ตอนที่ 358 ในใจมีเพียงแค่คุณคนเดียว

ตอนที่ 358 ในใจมีเพียงแค่คุณคนเดียว เขาลุกขึ้นจากมุมมืดเดินเข้ามาหาเธอ จับมือเธอขึ้นมาอย่างอบอุ่นเอาไว้ตรงริมฝีปาก พร้อมจุมพิตนิ้วทุกนิ้วของเธอ ซึ่งลืมไปเลยว่าหน้าประตูของห้องนี้ยังมีคนอยู่อีกคนด้วย นั่นก็คือคุณพ่อตรัณนั่นเอง “ปุริม….”เพ็ญนีติ์เรียกอย่างเขินอาย จนต้องการอยากจะปัดมือของเธอออกไป แต่กลับถูกเขากุมเอาไว้อย่างแน่น หลังจากนั้นก็พูดออกมาตรงๆว่า “ก่อนหน้านั้นตาของฉันมองอะไรไม่เห็นเลยละ คุณแม่เลยไม่อนุญาตให้ฉันไปเจอเธอ แต่วันนี้ เรื่องที่แม่ของฉันเข้าใจแม่ของเธอผิดก็ถูกคลายปมแล้ว ฉันคิดว่า เรื่องราวระหว่างพวกเราสองคนก็คงจะไม่มีอุปสรรคอีกแล้วละ เพ็ญนีติ์ เธอว่าใช่ไหมละ”ในขณะที่พูดอยู่ เขาก็รีบเข้าไปจูบเธอทันทีเลย “ไอยะ คุณพ่อท่านยังอยู่….”ใบหน้าของเพ็ญนีติ์นั้นแดงมากๆเลย จนเธออยากแทรกแผ่นดินหนีเลยละ และจูบลงมาอีกครั้งโดยที่ไม่ลังเลอะไรเลย ในระหว่างที่เขาจูบเธอนั้นก็ได้พูดออกมาเบาๆว่า “พ่อของเธอออกไปนานแล้ว ท่านออกไปพร้อมกับแม่ของเธอแพละ” เธอได้กวาดสายตามอง ก็พึ่งจะรู้ว่าคุณพ่อนั้นไม่ได้ยืนอยู่ในตำแหน่งนั้นแล้วละ “ปุริม นายรู้ได้ยังไงเนี่ย” “เฮอๆ ฉันมองไม่เห็นนะ เพราะฉะนั้น หูของฉันนั้นจะดีเป็นพิเศษเลยละ” เขายังจูบอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ และยังโอบกอดเธอภายใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นนั้นด้วย นานมากจนไม่ยากที่จะปล่อยเลยละ อ้อมกอดนี้ชั่งอบอุ่นเหลือเกิน ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย “ปุริม นายหาคุณแม่เจอได้ยังไงหรือ” เป็นเวลานานมาก เขาได้อุ้มเธอมานั่งอยู่บนตากของเขา เพื่อมาซึมซาบบรรยากาศที่หายากและสงบแบบนี้ ถ้าหากยังไม่ได้ถามอีก หัวใจของเธอนั้นคงจะแตกสลายไปด้วยความสงสัยอีกต่อไปแล้วละ “วันนั้น วันที่เพ็ญภัทร์เป็นลม หลังจากที่เธอตื่นมาเธอได้พูดความจริงกับฉันทุกอย่างเลยละ” เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย “นึกว่าแม่ของนายเป็นคุณเมนิลามาโดยตลอดเลย วันนี้ก็ได้ปรากฎแม่บังเกิดเกล้าของนายขึ้น ในระหว่างเรื่องพวกนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย นายรีบพูดมาเลยนะ ในครั้งนี้ นายไม่ต้องปิดบังอะไรอีกแล้วนะ และก็ เพ็ญภัทร์รู้ได้ยังไงอะ” คุณแม่ได้ถูกนำมาให้ใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆที่ชนบท ท่านอยากกลับมามาก แต่ท่านก็กลัวคนจะเห็นหน้าของท่าน ใบหน้าแบบนั้นของท่านทำให้ผู้คนไม่มีความกล้าที่จะพบเจอท่านเลยละ ท่านเป็นกังวลมากเลยนะ ฉันยังคิดมาตลอดเลยว่าแม่บังเกิดเกล้าของฉันคือเมนิลา และยังมีความสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเราเป็นลูกชายเหมือนๆกัน แต่การดูแลของท่านที่มีต่อฉันและจิณณะถึงได้มีความแตกต่างกันมากๆ ในตอนที่เพ็ญภัทร์บอกให้ฉันว่าฉันยังมีแม่อีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น ฉันถึงได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเลยละ แท้ที่จริงแล้วสาเหตุมันเป็นแบบนี้นี่เอง” เธอมองดูเขาอย่างเงียบๆ ในใจนั้นคาดเคาเนื่องราวได้พอประมาณแล้วละ “เธอว่า” “เป็นเพราะแม่ของฉัน เมนิลาเกลียดฉัน และเกลียดแม่ของฉันด้วย เพราะว่า ตอนที่เธอจะแต่งงานกับพ่อของฉันได้ไม่นาน พ่อของฉันก็เสียชีวิตแล้ว คุณพ่อนั้นได้เสียชีวิตในภาวะที่ซึมเศร้า ในจุดนี้คุณปู่ก็เคยบอกกับฉันมาก่อนด้วย ตอนนี้ คุณพ่อของฉันนั้นเป็นเพราะใครทำไมถึงไปเสียชีวิตใภาวะที่ซึมเศร้า ฉันจนปัญญาที่จะสืบหาความจริงแล้วละ แต่นั่นไม่ใช่เพราะคุณเมนิลาหรอก เพราะอย่างนั้น เธอเลยยิ่งเกลียดฉันกับแม่มากขึ้นไปอีก เธอเกลียดจนแย่งทุกอย่างไปจากฉัน เธอรับไม่ได้ที่ฉันนั้นได้ดี และแล้ว เธอเลยวางแผนหลอกใช้เพ็ญภัทร์และพูดว่าถ้าหากเธอยืมตังมาไม่ได้ เธอก็จะฆ่าแม่ของฉัน และยังบอกให้เพ็ญภัทร์ไม่ต้องบอกฉันอีกด้วย ด้วยเหตุนี้ เลยทำให้เกิดเรื่องนี้ตามมาทีหลัง บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดนั้นเกทฝือบจะเปลี่ยนประธานเลยละ และฉันเกือบจะผ่านหลุมพรางนั้นไปไม่ได้เลยละ และยังทำให้ฉันและนภนต์เข้ามาพัวพันด้วยกันอีกด้วย เพ็ญนีติ์ ขอโทษนะ” มือของเธอได้จับไปที่ใบหน้าของเธอ สัมผัสอย่างอ่อนโยน “รู้สึกว่าเธอจะผอมลงไปมากเลยนะ” หัวของเธอแนบอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ในวันนั้น เพ็ญภัทร์ได้บอกทุกอย่างให้นาย และรวมทั้งเรื่องของแม่นายด้วยอีกด้วย” “ใช่แล้วละ ในตอนนั้นฉันช็อคไปเลยละ และยังพึ่งรู้อีกว่าตัวเองได้เข้าใจเพ็ภัทร์ผิด เธอทำเพื่อคุณแม่ของฉัน และก็เพื่อฉันอีกด้วยนะ” มือของเธอแตะลงที่ปลายจมูกของเขา “แล้วทำไมนายไม่คบกับเธอละ นายชอบเธอมาตลอดเลยไม่ใช่หรอ” มือใหญ่นั่นกุมเข้าที่มือของเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็นำนิ้วมือของเธองับเข้าที่ปากเบาๆ ซึ่งมันเหมือนเด็กผู้ชายมากๆเลยละ “ไม่เหมือนกันนะ ตั้งแต่ที่ฉันอยู่ข้างเธอ เราก็ผ่านเรื่องราวมากมากมาย จากนั้นฉันถึงได้รู้ว่าในใจของฉันได้มีเธอเข้ามาอยู่นานแล้วละ หรืออาจเป็นเพราะที่หน้าประตูของมหาวิทยาลัยดรัลในปีนั้นก็ได้ ในตอนที่เธอได้กระโดดขึ้นรถของฉันนั้น พระเจ้าก็ได้มอบของขวัญที่ดีและสวยงามที่สุดในโลกของเธอให้กับฉันแล้วละ หลังจากนั้น ก็ประทับตราลงในใจของฉันแล้วด้วย” เธอหย่อนจมูก รู้สึกขนลุก “ปุริม นายโกหก” เธอนั้นจำได้อย่างชัดเจนเลยว่าทุกครั้งที่เจอเขาเจอเพ็ญภัทร์จะเสียอาการและควบคุมตัวไม่ได้เลยละ ลิ้มของเธอปล่อยนิ้วมือของเธอออก หลังจากนั้นกุมมือของเธอและนำไปวางไว้ที่อกของเขา “เธอลองฟังดูนะ วันที่นี้ของฉันมีใครอยู่” เธอเบะปาก “ไม่ได้ยินนะ” เขาได้กดหัวของเธอลงไปแนบที่อกของเขา “ลองฟังอีกซี….” ผ่านไปสักพัก เขาพูดเบาๆว่า “มีแค่เธอนะ เพราะฉะนั้น ถึงแม้ว่าเพ็ญภัทร์จะบอกกับฉันว่าเธอถูกบังคับให้ทำอย่างนั้นก็เถอะ นั้นเป็นเพราะเหตุผลของฉัน และที่เธอออกจากเมืองดรัลไปอย่างกะทันหันนั้นเป็นเพราะว่าตอนที่เมนิลาได้พาเธอไปพบกับแม่ของฉันที่ชนบทนั้น ปฏิกิริยาแรกในหัวของฉันนั้นคือความซาบซึ้ง มันเป็นเพียงแค่ความซาบซึ้งเท่านั้นเอง และในตอนนั้นที่ฉันมองเธอนั้นไม่มีความใจเต้นตุบๆเลยละ นั้นเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันนะ ถึงแม้ว่าอยากได้มากขนาดไหนก็กลับไปเป็นเหมือนตอนแรกไม่ได้แล้วละ”