已经是第一章了
ตอนที่ 354 ป่วยทางจิต
ตอนที่ 354 ป่วยทางจิต
เพ็ญนีติ์เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ขับรถพาพ่อตามออกไป แต่ราวกับว่าแม่ได้หายไปแล้วตลอดทางไม่เจอแม่แม้แต่เงาเลย
เมืองเล็กๆแบบนี้ แม่ไม่มีทางไปไหนไกลเร็วขนาดนั้นได้ และอีกอย่างก็ไม่มีแท็กซี่ในเมืองเล็กๆนี้ด้วย
เพ็ญนีติ์รู้สึกโง่ ตอนนั้นเองที่พ่อพูดขึ้น “เมนิษาอยู่ที่ไหน?”
เมนิษาอยู่ที่ไหนงั้นหรอ?
เธอไม่รู้จริงๆ ในตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่าแม้แต่ที่อยู่ของปุริมตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
แต่เมื่อวาน เธอส่งเขาที่หน้าบ้านพักตากอากาศ
ในหัวฉายแวบความเป็นไปได้นี้ขึ้นมาทันที บางทีปุริมอาจจะอาศัยอยู่กับเมนิษาที่บ้านพักตากอากาศนั่นก็ได้ ดังนั้น เธอจึงขับรถไปยังทิศทางของบ้านพักตากอากาศนั้น
เธอขับเร็วมาก โชคดีที่เป็นตอนเช้า ไม่อย่างนั้น ขับรถเร็วแบบนี้คงเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ
ตลอดทาง ก็ยังคงไม่มีร่องรอยของจีรพร เธอหายไปแล้ว
เพ็ญนีติ์ขับรถไปด้วยโทรหานรวรไปด้วย แต่โทรยังไงก็โทรไม่ติด
ถึงแล้ว เธอลงจากรถจูงมือพ่อมาหยุดอยู่หน้าทางเข้า ยามเฝ้าประตูไม่ใช่คนเดียวกับปีนั้น เขาจึงไม่รู้จักเพ็ญนีติ์ “มาหาใครครับ?”
“ปุริม” เธอเอ่ยชื่อของเขาไป ในใจปวดหน่วง เมื่อนึกถึงคำพูดถากถางของแม่เขา ในเวลานี้ใจเธอวุ่นวายไปหมด แต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาเคยพูดว่า “คุณคือคุณ แม่คุณก็คือแม่คุณ” เธอถึงได้รู้ตัวว่าสาเหตุที่เขาไม่ยอมไปเจอพ่อแม่ของเธอที่แท้เขาก็ยังไม่เชื่อคำที่เธอบอกว่าแม่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เพราะฉะนั้นถึงได้พูดว่า “คุณคือคุณ แม่คุณก็คือแม่คุณ”
“คุณผู้ชายไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วครับ แล้วเขาก็ไม่อยู่ด้วย”
เธอไม่เชื่อ แม่เขากลับมาแล้ว เขาไม่มีทางไม่รับแม่เขามาอยู่ด้วยหรอก ทันใดนั้นก็เห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคยของป้าเหมียวที่เดินอยู่ในสวน รีบตะโกนเรียกราวกับเจอตัวช่วย “ป้าเหมียวคะ ป้าเหมียว....”
เธอตะโกนเสียงดังมาก ป้าเหมียวจึงได้ยินในทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ ป้าเหมียวก็ยกยิ้มขึ้น “เพ็ญนีติ์ หนูมาได้ยังไงเนี่ย?” พูดพร้อมบอกให้ยามเปิดประตูให้สองพ่อลูกเดินเข้ามา
แต่ว่า เพ็ญนีติ์ไม่มีอารมณ์จะคุยสัพเพระกับป้าเหมียวแล้ว “ป้าเหมียว ตอนนี้ปุริมอยู่ที่ไหนคะ?”
“เพ็ญนีติ์ คุณผู้ชายไม่ได้กลับมานานแล้วนะ ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปอยู่ไหน”
“ป้าเหมียว ป้าลองคิดดีๆสิคะ” เพ็ญนีติ์ใช้สายตาคาดหวังมองป้าเหมียว ตอนนี้ต้องหาเมนิษาให้เจอถึงจะหาแม่เจอ เรื่องทุกอย่างถึงจะสงบลงได้ อีกอย่าง ตอนนี้เธอต้องไขปริศนา ต้องรู้ให้ได้ว่าปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้เมนิษาเกลียดเธอและแม่ขนาดนี้
ป้าเหมียวพยายามครุ่นคิด จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ครั้งล่าสุดที่คุณผู้ชายกลับมาเหมือนจะพูดว่าจะไปสถานพักฟงพักฟื้นอะไรสักอย่างนี่แหละ ป้าก็ฟังไม่ค่อยชัด นานขนาดนี้แล้ว ป้าก็จำได้แค่คำว่าพักฟื้นนี่แหละ” ป้าเหมียวตอบคำถามเพ็ญนีติ์อย่างจริงจัง จากนั้นก็หันมามองตรัณที่อยู่ข้างๆเธออย่างพิจารณา “คนนี้คือ.....”
