สูญเสียตลอดกาล

วินนี่แทบก้าวขาต่อไปไม่ไหวเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว ชายหนุ่มผลักประตูห้องที่เจ้าของห้องไม่สนใจจะล็อก ลืมสิ้นคำว่ามารยาท ปัง! เสียงประตูกระทบฝาผนังตามแรงมือบวกแรงอารมณ์ สองสาว หันหน้ามามองทางต้นเสียงพร้อมกัน แพรวาหญิงสาวที่เขารักและคิดถึงมาตลอดทั้งวันมีใบหน้าเศร้าหมอง สองข้างแก้มนวลชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาหวานที่เขาเคยชมว่าสวยหนักหนาบัดนี้แดงกล่ำและมันเบิ่งกว้างเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาในห้อง “วิน!” ริมฝีปากแดงระเรื่อกระซิบเรียกชื่อเขาออกมาแผ่วเบา ส่วนผู้หญิงอีกคนที่โต้เถียงกับแพรวาอยู่ ดูเหมือนหล่อนตกตะลึงเพียงชั่วครู่เท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เห็น ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด คลี่ยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ถ้อยคำระคายหูที่ได้ฟังมาบ้างแล้วเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง “นี่สินะคู่ขาที่ทำให้แกไม่อยากกลับไปกับฉัน ไม่เลวนี่ วันนี้แต่งตัวยังกับเศรษฐีไฮโซ ฉันเห็นไกลๆวันก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย แต่ถึงจะแต่งตัวให้ดียังไงก็เป็นแค่นักศึกษากระจอกๆ ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปได้หรอก ฉันไม่เห็นว่าจะเทียบกับว่าที่เจ้าบ่าวแกได้ตรงไหน หรือว่าจะถึงใจเรื่องอื่นมากกว่ามั้ง แกถึงลืมคนที่เคยชุบเลี้ยงแกมา” วินนี่อยากให้แพรวาพูดอะไรบ้างในตอนนั้นเขาจะได้รู้สึกดีขึ้นแต่หญิงสาวไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมาเลย เอาแต่นิ่ง แต่บทจะพูดออกมาทำเอาเขาหน้าชาทีเดียว “ไม่ใช่นะคะวินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแพร” หลังจากนั้นเธอขอตัวคุยกับเขาเพียงลำพัง วินนี่หันไปมองด้านในเขาเห็นชายหนุ่มหน้าตาละม้ายคล้ายแพรวากำลังเดินออกมาและยืนข้างๆหญิงสาว “ตามสบายเถอะพี่เชื่อใจแพร หวังว่าแพรคงไม่ทำให้ป้าและพี่ผิดหวัง” ก่อนจะพูดจบยังหันมามองหน้าเขาแวบหนึ่ง แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็เดินไปหาหญิงสาวคนที่ส่งเสียงเกรี้ยวกราดไม่ยอมหยุด “เชอะ! เจอกันแทบทุกวัน จะคุยอะไรกันนักหนา แกจะโกหกอะไรมันอีกล่ะ” สาวเปรี้ยว สุมไฟใส่หัวอกของเขาอีก “พี่ภพก็เหมือนกันชอบให้ท้ายยายแพรอยู่เรื่อย” หลังจากชายหนุ่มคนนั้นพยายามยื้อยุดผู้หญิงอีกคนให้ออกไปข้างนอก วินนี่คิดแล้วก็คิด คิดว่าจะทำอย่างไรดีกับเหตุการณ์ที่พบเจอ จะหลีกหนีไปเลยดีหรือว่าอยู่ถามความจริงให้รู้เรื่อง สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจอะไรไม่ถูก จึงทำได้ดีที่สุดคือยืนรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อไป แต่อย่างหนึ่งที่เขาไม่คิดว่าจะอยู่ในหัวสมองในตอนนั้น เมื่อคิดในตอนนี้เขาก็ตลกตัวเองนัก นั่นคือ วันนั้นเขาคิดอยากทำร้ายผู้หญิงเป็นครั้งแรก ผู้หญิงคนที่ไม่รู้ว่าเขาฟังภาษาที่หล่อนพูดได้ทุกคำ หล่อนจึงพ่นความลับออกจากปากโสมมของหล่อน ให้เขารู้แทบหมดเปลือก พูดเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็สะบัดก้นเดินเลยห้องรับแขกด้านหน้าหายลับไปข้างในพร้อมกับชายหนุ่มคนที่เขาได้ยินว่าชื่อพิภพ 2 นาทีผ่านไป “คุณมีคนรักที่เมืองไทยจริงเหรอ เขารอคุณอยู่หรือ” วินนี่พยายามไม่แสดงอาการกรุ่นโกรธถามคำถามที่อยากรู้อย่างใจเย็น…ไม่มีคำตอบหรือคำแก้ตัว ดวงตาหวานหรุบต่ำหลบสายตาค้นคว้าของเขา… อีก1 นาทีเขาให้เวลาสำหรับคำตอบ แต่สุดท้ายวินนี่ก็ไม่ได้ยินอะไรจากปากคนหลอกลวงอย่างเธอสักคำ “คุณจะยืนก้มหน้าอีกนานรึเปล่า” ยังคงกัดฟันข่มอารมณ์เดือด “ถ้าคุณไม่ตอบผมจะถือว่าคุณไม่ปฏิเสธ” เมื่อหมดสิ้นความอดทนเขาจำต้องละถอย ไม่อยากยืนอยู่ให้คนหลอกลวงเห็นความเสียใจที่คงปิดไม่มิด ใบหน้าแดงกล่ำจึงหันหลังก้าวเดินออกจากอพาทเมนต์ ก่อนออกพ้นประตูสายตาคมที่แดงก่ำไม่ต่างจากใบหน้า กวาดตามองกระเป๋าเดินทางที่ตั้งเรียงรายข้างห้องรับแขก “นี่หล่อนกะจากกันโดยไมล่ำลาจริงๆ หรือ” น้ำตาลูกผู้ชายพานจะไหล แต่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่มีมาตลอดชีวิต ทำให้เขากล้ำกลืนเดินจากมาอย่างทระนง แล้วในค่ำคืนที่อยู่กับความเจ็บและความช็อกเขาต้องรับรู้ข่าวอีกข่าวที่ทำให้ช็อกกว่า นนท์เป็นคนโทรมาบอกข่าวนี้ด้วยตนเอง “วินนายอยู่ไหน รีบกลับมาที่หอเลยนะ” เสียงร้อนรนของนนท์ที่ดังมาตามสายทำให้วินนี่กลอกเสียงดังกลับไปอย่างร้อนใจไม่แพ้กัน “มีไรวะ” “ก็…ก็น้องสาวนายนะสิเป็นอะไรไม่รู้” “น้องฉันเป็นอะไร!” วินนี่จำได้เขารีบแย่งพูดถามกลับไป “ฉันจะรู้หรือวะ แล้วนายไม่ได้ยินหรือไงฉันพูดไปว่าอย่างไรประโยคแรกนะ” นนท์สวนกลับมา “เอาเป็นว่าน้องรินอยู่ที่หอนาย รีบมาก่อนเถอะ” หลังจากคุยกับนนท์เสร็จเขาก็ตะบึงรถพาสมองที่หนักอึ้งกลับมาที่หอเพื่อรับเรื่องที่หนักหน่วงใส่เพิ่มในหัวอีกเรื่อง ไม่ลืมซักถามนนท์เพราะว่าหอพักของเขาในลอนดอนมีมากกว่าหนึ่งหลัง รินทิพย์เป็นอะไรไป ก่อนจะไปถึงที่พักเขาคิดจนหัวหมุน ร้อยวันพันปีน้องไม่เคยมาหาเขาเลย แม้จะอยู่กันไม่ไกลแต่เขาและน้องสาวก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์เสียมากกว่า เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง เขาปิดประตูห้องอย่างใจเย็นแต่ภายในใจไม่ได้เย็นไปด้วยเลย จะให้ใจเขาไม่ร้อนรุ่มได้อย่างไรน้องสาวที่เขารักกำลังนั่งร้องไห้ตัวสั่นเทาอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ตรงหน้าเขา “รินน้องเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!” เสียงค่อนข้างสั่นของเขาถามขึ้น น้องสาวที่เขารัก น้องสาวเพียงคนเดียว กอดเขาแน่น และเขารับรู้ได้ว่าเธอสะอื้นจนตัวโยน ก่อนจะพูดอู้อี้บอกเขาให้รับรู้ว่าเธอเป็นอะไร วินนี่รับฟังเรื่องราวอย่างตั้งอกตั้งใจ สมองเขารับรู้เรื่องราวแบบผ่านๆแต่จับใจความสำคัญได้เพียง ว่าน้องสาวเขาตั้งท้องและที่น้องสาวเขาร้องไห้อย่างหนักเพราะผู้ชายคนนั้นไม่รับผิดชอบ เขาสงสารน้องจับใจ รินทิพย์ยังเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาหล่อนคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกที่กร้านโลก แตกต่างกันกับผู้หญิงบางคน ภายนอกดูสดใสไร้เดียงสา แต่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว วินนี่อดจะเปรียบเทียบน้องสาวตัวเองกับผู้หญิงอีกคนไม่ได้.. “ทำไมพี่เงียบไป ฮื้อ พี่โกรธรินเหรอคะ ฮื้อๆๆ รินขอโทษที่ทำให้คุณพ่อและพี่เสียใจ” เสียงสะอื้นดังขึ้นเมื่อตอนนั้นเขาเอาแต่เงียบและเงียบ หลังจากที่ทำใจอยู่พักใหญ่เขาจึงเอ่ยได้เพียง “น้องทำใจให้สบายเถอะ ถ้าน้องคิดว่ารักเขาพี่จะจัดการให้เอง” หลังจากเอ่ยประโยคนั้นออกไปน้องสาวที่เขารักหนักหนา หยุดร้องไห้ในทันใด ก่อนจะสวมกอดเขาแน่นขึ้นและเอ่ยประโยคออดอ้อนที่เขาชอบฟังมันหนักหนา “น้องรักพี่ชายที่สุด พี่เป็นคนเดียวที่น้องรู้ว่าสามารถทำให้น้องยิ้มออกได้เมื่อทุกข์ใจ” วินนี่จำได้ไม่ลืมว่าวันนั้น เป็นวันสุดท้ายที่เขาได้เห็นใบหน้าน้องสาว ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากคุณแม่ทิพย์ธิดา และชายหนุ่มไม่เคยคิดว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่น้องสาวพูดประโยคที่เขาชอบฟัง “อโหสิให้เขานะพี่ น้องขอพี่แค่นี้” เสียงหวานๆดังแว่วเข้ามาในหู ร่างหนาที่แสนแข็งแรงซวนเซเพราะอาการปวดหัวกะทันหัน วินนี่ทรุดนั่งตรงเก้าอี้ข้างโต๊ะตัวเล็กที่หนังสือวางอยู่…เป็นอะไรไปนะ ทุกครั้งที่ภายในใจบอกว่าเขาต้องเอาคืน แก้แค้น ก็จะได้ยินประโยคนี้ในหัวทุกครั้ง ‘รินน้องจะขอให้พี่รักษาสัญญาใช่หรือเปล่า’ ลูกผู้ชายอกสามศอกที่ใครๆ ต่างชื่นชม น้ำตาตกอยู่ภายในเมื่อสัมผัสถึงการร้องขอนั้น เมื่อบรรยากาศบนตึกสูงๆ ในคอนโดทำให้จิตใจของตนเริ่มเคร่งเครียดมากขึ้นทุกขณะ วินนี่จึงต่อสายให้เลขาคู่ใจมารับกลับทันที