ผู้หญิงหน้าด้าน

ทางเดินจากโรงแรมลงสู่ชายหาดคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว ชายหนุ่มกวาดสายตามองบริเวณสระน้ำ บริเวณสระน้ำของโรงแรมมีพื้นที่กว้างขวางมีนักท่องเที่ยวเล่นน้ำมากมาย บ้างก็นอนอาบแดด บางกลุ่มกำลังพูดคุยกันสนุกสนาน ส่วนมากนักท่องเที่ยวที่มองเห็นเป็นชาวต่างชาติมากกว่าครึ่ง วินนี่หยุดมองดูนักว่ายน้ำหลายรุ่นที่รวมตัวกันอยู่ในสระขนาดกว้าง และกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน… การว่ายน้ำเป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานเช่นกันแต่ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยใช้สระว่ายน้ำร่วมกับใคร จะเป็นยังไงนะหากคุณชายที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างเขาทำอย่างนั้นบ้าง วินนี่เผลอยิ้มมุมปากเมื่อคิดเรื่องที่เป็นไปได้ยาก ร่างสูงโปร่ง ทรงพลัง ซึ่งวันนี้อยู่ในชุดกางเกงขาสามส่วนและเสื้อกล้ามสีขาว เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป เดินเลยสระน้ำออกสู่ชายหาดสีขาว อาการสดชื่นบวกกับ ท้องทะเลสีฟ้าครามที่แลเห็นสุดลูกหูลูกตา ทั้งอากาศเย็นๆ ของสายลมทำให้อารมณ์ที่ยังบูดบึ้งอยู่ก่อนหน้าค่อยๆ จางหาย ชายหนุ่มเดินทอดน่องตามแนวชายหาดได้เพียงครู่ พลันสายตาคมสะดุดกับผู้หญิงตัวเล็ก ผมดำ ที่ยืนจ้องมองเขาจากริมสระน้ำด้านในของโรงแรม แม้จะเห็นวงหน้าผู้หญิงคนดังกล่าวไม่ถนัด แต่ หัวใจวินนี่ไหววูบ ช่วงแขนขา ลำตัวเกิดเหน็บชากะทันหัน สองขาที่ก้าวเดินก็หยุดทำงานแทบทันที พระเจ้า! สมองส่วนหนึ่งบอกว่าเป็นไปไม่ได้ สมองอีกส่วนสั่งงานให้ก้าวเดินหนีไปให้พ้นจากตรงนี้เสีย แต่เจ้าก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจมันกลับคัดค้านและมันกำลังเริงระบำเบิกบานยิ่งนัก กว่าเขาจะตั้งสติได้ ร่างบางที่อยู่ไกลๆ เมื่อครู่ปลิวมาปะทะอกกว้างอย่างแรง อกกว้างที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อหนั่นแน่นซวนเซโดยง่ายเมื่อเจอแรงถาโถมที่ไม่บันยะบันยัง บ้าอะไรวะเนี้ย! วินนี่กู่ก้องในใจ “วิน! ใช่คุณจริงๆ ด้วย” แพรวายืนจ้องมองร่างคุ้นตาที่เดินเรื่อยๆ อยู่หลายนาทีแล้ว จนเมื่อมองอย่างพิจารณา หัวใจและสายตาของเธอบอกว่าไม่พลาดแน่ คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั้นคือเขา หญิงสาวจึงเผลออุทานชื่อเขาออกมาเสียงดัง แพรวาตัดสินใจเดินด้วยความเร็วไปหาสิ่งที่เธอเห็น เหมือนกับในใจกำลังบอกว่ากลัว กลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มที่เธอเห็นจะหายตัวไปเสียหากเธอไปช้าแม้เพียงวินาที สองมือเรียวขาวของเจ้าหล่อนลูบหน้า ลูบแขน ของเขาสะเปะสะปะเมื่อเดินมาถึงตัว วินนี่ยืนตัวแข็งให้เธอเชยชมได้ไม่นาน สักพักประโยคหนึ่งที่เขาคิดได้จึงหลุดออกจากปาก “จำคนผิดแล้วล่ะคุณ กรุณาปล่อยด้วย” “จำคนผิด”หน้าสวยหวาน ทว่าซีดเซียวต่างจากที่เคยเป็นเงยสบตาเขา “คุณล้อฉันเล่นทำไมกันคะ ก็แพรเห็นอยู่ว่าเป็นคุณ” ร่างบางยังไม่ยอมแพ้ มือสองมือยังติดหนึบ ผ่านไปชั่ววินาทีที่ดวงตาคมสวยจ้องเข้าไปในดวงตาคมเข้ม วินนี่รู้สึกถึงความไม่แน่ใจ และรู้สึกถึงอุณหภูมิความเย็นจากมือบางที่ส่งผ่านมายังสองแขนของเขา “ผมไม่ได้ล้อเล่นกรุณารักษามารยาทด้วย! ” เสียงที่พยายามปรับให้ปกติเมื่อครู่เข้มขึ้น ทำให้แพรวาหน้าเริ่มจืดเจื่อน ลดสองมือมาไว้แนบลำตัว ดวงตาคู่สวยจ้องมองเข้าในดวงตาเขา เพื่อหาร่องรอยพิรุธ…แต่ดวงตาสีถ่านเข้มมันกำลังบอกว่า มันไม่ล้อเล่นและมันไม่รู้จักเธอจริงๆ สายตาของคนตรงหน้าที่เหมือน