已经是第一章了
ตอนที่ 346 ราวกับเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว
ตอนที่ 346 ราวกับเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว
นานพอสมควร เบาะลมที่อยู่ข้างล่างก็ถูกเคลื่อนย้ายออกไปเงียบๆ ผู้คนที่มามุงดูก็ค่อยๆสลายตัว เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ตามมาให้ความช่วยเหลือก็ค่อยๆแยกย้ายกันไป
เหลือเพียงบรรยากาศเงียบที่มีแค่เพ็ญนีติ์กับปุริม
ญภานั่งอยู่ข้างในรถ น้ำตาร่วงไหลออกมาอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าร้องเอง หรือเป็นเพราะเพ็ญนีติ์และปุริมที่กอดกันอยู่บนดาดฟ้านั้น
“เอานี่....”ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งถูกส่งมาข้างหน้าญภา เธอไม่คิดจะยื่นมือออกไปรับ เช็ดน้ำหูน้ำตาเอง ในใจรู้สึกเศร้าขึ้นมา “เพ็ญนีติ์รู้เรื่องหรือยัง?”
“ยัง”
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“ก็คงจะรู้แล้ว” ณัฏฐพลหักพวงมาลัย ตอนที่พูดประโยคนั้นออกมาก็รู้สึกปลง แต่สิ่งที่ล้นออกมาในใจก็คือความโล่งอก ในที่สุดปุริมก็ยอมออกมา แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องเสียแรงปิดบังอะไรแทนปุริมอีกแล้ว
ญภาไม่ได้พูดอะไร แค่นั่งเงียบๆมองผู้คนที่ผ่านไปมานอกหน้าต่างรถ สักพัก เธอถึงได้พูดขึ้น “จอดรถ”
“ญภา นี่มันที่ห้ามจอด จอดไม่ได้” ณัฏฐพลฝืนยิ้มและพูดออกมาอย่างระวัง
“จอดรถ” คำง่ายๆแค่สองคำ แต่เสียงกลับแข็งขึ้นแปดระดับ จนทำให้ณัฏฐพลที่แม้จะเคยผ่านศึกมานักต่อนักก็รู้สึกสะท้านขึ้นมา แต่ก็ยังคงยืนหยัดต่อไป “ญภา กลับกับผมเถอะ”
คิดว่าเธอจะตอบตกลง แต่กลับไม่เลย ญภาเปิดประตูรถทั้งๆที่รถยังวิ่งอยู่ ลมพัดเข้ามาในรถระลอกใหญ่ ณัฏฐพลผ่อนความเร็วรถลง แล้วรีบพูดขึ้น “ญภา ข้างหน้ามีที่จอด ผมจอดให้คุณแน่ๆ คุณอย่าโดดลงไปนะ มันอันตราย” ข้างหน้าข้างหลังก็มีแต่รถ รถเต็มไปหมด ถ้าเธอกระโดดลงไปแบบนี้แล้วถูกรถด้านหลังเหยียบเข้าให้ เธอคงบาดเจ็บจนถึงตายแน่
“จอดรถ” ความอดทนของญภาถึงขีดจำกัดแล้ว เธอบอกให้ณัฏฐพลจอดรถเป็นครั้งที่สามแล้ว เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าไม่มีที่จอด เป็นเขาต่างหากที่ไม่จอดให้เธอ ดังนั้น เธอถึงได้หัวร้อนแบบนี้
ณัฏฐพลจำเป็นต้องจอด ต่อให้จะอยู่กลางถนน ต่อให้จะอยู่บนถนนที่มีรถขับไปขีบมาตลอดแบบนี้ยังไงก็ต้องจอด ทันทีที่เหยียบเบรก รถก็มุ่งเข้าไปในระยะใกล้ๆแล้วก็จอดลงอย่างสะบัด รถยังไม่ได้จอดดี เสียงชนอย่างรุนแรงดัง “ปึง” ขึ้น สั่นสะเทือนจนเกิดเสียงสะท้อนในหูของณัฏฐพล ตอนที่เผลอหันกลับไปมองรถคันข้างหลังที่ชนหลังรถของเขา ทางด้านญภาเมื่อมีโอกาสก็ลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ออกตัวเดินจากไปทันที
รูปร่างสูงเพรียวของเธอเดินอยู่ท่ามกลางรถราคับคั่ง ไม่นานหลังจากนั้น ก็กลืนหายไปกับฝูงคน ทำให้ณัฏฐพลที่ยังอยู่ในรถไม่มีแม้แต่โอกาสจะตามเธอไป เพราะว่า ทันทีที่เขาลงจากรถก็ถูกคนขับรถคันข้างหลังมาขวางเอาไว้ “ไอ้เวรนี่ ขับรถยังไงวะ?”
“......”