“พ่อหนูเองค่ะ”
“ฮ่าๆ หนูเพ็ญนีติ์นี่เหมือนแม่นะเนี่ย ไม่มีเคล้าพ่อเลย” ป้าเหมียวพูดออกมาตามใจคิด เรื่องของปัทมาในปีนั้นแกก็ไม่รู้เรื่องอะไร ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก และก็ไม่ได้คิดเลยว่าคำพูดของแกจะก่อให้เกิดคลื่นลูกใหญ่แก่เพ็ญนีติ์และตรัณ
“ป้าเหมียว หนูยังมีธุระ งั้นหนูไปก่อนนะ” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกไปถึงวันที่ปุริมเอาแต่พูดกับเธอว่าเขาแตะต้องเธอไม่ได้ นอนกับเธอไม่ได้ หรือว่า......
เธอไม่อยากจะคิด ไม่มีทาง
เมนิษาต้องพูดมั่วแน่ๆ
แต่ว่า ยิ่งคิด ทุกอย่างยิ่งมีความเป็นไปได้สูง
แต่ว่า เพ็ญนีติ์ก็รีบบอกตัวเองว่าไม่ใช่แน่ๆ เพราะว่า เมื่อวานปุริมยังนอนกับเธออยู่เลย ถ้าหากเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกันจริงๆ เขาคงไม่ทำอะไรแบบนั้น
เขาเป็นคนมีเหตุมีผล เขาคงไม่หูหนวกตาบอดได้ยินอะไรก็เชื่อไปหมดหรอก
ตอนที่จูงมือตรัณมาขึ้นรถ เธอก็ตัดสินใจได้แล้ว
นรวรก็ยังติดต่อไม่ได้
โทรสอบถามหมายเลข114 ได้ความว่าเมืองดรัลมีสถานพักฟื้นอยู่สามแห่ง เธอจึงเริ่มหาไปทีละแห่ง เริ่มจากที่อยู่ใกล้สุด บางทีเขาอาจจะอยู่สถานพักฟื้นเพื่อรักษาตาก็ได้ แต่เมื่อคิดแบบนี้แล้วกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะไม่ใช่ ถ้ารักษาตาก็ต้องไปโรงพยาบาลสิไม่ใช่สถานพักฟื้น
แบบนั้น ก็น่าจะมีความเป็นไปได้อีกข้อ นั่นก็คือเมนิษา อาจจะเป็นเธอที่เข้าพักฟื้นในสถานที่แบบนั้น
แต่ทว่า ไปหาที่สถานพักฟื้นทั้งสามที่แล้ว ไม่มีปุริมและก็ไม่มีเมนิษา
เธอนั่งอยู่ในรถอย่างหมดปัญญา ไม่รู้ต้องไปหาที่ไหนแล้ว โทรหานรวรครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ให้ตายยังไงนรวรก็ไม่รับสาย
ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ตรัณที่เงียบมาตลอดในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้น “เพ็ญนีติ์ ลองไปหาที่สถานบำบัดคนป่วยจิตเวชดู”
“พ่อคะ จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง....”สถานที่แบบนั้น ถ้าคนไปที่นั่นก็หมายความว่าจิตใจไม่ปกติ
“ฟังเสียงของเธอแล้ว มันไม่ปกติจริงๆ เพ็ญนีติ์ ลองไปดูเถอะ”
เพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดอะไรอีก ค่อยๆขับรถหาทีละที่ เธอก็พยายามพูดขอร้องเพื่อให้พนักงานตรวจสอบดูในใบรายชื่อว่ามีคนชื่อเมนิษาหรือไม่
ในที่สุด พวกเขาก็เจอชื่อเมนิษาเข้ารักษาอยู่ที่สถานบำบัดจิตแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเมืองดรัลยี่สิบกิโลเมตร แต่ทว่า เมนิษาไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล แต่อยู่ตึกที่สร้างขึ้นเพื่อคนป่วยเฉพาะ ทุกๆสัปดาห์จะต้องส่งหมอเข้าไปตรวจอาการป่วยของเธอ
นั่นบอกเป็นนัยๆว่า เมนิษาป่วยทางจิตจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
