ตอนที่ 347 ปุริม คุณกำลังกลัวอะไร

ตอนที่ 347 ปุริม คุณกำลังกลัวอะไร นอกจากแว่นตาที่เขาสวม เขาก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากสามปีก่อน แม้กระทั่งดวงหน้าของเขาก็ยังดูอ่อนวัย เสมือนไม่ได้ตากแดดมานาน และยังมีใบหน้าที่ขาวผ่องเทียบเท่าหญิงสาว “ปุริม....” เธอเรียกเสียงแผ่ว ยกมือขึ้นจะถอดแว่นเขาออก รู้สึกว่ามันช่างแปลกเสียจริง แปลกมากๆ เพราะตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ถึงเขาจะสวมแว่นอยู่ แต่แววตาตอนที่มองเธอกลับไม่เหมือนแต่ก่อน มันแปลกมากๆ การกระทำของเธอเป็นไปอย่างแผ่วเบา แต่ตอนที่แขนเธอขยับแค่นิดเดียวก็ทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ เขาจับแขนเธอไว้ จากนั้นก็พูดขึ้นเบาๆว่า “อย่าถอด” “ปุริม เป็นอะไรไป?” เธอรู้สึกถึงเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นมา ภายใต้แว่นตาต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ ไม่งั้น ตอนนี้เขาคงไม่มีปฏิกิริยาแบบนี้ เขากำลังกลัวว่าเธอจะถอดแว่นเขาออก “เปล่า ไม่มีอะไร พวกเราลงไปกันเถอะ” มือของเขาจูงมือของเธอไปอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับไม่อยากพูดอะไรมาก ทั้งสองเดินไปข้างหน้าด้วยกัน เขาเดินช้ามาก เหมือนกับกำลังระมัดระวังอะไรอยู่ ทั้งยังกุมมือเธอไว้แน่นมาก หัวใจปวดหน่วงขึ้นมา มองเห็นข้างหน้ามีขั้นบันได เธอจึงจงใจพูดขึ้นว่า “ดาดฟ้าที่นี่ใหญ่จัง มีแต่พื้นราบขั้นบันไดสักกะอันก็ไม่มี”พูดพร้อมกับก้าวท้าวตรงไปยังขั้นบันได แต่สายตาของเธอกลับเอาแต่ปรายมองเท้าของชายหนุ่มตลอด ทันใดนั้นเขาก็สะดุดจนร่างของเขาเอนเอียง ต่อมาก็เซล้มบนร่างของเพ็ญนีติ์ วินาทีนั้น ทั้งสองคนก็เข้าใจพร้อมๆกัน เขาเดาว่าเธอน่าจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร และเธอก็น่าจะเดาเขาถูกแล้วเหมือนกัน “ปุริม วันนี้ฉันใส่เสื้อสีอะไร?” เขาหมดคำจะพูด เปิดปากขึ้นเล็กน้อย “เพ็ญนีติ์” กระชับเธอเข้ามาให้อ้อมกอดทันที เสียงสั่นๆดังเข้ามาในหูของเธอ เปิดเผยความหวาดกลัวในใจที่กระหน่ำตีตื้นขึ้นมา “ให้เวลาผมหน่อยนะ ใกล้จะหายแล้ว ไม่นานก็จะหาย ถ้าไม่ใช่ว่าคุณเร่งรัดให้ผมมา บางทีเราอาจจะได้เจอกัน โดยที่ผมสามารถมองเห็นคุณได้” เขาพูดเร็วมาก ทุกคำล้วนทำให้หัวใจเธอปวดหน่วง ใช้มือถอดแว่นของเขาออก ดวงตาของเขาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ มีเพียงแต่แววตาเท่านั้นที่เลื่อนลอยว่างเปล่า เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยบอกเธอว่า เขามองไม่เห็นจริงๆ “ใครเป็นคนทำ? ณภัทรใช่ไหม?” เขายังมีชีวิต แขนไม่ได้ขาดขาไม่ได้หัก แต่ดวงตาของกลับมืดบอด จู่ๆเธอก็มีคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด ถ้าเธอไม่ไปอูข่านตั้งแต่แรก เธอคงไม่เจอกับณภัทร คงไม่ถูกรอยยิ้มของนางฟ้าเล่นงาน