คนที่เธอเฝ้าคิดถึง คะนึงหามาตลอด กำลังมองดูเธอด้วยความ เย็นชา และว่างเปล่า ดวงตาที่สดใสพลันหม่นเศร้า “จำคนผิด” ประโยคเดิมดังขึ้นอีกครั้งแผ่วเบากว่าครั้งแรกเบาจนวินนี่แทบจะไม่ได้ยิน “แพร เอ่อ ดิฉันขอโทษค่ะที่เสียมารยาท” ดวงตาหวานคมที่เศร้าสร้อย แหงนมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนหรุบสายตามองพื้น วินนี่ลอบสำรวจผู้หญิงจอมลวงโลก ยูนิฟอร์มสีม่วง ให้ตายสิ! นี่หล่อนเป็นพนักงานของโรงแรมเขาหรือและดูหล่อนสิดูซีดเซียวแทบไม่เหมือนแพรวาคนก่อนสักนิด พระเจ้าโลกใบนี้มันย่อส่วนลงหรือไร! “โทษที กรุณาหลีกทางด้วย” คำพูดห้วนๆ พร้อมกับที่ร่างสูงเดินจากไป ปล่อยให้ แพรวายืนช็อกกับสถานการณ์เมื่อครู่ ‘จำคนผิด’ โลกใบนี้มีฝาแฝดของวินนี่ ชายในดวงใจเธอด้วยหรือ แพรวามองตามคนตัวสูงที่ก้าวเดินอย่างมั่นคงห่างไปเรื่อยๆ จากจุดที่เธอยืนอยู่ ถ้าดูโดยรวมใช่ เขาไม่เหมือนวินนี่ของเธอสักนิด ผู้ชายคนที่เธอเจอเมื่อกี้ดูแข็งแกร่ง ทรงพลัง มั่นใจในตัวเองเหลือแสนหากวินนี่คนเดิมของเธอไม่เคยเย็นชาขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละเธอจะหวังอะไรมากมายเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้นในอดีต มันเป็นไปได้ยากที่เขาจะแสดงมิตรไมตรีหรือยิ้มร่าอ้าแขนให้กันเมื่อพบเจออีกครั้ง การบอกว่าไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนนี้สิเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อได้รับฟัง ยืนนึกอะไรต่อมิอะไรได้สักพัก แพรวารู้สึกถึงความผิดปรกติ จึงหันไปมองรอบตัว มีสายตาบางคู่กำลังมองดูเธออยู่ หญิงสาวอายกับการกระทำตัวเองเหลือแสน นี่เธอลืมตัวขนาดไปกอดผู้ชายทั้งที่ใส่ชุดของทางโรงแรมอยู่หรือ ดีนะที่เธอไม่เห็นพนักงานด้วยกัน แพรวารู้สึกว่าหน้าเธอเริ่มแดงเพราะความอาย หญิงสาวรีบสาวเท้าออกจากบริเวณดังกล่าวแทบทันที โชคดีของเธอที่รองเท้าซึ่งเธอใช้สวมใส่มาทำงานมันเป็นเพียงคัชชูพื้นเรียบ เธอจึงทรงตัวไม่ยากนักเมื่อการเดินของเธอเกือบเหมือนการเดินเพื่อแข่งขันเอาถ้วยรางวัล ไม่นานแพรวาหยุดพักเหนื่อยหน้าห้องน้ำ ก่อนจะหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่อีกครั้ง สองมือบางตบแก้มตัวเองเบาๆ ‘ไม่ต้องอายนะแพรวา’ คนที่เธอกอดคือคนที่หัวใจถามหาอยู่ทุกวินาทีและที่สำคัญเขาไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าสักหน่อย แม้เขาจะไม่ยอมรับ แม้หัวใจดวงน้อย จะตัดพ้อว่าน้อยใจที่เขาไม่สนใจ แต่แพรวาบอกตนเองว่าจะทำให้เขายอมรับและให้อภัยเธอให้ได้ และ แน่นอนเขาต้องพักที่โรงแรมนี้เป็นแน่ กลับเข้าห้องทำงานแพรวาตรวจดูรายชื่อแขกที่เข้าพัก ทำไมเธอจำไม่ได้ว่ามีชื่อวินนี่อยู่ในรายชื่อแขกที่จองห้องพัก ช่างมันเถอะต้องรีบไปดูข้อมูลก่อน ร่างเล็กแต่สมส่วนเริ่มออกเดินอีกครั้ง เธอมีหลายอย่างจะบอกเขา พยายามทำใจให้เบิกบานและบอกว่าจะต้องพบเขาอีกครั้งให้จงได้ วินนี่ กำเอกสารในมือแน่น ทางฝ่ายบุคคลเป็นรายแรกที่เจ้านายคนใหม่ข้อดูการทำงาน นางสาวกัญญาพรรณ เรืองนุพงษ์ อายุ 25 ปี สถานภาพ สมรส การศึกษา ไฮสคูล เข้าทำงานได้ปีกว่า ประวัติการทำงานแทบไม่มีเลย ตอนนี้ดูแลการจองห้องพัก ทางฝ่ายบุคคลรับหล่อนเข้ามาทำงานได้อย่างไรกัน การศึกษาก็นิดเดียว หรือคนมักง่ายอย่างหล่อนจะใช้วิธีอย่างว่าไต่เต้าเข้ามาทำงาน แล้วสามีหล่อนไม่ว่า ไม่ตะขิดตะขวงใจบ้างหรือไร ดูอย่างวันนี้สิกระโดดโลดเต้นกอดเขาไม่อายผู้คน หน้าด้านจริงๆ ทัค! วินนี่เรียกเลขาส่วนตัวเพื่อบอกกล่าวให้เขาเรียกผู้จัดการฝ่ายบุคคลเข้าพบด่วน