ตอนที่1 เหลือเวลาไม่เกิน10เดือน

ตอนที่1 เหลือเวลาไม่เกิน10เดือน วันที่5 เดือนกันยายน ปี 2017 วันนี้ จันทรัตร์ ได้รับข่าวที่น่าตกใจมากข่าวหนึ่ง “คุณจันทรัตร์ค่ะ ” คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ไม่รักษาทันที คงเหลือชีวิตไม่เกิน10เดือน กรุณาทำใจไว้นะคะ จันทรัตร์ไม่อยากจะเชื่อเลย ตรวจสุขภาพครั้งหนึ่งเหมือนผลักตัวเองเข้าประตูนรก ชีวิตนี้ เธอเหลือชีวิตไม่ถึง10เดือนแล้ว จันทรัตร์พยายามหายใจทำให้ตัวเองสงบ คว้าโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า กดปุ่มคีย์ลัด “สุพจน์ คุณอยู่ไหน เย็นนี้จะกลับมากินข้าวไหม ถ้ากลับมา ฉันจะไปตลาดซื้อผักเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันจะเรียนทำอาหั้คุณชอบที่สุดกับแม่บ้าน ” เวลาผ่านไปสักพัก ไม่มีการตอบรับใดๆ จันทรัตร์กัดริมฝีปากที่แห้งแล้งและน้ำตาหยดไหลลงบนฝ่ามืออย่างควบคุมไม่ได้ ฝ่ายนั้น ตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่ละ ตอนเย็นมีนัดกับลูกค้า อีกอย่างเธอก็ปรุงอาหารไม่เป็น” เสียงตู๊ดๆของโทรศัพท์ดังไปหลายครั้ง วางสายเสียแล้ว จันทรัตร์เก็บความเศร้าโสก หายใจเข้าลึกๆ เดินออกจากโรงพยาบาลอย่างสงบ เธอไม่ควรคาดหวังสักนิด สุพจน์จะให้คำตอบที่สมใจมากเกินไป แต่งงานมา5ปี จันทรัตร์พยายามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของสุพจน์ แต่ใจเขาไม่เคยอยู่กับเธอ 5ปีมานี้ เธอควรพอใจแล้ว ถึงแม้ สุพจน์ไม่รักเธอ แต่ได้อยู่กับเขาจนถึงชีวิตสิ้นสุดก็คุ้มแล้ว เพราะเธอทำอะไรไม่เป็น ยังให้สุพจน์ดูแลเธอมา5ปีแล้ว กลับถึงบ้าน บรรยากาศเย็นๆในบ้านทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น เธอต้องกินข้าวคนเดียว ดูทีวีคนเดียว นอนคนเดียวเหมือนเดิม วิลล่านี้เป็นบ้านของเธอกับสุพจน์ แต่ส่วนใหญ่จะมีแค่เธอคนเดียว ชินแล้ว ความเหงาความโดดเดี่ยวอย่างนี้ก็ไม่น่ากลัวต่อ แต่บัดนี้ จันทรัตร์กลับรู้สึกกลัวมาก เธอกลัวว่าหลัง10เดือนผ่าน จะไม่มีคนมาดูแลสุพจน์ กลัวว่าสุพจน์จะแต่งงานกับคนอื่นหลังจากเธอตาย และต้องมีสักคนมาแทนตำแหน่งคุณนายสุพจน์ของเธอ อาการมึนๆสับสนมีความรู้สึกว่าเตียงเว้าลง จันทรัตร์สะดุ้งตื่นมาทันที แม้ว่าไม่ได้เห็นหน้าแต่จันทรัตร์ก็ยังรู้ว่าคนๆนื้คือสุพจน์ เธอกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที “สุพจน์ ฉันอยากได้ลูกคนหนึ่ง” พูดออกมา จันทรัตร์รู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยตอนเธอไม่อยู่ ยังมีลูกอยู่เครียงข้างเขาแทนเธอ “เราไม่ใช่พูดกันแล้วว่าไม่เอาลูก ทำไมจู่ๆอยากได้ขึ้นมาอีก” สุพจน์พูดอย่างเย็นชา จันทรัตร์หันหน้าเข้าหา ภาพที่เห็นคือใบหน้าคมคายหลอเหลา นัยน์ตาสีดำมีเสน่ห์จ้องมองเธออยู่กลางแสงสลัว ”ฉันชอบเด็ก ให้ฉันเถอะ” สุพจน์หมดอารมณ์ในทันใดนั้น ออกจากร่างเธอ แล้วใช้ทิชชู่เช็คตัว เขาไม่มีความรักให้จันทรัตร์สักเท่าไร “ตอนแรกที่ผมแต่งงานกับเธอนั้นเป็นความต้องการของพ่อเธอ แต่ผมไม่เคยคิดที่จะให้เธอท้อง ต่อไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ภรรยาให้ดีก็พอ อย่าให้ผมเสียความรู้สึกในตัวเธอ” จันทรัตร์หลบตาลงต่ำอย่างเศร้าๆ ใจเหมือนถูกมีดแทงเป็นรู สุพจน์ไม่รักเธอ จันทรัตร์รู้อยู่แก่ใจ แต่เธอรักสุพจน์มา13ปี ความรักนี้จะให้ลงเอยยังไงดี “เพราะเธอใช่ไหม” สุพจน์หยุดก้าวต่อไป นัยน์ตาเย็นชา “กรรณารา”