ตอนที่ 348 ปุริม คุณกำลังกลัวอะไร

ตอนที่ 348 ปุริม คุณกำลังกลัวอะไร “แล้วเพราะอะไรล่ะ?” เธอต้องรู้ให้ได้ ไม่อย่างนั้น ในใจของเธอคงไม่สงบสักที ถ้าเหตุผลที่มาเจอเธอไม่ได้ยังไม่ได้รับความกระจ่าง เขาอาจจะหายไปจากเธอเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เธอไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น “ไปกันเถอะ ลิฟท์หยุดแล้ว” อะไรมันจะพอดีขนาดนี้ เธอถามปุ๊บ ลิฟท์ก็หยุดปั๊บ แสงอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องบนร่าง เธอควงแขนเขา ในใจเบิกบานเมื่อความสุขที่เคยหายไปกลับมาหาเธออีกครั้ง รอยยิ้มบนหน้าหุบยังไงก็หุบไม่ลง ตอนที่เธอกำลังจะโบกรถ เป็นนรวรที่ขับรถเข้ามาพอดี เมื่อรถจอดลง และประตูถูกเปิดออก นรวรก็ทักทายเพ็ญนีติ์ว่า “สวัสดีครับ” “นรวร ทำไมต้องช่วยเขาปิดบังฉันด้วย?” “คือว่า....”นรวรชำเลืองมองปุริม แล้วก็ยิ้มแหยๆแล้วพูดขึ้นว่า “รีบขึ้นรถเถอะครับ ข้างนอกแดดแรงมาก เดี๋ยวจะโดนเผาเอา” เมื่อพูดมาขนาดนี้ เธอก็เดินอ้อมไปทางคนขับ “ลงมา” เธอพูดเสียงดังกับนรวร ความดื้อรั้นของเธอในวันนี้ประการแรกคือยั่วยุให้ปุริมมาหา ประการที่สองก็คือ เธอต้องการอยู่กับเขาแค่สองคน เขามองไม่เห็น เธอก็ต้องทำทุกอย่างให้เขาเอง จะเพ็ญภงเพ็ญภัทร์ จะเรื่องผีบ้าอะไรเธอก็ไม่สนแล้ว ถ้าเกิดเธอเชื่อคำของณัฏฐพลจริงๆเธอก็คงจะโง่สุดๆแล้ว ปุริมมาหาเธอที่ดาดฟ้าเร็วขนาดนี้มันก็ชัดแล้วว่าเขาแอบตามเธอมาตั้งแต่เธอออกจากโรงพัก จู่ๆเธอรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ สามปีมานี้ เธออยู่ในที่สว่าง เขาอยู่ในที่มืด เขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ตลอดมาเธอกลับไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน “เอ่อ.....” “ปุริม ฉันอยากขับเอง ฉันอยากพาคุณไปที่ที่หนึ่ง” เธอยิ้มออกมาจางๆ น้ำเสียงกลั้วยิ้ม เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมาก นำเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถขัดเธอได้ หรืออาจเป็นเพราะในเวลานี้เขาเองไม่อยากขัดด้วย ถึงอย่างไรเธอก็รู้แล้ว และเธอก็ไม่ได้มีอาการอะไรที่แสดงออกว่ารับไม่ได้ เพราะงั้นก็ปล่อยให้เธอทำต่อไปเถอะ แบบนั้น ปุริมจึงพยักหน้า นรวรเห็นแบบนั้นจึงรีบย้ายตัวลงจากรถทันที มองเพ็ญนีติ์ที่นั่งประจำที่คนขับ นรวรก็ยิ้มตาหยีแล้วพูดว่า “ท่านประธานครับ ผมคงต้องส่งคุณให้คุณผู้หญิงแล้วล่ะ เรื่องที่คุณมาหาเธอ ผมไม่ยุ่งละนะ” คุณผู้หญิงอะไรกัน? เขาทั้งสองยังไม่ได้จดทะเบียนยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย “นรวร อย่าพูดไปทั่วสิ ฉันไม่ใช่....” ใบหน้าปรากฏริ้วแดง เธอตะโกนไล่หลังนรวรไป “เอ้า ก็ท่านประธานสั่งให้พวกผมเรียกคุณแบบนี้เป็นการส่วนตัวหนิ ผมไม่เกี่ยวนา” พูดจบ นรวรก็วิ่งจากไป วิ่งเร็วมาก ในพริบตาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว เพ็ญนีติ์สตาร์ทรถ เงาต้นไม้ข้างทางบดบังรถทำให้เย็นสบาย แอร์ในรถก็เปิดกลางๆไม่สูงไม่ต่ำเกินไป เป็นอุณหภูมิที่พอเหมาะพอดี