ตอนที่ 366ปล่อยพวกเธอไป

ตอนที่ 366ปล่อยพวกเธอไป “ปุริม ไม่นะ” เพ็ญนีติ์ตะโกนดังลั่น เธอรู้ว่าชานั้นต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นอน ไม่อย่างนั้น นาราก็คงจะไม่บังคับให้ปุริมดื่มหรอ แต่ว่า ปุริมนั้นไม่ได้สนใจเธอเลยละ เหมือนกับว่าไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ เขาได้ยกแก้วชาขึ้นอีกครั้ง “ถ้าพวกเด็กๆปรากฏตัวออกมา ฉันจะดื่มมันทันที” เพ็ญภัทร์พอดูที่มือของเธอ “ไม่ นายต้องดื่มก่อน ฉันถึงจะพาพวกเด็กๆออกมา” ทั้งสองถูกล็อกเอาไว้ที่นั่น ไม่มีใครยอมใครเลยละ "ฉึก"ชยพลยังคงฉีกเสื้อผ้าของเพ็ญนีติ์ และทุกอย่างยังคงดูเฉยอยู่เลย และเหมือนเขานั้นอยู่เพียงคนเดียว และยังมองไม่เห็น ณัฏฐพลยังไม่มีการเคลื่อนไหวเลยละ ปุริมไม่รู้ว่าเขามีเปอร์เซ็นต์การชนะเท่าไหร่ และนี่เป็นครั้งแรกที่ณัฏฐพลไม่ได้มาถึงที่นี่ตามเวลาที่กำหนด ไม่มีการแสดงออกใดๆเลยละ เขาดื่มชาถ้วยนี้ของเขาเข้าไปทันที "เปมิกา คุณอย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอ้อยและส้มละ มิฉะนั้น แม้ว่าฉันจะไปกับเธอ ฉันก็จะเกลียดเธอตลอดชีวิตเหมือนกัน ฉันก็จะทำให้เธออยู่อย่างสงบไม่ได้เลยละ" เปมิกายิ้ม “ฉันไม่สนใจเจ้าเด็กสองคนนั่นหรอก ฉันแค่สนใจแค่คุณเอง ปุริม ถ้าคุณไปกับฉัน ฉันจะช่วยคุณรักษาตาของคุณ พวกเราไปที่ที่ไม่มีคนเพื่อใช้ชีวิตที่อิสระกันเถอะ.... "เปมิกาเริ่มตั้งตารอที่จะบอกความคาดหวังของเธอออกมา แต่ว่าปุริมและเพ็ญนีติ์กำลังให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวที่หน้าประตูอยู่ ในที่สุดท้าย มันเหมือนอยู่ห่างออกไปหนึ่งศตวรรษเลยละ พวกเขาได้ยินเสียงของอ้อยและส้มพร้อมกัน "คุณพ่อคุณแม่คะ พวกท่านมารับพวกเราแล้วใช่ไหมคะ” "ใช่จ้า" ตอบออกมาเกือบพร้อมๆกันเลยละ ปุริมและเพ็ญนีติ์พูดนี้ออกมาในเวลาที่ใกล้กัน ประตูเปิดออก เด็กที่สูงขึ้นเป็นอย่างมากของทั้งสองคนฝส่องประกายเข้าไปในสายตาของทุกคน ผมเปียตัวนั้นสะบัดขึ้นและลงในขณะที่เดิน และเมื่อได้ยินเสียงของลูกสาว ในที่สุดริมฝีปากของปุริมก็ได้ปรากฏรอยยิ้มออกมา"อ้อย.... " คุณพ่อคะ หนูอยู่นี่” “ส้ม….” คุณพ่อคะหนูอยู่นี่” รอยยิ้มของเขายังคงเกิดขึ้นเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งนั้นได้กดปุ่มแล้วละ นั่นเป็นสัญญาณที่ส่งให้กับนรวร แต่สำหรับณัฏฐพลนั้น เขาไม่ได้กดปุ่ม เพราะว่ามันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าณัฏฐพลนั่นมาไม่ทันเวลาแล้วละ ถึงแม้ว่าเขาจะส่งสัญญาณให้กับเขาแต่มันก็ไร้ประโยชน์แล้วละ เขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับณัฏฐพลกันแน่ แต่ในตอนนี้ เขาไม่มีเวลาไปคิดมันแล้วละ คงทำได้แค่ให้คนมาจัดการกับหมาป่าที่อยู่ข้างหน้าของเขาเท่านั้น และผู้หญิงคนนั้นที่เหมือนกับงูพิษนั้นอีกด้วย ในมือของชยพลมีปืนอยู่ เป้าหมายของนาราคือเขา ชานั้นดื่มเข้าไปแล้วละ เขาไม่รู้ว่าจะทนได้นานอีกแค่ไหน แท้ที่จริงแล้ว เขาเป็นแค่คนธรรมดาเอง แต่เวลาในตอนนี้ช่างสำคัญมากเลยละ เขาอยู่ในกำมือของเพ็ญภัทร์ หัวเริ่มมีอาการมึนแล้วละ “นารา คุณตอบตกลงว่าจะปล่อยพวกเธอไปใช่ไหม” “ใช่ แค่นายนั้นต้องอยู่กับฉัน ฉันก็จะปล่อยพวกเขา” “เฮอๆ งั้นก็ดี ฉันจากไปกับเธอเอง” พูดๆอยู่ เขาก็ได้ลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาก็เดินไปทางเปมิกาเล็กน้อย