ตอนที่ 351 ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ตอนที่ 351 ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ดูเหมือนว่า ตอนนี้เธอจะรีบร้อนไม่ได้ ไม่เช่นนั้น คนที่จะไม่สบายใจที่สุดก็คือคนกลางอย่างปุริม จากการแสดงออกของเขาที่โรงแรมก่อนหน้าเธอก็พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว รู้สึกสงสารปุริมขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเจอเธอ แต่เป็นเพราะสาเหตุมาจากตาได้รับบาดเจ็บ ไหนจะ การบีบบังคับของเมนิษาอีก ในคืนนั้น เธอนอนไม่หลับพลิกตัวมา ดังนั้นทันทีที่ฟ้ามีแสงสว่างก็ลุกจากเตียงทันที อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งตรงหน้าต่าง เขาบอกว่าวันนี้จะมาหาเธอ เธอเลยตื่นเช้าเพื่อมารอเขา รอให้เขาบอกต้นสายปลายเหตุกับเธอทุกอย่าง อันที่จริง ครั้งแรกที่เธอเห็นเมนิลาปฏิบัติกับปุริมเธอก็เคยคิดเล่นๆว่าปุริมอาจจะไม่ใช่ลูกของเมนิลา แต่ก็ไม่คิด ว่าการคิดเล่นๆในตอนนั้น ตอนนี้จะกลายเป็นเรื่องจริงไปซะงั้น แม่ก็ยืนยันเรื่องนี้แล้ว ก็คงจะเป็นเรื่องจริงจริงๆ ทั้งเช้า เธอก็ยังคงนั่งเงียบๆอยู่ตรงหน้าต่าง แต่ทว่าโทรศัพท์ในมือกลับยังไม่ส่งเสียงใดๆสักครั้งเลย ความเงียบแบบนั้น ทำให้เธอเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ผลของการรอมาสามปีกลับเป็นเช่นนี้ แบบนี้เธอยอมไม่ได้จริงๆ ในตอนที่เธอรู้สึกกำลังจะสติแตก ในที่สุดโทรศัพท์ในมือก็มีเสียงข้อความดังขึ้นมา ‘ ผมรอคุณอยู่ข้างล่าง ปุริม’ เธอแทบจะพุ่งตัวออกไป ไม่สนสายตาประหลาดใจของพ่อกับแม่ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นเลย และก็ไม่ได้สนเสียงที่พวกท่านตะโกนไล่หลังมาเท่าไหร่ว่า “เพ็ญนีติ์ มีเรื่องอะไรทำไมรีบขนาดนั้น?” เธอตอบกลับไปในทันที “หนูออกไปข้างนอกนะ อาจจะกลับดึกหน่อย” จากนั้น ก็วิ่งก็หายไปจากธรณีประตูแล้ว ข้างหลังคือเสียงประตูที่ดังขึ้นเติ้งต้างไม่หยุด ตำแหน่งคนขับในรถว่างอยู่ เธอเข้าไปนั่งตรงตำแหน่งนั้นอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นก็ทั้งคาดเข็มขัดทั้งเอี้ยวตัวไปพูดกับปุริมว่า “ห้ามให้นรวรตามมา” “ได้สิ” เขาตกปากรับคำ นัยน์ตามองข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย เขาที่ไม่มองเห็นก็ยังคงกวนคลื่นในใจของเธอให้กระเพื่อมเป็นระลอกเหมือนเคย ทั้งยังขยายเป็นวงกว้างอีกด้วย จะไปไหนก็ไม่จำเป็นต้องขอความเห็นเขาเลย เขามองไม่เห็น ดังนั้น จะเป็นวิวทิวทัศน์หรือจะเป็นภูเขาโล่งๆสำหรับเขาก็เหมือนๆกัน เธอขับรถมาถึงชานเมือง เธอค่อยๆผ่อนความเร็วรถลงและตอนที่รถจอดสนิทเธอก็เลื่อนกระจกลง กลิ่นดินแสนสดชื่นแถบชานเมืองลอยเข้ามาปะทะจมูก แต่เธอกลับไม่มีกะจิตกะใจจะสูดเอา เปิดประตูรถฝั่งเขา จูงเขาให้มานั่งตรงทุ่งหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ “ปุริม แม่ฉันไม่ใช่อย่างที่แม่คุณพูดนะ ไม่ใช่เลยสักนิด ปุริม อย่าเมินฉันนะ” เธอจูบริมฝีปากของเขาอย่างลนลาน โอบกอดเอวเขาให้นอนราบไปกับพื้นหญ้าพร้อมกันกับเธอ ปิดตาลงเบาๆ ได้ยินเสียงหอบหายใจของเธอเขาก็เอ่ยขึ้นเสียงอ่อน “ถ้าผมจะเมินคุณ ผมคงไม่มาหาคุณหรอก” หลังจากพูดไม่กี่คำนั้นจบ จูบรุนแรงก็บดขยี้ลงมา มีเสียงแว่วๆในหูเป็นคำพูดของเขาว่า “คุณก็คือคุณ แม่คุณก็คือแม่คุณ” เธอเบิกตาขึ้นนัยน์ตาเอ่อไปด้วยน้ำตา รู้สึกหวานปนขมไปทั้งหัวใจ แต่แค่แป๊บเดียว ในเวลาถัดมาความอบอุ่นก็ก่อเกิดขึ้น แค่ในชีวิตนี้มีเขา ก็เพียงพอแล้ว เขาไม่สนอะไรแล้ว เขาจูบเธอ ดุเดือดและบ้าคลั่ง วันนั้น แม่บอกเขาว่าจะแต่งงานกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เพ็ญนีติ์ ถึงขนาดที่ห้ามเขายุ่งกับเธอ แม่พูดอย่างจริงจังพร้อมกับน้ำตาไหลเต็มหน้า แต่เมื่อวานเขาไม่ได้ทำเพียงแตะต้องเธอ แต่จูบเธอด้วย ตอนนี้เขาก็ยังดีๆอยู่ ยังไม่มีเรื่องอะไร หญ้าเป็นฟูก ส่วนเขาเป็นผ้าห่ม เขาพลิกกายมาอยู่ข้างบนตัวเธอ ร่างกายของเธอก็อ่อนปวกเปียกราวกับน้ำ ยังคงเหมือนแต่ก่อน ทุกเรื่อง ไม่มีทางที่จะหยุดได้เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ชานเมืองที่แสนเงียบสงบ และสายลมอันอบอุ่น พัดเสื้อผ้าให้แผ่สยายไปตามพื้นหญ้าประดับอยู่ท่ามกลางทิวเขาที่มองไกลๆแล้วเหมือนดอกไม้หลากหลายสีสัน โชคดี ที่นี้ไม่มีคน ก่อนที่จะเจอเธอ เขาเคยผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่หลังจากได้เจอเธอ เขาก็พบว่าผู้หญิงเหล่านั้นทำให้เขามีความสุขได้ไม่เท่ากับเธอ เธอคือนางฟ้าที่สวรรค์ส่งลงมาปราบคนอย่างเขาโดยเฉพาะ แม้แต่เพ็ญภัทร์เขาก็ยังทิ้งไว้แค่ในความทรงจำ “ปุริม....” เธอครางเสียงแผ่ว รู้สึกถึงความโล่งบนแขน ความรู้สึกนั้นทำให้เธอเปิดตาขึ้นโดยฉับพลัน และในตอนนั้นเอง ปุริมก็ปลดปล่อยออกมาราวกับลูกธนู ตอนที่เขาปล่อยออกมาเขาก็ช้อนตัวเธอให้ลุกขึ้นตามเขา “รถอยู่ตรงไหน?” เขาตะเบ็งเสียง ต่อมาเธอก็หลุดจากอ้อมแขนของเขา ตามองไปรอบๆ ทุกอย่างก็ยังสงบดี เธอไม่รู้ว่าเขากำลังกลัวอะไรอยู่ “ปุริม เป็นอะไรไป?” “รถอยู่ไหน?” “ตรงนั้น” ดึงมือของเขาให้หันไปทางที่รถจอดอยู่ เขารีบวิ่งไปที่รถในทันที จากนั้นก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งในนั้น ทางเพ็ญนีติ์ก็เก็บเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างที่อยู่บนพื้นขึ้นมาจากนั้นก็เข้าไปนั่งในรถอย่างมึนงง มือของเขาถือปืนอยู่ “มีคนมาหรอ?” เธอถามอย่างสงสัย แต่ว่าในระยะสายตานอกจากปุริมแล้วก็ไม่มีใครสักคน “ใส่เสื้อผ้าดีๆ แล้วรีบออกรถ” ปุริมรู้สึกตื่นตัวต่อทุกสิ่งรอบๆตัว เมื่อครู่เขาได้กลิ่นแปลกๆ และสิ่งนั้นเหมือนจะอยู่ห่างจากเขาและเพ็ญนีติ์ไม่ไกล แต่ต่อมาเขาก็รู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ ถ้าสิ่งนั้นจะทำอันตรายกับเขาจริง เมื่อกี้ก็ต้องมีคนลงมือแล้ว แต่ถึงตอนนี้แล้วทำไมยังไม่ลงมือทำอะไร?