ตอนที่ 365ปล่อยพวกเธอไป

ตอนที่ 365ปล่อยพวกเธอไป เฮลิคอปเตอร์ของณัฏฐพลยังไม่มีข้อความส่งมาเลยละ ในตอนนี้ เขามองไม่เห็นอะไรเลย เพียงใช้แค่ความรู้สึกและรู้แค่ว่าชยพลอยู่ที่นี่ด้วย ลมหายใจของผู้ชายคนนั้น และเสียงของชยพลที่เขานั้นจดจำดีเลยละ "ขอบคุณ ก็ไม่เลวนิ" "เพ็ญนีติ์ คุณดูซี ตาของเขาตาบอดแล้ว และเขายังบอกว่าตัวเองสบายดี ผู้ชายที่มองไม่เห็นแม้แต่ร่างกายของตัวเอง ยังมีความหมายอะไรที่เธอยังจะอยู่กับเขาอีกละ ทำไมเธอไม่มาอยู่กับฉันละ ฮะฮ่า ฉันจะทำให้เธอมีความสุขทุกวันเลยนะ" ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย แต่สายตาของเขากลับมองไปที่ใบหน้าของปุริม พูดตามตรงก็คือ ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับปุริม เขาไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้นเลยละ ถึงแม้ว่าปุริมจะเป็นแค่คนตาบอดก็ตาม ชายที่นั่งอยู่บนโซฟายังคงนิ่งเฉยไม่ขยับ ใบหน้าไม่มีอารมณ์อะไรแสดงออกมาเลยละ เหมือนกับว่า เพ็ญนีติ์ไม่มีความเกี่ยวอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ ชยพลเห็นแล้วละ เพ็ญนีติ์ก็เห็นแล้วละ ทั้งสองคนสับสนในเวลาเดียวกัน ในเวลาที่เพ็ญนีติ์นั้นไม่คิดอะไรก็ไม่ออกนั้น ปุริมพูดว่า “นารา อย่าไปยุ่งกันคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ตอนนี้ฉันอยากพอเจอแค่อ้อยและส้มเท่านั้น สำหรับแขกที่คาดไม่ถึงในห้องนี้ ถ้าพวกเขาอยากพูดคุยเรื่องอะไรก็ให้ไปคุยที่ห้องอื่น" เพ็ญนีติ์กำลังจะเปิดปากแต่ก็โดนไปแล้ว ทันใดนั้นตอบสนองอะไรบางอย่างกลับมาได้ ผ่านเรื่องอะไรมาตั้งเยอะ ไม่มีใครเข้าใจปุริมได้มากกว่าเธอแล้วละ เขารฝกำลังอยู่นิ่งๆให้ชยพลดู ทำให้ชยพลเข้าใจว่าเขาไม่มีความรู้สึกใดๆกับตัวเองเลยละ จากนั้น ก็รอโอกาส มันจะต้องเป็นอย่างนี้ จิกปากตัวเอง และเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเลยละ "ฮะฮ่า ดีเลยละ ดีเลยละ ปุริมคุณสามารถทนได้หรอ ในปีนั้นคุณไม่ลังเลที่จะพูดคุยกับฉันเพื่อผู้หญิงคนนี้ วันนี้เกิดอะไรขึ้นละ ดูเหมือนที่เขาพูดเลยว่าผู้หญิงเปรียบเสมือนเสื้อผ้านั้นคงเป็นเรื่องจริง ผู้หญิงนั้นไม่มีวันที่จะสำคัญเท่ากับลูกของตัวเองซีนะ เพ็ญนีติ์ เขาไม่ต้องการคุณอีกต่อไป คุณถอดเสื้อผ้าออกเลยนะ " เพ็ญนีติ์ไม่ขยับเลยละ เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเวยความโกรธจนอยากให้ในมือของตัวเองนั้นก็มีปืนอยู่เหมือนกัน จากนั้นเธอก็ฆ่าสัตว์นรกอย่างไอ่ชยพลเลยละ แต่ว่า คนที่มีปืนนั้นคือชยพลไม่ใช่เธอ และในตอนนี้ ปากกระบอกปืนนั้นได้หันมาจี้อยู่ที่เอวของเธอด้วยแหละ เพียงแค่เขาแค่ขยับนิ้วเท่านั้น ร่างกายของเธอก็จะมีเลือดไหลออกมาทันทีเลยละ "ถอด.... " เสียงตะโกนขึ้น ไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออารมณ์ใดๆออกมาเลยละ มีเพียงความเย็นชาและความโหดร้ายเท่านั้นเองละ และสามารถรับรู้ความรู้สึกของกลิ่นเลือดได้จากคำพูดแค่คำเดียวเท่านั้น คุณสามารถรู้สึกถึงกลิ่นเลือดจากคำนี้ มันหนักแน่นมากเลยละ เปมิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ชอบที่ชยพลนั้นจะมาทำลายเรื่องดีๆของเธอ อันที่จริง ถ้าชยพลนั้นไม่มา เธอก็คงจะมอบยาปุริมให้สลบได้สำเร็จไปนานแล้วละ หลังจากนั้นก็พาเขาไปยังสถานที่ที่เตรียมเอาไว้ได้แล้วละ งั้นคง ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงหรอ ทุกอย่างเสร็จสิ้นและสำเร็จ เพียงเพราะ ไอชยพลนั้นได้ทำลายแผนการที่เธอวางไว้หมดเลยละ พอมองเวลาที่ผ่านไปทีละเล็กทีละน้อยนั้น เธอกลัวมันจะกระทบตารางเวลาที่เรือออก เธอนั้นเริ่มคนใจร้อนขึ้นมาแล้วละ "คุณชยพล งั้น ฉันจะให้ห้องนี้กับเธอแล้วกันนะ คุณสามารถทำสิ่งที่คุณชอบกับเธอก็เชิญเลยนะ ฉันกับปุริมยังเรื่องที่ต้องทำอีก" เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับชยพลอีกต่อไปแล้วละ เธอแค่อยากจะทำตามขั้นตอนที่เธอได้กำหนดไว้ล่วงหน้าของเธอให้สำเร็จโดยเร็วที่สุดเพื่อกพาปุริมจากไป "ไม่ได้ อยู่ในห้องนี้อยากขยับไปไหนละ วันนี้ฉันต้องให้ผู้ชายคนนี้เผชิญหน้าตอนที่ฉันทำผู้หญิงคนนี้ ตอนนั้นคุณไม่ตายเพื่อฉันทำไม่ใช่หรอ วันนี้ฉันจะทำให้เขารู้เลยละฉันหนะเก่งมากขนาดไหน อย่าคิดว่าตัวเองเป็นบอดี้การ์ดให้กับจงหนานไห่แล้วฉันกลัวคุณ ปุริม ตอนนี้คุณตาบอดไปแล้ว คุณมันก็แค่ลูกเจี๊ยบเองแหละ" ตั้งแต่ต้นจนจบ ปุริมยังไม่เคลื่อนไหวเลยละ นี่เลยทำให้ชยพลค่อยๆถอดการป้องกันออก มันเป็นความจริงอย่างแน่นอนที่ปุริมนั้นตาบอด และมันก็ไม่ใช่เรื่องหลอมอย่างแน่นอนอีกด้วย ดูเหมือนว่า ก่อนหน้านั้นเขานั้นได้คิดมากไปเอง คนตาบอดจะทำอะไรได้บ้าง "ปุริม ดื่มชาก่อนไหม"เปมิกามองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง เธอนั้นเริ่มกังวลแล้วละ แต่ว่า ชยพลนั้นได้ทำเรื่องของเขา และเธอก็ทำเรื่องของเธอ ปุริมยื่นมือออกไปรับชาถ้วยนั้น แต่ว่าไม่ได้ดื่ม "นำอ้อยและส้มออกมาก่อน มิฉะนั้น ฉันจะไม่ดื่มชานี้ และฉันก็จะไม่คุยกับคุณอีกด้วย ฉันต้องการเห็นพวกเด็กๆก่อน ฉันถึงจะคุยกับคุณ " ยังคงสงบและนิ่งเหมือนเดิมเลยละ เพ็ญนีติ์นั้นนึกถึงคำพูดของชยพลที่พูดเมื่อกี้ เธอนั้นเข้าใจขึ้นมาทันทีเลยละ ไม่น่าแปลกใจที่นักแม่นปืนอย่างปุริมนั้นแข็งแกร่งพอๆกับการเอาตัวอยู่รอดในป่าเลยละ และยังสามารถขับเครื่องบินได้อีกด้วย ที่จริงแล้ว เขาเคยเป็นบอดี้การ์ดให้กับจงหนานไห่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถทำได้เลยละ ในความเป็นจริงแล้ว ที่ชยพลได้พูดออกมาทั้งหมดนั้นก็เพราะว่าเขากลัวหรอเนี่ย เขากลัวปุริมจริงๆด้วย “ถอด”ชยพลได้ตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง เพ็ญนีติ์ไม่กล้าขยับ ยืนตัวตรงเหมือนต้นไม้เลยละ เธอจะไม่ให้ปุริมนั้นขายหน้า "เพ็ญนีติ์ ปืนในมือของฉันมันลั่นได้ตลอดเวลาเลยนะ และมันก็เล็งไปที่คุณนะ เอางั้นก็ได้ ถ้าคุณไม่ทำเอง ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำเอง.... " "ฉึก”ชายคนนั้นดึง เสื้อผ้าของเพ็ญนีติ์ถูกฉีกออกเป็นรูแหว่งทันทีเลยละ ปุริมยังคงไม่ขยับ “นารา รีบพาอ้อยและส้มมาหลังจากนั้น ฉันจะไปกับคุณ” เขาพูดอย่างกระซิบ ราวกับว่าเขาเดาอะไรบางอย่างเกี่ยวกับนาราได้ ในคำพูดนั้นยังคงทำให้เปมิกาคิดว่าเธอได้ยินคำพูดเขาผิด เลยได้ได้คิดทบทวบอีกครั้ง นั่นคือความจริง เขาพูดจริงๆว่า เพียงแค่เธอพาอ้อยและส้มพา เขาก็จะไปเธอเลย “ปุริม นายจะโกหกฉันนะ” “ไม่โกหก ฉันพูดคำไหนคำนั้น เอาตัวฉันแลกชีวิตของเด็กสองคน ฉันยอมแล้วละ” “งั้นนายก็ดื่มชานนี้ซะ ฉันจะมาเด็กมา”