โลกกลมยิ่งกว่าละคร1

การเดินทางเหยียบดินแดนของมารดา ดินแดนที่วินนี่ปฏิเสธมาตลอดในช่วงหลายปีที่ผ่านไม่ได้วุ่นวายอย่างที่คิด สายตาคมเข้มปิดลงช้าๆ รู้สึกพอใจกับการเดินทางที่เลขาคู่ใจเตรียมไว้ให้ ชั้นเฟิร์สคลาสที่มีเฉพาะทีมงานของ บีที กรุ๊ป ความเงียบสงบ การที่ไม่ต้องมีสิ่งใดกวนใจ ชายหนุ่มไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากสิ่งนี้แหละ อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงประเทศไทย สายเลือดครึ่งหนึ่งในตัวเขามาจากประเทศแห่งนี้ วินนี่รู้ แต่เขาก็ไม่รู้สึกผูกพันกับประเทศนี้มากนัก เนื่องจากมารดาผู้แสนน่ารักได้จากไปตั้งแต่เขายังเล็ก วินนี่รู้แค่เพียงมารดาที่รัก มีสัญชาติเป็นคนไทย มารดาจากบ้านเกิดมาแต่งงานกับบิดา รายละเอียดนอกจากนี้เขาเคยคิดอยากจะสอบถามผู้เป็นบิดาหลังจากเรียนจบ หากความคิดก็แปรเปลี่ยนไป หรืออาจจะเรียกว่าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือก็ได้ เขาไม่เคยอยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับประเทศนี้อีกเลย “เจ้านายไม่อยากเป็นข่าวใช่ไหมครับ กับการเดินทางไปประเทศไทยครั้งนี้” ทัคเอ่ยถามเขาก่อนออกเดินทาง 5 วัน “ใช่ นายก็รู้อยู่แล้วทำไมถึงถามอีก นายจัดการตามนั้นนะ เราจัดการทุกอย่างตามที่คุณพ่อต้องการเสร็จเมื่อไรเราจะบินกลับกันเลย” ทันทีที่ลงจากเครื่อง วินนี่ตรงไปยังจุดที่รถรออยู่ เขาไม่อยากสนใจอย่างอื่น ชายหนุ่มอยากเดินทางให้ถึงจุดหมายโดยเร็วเพื่อจะได้ทำงานที่บิดาสั่งมาให้เรียบร้อยเร็วๆ “บอกคนอื่นๆนะว่าเจอกันที่โรงแรม พรุ่งนี้ตอนเช้า” หลังจากบอกกล่าวงานให้ทัครับรู้ วินนี่ขึ้นไปรอบนรถ สักพักเลขาหนุ่มเดินกลับมาที่รถ ก่อนจะขึ้นนั่งด้านหน้าทำหน้าที่เป็นคนขับ ไม่นานรถบีเอ็มดับเบิลยูขนาดกะทัดรัดจึงได้เคลื่อนตัวจากสนามบินนานาชาติประจำจังหวัดภูเก็ต ออกสู่ชานเมือง วินนี่มองรอบๆ ข้างทางที่รถวิ่งผ่าน ธรรมชาติของต้นไม้เขียวขจีตลอดเส้นทาง ตึกราบ้านช่องดูเจริญหูเจริญตาใช้ได้เมื่อแลเห็น รถคันเล็กแสนหรูและปราดเปรียวไต่ตามถนนที่ลาดชันช้าๆ ตามเส้นทางที่เลขาคุ้นเคย ผ่านไปสักพักทัศนียภาพสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป ตัวตึกและบ้านเรือนเริ่มเลือนหาย ทางด้านขวามือแปรเปลี่ยนเป็นกำแพงหินสีดำ ซึ่งแน่นอนเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้น เมื่อมองดู ทำเอาวินนี่อึ้ง ชายหนุ่มยอมรับว่าเป็นวิวหนึ่งที่สวยมากในสายตาของเขา และเชื่อว่าสายตาหลายๆ คู่ก็คงคิดเหมือนกัน ท้องทะเลสีฟ้าครามแลเห็นอยู่ลิบๆ โรงแรมใหญ่ น้อย มองเห็น