ตอนที่ 355 ประสบการณ์ในชีวิตของเธอ

ตอนที่ 355 ประสบการณ์ในชีวิตของเธอ เพ็ณนีติ์มักจะพูดเสมอว่าตัวเองนั้นเป็นญาติห่าง ๆ ของเมนิษา พึ่งจะรู้ว่าเธอนั้นป่วย ดังนั้นก็เลยจะต้องมาดูเธอ แต่ทำไมถึงหาคนไม่พบละเนี่ย ถามมาเป็นเวลานานเกือบครึ่งวัน ซึ่งโรงพยาบาลก็พึ่งจะลงทะเบียนชื่อของเธอเองนะ หลังจากนั้นก็ได้ให้ที่อยู่กับเธอมาเลยนะ ซึ่งนั้นมันเป็นบ้านเดี่ยวที่ตั้งอยู่ในเขตชานเมืองเมื่อรถจอดอยู่ที่หน้าประตู เพ็ญนีติ์มองไปรอบๆก่อน และไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณแม่เลยละ นั่นเป็นการพิสูจน์ว่าคุณแม่ยังไม่ได้มาที่เลยละ มองไปที่ประตูด้านหน้ายังปิดสนิทอยู่ หัวใจของเธอสั่นไหวด้วยความตื่นตกใจที่อธิบายไม่ออกมาไม่ได้ ปริมได้พักอยู่ที่นี่หรือ เมื่อยกมือขึ้นแล้วกดออดนั้น เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของตัวเอง ที่เต้นได้ดังมากๆ และรัวมากเลยละ คุณพ่อได้จับมือของเอาเธอไว้ เธอไม่ได้ดูคุณพ่อของเธอ เพียงแค่เบาๆว่า “ส้มและอ้อยเป็นลูกของเขา ร่างกายแข็งแรงมาก" แค่ในประโยคเดียว แต่มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนมาก และเป็นหลักฐานที่ชัดเจนเพื่อทำให้คุณพ่อไว้วางใจ ในเวลาแบบนี้ ความไว้วางใจนั้นทำให้หัวใจของผู้คนอบอุ่นมากกว่าความสงสัย เมื่อออดดังขึ้น ในไม่ช้าก็ได้มีสาวใช้ก็ผลักประตูและวิ่งไปที่หน้าประตูใหญ่ วิ่งไปด้วยมองไปรอบๆอีกด้วย พอมองเห็นว่าเป็นเธอนั้นมากับคุณพ่อตรัณนั้นสาวใช้ก็ได้ส่ายหน้า “พวกคุณเป็นใครคะ มาหาผิดสถานที่หรือเปล่าคะ” เพ็ญนีติ์จิบปากของเธอเล็กน้อย คำพูดนั้นน่าทึ่งมากๆ “ฉันคือภรรยาของคุณปริม ฉันมาหาเขานอกจากนี้ ก็แวะมาดูคุณแม่อีกด้วย" “ภรรยาของท่านหรือ”สาวใช้ถามซ้ำอีกครั้ง มีความไม่เชื่ออยู่เล็กน้อย "ใช่แล้วละ” เธอไม่ลังเลที่จะตอบ จึงทำให้มีคนอดที่จะเชื่อเลยละ "แต่ท่านไม่เคยพูดถึงคุณเลยนะคะ นี่.... " "คุณไม่ต้องกังวลนะ ฉันเป็นภรรยาของเขาจริงๆ เพียงแค่เธอให้ฉันเข้าก็พอแล้วละ พอผ่านไปสักพักก็เห็นคุณปริม เขาจะเป็นพยานและบอกคุณเอง" สาวใช้ลังเลก่อนอยู่สักพัก หลังจากนั้นเหมือนเธอจะคิดได้ว่าระหว่างพวกเขาอาจจะมีความสัมพันธ์ต่อกันก็ได้ แต่เธอนั้นเป็นเพียงแค่คนรับใช้เท่านั้นเอง เพราะฉะนั้น ก็เลยปล่อยทันไปเลยละ “วันนี้คุณหญิงท่านมีความผิดปกติเล็กน้อย ได้แต่ทะเลาะอยู่ตลอดเวลา ถ้าคุณผู้หญิงเห็นท่านแล้วก็อย่ากลัวนะคะ ในไม่กี่ปีมานี้ ท่านก็เป็นแบบนี้เสมอค่ะ”สาวใช้พูดเบา ๆ เหมือนราวกับว่าจะคุ้นเคยกับนิสัยของเมนิษาที่เป็นโรคฮีสทีเรียแล้วละ เมื่อเดินผ่านสวนหย่อม ก่อนอื่นได้ยินเสียงอู้อี้อยู่ผ่านเข้ามาในหู ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังขว้างอะไรสักอย่างอยู่ จากนั้นก็มีเสียงของเมนิษาตามมาอย่างอำเภอใจ เธอยังโกรธมากอยู่เลย ทำให้คนขมวดคิ้วไปเลยละ ประตูห้องโถงถูกเปิดออก เพ็ญนีติ์กำลังจะเดินเข้าไป ก็ได้มีบมเพลงที่เล่นจากไวโอลินส่งผ่านมาในขณะนี้พอดี ทำนองเพลงที่คุ้นเคยและเสียงไวโอลินที่คุ้นเคยนี้ ดูเหมือนอยู่ในสหรัฐอเมริกาในปีนั้นเลยละ เขาก็ได้เล่นเพลงนี้ให้กับเธอเหมือนกัน