เพราะว่ามองไม่เห็น และก็เพราะว่าเขานั้นนั่งเป็นเวลานานเลยทำให้มีอาการชาที่ขาของเขา ดังนั้น เขาเลยเดินได้ช้ามากๆ และการก้าวเดินก็ยุ่งเหยิงมากๆอีกด้วย "ปุริม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เพ็ญนีติ์ถามด้วยความกลัว เสื้อคลุมถูกชยพลฉีกออกทำให้เห็นไหล่ไปกว่าครึ่งแล้วละ และทำให้ไหล่ขาวดั่งหิมะทั้งสองนั้นเปิดออก บนไหล่นั้นมีรอยจูบที่คลุมเต็มไปหมด ชยพลได้เห็นมันแล้ว สายตาของเขาจ้องมองที่ไหล่ขาวดั่งหิมะของเพ็ญนีติ์อย่างโกรธเคือง จนอดใจรอที่จะฆ่าปุริมไม่ได้เลยละ ขณะที่เขาจ้องมองไหล่ของเพ็ญนีติ์อยู่นั้น และเขายังคงยังไม่ทันทำอะไรเลย แขนทั้งสองข้างก็รู้สึกชา ปรากฎ....ปรากฎว่าไม่ได้ใช้แรงเลยสักนิดเดียว เขาตกตะลึง เมื่อกี้ปุริมนั้นยังเดินได้ไม่ถนัดเลยละ แต่เขากลับ.... พอคิดถึงสิ่งนี้ ร่างของชยพลนั้นนอนคดเคี้ยวอยู่ที่พื้น นอนนิ่งไม่ขยับเหมือนกับสุนัขที่ตายไปแล้วเลยละ เพ็ญนีติ์ได้รับอิสรภาพแล้ว พูดตามตรงก็คือ อย่าว่าแต่ชยพลเลยละ เมื่อกี๊เธอก็ถูกปุริมหลอกแล้วเหมือนกัน คิดว่าเขาไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ แต่ไม่คิกเลยว่าเขายังมีพลังที่เหลือเฟือที่จะช่วยเธอให้พ้นจากความทุกข์ทรมานนี้อีกด้วย เปมิกาสีหน้าเปลี่ยนไปเลยทันที เธอไม่คิดเลยว่าการที่ปุริมงดื่มยาที่มีฤทธิ์แรงขนาดนั้น ยังสามารถที่จะช่วยชีวิตของเพ็ญนีติ?เอาไว้อีกด้วย เธอตื่นตระหนกขึ้นในทันทีเลยละ และนำปืนพุงเข้าไปที่ข้างตัวของเพ็ญนีติ์ทันที และไปที่ตัวเพ็ญนีติ์ อ้อย และส้ม "ปุริม คุณอย่าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้านะ ฉันไม่ใช่ชยพล ฉันคอยจ้องดูคุเลยทำให้เธออดที่จณอยู่ตลอดเวลานะ เพียงแค่คุณขยับตัว ฉันก็จะยิงสามแม่ลูกให้ตายเลยละ"เมื่อกี้ปุริมนั้นลงมือเร็วมากเลย รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อเลยละ นี่ะไม่กลัวไม่ได้เลยละ แต่เปมิกากลับไม่รู้ นั่นเป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายของปุริมแล้วละ เมื่อกี้ ถ้าหากไม่ใช่เลือกตอนที่ชยพลนั้นไม่ทันได้ระมัดระวังตัวอยู่นั้น เขาไม่สามารถตีได้แม่นขนาดนั้นหรอก “นารา ปล่อยให้พวกเธอไป พวกเราไปกันเถอะ” คนที่อยู่ในและนอกประตูนั้นเป็นคนของนาราหมดเลยละ ณัฏฐพลไม่มา อัตราการชนะของเขาลดน้อยลงกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เขาไม่สามารถเอาชีวิตของพวกเด็กๆและเพ็ญนีติ์มาล้อเล่นกับมัน การที่เขามองไม่เห็นของเขา ดังนั้นความเก่งของเขาจะลดลงห้าสิบเปอร์เซ็นต์เช่นกัน วันนี้ เขานั้นอยู่ในกำมือของนาราแล้วละ แต่เพื่อเพ็ญนีติ์ อ้อย และส้ม เขาเลยยอมแพ้แล้วละ "ดี งั้นพวกเราไปกันเถอะ "นารานั่นได้ปล่อยเพ็ญนีติ์กับพวกเด็กๆแล้วละ ในสายตาของเธอตอนนี้มีเพียงแค่ปุริมเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีความอันตรายอยู่แล้ว แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำไปเมื่อกี้ เธอนั้นอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเลยละ และมีเพียงปุริมเท่านั้นที่สามารถตอบสนองได้ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น แม่นยำและไม่ผิดพลาด เธอนั้นชื่นชมจริงเลยละ ร่างกายเริ่มหมดแรง จนปุริมนั้นพิงลงที่ไหล่ของนารา ปากของเขายังคงบ่นออกมาว่า “ปล่อยพวกเธอไป ปล่อยให้พวกเธอไป.... "