ทางออกที่จำใจ

ช่วงเย็นวันเดียวกันภายในห้องประชุมของแผนกต้อนรับจึงรวบรวมพนักงานทุกฝ่ายเข้ามานั่งประชุมกันอย่างพร้อมหน้า ผู้จัดการแจ้งข่าวที่ได้รับมาจากอีกทีให้ทุกคนได้รับรู้ใจความสำคัญโดยไม่รอช้า คือ ให้เตรียมการต้อนรับเจ้าของโรงแรมคนใหม่ของ ไวท์โอเล็ต กรุ๊ป ที่สำคัญพนักงานทุกคนต้องรับรู้ คือทุกแผนกต้องเตรียมงานในส่วนของตัวเองให้ดีที่สุด เพราะความผิดพลาดของงานอาจทำให้ทุกๆ คนอาจโดนปรับเปลี่ยนตำแหน่งได้ ที่แย่สุดและอาจจะเกิดขึ้นได้เช่นกัน คือโดนปลดจากตำแหน่ง หรือเลิกจ้าง 5 โมงเย็น กัญญาพรรณ เดินไปตอกบัตรเลิกงาน ดวงตาเศร้าหมองเหม่อลอยนึกถึงเรื่องราวที่เข้าประชุม…งานคือสิ่งที่ทำให้ความคิดคำนึงของเธอไม่ฟุ้งซ่าน หญิงสาวหวังว่าตัวเองคงไม่โชคร้ายเหมือนกับเรื่องราวที่เพื่อนๆ กลัวกัน เธอนึกไม่ออกว่าถ้าต้องไปหางานใหม่ จะเจอเพื่อนน่ารักอย่างที่เป็นอยู่ กัญญาพรรณเข้าทำงานที่โรงแรมแห่งนี้ได้ปีกว่า หลังจากหนีชีวิตคู่ที่ผู้มีพระคุณเห็นว่าสมควรและเหมาะกับเธอมา แม้ผลตอบแทนครั้งนั้นมากโขและทำให้บริษัทของคุณลุงคุณป้าฟื้นตัวอีกครั้ง แต่สำหรับเธอผลตอบแทนความสุขที่ครอบครัวเรืองนุพงษ์ได้รับมานั้น ต้องแลกกับความทุกข์ระทมอย่างหนัก เธอต้องทิ้งการเรียนที่ใฝ่ฝัน ทิ้งความรักความผูกพันกับคนที่เธอมอบตัวมอบใจให้คนแรก ต้องเสียพี่ชายเพียงคนเดียวไป การสูญเสียอื่นใดเธอก็กล้ำกลืนฝืนทนได้ แต่ฟ้าเหมือนจะไม่เห็นใจคนที่ปวดร้าวมากมายอยู่แล้ว เพราะบนฟ้ายังลิขิตให้เธอต้องเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป สิ่งสุดท้ายที่สูญเสียไป ทำเอาเธอแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ นั่นคือ สูญเสียลูก เมื่อไม่มีลูกชีวิตที่เหลืออยู่นั้น ก็เหมือนการที่ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น แพรวาหวนนึกถึง วันเวลาที่เดินทางกลับมาถึงเมืองไทย สุดท้ายเธอก็หลบหลีกมันไม่ได้และใครก็ช่วยเธอไม่ได้ เธอ พี่ชายและพราวฟ้าต้องกลับมาเมืองไทย กลับมาบ้านเพราะการเสียชีวิตกะทันหันของคุณลุงและเมื่อขาดเสาหลักฐานะทางการเงินของบ้านเรืองนุพงษ์ก็เปลี่ยนไป “แพรจะใช้ชีวิตเป็นคุณหนูไม่ได้อีกแล้วนะหลังจากลุงเสียไป รู้ไหมธุรกิจที่เคยรุ่งเรืองของเรากำลังแย่ ฉันไม่ได้ใจดำกับแกคนเดียวแกก็รู้ ยายพราว ตาภพก็ต้องกลับเหมือนกัน” พราวฟ้าบังคับไห้เธอรับสายป้าเมื่อเธอไม่ยอมกลับ “แต่แพรคิดว่าจะหางานทำระหว่างเรียนค่ะคุณป้า” เธอพยายามยื้อ โดยยกเหตุผลอื่นมาต่อรอง “รู้ว่าเธอเก่ง ไม่กลัวความลำบากแต่กลับมาช่วยงานที่บริษัทก่อนได้ไหม ป้ามีทางออกไว้แล้ว ป้าจะให้ยายพราวแต่งงานกับหุ้นส่วนที่บริษัท” เสียงป้าเริ่มนุ่มนวลขึ้นเมื่อเธอยังไม่คล้อยตาม “ใครกันคะ แล้วเราไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้เหรอคะป้า แล้วพี่พราวเขาจะยอมหรือคะเพราะไม่ได้รู้จักคุณกฤติคนนี้สักหน่อย” หญิงสาวลองถามป้ากลับไปเพราะอยากรู้ว่าป้ารู้หรือเปล่าว่าพราวฟ้าไม่คิดจะทำตามที่ป้าขอร้อง “รู้จักสิไม่ใช่ใครอื่นหรอกหุ้นส่วนที่บริษัทนั่นแหละ คุณกฤติเป็นเศรษฐีทางเหนือ บอกว่าจะยื่นมือมาช่วย เขาเคยเห็นยายพราวก็เลยถูกใจน่ะ อย่าถามมากเลย ให้กลับมาถึงก่อนป้าจะบอกรายละเอียดอีกที” เมื่อได้ยินป้ายืนยันหนักแน่นว่าจะให้พราวฟ้าแต่งงาน ในตอนนั้นเธอรู้สึกโล่งใจไปมาก อย่างน้อยพราวฟ้าก็คงบังคับเธอไม่ได้เพราะทางฝ่ายผู้ชายนั้น ต้องการแต่งกับพราวฟ้าไม่ใช่เธอ แต่มีอีกเรื่องที่กัญญาพรรณยังทำใจไม่ได้นั่นคือเรื่องของชายคนรัก เพราะไม่อยากจากเขา แต่สุดท้ายเธอก็ต้องตัดสินใจเมื่อได้ยินคุณป้าพูดย้ำว่าจะให้พราวฟ้าแต่งงานไม่ใช่เธอ และคิดว่าจะอธิบายให้คนรักเข้าใจ หวังว่าระยะทางที่ไกลกันคงไม่เป็นไรเมื่อเธอและเขารักกันมากขนาดนี้ ก่อนเดินทางกลับหนึ่งวันหญิงสาวจึงตัดสินใจไปหาคนที่เธอคิดว่าสามารถเติมเต็มความรักที่เธอเฝ้ารอ ขาดหายมาตลอดชีวิตได้ หวังจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง หวังว่าเขาจะเข้าใจและไม่รังเกียจผู้หญิงที่มีแต่ตัวอย่างเธอ แต่บ้านหลังพักของเขาก็ไร้วี่แววคนอาศัย หลายชั่วโมงที่ชะเง้อมองหาก็สูญเปล่า กัญญาพรรณกระพริบให้น้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาจากตาให้กลับเข้าในกระบอกตาเมื่อคิดถึงความหลัง แต่ที่เธอห้ามไม่ได้เลยคือหัวใจ หัวใจที่ไม่เคยลืม ไม่เคยดีขึ้น บีบรัดตัวมันเองเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ เหล่านั้นและเรื่องราวที่ทำลายหัวใจของเธอก็เกิดขึ้นซ้ำๆ ทุกอย่างที่คิดว่าอาจจะดีขึ้นต้องทลายลงเมื่อคุณป้ารู้ว่าเธอตั้งท้อง เธอจำได้ดีว่ารู้สึกตื้นตันใจขนาดไหนเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก และเธอก็เฝ้ารอวันที่วินนี่จะติดต่อกลับมาหากัน หลายวันที่ผันผ่านไม่เคยมีวี่แววจากคนที่เธอรัก ในตอนนั้นเธอไม่เคยหวาดหวั่น เธอคิดว่าเขาอาจจะยุ่งกับการสอบ ด้วยใจที่เชื่อว่าเขาจะคงมั่น ทำให้เธอนับวันที่จะได้กลับไปหาพ่อของลูกเองแต่ความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นเมื่อรับรู้ว่ามีลูกมันก็อยู่กับเธอไม่นาน ฝันทุกอย่างสลายลงเมื่อป้าบังคับให้เธอต้องแต่งงาน “ทำเป็นดื้อดึงไหนเคยบอกว่าจะตามใจฉันทุกอย่าง ฉันล่ะเกลียดน้ำหน้าแกจริงๆ ฉันจะบอกคุณแม่เรื่องน่าบัดสีของแก