เธอเอื้อมมือไปกดเปิดเครื่องเล่นเพลง เสียงเพลงที่รื่นหูก็เปล่งเสียงออกมา นั่นเป็นเพลงที่เขาชอบฟังตั้งแต่สมัยก่อน เขาไม่ได้ถามเธอว่าจะไปไหน เธอในตอนนี้เสมือนเป็นไม้เท้าของเขา เธออยากพาเขาไปไหนก็ไปที่นั่น ไม่นาน รถก็จอดลง เพ็ญนีติ์เลื่อนกระจกรถลง ข้างนอกนั้นปรากฏเป็นเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยจ๊อกแจ๊กจอแจ กลิ่นอายของความมีชีวิตชีวากระจายตัวอยู่รอบๆ เขารู้ในทันทีว่าเธอพาเขามาที่ไหนกัน มหาวิทยาลัยดรัลยังไงล่ะ เธอลงจากรถ จากนั้นก็เปิดประตูให้เขา จับมือเขาให้ค่อยๆก้าวลงจากรถ ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ทางเข้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้คงเป็นเวลาเที่ยงพอดี ดังนั้น คนถึงได้เยอะแบบนี้ มองดูฝูงคนเหล่านั้น เธอก็พูดขึ้นแผ่วเบาว่า “คราวหน้า ถ้าหากคุณจะไปจากฉัน ต้องพาฉันมาที่นี่ จากนั้นก็ต้องบอกฉันด้วยตัวเอง อย่าหายไปดื้อๆแบบนั้นอีก ได้ไหม?” เขายืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น เป็นเวลานานถึงได้พูดออกมาแค่พยางค์เดียว “ได้” วันนั้น เธอพาเขาตระเวนไปรอบๆเมืองดรัลอย่างบ้าคลั่ง เพียงแค่อยากจะใช้เวลาทุกนาทีอยู่กับเขาเงียบๆแค่สองคน ราวกับช่วงเวลานี้ต้องใช้ให้คุ้มค่า เหมือนว่าวินาทีต่อไปเขาจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น เธอกลัว กลัวมากๆ ท้องฟ้ามืดลงแล้ว เธอก็เหนื่อยแล้ว รถขับตรงไปยังโรงแรม เธอไม่อยากไปในที่ที่มีคนรู้จัก เขาตามเธอลงรถไป ฟังเสียงเธอเปิดประตูห้อง มือที่กุมมือของเธอก็สั่นขึ้นมา “เพ็ญนีติ์ พวกเรากลับกันเถอะ ผมไม่ชอบนอนโรงแรม” “แต่ฉันชอบ” เธออยากมีความรู้สึกที่ไม่ต้องถูกใครรบกวน ตอนที่มา เธอโทรไปบอกแม่แล้วว่าตอนนี้เธอสบายดีมากๆ เธออาจจะกลับไปช้าหน่อย เธอถือคีย์การ์ดแล้วก็เดินนำเขาไปขึ้นลิฟท์ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป อาจจะเป็นเพราะเสียเขาไปนาน ดังนั้นเวลานี้เธอจึงแค่อยากจะโอบกอดเขาไว้เพื่อพิสูจน์ว่าเขาเป็นของเธอจริงๆ รีบเปิดประตูห้อง เสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดไฟ ตอนที่ภายในห้องสว่างวาบขึ้นมา เขาเดินตามหลังเธอมาตลอด ไม่พูดไม่จา เธอถึงนึกได้ว่าเขามองไม่เห็น สองแขนคล้องคอของเขาไว้ในรวดเดียว จากนั้นก็แนบทั้งตัวไปกับร่างของเขา “ปุริม อุ้มฉันเข้าไปหน่อย” เธอพูดเสียงแผ่ว เอื้อมมือไปปิดประตูที่มีตัวอักษรแขวนไว้ว่า “ห้ามรบกวน” เธอได้ยินเสียงหายใจเบาๆ แต่ในเวลาต่อมา เขาก็พาร่างของเธอถอยไปข้างหลังอย่างลุกลี้ลุกลน “เพ็ญนีติ์ ไม่เอา” “แต่ฉันจะเอา” มองเขาอย่างยิ้มๆ ถ้าเขาสามารถมองเห็นล่ะก็ ตอนนี้คงเห็นว่าในแววตาเธอมีความละมุนมากแค่ไหนแน่ๆ ทุกสิ่งที่เขาทำให้เธอรู้หมด เธอไม่ได้เป็นคนไร้ความรู้สึก เธอเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าหากไม่รัก เขาคงไม่ทำสิ่งเหล่านั้นเพื่อเธอหรอก มือเริ่มแกะกระดุมเสื้อของเขาทีละเม็ด แผ่นหลังของชายหนุ่มเอนพิงกับผนัง ในเวลานี้ เขาเหมือนหนูน้อยหมวกแดง และเธอคือหมาป่าใจร้าย “ปุริม คุณกำลังกลัวอะไรอยู่?”