ตอนที่ 356 ประสบการณ์ในชีวิตของเธอ

ตอนที่ 356 ประสบการณ์ในชีวิตของเธอ ใบหน้าที่มีความผิดปกติ ตา จมูก และปากนั้นผิดรูปทั้งหมดเลยละ แล้วผิวบนใบหน้าของเธอนั้นทำให้คนกลัวมากยิ่งขึ้น นั่นคือใบหน้าที่เพ็ญนีติ์ไม่สามารถอธิบายได้เลยละ เมื่อคุณเห็นแบบไม่ทันทันตั้งตัว ปฏิกิริยาแรกของเธอนั่นก็คือการขยับถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว และจากนั้นกุมเข้าหน้าอกของเธอ "ฮ่าฮ่า.... มันน่าเกลียดมากเลยละ และมันก็น่ารังเกียจอีกด้วย เพ็ญนีติ์ คุณก็ไม่ต้องการที่จะเห็นใบหน้าแบบนี้ ใช่หรือไม่ " เธอกุมที่หน้าอกของเธอ จึงทำให้กลัวใจของเพ็ญนีติ์หายกลัวไปได้ แค่เสียงก็ทำให้เธอรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือใคร "คุณน้าษา ไม่นะ ฉันไม่ได้” เธอพยายามก้าวเดินไปข้างหน้า เมนิษาเป็นคุณแม่ของปุริม และไม่ว่าเธอจะมีความสัมพันธ์กับปุริมหรือไม่ก็ตาม แม้ว่าเธอจะพบคนที่มีความพิการเช่นนี้ แต่เธอก็จะไม่แสดงความรังเกียจออกมา เหตุผลที่เมื่อกี้เธอตกใจ ก็คือเธอไม่ได้คาดคิดว่าเมื่อเปิดประตูออกจะมีใบหน้าที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ไม่ได้กลัวจริงๆใช่ไหม” "ไม่ค่ะ"เพ็ญนีติ์เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง และยืนเผชิญหน้ากับเมนิษา เธอมองสบตาไปที่ของเมนิษา ทันใดนั้นก็เข้าใจถึงน้ำเสียงที่เธอเคยแสดงออกมา "คุณน้าษาคะ คุณคิดว่ารอยแผลเป็นบนใบหน้าของคุณนั้นคือคุณแม่ของหนูเป็นทำใช่ไหมคะ” เธอเน้นคำว่า"คิด”อย่างหนัก เพราะ เธอไม่เชื่อว่าแม่ของเธอคงไม่ทำเรื่องแบบนี้ทำอย่างแน่นอน นี่คงเป็นผลของหลังจากโดนน้ำกรดสาดใส่ และเห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้รับการรักษาที่ดีมาก่อน เลยทำให้ส่งผลต่อใบหน้าที่ไม่สามารถอธิบายได้ของเจ้าคนปัจจุบันนี้ได้เลยละ "ฮะฮ่า เพ็ญนีติ์ นี่เธอยอมรับแทนคุณแม่ของเธอแล้ว ใช่ไหมละ" "ไม่นิคะ ไม่ใช่แม่ของหนูนะ" เพ็ญนีติ์นั้นไม่รีบไม่ร้อน เพราะอย่างไรก็ตามแม่ของเธอก็จะมาที่นี่ในไม่ช้าแล้วละ พอถึงเวลานั้น ก็เธอจะให้แม่ของเธอคุยกับเมนิษาอยู่แล้วละ พอถึงเวลานั้นก็จะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแล้วละ "เป็นแม่ของเธอแหละ วันนั้นเธอเป็นคนนัดฉันออกไปนะ หลังจากนั้นก็สาดน้ำกรดใส่บนใบหน้าของฉัน และยังส่งฉันไปในสถานที่ที่รกร้างและไม่มีผู้คนผ่านไปมาเพื่อที่จะให้ฉันรอความตายจากที่นั่น โชคดีที่พี่สาวของฉันเจอฉันก่อน และช่วยชีวิตของฉันทันเวลา มิฉะนั้น ฉันคงตายไปนานแล้ว....” เมนิษายังกำลังบอกอยู่ ตอนที่กำลังพูดอยู่นั้นมีความโกรธเกลียดเป็นอย่างมากเลยละ เสียงไวโอลินในห้องหยุดเงียบลงไปเลยละ เก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าของหน้าต่างนั้นปุริมได้นั่งอยู่อย่างเงียบๆ การพูดคุยระหว่างผู้หญิงสองคนตั้งแต่ต้นจนจบนั้นเขาไม่พูดแทรกอะไรเลย คุณแม่เกลียดคุณแม่จีรพร เรื่องนี้ เขารู้นานแล้วละ การได้เห็นแม่ของตัวเองกลายเป็นสภาพอย่างนี้ ในความเป็นจริงนั้นแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนแม่ของเขายังไงดี และไม่ให้ใครเข้าใกล้เธออีกด้วยนอกจากสาวใช้ในบ้านแล้ว ผู้คนที่นี่อยู่ที่นี่ต่างก็เว้นระยะห่างจากเธอ คงเพราะกลัวว่าจะทำให้เธออารมณ์เสีย แล้วทุกคนก็จะอยู่อย่างเงียบสงบไม่ได้เลยละ สายตาของเพ็ญนีติ์นั้นไปเหลือบมองที่ปุริมเล็กน้อย เขาไม่พูดอะไรเลย งั้นเธอก็คงไม่รบกวนเขาแล้วละ เพียงแค่ยิ้มบางๆ เธอแค่ต้องการให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายต่อเขา "คุณน้าษาคะ หนูขอถามคุณนะคะ คุณเพิ่งบอกว่าคุณมั่นใจว่าแม่ของหนูเป็นคนสาดน้ำกรดใส่บนใบหน้าของคุณ นั่นเป็นเพราะคุณมาถึงจุดนัดหมายที่แม่ของหนูเป็นคนนัด เลยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นใช่ไหมคะ” "เพ็ญนีติ์ คุณหมายความว่าไง เรื่องที่คุณแม่ของเธอนัดพบฉันมีเพียงแต่พวกเราสองคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้นะ พอฉันไปถึงที่นั่นปุ๊บก็โดนสาดน้ำกรดทันทีเลยละ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครละ" "คุณน้าษาหมายความว่าคุณก็คือการเดาโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าแม่ของหนูด้วยตัวเองใช่ไหมคะ" เมนิษานิ่งไปครู่หนึ่ง “เพ็ญนีติ์ คุณนี่เจ้าเล่ห์มาก เป็นแม่ของเธอแหละ เป็นแม่ของเธอแน่ๆ" เพ็ญนีติ์นั้นยิ้มให้เมนิษาด้วยที่โกรธที่แสดงออกมา “คุณน้าษาคะ เพียงแค่นี้เนี่ยนะ ดังนั้นคุณก็เลยขัดขวางการคบหาของหนูกับปุริมใช่ไหมคะ” "ใช่แล้วละ ฉันไม่ต้องการให้ลูกชายของฉันแต่งงานกับลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาดเลยละ ไม่เห็นด้วยเด็ดขาด ทั้งหมดก็เพราะหล่อนคนเดียว ถ้าหากไม่ใช่หล่อนคุณพ่อของปุริมก็.... "เมื่อเมนิษาพูดถึงพ่อของปุริมก็ร้องไห้เลยละ เพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้นมอง นิ้วมือก็วางลงบนใบหน้าของเมนิษาอย่างเบาๆ เพื่อที่เธอจะได้เช็ดน้ำตาที่ขอบตาให้กับเมนิษา การเคลื่อนไหวของมือและการแสดงออกบนใบหน้านั้นเป็นไปอย่างธรรมชาติโดยไม่มีการแสร้งสร้างทำเอง เมื่อปลายนิ้วของเธอเตะลงบนใบหน้าของเมนิษาแล้ว เมนิษานิ่งไปสักครู่ และเมื่อเธอกำลังจะปัดมือของเพ็ญนีติ์ออกนั้น ปลายนิ้วที่อ่อนโยนของเพ็ญนีติ์ที่ส่งผ่านไปยังเธอทำให้เธอนั้นสั่นสะเทือนเลยละ ทำไมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอได้แสดงออกว่าไม่ได้ความรังเกียจเธอเลยละ แต่กลับเป็นความอ่อนโยนละ เช็ดน้ำตาของเธอด้วยปลายนิ้ว หยดแล้วหยดเล่า ความอ่อนโยนแบบนี้ไม่มีใครมอบให้กับเธอมานานหลายปีแล้วละ และเธอนั้นก็ลืมความรู้สึกนี้ไปแล้วด้วย งดงามมากเลยละ “คุณน้าษาคะ บอกหนูได้ไหมคะว่าวันนั้นเป็นวันที่เท่าไหร่ คุณเห็นดูซี คุณพ่อของฉันก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ถ้าหากวันนั้นที่คุณแม่ไม่ได้อยู่กับท่าน และหากท่านยังคงจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นได้ งั้นก็แปลว่า คุณน้าก็สามารถที่จะลองทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นทั้งหมดอีกครั้งได้หรือไม่คะ" "วันที่ 31 กรกฎาคม" ไม่คิดเลยว่าให้เธอถามก็ได้คำตอบเลยละ แต่คนที่ตอบเธอนั้นกลับไม่ใช่เมนิษา แต่กลับเป็ยงปุริม เพ็ญนีติ์นั้นอมยิ้ม ทันใดนั้นเธอก็จำประโยคที่เขากระซิบข้างในหูของเธอในเมื่อวานนี้ ก็คุณคือคุณ แม่ของคุณก็คือแม่ของคุณ ในใจฉันมีความหอมหวานขึ้นมา เธอได้หันไปมองที่พ่อของเธอก่อน "คุณพ่อคะ พ่อยังจำวันนั้นได้หรือไม่คะ" คุณพ่อตรัณนั้นไม่ได้พูดอะไรเลยละ แต่ตอนนี้ เพ็ญนีติ์ได้มองไปที่เขาอย่างมีความหวังอยู่นั้น เขากระซิบเบาว่า “เมนิษา วันนั้นเป็นวันเกิดของเพ็ญนีติ์ แม่ของเธอไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น หมกตัวร้องไห้อยู่แต่ที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งวันเลยละ” "คุณ คุณโกหก " เมนิษาก้าวถอยหลัง ไปหนึ่งก้าว มองไปที่คุณพ่อตรัณอย่างไม่เชื่อ "เมนิษา คุณคำนวณดูนะ ถ้าหากวันนั้นไม่ใช่วันเกิดตามปฏิทินสุริยคติของเพ็ญนีติ์ แต่เป็นวันเกิดตามปฏิทินจันทรคติของเธอ บ้านเกิดของพวกเราฉลองวันเกิดตามปฏิทินจันทรคตินะ" "ปุริม ลูกรีบลองเช็คดูซี“ เมนิษาก็อยากรู้เหมือนกัน "คุณแม่ครับ คุณลุงตรัณพูดถูกต้องครับ วันนั้นเป็นวันเกิดตามปฏิทินจันทรคติของเพ็ญนีติครับ”