เพราะเขาทำผิด ผู้บังคับบัญชาที่น่าเกรงขามอย่างเขาจึงยืนอยู่เฉยๆยอมให้ผู้คนมากมายพ่นคำด่าทอใส่ ดีที่เขาไม่ได้ใส่ชุดทหารมา ไม่ได้ขับรถที่มีทะเบียนของกองทัพที่เป็นที่ต้องตาออกมา และดีที่เมื่อเช้าเขาไปรับเพ็ญนีติ์ ไม่อย่างงั้น ที่เขาทำเรื่องเสียหน้าแบบนั้นคงเสียถึงตระกูลแน่ๆ
ญภากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เอี้ยวตัวกลับไปมอง ด้านหลังเพราะมีเหตุจลาจลจึงทำให้เกิดเป็นรถติดยาวเป็นขบวน แป๊บเดียวณัฎฐพลก็เลือนหายไปจากสายตาเธอแล้ว ยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสาย คืนนั้นในร้านเหล้าเธอเมาจนไม่มีสติจึงโดนฉุดพาตัวกลับมายังที่พัก
ณ ขณะนั้นบนดาดฟ้า เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ เนิ่นนานราวชั่วฟ้าดินสลาย เสมือนโลกใบนี้มีเพียงเธอและปุริม เธอเงยหน้าจากอ้อมกอดของเขา “ปุริม....” เสียงของเธอยังคงเจือเสียงสะอื้น เธอสั่นระริก เมื่อครู่ที่โถมตัวเข้ากอดปุริมเธอยังไม่ทันได้สังเกตดีๆ แต่เมื่อลองกวาดสายตาดูก็ดูเหมือนเขายังสบายดี ตั้งแต่หัวจรดเท้ายังอยู่ดีทุกอย่างไม่มีอะไรเสียหาย เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ตอนที่เงยหน้าขึ้นไป เหมือนกับว่าชายหนุ่มก็กำลังมองเธออยู่ แต่ก็ไม่ได้เหมือนมองเธอซะทีเดียว บนจมูกของเขามีแว่นอันหนึ่งคาดไว้ กรอบสีทองสะท้อนกับแสงอาทิตย์ทำให้เขาราวกับไม่มีอยู่จริงราวกับกำลังเพ้อฝัน
แต่ว่าเท่าที่จำได้เขาไม่เคยใส่แว่นตา
นิ้วมือที่สั่นระริกลูบบนใบหน้าของชายหนุ่ม ชั่ววินาทีนั้นที่นิ้วมือสัมผัสกับผิวของเขา ร่างกายของเธอก็สั่นเทาขึ้นมา “ปุริม ทำไมคุณไม่ยอมมาหาฉัน?” เสียงที่น้อยใจเอ่ยถามขึ้น เพราะเธอใช้ความตายมาบีบบังคับเขาถึงได้ยอมออกมาหรอ?
ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่าในใจของเขาก็ยังมีเธอ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ยอมมาหาเธอง่ายๆแบบนี้
นิ้วมือยังคงเลื่อนผ่านใบหน้าของชายหนุ่ม ร่างของเขาไม่ขยับไหวติง มีเพียงสองแขนที่ค่อยๆยกขึ้นมา จากนั้น ตอนที่นิ้วมือของเธอยังคงลูบผิวหน้าเขาอยู่นั้น เขาก็กอบกุมใบหน้าของเธอไว้ เพราะมีแว่นกั้นไว้ เธอจึงมองแววตาของเขาได้ไม่ชัดนัก ชั่วเวลาที่เธอกำลังชั่งใจ ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมา ครอบครองริมฝีปากของเธออย่างแม่นยำ ไม่เหลือที่ว่างไว้แม้แต่น้อยนิด
ความนุ่มนวลมาพร้อมกับร่างกายที่คุ้นเคยของชายหนุ่มทำให้เธอลุ่มหลงอยู่ในกลิ่นหอมของน้ำหอมที่อยู่ในความทรงจำ เขายังคงชื่นชอบกลิ่นมิ้นต์จางๆ ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ปุริม.....”
แขนขาวนวลทั้งสองข้างโอบกอดต้นคอของชายหนุ่มไว้แน่น กระซิบแผ่วเบา ราวกับต้องการนำเอาความคิดถึงทั้งหมดที่มีมาตลอดสามปีเอ่ยพูดออกมา
เอาออกแรงดันร่างของเธอไว้ “เพ็ญนีติ์ อย่า”
เสียงนั้นนำมาซึ่งความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ รู้สึกกลัวขึ้นมา ทำให้เธอประหลาดใจ หลังจากที่โดนเขาดันออกอีกหนเธอก็รีบกวาดตาขึ้นลงมองร่างกายเขาอย่างละเอียด
已经是最新一章了
加载中