ทุกระยะที่รถเคลื่อนผ่าน ทัคมองดูคุณชายตัวเองทางกระจกหน้ารถ เลขาหนุ่มยิ้มออกและรู้สึกเบาใจ อันที่จริงเขาเคยเดินทางมาที่นี่แล้วหลายครั้ง คราวที่ตามนายใหญ่มา เขาคนหนึ่งล่ะที่รู้สึกชอบที่นี่ ทัคหวังว่าบรรยากาศสวยๆ ที่เขายินยลมาแล้ว คงช่วยกล่อมเกลาหัวใจที่มีอคติของเจ้านายให้ทุเลาลงได้บ้าง รถคันหรูชะลอตัวจอดช้าๆ หน้าโรงแรมระดับ 4 ดาวที่รายล้อมด้วยธรรมชาติ วินนี่ เบอร์ตัน ในชุดสูทสีดำเรียบหรูก้าวออกจากตัวรถ สายตาคมกล้าที่แสนเฉยชา กวาดตามองด้านหน้าโรงแรมเพียงครั้งเดียว เพียงแค่นั้นใบหน้าที่แสนขรึมเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงและมันหันขวับมายังเลขาหนุ่มพร้อมกับเสียงเข้มที่ดังตามมาติดๆ . “อะไรกันทัค ไหนแกบอกว่าเคลียร์เรียบร้อยแล้วไง! วินนี่จำได้ว่าเขากำชับทัคไว้แล้วหลายครั้งว่าไม่ชอบพิธีเอิกเริก “ไหนนายรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะจัดการให้เรียบร้อยแล้วนี่อะไรกันห๊า! ” ‘ทัคเอ้ย นี่นายมาตายตอนจบเหรอเนี้ย’ ไม่ทันจะแก้ตัวเจ้านายก็เดินกลับเข้าไปนั่งในรถซะแล้ว “ไม่เป็นอันทำงานทำการกันหรือไรจึงได้มาออกันมากมายอย่างนี้” วินนี่บ่นพึมพำ สีหน้าที่บึ้งตึ้งอยู่แล้วเพิ่มอีกทวีคูณ เมื่อมองออกไปตรงจุดเดิมอีกครั้ง พนักงานผู้หญิงในชุดสีม่วงอ่อน หลากหลายหน้าตา หลากหลายผิวพรรณยืนยิ้มหวานไม่มีท่าทีจะไปไหน แต่ที่เขาชังที่สุดก็คือผม ผมของบางคนสั้น บางคนยาว และที่เขาเกลียดนักผู้หญิง…ผู้หญิงที่มีผมสีดำ ทัคเหมือนจะรู้ว่าเจ้านายสะดุดกับสิ่งใด จึงรีบเดินมาที่ประตูรถพร้อมกระซิบ “นายครับเราอยู่ประเทศไทย และเจ้านายต้องอยู่ที่นี่อีกหลายอาทิตย์” วินนี่รับรู้และจำต้องรับฟังเรื่องที่เลขาเตือน คนหน้าบอกบุญไม่รับพยายามปรับสีหน้า แต่ภายในใจยังคิดเรื่องที่ทำให้ตนเองต้องคิดและสะดุด สีผมดำอย่างที่แลเห็นตรงหน้าเขาเคยชื่นชอบนักแต่ปัจจุบันแค่เห็นพวกผู้หญิงสีผมดำแบบนี้เขารู้สึกขัดลูกตา แต่ถ้าซีเรียสกับเรื่องนี้เขาต้องขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ก็เชื้อชาตินี้ สัญชาตินี้ใครเล่าจะมีผมสีทอง นอกจากพวกหล่อนใช้สารเคมีเข้าช่วยเท่านั้น วินนี่ยกมือลำสันขึ้นลูบช่วงคิ้วตัวเองเบาๆ เตือนตัวเองว่าส่วนนี้และดวงตาของเขาคือสิ่งที่มารดาทิ้งไว้ให้ และเขารักมันไม่ใช่หรือ เมื่อเย็นลงชายหนุ่มก้าวลงจากรถอีกครั้ง เดินอย่างจำใจเข้าไปยังกลุ่มบุคคลที่ออกมาต้อนรับ มือหนาแกร่งยื่นรับช่อพวงมาลัยที่ร้อยด้วยดอกกล้วยไม้แซมดอกมะลิส่งกลิ่นหอมระรินไว้ในมือ “สวัสดีครับ ไวท์โอเล็ต บีช รีสอร์ต ยินดีต้อนรับครับ กระผมณรงค์ฤทธิ์ ดำรงเดช ผู้จัดการทั่วไปของที่นี่ครับ” วินนี่ พยักหน้ารับทราบแทนคำพูด ก่อนจะรับพวงมาลัยช่อสีม่วงโต จากสาวสวยที่แนะนำตนเองว่าเป็นประชาสัมพันธ์ของทางโรงแรม “ยินดีต้อนรับค่ะ ดิฉัน นีรชา พิทักษ์บุญญาค่ะ” ณรงค์ฤทธิ์หันไปมองพีอาร์สาวของโรงแรมด้วยหางตา แม้เขาจะมองแบบผิวเผินเจ้าหล่อนยังมองเห็นและทำตาถลึงใส่ส่งให้ ผู้จัดการหนุ่มรีบเบือนหน้ากลับหาเจ้านายสุดหล่อที่พึ่งเดินทางมาถึง… รูปร่างผึ่งผาย เรือนผมดกหนาสีน้ำตาลอ่อนๆ บวกกับใบหน้าที่หล่อเหลา ทำให้ณรงค์ฤทธิ์อดทึ่งไม่ได้ เขาเคยเห็นรูปเจ้านายเพียงครั้งเดียวเมื่ออาทิตย์ที่ผ่าน แต่ตัวจริงนี่สิแทบจะเรียกได้ว่า หล่อลากดิน เจ้านายคนใหม่ของโรงแรมแม้จะมีชื่อเสียงแต่ท่านออกสื่อน้อยมาก ที่เคยเห็นส่วนใหญ่จะเป็นบิดาของเจ้านายเสียมากกว่า วินนี่หันไปพูดคุยกับทัคก่อนขอตัวไปนั่งที่โซฟาตรงที่พักแขกที่รอเช็คอินท์ สายตาคมสีถ่านของวินนี่เบือนหนีจากสายตาหลายคู่ที่แอบเหลือบแลเขาอย่างกับเขาเป็นซุปเปอร์สตาร์ อันที่จริงเขาคุ้นชินกับสายตาแบบนี้เสมอ มันอาจเป็นสัญญาณที่ดีเลิศถ้าเกิดกับชายหนุ่มที่มองหาสาวๆ ตลอดเวลา แต่สำหรับเขามันเป็นข้อยกเว้น แม้เขาจะถูกตาต้องใจใครสักคน มันคงไม่ใช่ผู้หญิงเอเชียแน่นอน วินนี่สลัดเรื่องไร้สาระ สายตาคมเริ่มกลับมาสำรวจลอบบี้ของโรงแรมอีกครั้ง ลอบบี้โรงแรมใหม่ของเขาโอ่งโถงกว้างขวาง สายลมเย็นๆ พัดพาเสียงน้ำทะเลพร้อมกลิ่นไอน้ำทะเลมาต้องจมูกอย่างรู้สึกได้ ร่างสูงในชุดสูทสีดำเรียบกริบจึงลุกขึ้นเดินตามเสียงคลื่นที่ได้ยินเป็นระยะๆ ลอบบี้โรงแรมที่เขาเดินสำรวจเป็นแบบเปิดมากกว่าปิด แอร์คอนดิชั่นคงไม่จำเป็นมากนักกับสภาพภูมิอากาศแถวชายทะเลแห่งนี้ อากาศสบายๆ และทิวทัศน์ที่ได้สัมผัสทำให้วินนี่เดินสำรวจโน่นนี่โดยลืมเรื่องอื่นที่รบกวนใจโดยเร็ว ทัคกำลังนัดหมายการทำงานกับผู้จัดการทั่วไปเพื่อให้ทางนั้นเรียกประชุมผู้จัดการแต่ละฝ่ายตามวันเวลาที่วินนี่ระบุมา “เอาละครับ ผมว่าคุณณรงค์ฤทธิ์ บอกให้ทุกคนไปทำงานดีกว่าครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับและขอโทษที่ทำให้พวกคุณจัดห้องต้อนรับเก้อ คือเจ้านายผม เอ่อเจ้านายใหม่ของคุณด้วย ท่านชอบบรรยากาศสงบ สงบนะครับ” คำบอกกล่าวของลูกน้องคนสนิทของเจ้านาย ทำให้ณรงค์ฤทธิ์รีบเดินไปบอกพนักงานสาวๆ ที่แม้จะอยู่ในอาการสงบเสงี่ยมแต่สายตาของแต่ละคนที่มองเจ้านายหนุ่มคนใหม่ เหมือนเห็นอาหารจานโปรดแทบทุกคน “ห้องที่เตรียมไว้ต้อนรับคงเป็นหมันแล้วล่ะ บอกทุกคนด้วยนะรสว่าไม่ต้องเตรียมอะไรแล้ว”เสียงบอกกล่าวของผู้จัดการตี๋ ทำให้ทุกคนต่างทยอยกลับไปทำงาน