แต่มาแค่รู้ในภายหลังเท่านั้นเองว่า เขาได้เล่นให้กับเพ็นภัทร์ ซึ่งในขณะนี้ ก็ไม่รู้ว่าเขาได้เล่นให้กับใคร เสียงไวโอลินฟังดูเหมือนเหมือนเสียงที่อ้างว้างและเศร้ามาก ทำให้เสียงที่หนวกหูเมนิษาขจางหายไปอย่างช้าๆ เธอดูเหมือนจะเงียบสงบไปเลยละ ฟังเสียงของไวโอลินที่เล่นไปอย่างเงียบๆ สวยงามและไพเราะมาก เพ็ณนีติ์รีบวิ่งไปยังสถานที่ที่มีเสียงไวโอลินส่งมา ปุริมต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆเลยละ นอกจากเขาก็ไม่มีใครอีกแล้ว "เถียน มี มี หนี เซียว เดอ เถียน มี มี เฮา เซียง ฮัว เออ ไค เจอ ชุน เติง ลี” ทำนองเพลงของไวโอลินได้เปลี่ยนไปในทันที จากนั้นก็มีเสียงร้องเพลงของผู้หญิงดังขึ้น ก่อนอื่นเป็นเสียงของไวโอลินที่น่าฟัง จากนั้นก็มีเสียงร้องเพลงที่ไพเราะ เมื่อเพ็นนีติ์กำลังจะเปิดประตูอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นมาเลยทันที เสียงเรียกเข้ามีนั้นดังมาก จนทำให้เธอตกใจอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และเธอก็คิดว่าคนในห้องอาจจะได้ยินเสียงนี้แล้วก็ได้ จากนั้นเมนิษาก็จะรีบวิ่งออกไปเลยทันที แต่ว่ามันไม่มี เธอยังคงได้ยินเสียงเพลงและเสียงไวโอลิน ของเพลง"เถียนมี่มี่" อย่างต่อเนื่อง และกวาดมือไปที่โทรศัพท์ จะที่จะเลื่อนนิ้วไปที่วางสาย แต่ก็รีบเลื่อนไปที่รับสายทันที นั่นคือหมายเลขของคุณแม่ เธอรีบรับมันอย่างรวดเร็ว “คุณแม่คะ คุณแม่อยู่ไหนคะ” "แม่กลับมาที่กลับบ้านแล้วลูก พ่อของลูกเขาอยู่กับลูกหรือเปล่า” "คุณแม่คะ พ่ออยู่ข้างๆหนูค่ะ พ่อสบายดี ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็จะเข้าไปหาแม่ละค่ะ” “เมนิษา ใจของแม่เต้นไม่เป็นปกติเลยละ รู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา ลูกรีบกลับมาเลยนะ และอย่าพาพ่อมาเขามาหาแม่นะลูก” "ได้ค่ะ งั้นหนูจะพาพ่อกลับแล้วนะคะ” เธอบอกว่าก่อนจะกดวางสาย ทางนั้น ที่คุณแม่อยู่ก็ได้พูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ลูกอยู่ที่เมนิษาหรือ” “คุณแม่....คือหนู....” "อย่าโกหกแม่นะ นั่นคือเพลงที่เธอกำลังร้อง แม่จำได้นะ และเธอก็ชอบร้องเพลงนี้มาโดยตลอดอีกด้วย ลูก ลูกอยู่ที่นั่นใช่ไหม บอกแม่มานะ แม่จะนั่งรถไปหาลูกตอนนี้แหละ” "แม่คะ อยู่ในเขตชานเมือง นอกจากนี้ถ้าแม่มาถึงหนูก็คงจะออกจากที่นี่แล้วละ แม่ไม่ต้องมาแล้วค่ะ หนูวางสายแล้วนะคะ” "ลูก บอกแม่มาก่อน เร็ว คุณตรัณ คุณบอกให้ลูกบอกฉันมาเร็ว รีบให้เธอพูด....” คุณแม่จีรพร ให้ปลายฤดูใบไม้ร่วงบอกว่าเป็นกังวลมาก และตะโกนใส่ที่โทรศัพท์ คุณพ่อตรัณนั้นได้ยินหมดทุกอย่าง จากนั้นก็คิดๆดูเรื่องนี้ เขาก็ตัดสินใจพุ่งไปยังที่เพ็ญนีติ์พร้อมพูดว่า "ให้เธอมาเลย มันมีเรื่องบางสิ่งบางอย่างก็ควรทำเช่นนี้เหมือนกัน มิฉะนั้น จะชีวิตหลังจากนี้จะอยู่อย่างสงบได้ยังไง" เพ็ญนีติ์จึงต้องบอกที่อยู่ของที่นี่ไป เมื่อพูดคำสุดท้ายเสร็จสิ้น และเธอกำลังจะเคาะประตูอยู่นั้น ประตูตรงหน้าก็เปิดออกมาทันที ตรงหน้านั้น เธอเห็นใบหน้าคน "อ่า ... " จิตใต้สำนึกของเธอทำให้เธอกรีดร้องออกว่า จนทำเธอตกใจกลัว....