已经是第一章了
ตอนที่ 349 คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ตอนที่ 349 คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
ในคืนนั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้เขาสั่นไม่หยุดเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแบบนี้
เธอคิดไม่ออกเลยว่าเพราะเหตุใด
“ไม่เอา....” ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ผลักเพ็ญนีติ์ออกอย่างแรง “ออกไป ไม่เอา ไม่เอา”
ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทำให้เธอแทบบ้า “ปุริม คุณบอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“เพ็ญนีติ์ โปรดให้อภัยผมนะ ผมทำไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ เพ็ญนีติ์ คุณปล่อยผมไปเถอะ” เขาสะบัดหัว ราวกับสติแตก เหมือนว่าถ้าแตะตัวเธอแล้วจะมีอาการแพ้เป็นพิเศษอย่างไรอย่างนั้น ทั้งดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
เพ็ญนีติ์ค่อยๆปล่อยตัวเขา เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา พยายามอ่านอะไรบางอย่างในแววตาของเขา แต่เธอก็ยังคงจับใจความอะไรไม่ได้ “ทำไม?” ตอนนี้เธอรู้เหตุผลที่เขาไม่ยอมมาเจอเธอขึ้นมานิดหน่อยแล้วนั่นก็คือ เขานอนกับเธอไม่ได้
“แม่ แม่ของผม...”ร่างของเขาสั่นอย่างรุนแรง และในตอนนั้นเอง ที่โทรศัพท์เขาดังขึ้น เพ็ญนีติ์ปราดตามองเสื้อเชิ้ตของเขาที่ถูกเธอถอดทิ้ง โทรศัพท์ของเขาแผดเสียงดังอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตนั้น ราวกับว่าถ้าเขาไม่หยิบขึ้นมา เสียงนั้นก็จะยังดังต่อไปเรื่อยๆ
เธอก้มตัวลงไปเก็บโทรศัพท์เขาขึ้นมา จากนั้นก็ส่งให้กับเขา คำพูดที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อกี้แว๊บเข้ามาในหัว เหมือนเขาจะเพิ่งพูดถึงแม่ของเขา
เมนิลาหรอ?
เมนิลาห้ามไม่ให้เธอกับเขารักกัน?
เธอไม่เคยพูดคุยกับเมนิลาจริงๆจังๆสักครั้ง รู้แค่ว่าเธอไม่ชอบลูกชายตัวเองอย่างปุริม
“แม่ ผมอยู่ข้างนอก เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”
“ครับ แม่กินข้าวก่อนเลย กินเสร็จแล้วผมคงถึงบ้านพอดี”
เสียงทุ้มที่อบอุ่นและดูมีเสน่ห์ แต่ว่าเสียงที่เอ่ยคำว่า“แม่”กลับทำให้เพ็ญนีติ์แปลกใจ ความสัมพันธ์ระหว่างปุริมและเมนิลาปกติจะเป็นความสัมพันธ์แบบน้ำกับไฟที่เข้ากันไม่ได้ แต่ในเวลานี้ตอนที่เขาพูดว่า”แม่”กลับเต็มไปความรักความผูกพัน เป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งแบบตอนที่ลูกชายเรียกหาแม่
ถอยหลังอย่างมึนงง เธอพิงหลังอยู่กับผนัง เย็นจริงๆ เย็นจนเข้าไขกระดูก “ปุริม คุณดีกับแม่ของคุณแล้วหรอ?”
“ใช่ อ่า ไม่สิ ไม่ใช่” ปุริมเดี๋ยวก็พยักหน้าเดี๋ยวก็ส่ายหน้า ราวกับว่าแม้กระทั่งตัวขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจะบอกออกไปอย่างไร
ช่างซับซ้อนเสียจริง เธออ่านปุริมไม่ออก “ปุริม บอกฉันได้ไหมว่าเพราะอะไร?”