อย่างนั้น เขาก็คงไม่ต้องพาทิพย์ไปฝ่าอันตรายเพื่อไปเอารอยยิ้มของนางฟ้ามาให้เธอ เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “มันผ่านไปแล้ว เพ็ญนีติ์ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่โทษเธอ ไม่โทษเธอเลยสักนิด “แล้วเพ็ญภัทร์ล่ะ? คุณไม่ต้องไปดูแลเธอแล้วหรอ?” เธอนึกถึงที่ณัฏฐพลเคยโกหกเธอก่อนหน้าขึ้นมาทันที ทุกอย่างไม่ได้มีอะไรเลย เขาไม่ได้ทำเพื่อเพ็ญภัทร์ แต่ทำเพื่อเธอต่างหาก แต่ที่ณัฏฐพลพูดออกมาแบบนั้นคงเพราะอยากทำให้เธอตายใจ ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือผิด ดังนั้น เธอถึงได้ถามออกไป “เธอสบายดี” ปุริมกระชับกอดไหล่เธอในทันที “ลูกสามขวบแล้ว ดื้อมาก” “คุณรู้ได้ยังไง?” “เขาชอบแอบตีผมล่ะ ฮ่าๆ แต่ว่าพอหลังจากนั้นก็รู้สึกผิด ทั้งกอดทั้งจุ๊บผม จุ๊บจนหน้าผมมีแต่น้ำลายเต็มไปหมด ไอ้เด็กนั่นน่ะนะ...” เพ็ญนีติ์รู้สึกหึง “ปุริม พวกคุณอยู่ด้วยกันหรอ?” เขาหัวเราะฮ่าๆขึ้นมา กุมมือเธอก้าวขาข้ามขั้นบันไดของดาดฟ้าช้าๆ จากนั้นก็เดินมาถึงลิฟท์ แม้เขาจะเคยมาแค่ครั้งเดียว แต่เขาก็จำทางได้ ที่เขาสะดุดเมื่อกี้ทั้งหมดเป็นเพราะเขาเชื่อเธอ และยังโดนเธอหลอกได้สำเร็จด้วย “เพ็ญนีติ์ คุณกำลังหึงอยู่หรือเปล่า?” ใบหน้าของเธอฉาบไปด้วยสีแดง “ฉันเปล่า” “ไม่ได้หึงจริงหรอ?” “อืม” “งั้นผมขอบอกคุณไว้แล้วกัน พวกเราอยู่ด้วยกันจริง แต่ว่า เป็นเธอต่างหากที่ดูแลผม” “ปุริม คุณนี่ช่างกล้า.....” มือใหญ่ที่จูงมือเธออยู่ค่อยๆสอดประสานนิ้วมือของนิ้วมือของเธอทีละนิ้ว เมื่อนิ้วทั้งสิบประสานเข้าด้วยกันเขาก็หยุดเดิน จากนั้นก็พูดกับเธออย่างหนักแน่นว่า “พวกเราอยู่กันแบบเพื่อนบ้าน อยู่ตรงข้ามกัน บางวัน ไอ้เด็กดื้อนั่นก็มาก่อกวนผม บางวัน เพ็ญภัทร์ก็ทำกับข้าวมาให้ผมกิน” “จริงหรอ?” เธอเห็นความจริงจังบนใบหน้าของเขาก็หลุดยิ้มออกมา แต่ต้องกลั้นไม่ให้มีเสียงหัวเราะ ไม่งั้น เขาคงจะรู้สึกเขิน “จริงสิ ไม่งั้นคุณคิดว่าผมกับเธอเป็นยังไงล่ะ? จิณณะก็อาศัยอยู่ข้างๆกันนะ” ได้ยินแบบนี้เธอถึงได้ปล่อยวาง ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “พวกเขาไม่ได้อยู่กับแม่คุณหรอ?” เขาส่ายหัว “เมนิลาไม่ใช่แม่ของผม” พูดพร้อมกับก้าวเร็วๆสองก้าวเข้าไปในลิฟท์ ไม่เหมือนคนมองไม่เห็นเลยสักนิด เพ็ญนีติ์รีบตามไป รีบกดปุ่มลิฟท์ค้างไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองถูกลิฟท์หนีบ ในลิฟท์เงียบมาก เพราะมีแค่เขาและเธอ นอกกระจกใสคือความศรีวิไลของเมืองดรัล แต่ภาพพวกนั้น เขามองไม่เห็นอีกแล้ว “ปุริม....” เธอเรียกเขาเสียงเบา มองดูดวงตาของเขา “เพราะว่ามองไม่เห็น คุณเลยไม่มาหาฉันหรือเปล่า?” เธอรู้สึกไม่เชื่อนิดหน่อย เขาในตอนนี้ดูปกติมาก ยังคงดูหล่อเหลา ตราบใดที่เขาไม่แสดงออกว่าตามีปัญหา คนก็น่าจะดูไม่ออกว่าเขาตาบอด เขาส่ายหน้า “ไม่ใช่”