ตอนที่ 359 สามารถแต่งงานกับฉันได้ในไม่ช้าแล้วละ

ตอนที่ 359 สามารถแต่งงานกับฉันได้ในไม่ช้าแล้วละ เธอนั่งฟังเขาเล่าเรื่องราวต่างระหว่างเพ็ญภัทร์และเขาอย่างเงียบๆ จากนั้นพูดอย่างเบาๆว่า “ตอนนี้เธออยู่ไหนหรอ” “ฉันไม่รู้ ฉันได้ไว้วางเธอให้กับจิณณะ ได้ยินมาว่า ตอนนี้เขาดีต่อเธอมากเลยละ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของพวกเขาได้มาเติมเต็มความรักให้กับพวกเขาสองคน ที่จริงแล้วจิณณะนั้นก็ชอบเธอมากเลยละ” “งั้นในสามปีนี้ พวกนายได้เจอกันไหมอะ” เธอถามพร้อมมองต่ำลงไป ไม่ความไม่เชื่อแฝงอยู่ ก่อนหน้านั้นยังบอกอยู่เลยว่าพวกเขาเคยอาศัยอยู่ตึกเดียวกัน ดูไปแล้วมันเหมือนกำลังโกหกเธออยู่เลยละ “ฮะฮ่า หึงหรอ” เขาหัวเราะเยาะ “เพ็ญนีติ์ สภาพตอนนี้ของเธอทำไมถึงน่ารักแบบนี้เนี่ย” กำปั้นทุบลงไปอย่างเร็ว “ปุริม นายอยากโดน..,.” “ตี….”คำพูดสุดท้ายยังไม่ได้หลุดออกมาเลย เขาก็ได้จูบปิดปากเธอไปเรียบร้อย “ไม่ควรพูดคำที่ไม่เป็นมงคลนะ พวกเราจะแต่งงานกันแล้วละ แม่ก็ฉันท่านไม่คัดค้านแล้วละ” “เฮ้ ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับนายกันละ นายไม่ควรที่จะเปลี่ยนคำถามนะ รีบพูดมาเร็ว เคยเจอกับเพ็ญภัทร์ไหม” เขายิ้มอ่อนๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก จะไม่ให้พูดผู้ชายคนนี้ยังคงเป็นเด็กน้อยในสายของผู้หญิงเหมือนเมื่อก่อนเลยละ เขายังเป็นเหมือนเหมือนเดิม และยังคงดึงดูดให้คุณคิดว่าเขาเป็นในสิ่งที่คุณคิด “ถ้าฉันบอกว่าไม่เคย คุณจะเชื่อไหม”เป็นเสียงที่แหบที่สง่างามและน่าดึงดูดมาก “ไม่เชื่อ” เธอมีความคิดด้านลบเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “เมื่อก่อนเมื่อนายเห็นเธอ นายก็จะทิ้งฉัน โมโหจริงๆเลยนะเนี่ย” “ฮะฮ่า เพ็ญนีติ์ ในที่สุดคุณก็พูดมันออกมาจนได้ แต่ว่าฉันจะบอกอะไรให้กับคุณบางอย่างนะ วันนั้นหลังจากที่ฉันพาทิพย์ไปแล้ว ก็ไม่ได้พบเธออีกเลยจริงๆนะ เธอพูดว่า ถ้าหากในวันที่ฉันแต่งงานกับคุณ เธอจะมา เธอพูด เธอจะรอบัตรเชิญจากคุณตลอดเลยนะ สิ่งที่เธอมีต่อคุณนั้น มันมีแค่คำอวยพร ที่เธอมาหาฉันเพียงเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ฉันเกลียดเธอไงละ” น้ำตาของเพ็ญนีติ์คลออยู่ในขอบตา คนฉลาดแบบเพ็ญภัทร์นั้น เธอมีลูกน้อยแล้ว เธอยังรู้อีกว่าถึงเวลาต้องวางมือและอวยพรให้กับเธอและปุริมแล้วละ “ปุริม แล้วทิพย์ละ เธอไปไหนแล้วละ” ปุริมยิ้มออกมาอย่างลี้ลับ “ไม่บอก” “เฮ้ นายจะบอกไม่บอก”มือของเธอได้เลื่อนไปจักจี้เขาอย่างรวดเร็ว เขาหัวเราะออกมาดังมาก รีบลุกขึ้นและหลบอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่ก็หลบไม่ทันมือที่ตามมาอย่างเร็วของเธอ ในที่สุด ปุริมก็ทนความจักจี้ของเธอไม่ไหว ได้พูดร้องเธอออกมาอย่างดัง “ฉันพูด ฉันพูดแล้วก็ได้ คุณหยุดจักจี้ฉันได้แล้ว” ที่แท้ ผู้ชายคนนี้ก็มีจุดอ่อนเหมือนกัน นั่นก็กลัวการถูกจักจี้ เธอจำมันขึ้นใจแล้วละ หลังจากนี้ถ้าเขากล้ารังแกเธออีก เธอก็จะจักจี้เขาเลย ปล่อยมือออกแล้ว ก็ตบเบาๆ “พูดเลยจ้า” เขากระแอมเบาๆ เสียงก็ได้เข้มขึ้นมาทันที “ที่จริงแล้ว คนที่จะปกป้องฉันจากการถูกยิงนั้นคือเธอ แต่ไม่ใช่เพ็ญภัทร์ “เธอตายแล้วหรือ” เพ็ญนีติ์กระตุกไปแวบหนึ่ง ช็อคไปเล็กน้อย “ฉันไม่รู้นะ วันนั้นสะเก็ดกระสุนได้เข้าไปในดวงตาของฉัน หลังจากที่นำสะเก็ดออกมาฉันก็ได้มีสภาพเป็นแบบนี้เลยละ เพราะฉะนั้น ฉันจึงไม่เห็นสถานการณ์ในตอนนั้นที่เกิดขึ้นมากับเธอ แต่ว่า หลังจากนั้นฉันสืบทราบมาว่าณภัทรได้พาทิพย์ไปแล้ว และทิพย์ก็เหมือนหายไปจากโลกนี้และไม่เคยปรากฏตัวออกมาอีกเลยละ ณภัทรก็ไม่เคยมาเธอออกมาอีกเลย เธอยังมีชีวิตอยู่หรือเสียชีวิตไปแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เลยละ สิ่งที่ฉันรู้มีเพียงอย่างหนึ่งคือณภัทรจะแอบนำเงินไปโอนให้กับคุณพ่อคุณแม่ของทิพย์ในนามของทิพย์ทุกๆปีเลยละ” “ปุริม คุณไม่ควรพาเธอไปเลยจริงนะ คือคุณทำร้ายเธอนะ คุณทำร้ายเขานะ”น้ำตาของเพ็ญนีติ์ไหลรินออกมากทันที นึกถึงทิพย์แล้ว เธอนั้นเจ็บปวดหัวใจมากๆเลยละ เขารีบเขาไปโอบกอดเธอเลยทันที “ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าณภัทรนั้นรักทิพย์มากขนาดนั้น แต่กลับกล้าที่จะยิงปืนออกมาอีก ผู้ชายคนนั้น เขาเป็นข้อยกเว้นเป็นข้อยกเว้นแน่นอนเลยละ มันทำให้ฉันนั้นคิดไปเองและวางใจ หรืออาจจะเป็นเพราะณภัทรนั้นต้องการยิงปืนใส่ฉัน เลยทำให้ทิพย์เสียการควบคุมและวิ่งมารับกระสุนแทนฉัน เพราะว่า เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้นกับฉัน ฉันยังจำได้ว่าตอนเธอล้มลงไปนั้นเธอพูดออกมาว่า “ณภัทร ให้เขา ปล่อยเขาไป”หลังจากนั้นฉันก็ไม่นู้อะไรอีกเลยละ พอตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็ถูกนรวรพามาที่พาแล้วละ ฉันก็มองอะไรไม่เห็นเลยละ ฉันได้นำสิ่งที่ลี้ลับที่ณภัทรทิ้งไว้ให้นรวรนำไปให้กับนภนต์ จากนั้นฉันก็เดินออกไปแล้วละ ในตอนนั้น ฉันคิดว่าฉันคงไม่คู่ควรกับเธออีกแล้ว เพราะว่า ฉันตาบอด และก็ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้ ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บปวดอีก” “แล้วนายเคยคิดไหมว่าฉันต้องเจ็บปวดมากกว่าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับนายเลยอะ ปุริม นายมันเห็นแก่ตัวมากเลย”เธอตะโกนพูด แต่ร่างกายกลับกอดเขาแน่นกว่าเดิมเสียอีก ดูจากการสูดลมหายใจของเขา เธอนั้นมีความสุขมากๆ ในวันนี้ พวกเขาสามารถที่จะวางใจที่จะอยู่ด้วยกันได้แล้วละ “เพ็ญนีติ์….”เขาไม่ได้พูดขอโทษ เพียงแค่เรียกชื่อของเธอ ซึ่งสั่นสะเทือกเข้าไปในหัวใจ “ปุริม ตาของนายยังต้องทำการผ่าตัดอีกไหม”เธอคิดได้ทันที เขาเคยบอกก่อนหน้านี้ว่า เขาอยากให้ตาของเขาหายและกลับมามองเห็นเธอได้อีกครั้ง “อืม วันมะรืนนี้อะ ได้เชิญแพทย์เฉพาะทางจากต่างประเทศมา ในครั้งนี้ คงจะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกแล้วละ” “ฉันจะอยู่ข้างนายเองนะ”หน้าผาของเธออยู่ข้างล่างคางของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่น “ฉันอยากจะเห็นอ้อยและส้ม”เขาพูดเสียงแหบ “หรือยังจะฟังแค่เสียง”พอคิดๆดูแล้วสิ่งที่เขาทำให้กับอ้อยและส้มในเมื่อวันที่แล้ว ใจของเธอก็อ่อนลงเลยทันที ถ้าหากอ้อยและส้มรู้ว่าคุณพ่อของพวกเขารักพวกเขามากๆเลยละ พวกเขาจะดีใจมากขนาดไหนกันแน่เนี่ย “ไม่” “แล้วนายจะไปพบพวกเขายังไง” “เธอพาฉันไปบ้านของเธอ รอให้พวกเขาหลับแล้ว ให้ฉันให้สัมผัสๆใบหน้าของพวกเขาหน่อย ฉันคิดถึงพวกเขามากๆเลยละ” ดูจากความหวังที่แสดงออกทางสายตาเขาแล้ว เธออดไม่ได้มีจะยิ้มออกมา “ได้ซี แต่ว่าฉันต้องการรางวัลด้วยนะ” “โอเค”เขารีบจูบเธออย่างรวดเร็ว ทำให้เธอทุบหมัดลงมา “ไม่ใช่อันนี้สักหน่อย” “งั้นต้องการอะไรละ” “ไม่บอก”เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที โชคดีที่เขามองไม่เห็น “รีบพูดเร็วซี ไม่งั้น ฉันจะจักจี้เธอแล้วนะ เธอรีบออกห่างจากเขา วิ่งอย่างรวดเร็ว “ถ้านายไล่ฉันไม่ทัน นายก็จักจี้ฉันไม่ได้” เขากัดฟันและยืนขึ้นด้วยท่าจับเอวเอาไว้ “เพ็ญนีติ์ เธอรังแกฉันอะ” “ก็จะรังแกนายอะ นายจะทำอะไรฉันได้”เธอดูสภาพเขาแล้วหัวเราะออกมา “ปุริม นายก็มีวันนี้ด้วยหรือเนี่ย”