“เพ็ญนีติ์ ผมคงต้องไปก่อน ผมมีธุระ” ปุริมเก็บโทรศัพท์ไว้ จากนั้นก็ก้มตัวลงและคลำหาเสื้อผ้าของเขาที่อยู่บนพื้น แต่กลับไม่ทันระวัง จึงคลำโดนชั้นในของเธอ หยิบขึ้นมาถือในมือแล้วลูบๆดู จู่ๆก็รู้สึกว่าแปลกๆ อยากจะโยนทิ้งแต่ก็กลัวว่าเธอจะขวยเขิน จึงรีบนำเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นมากองรวมๆกันไว้ แบบนี้ถึงได้แยกเสื้อเชิ้ตของเขาออก เมื่อสวมเสื้อ เขาก็เดินไปทางประตู
แต่ว่า จังหวะก้าวเท้าของเขากลับเปิดเผยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา อันที่จริง เขาไม่ได้อยากจากไป
เพราะว่า เขาเดินช้ามาก ทุกก้าวเดินก็ก้าวแค่สั้นๆ ราวกับอยากจะหยุดเวลาที่ได้อยู่กับเธอไว้ เขาคิดในแง่ดี ปล่อยตามใจสักครั้งเถอะ แค่ปล่อยตามใจสักแป๊บ คงไม่ถูกจับได้หรอก
“ปุริม....ปุริม.....”เธอพึมพำชื่อเขาซ้ำเสียงเบาราวกับแมวน้อยหลงทาง
คนที่โหยหามาตลอดในทุกวันทุกวันคืนมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เพียงแค่เอื้อมมือออกไปก็สามารถกอดกันและกันเอาไว้ได้.....
แต่โทรศัพท์ของเขากลับดังขึ้นอีกครั้งในตอนนั้น เสียงนั้นเสียดแก้วหู เขาไม่อยากรับ อยากจะทำทุกอย่างให้มันจบๆ ดังนั้น ต่อให้ต้องดับเปลวไฟที่ลุกโชนให้หายวับไปกับตาเขาก็ยินยอม
แต่ทว่า คนที่โทรมากลับตื้อไม่เลิก หน้าจอสว่างวาบขึ้นเป็นคำว่า “แม่” ไม่หยุด บาดตาเป็นที่สุด
ดูท่าแล้ว คนๆนั้นเซ้าซี้กว่าที่เขาคาดคิดไว้!
ร่างของเขาหยุดนิ่งทันที ถือโทรศัพท์อยู่นาน เขาจึงตัดสินใจกดปุ่มเปิดเสียง ในตอนนี้ ลมหายใจของเขามั่นคงแล้ว แต่หน้าผากกลับเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ผุดขึ้นมาและหยดลงบนตัวเพ็ญนีติ์ จนเปียกชุ่มไปหมด
“แม่ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ผมไม่ไปไหนหรอก” เขารีบร้อนอธิบาย มืออีกข้างเหมือนจะพยายามสะบัดมือของเพ็ญนีติ์ที่จับตัวเขาไว้ออก
“แม่ รอผมก่อน” เขาพูดพร้อมกดวางสาย จากนั้นก็พูดกับเพ็ญนีติ์อย่างรู้สึกผิดว่า “เพ็ญนีติ์ แม่ผมไม่ยอมกินข้าว ผมต้องกลับไปอยู่กับแก ไม่อย่างนั้น แกก็จะกวนอยู่แบบนี้ตลอด คนดี ไว้พรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณนะ” มือของเขาลูบปลอบตัวเธออย่างอ่อนโยน นุ่มนวลจนเหมือนกับหมอกจางๆที่แผ่คลุมหัวใจของเธอจนเกิดอาการปวดหน่วง
เมื่อครู่ได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งในสายโทรศัพท์พูดอยู่รำไร “ห้ามไปหาลูกสาวของนังปีศาจจิ้งจอกคนนั้นเด็ดขาด ห้ามก็คือห้าม”
เสียงนั้น ไม่เหมือนเสียงของเมนิลา แต่ว่าโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับเธอ เธอจึงฟังไม่ค่อยได้ความเท่าไหร่ ไหนจะคำว่าปีศาจจิ้งจอกที่ออกมาจากปากผู้หญิงคนนั้นหมายถึงแม่เธอเหรือเปล่า?
เธอสะบัดหัว ไม่เชื่อโดยเด็ดขาด แม่เป็นคนดีขนาดนั้น แม่ไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ๆ
“ปุริม คุณบอกฉันมาดีๆ ใครคือปีศาจจิ้งจอกกัน?”
ปุริมชะงัก แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ และกดโทรศัพท์หานรวร “นรวร ขึ้นมารับฉัน”
ที่แท้ นรวรก็ตามพวกเขามาตลอด เหอะๆ เธอก็นึกว่าจะได้อยู่กับเขาแค่สองคนซะอีก แต่ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย
已经是最新一章了
加载中