และแกต้องเลือกว่าจะยอมแต่งงานหรือแกจะเร่ร่อนออกจากบ้านหลังนี้” พี่สาวที่ชอบเอาเปรียบช้ำเติมแถมขู่เข็ญเมื่อรู้เรื่องที่เธอท้อง หญิงสาวยอมรับว่ากลัวมากกับคำขู่ และเชื่อว่าพราวฟ้าสามารถทำได้ ก็บ้านหลังนี้เป็นของพราวฟ้า คนที่คุ้มกะลาหัวเธออยู่เสมอก็ไม่อยู่ในโลกนี้เสียแล้ว ในคราแรกคุณป้าหมายมั่นปั้นมือให้พราวฟ้าได้แต่งงานเพื่อฟื้นฟูฐานะของครอบครัวแต่เพราะพราวฟ้าไม่ยินยอมและยกเหตุผลที่เธอท้องมาอ้าง ว่าคนที่สมควรแต่งก็คือเธอ เมื่อเป้าหมายของป้ามุ่งมากะทันหัน ความซวยจึงตกอยู่ที่เธอ “พี่ภพต้องช่วยพูดกับป้าให้แพรนะคะ พี่ช่วยแพรด้วยนะ” เมื่อรู้ว่าพราวฟ้าทำอย่างที่ขู่เธอแน่ จึงได้แต่ขอร้องให้พี่ชายช่วยเหลือ “พี่ว่าพราวเขาทำถูกแล้วล่ะ เธออยากท้องไม่มีพ่อหรือไงแพร พี่คงช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้วล่ะ” พี่ชายของเธอปกติเป็นคนเงียบขรึมอยู่แล้ว ตอนนั้นเขาตอบเธอสั้นๆ ด้วยความเครียดและความอัดอั้นที่ตัวเองไม่มีทางออก เธอจึงต่อว่าพี่ชายออกไปด้วยอารมณ์โมโห แพรวาปิดหน้าเมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้น ตอนที่เธอพูดให้พี่ชายที่มีชีวิตน่าสงสารต้องเจ็บช้ำน้ำใจ “คุณป้าจะให้แพรแต่งงานแพรก็ยอมแล้ว อย่าบังคับให้แพรทำร้ายดวงใจของแพรเลยนะคะ” ก่อนถึงวันแต่งงาน2 อาทิตย์เธอพร่ำวอนขอป้าทั้งน้ำตาไม่ให้ทำลายลูกในท้องของเธอ “ถ้าเขาจับได้ว่าแกท้องก่อนแต่งพวกเราก็แย่นะ” ป้าพูดเสียงดัง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “แล้วแกรู้ไหมเงินไม่ใช่น้อยๆ นะที่เขาเสียไป” เสียงที่ไม่ยอมอ่อนให้สร้างความหวาดกลัวให้เธอยิ่งนัก แต่ในวันนั้นเธอยังยืดเวลาให้ลูกน้อยไว้ได้ เพราะว่าพราวฟ้าเข้ามาเกลี้ยกล่อมป้าให้เธออีกครั้ง “แหมคุณแม่คะ อย่ากังวลไปเลยท้องยายแพรวายังอ่อนๆ อยู่เลย คุณกฤติคงไม่ทราบถ้าไม่มีคนป่าวประกาศ คุณแม่อย่ากดดันยายแพรไปเลยน่า พราวบอกแล้วไงคะ คุณแม่ทำแบบนี้ถือว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ได้ช่วยยายแพรให้เด็กในท้องได้มีพ่อ ซ้ำการแต่งงานที่คุณแม่ต้องการก็เกิดขึ้น” เหตุผลของพราวฟ้าทำให้คุณป้าเห็นด้วย ในที่สุด “น้ำใจงามเหมือนกันนะยายพราว แม่ดีใจที่เธอสองคนปรองดองกัน รู้ไหม” คุณป้าที่ดูแลเธอมาเสมอกอดเธอและพราวฟ้าไว้ในอ้อมอกพร้อมกัน “แพรวาที่ป้าสั่งให้ไปเอาเด็กออกเธอจะหาว่าป้าใจร้ายป้าก็ยอมแต่ป้าไม่อยากให้ชีวิตแต่งงานของเธอต้องมีปัญหาภายหลัง ป้าอยากให้หลานมีชีวิตคู่ที่สมบูรณ์ แพรต้องทำตัวดีๆ ล่ะคุณกฤติจะได้เอ็นดู” พราวฟ้าใช้วิธีละมุนละม่อมหลีกเลี่ยงการแต่งงานได้สำเร็จ คุณป้าก็อารมณ์ดีขึ้นมาก ตัวพราวฟ้าที่เคยบังคับ ต่อว่าเธอสารพัดเพื่อให้เธอยอมแต่งงานแทนตัวเองหายเงียบไปเมื่อได้สมดังหวัง แพรวาอยากจะโกรธ เกลียดพราวฟ้านัก แต่วันนั้นพราวฟ้าก็ได้ช่วยให้เธอได้อยู่กับลูกต่อไป หลังจากงานศพของคุณลุงผ่านไป เธอก็พบกับว่าที่เจ้าบ่าว กฤติ ทรัพย์มณี เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาวจัด อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพราวฟ้า ความสูงของเขามากกว่าเธอประมาณสองนิ้ว ผิวหน้าชายหนุ่มที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวของเธอดูขาวนวล บ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่สำอางมากทีเดียว แพรวารู้สึกไม่ถูกชะตากับนายกฤติตั้งแต่แรกเห็น เขาดูเป็นผู้ชายเจ้าชู้ไม่เลือก สายตากรุ้มกริ่มชั้นเดียวที่จ้องมองมาที่เธอและพราวฟ้าทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงยิ่งนัก หลังจากนั้นเพียงสองเดือนกว่า การแต่งงานที่นำพาการสูญเสียก็เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ “คุณครับถึงแล้วครับ” เสียงคนขับรถซึ่งเป็นพนักงานของโรงแรมเรียกว่าถึงจุดหมายแล้ว แพรวาหลุดจากอดีตมือบางกระชับกระเป๋าสะพายคู่ใจแนบลำตัวรีบก้าวลงจากรถ รถรับส่งพนักงานของโรงแรมใช้เวลาวิ่งประมาณครึ่งชั่วโมงจึงถึงที่พักของ การเดินทางกลับบ้านตอนเย็นบนถนนจะแออัดไปด้วยยวดยาน ยิ่งสภาพถนนที่ลาดชันสูงต่ำเกือบตลอดเส้นทางยิ่งทำให้การจราจรติดขัด ที่พักของแพรวาอยู่ในซอยหญิงสาวต้องเดินเท้าเข้าไปประมาณ 500 เมตร ทางเดินเป็นทางลาดชันแต่คนในพื้นที่ต่างคุ้นเคยกับการเดินทางแบบนี้ พื้นที่พักอาศัยส่วนใหญ่จะแยกออกมาเป็นซอกซอย แม้จะเป็นห้องพักเล็กๆ แต่แพรวาก็มีความสุข เธอไม่ต้องทนรับคำสั่งและสายตารังเกียจจากใคร ยิ่งเรื่องการสร้างครอบครัวที่อบอุ่นเธอพยายามลืม เลิกใฝ่หามันแล้ว เพราะยิ่งไขว่คว้าเหมือนยิ่งห่างหายไปกว่าเดิม เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพัก แพรวาก้มหากุญแจในกระเป๋าถือสีน้ำตาลใบเก่า ที่เธอใช้ติดตัวเสมอ เมื่อพบกุญแจ มือบอบบางรีบเปิดประตูห้อง รองเท้าคัชชูพื้นเตี้ยที่ใส่ทำงานแทบทุกวันถูกนำไปวางที่ชั้นวางรองเท้าตรงมุมห้อง ร่างบางเดินไปทรุดนั่งบนเตียงนอนที่มีผ้าคลุมเตียงสีฟ้าลายการ์ตูนทั้งผืน หญิงสาวเอื้อมมือหยิบกล่องใบเล็กที่อยู่หัวเตียง มือเล็กสั่นเมื่อเปิดฝาออกช้าๆ น้ำตาที่ตื้นเขินเริ่มคลอคลองดวงตาเศร้า กระดาษใบเล็กวางซ้อนสมุดโน้ตเล่มหนาของพี่ชาย แพรวาหยิบกระดาษใบเล็กที่เป็นเหมือนตัวแทนของลูกขึ้น ทุกครั้งเมื่อหยิบขึ้นมาดูต่อมน้ำตาของเธอแตก รินไหลทุกครั้ง แต่กระดาษใบเล็กๆ นี่ก็ทำให้เธอสามารถใช้ชีวิตหลังเลิกงานในห้องแคบ ๆ อย่างมีความสุข