวกนี้ได้อยู่แล้ว มีอะไรอีกไหม?” ใช่แล้ว ยังมีนภนต์อยู่นี่นา ไหนจะปัณฑาอีก พวกเขาคงไม่ปล่อยให้แม่เป็นอะไรไปหรอก ตอนนี้ก็เหลือแค่ความกังวลที่เหลืออยู่ คิดอยู่สักพักถึงพูดขึ้นว่า “อย่าบอกอ้อยกับส้มว่าฉันอยู่ที่นี่” “ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครกล้าบอกพวกแกหรอก ถ้ามีใครบอก ฉันนี่แหละจะเป็นคนห้ามเอง” “ญภา ดูเธอเถอะ ยังนิสัยเดิมเลยนะ ปากร้ายแต่ใจดี ฉันว่าณัฏฐพลก็น่าจะยังรักเธออยู่ ลองให้โอกาสเขาสักครั้งเถอะ” “เหอะๆ เขาจะแต่งงานแล้ว เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันเลยแม้แต่นิด แต่ถึงยังไง ตอนเขาแต่งงานฉันก็จะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้แน่นอน” ญภาพูดพร้อมกับยิ้มตาหยี “ของขวัญชิ้นใหญ่อะไร?” ญภาขยิบตา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “โลงศพไง” “ญภานี่เธอ....” “ฉันไม่ยินดีด้วยหรอกนะ ไม่ยินดีมากๆ” พูดพร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอในดวงตา ทำให้อดที่จะสงสารไม่ได้ “ญภา อย่าว่าแต่ฉันเลย เธอก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ “อื้ม ฉันจะกินข้าวเยอะๆ นอนให้ตรงเวลา เธอก็ต้องกินข้าวเยอะๆ นอนให้ตรงเวลาเหมือนกันนะ เรามาแข่งกัน โอเค?” เพ็ญนีติ์พยักหน้า เมื่อจะยกมือขึ้นแปะมือ ถึงได้พบว่ามือของเธอใส่กุญแจมืออยู่ มือยกค้างอยู่กลางอากาศไม่ได้แปะกับมือของญภา แต่ญภารู้กัน ยกมือขึ้นแปะกับมือเธออย่างสบายๆ “พวกเราสองคนต้องดีๆเข้าไว้นะ รอให้เธอออกมา แล้วฉันจะเลี้ยงข้าวเธอเอง จากนั้นเธอค่อยเลี้ยงฉันกลับ ฉันจน เพราะงั้นฉันจะเลี้ยงบะหมี่เธอ แต่เธอต้องเลี้ยงซีฟู๊ดฉันนะ เพ็ญนีติ์ ฉันล่ะอยากพาเธอออกไปหาอะไรกินให้เธอหมดตัวเลย เธอน่ะหาเงินเก่งเกินไปแล้วนะ” เพ็ญนีติ์หัวเราะ คนที่หาเงินเก่งเป็นนภนต์ต่างหาก ไม่ใช่เธอสักหน่อย แต่ถึงอย่างไรญภาก็มีความสามารถในเรื่องแบบนี้นะ เห็นๆอยู่ว่าพูดจาประชดประชันกันชัดๆ แต่กลับทำให้ใจของเธอผ่อนคลายได้ “ญภา ขอบคุณนะ” ญภากำลังพูดอะไรบางอย่าง เสียงตำรวจนอกประตูก็ดังขึ้น “หมดเวลาแล้ว”