เพื่อบ้านที่ผูกพัน

บ้านหลังเล็กกะทัดรัด ร่มรื่นด้วยต้นไม้กินผลอยู่เบื้องหลังงามฟ้ากับลูกน้อย หญิงสาวหันมองเป็นครั้งสุดท้ายตั้งปณิธานแน่วแน่จะเอากลับมาเป็นเจ้าของให้ได้ ยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้ปู่ได้ตายตาหลับ “แม่คาบไปไหนคาบ” เด็กชายดินอายุสี่ขวบกว่า แหงนใบหน้าถาม งามฟ้าละจากภาพเบื้องหลัง “แม่จะพาลูกไปเที่ยวสักพักนะครับ ไม่นานเราจะกลับมาบ้านกันนะลูก” “แม่งามตาแดง…” เด็กชายดินวัยอยากรู้อยากเห็นถามพาซื่อ งามฟ้ายิ้มย่อตัวลงกอดลูก “แม่ไม่เป็นไรสักหน่อย ไปกันเถอะ” บีบจมูกเล็กเบาๆ ก่อนจะยืนขึ้นจูงมือตัวอวบ แก้มยุ้ยออกเดิน แท็กซี่ที่มารอรับขนกระเป๋าเรียบร้อย สองแม่ลูกขึ้นนั่งบนรถ ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา แท็กซี่จอดลงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ข้างเคียงก็มีคฤหาสน์คล้ายคลึงกัน งามฟ้าล้วงเงินจากกระเป๋าใบเล็กที่สะพายอยู่จ่ายเงินค่าโดยสาร มองลุงแท็กซี่ลำเลียงกระเป๋าลงจากรถ ก้าวเดินไปกดกริ่ง เด็กรับใช้เปิดประตูเล็ก เดินออกมาเหมือนคอยท่าเนิ่นนานแล้ว แต่ไม่มีใครช่วยหิ้วกระเป๋าแม้แต่คนเดียว “ตามเด็กไปนะ” แม่บ้านที่งามฟ้าคุ้นหน้าบอกว่าที่พักเธออยู่ที่ไหนก่อนให้เด็กคนหนึ่งเดินนำไป งามฟ้าอุ้มลูกไว้ในอกเพราะจอมซนหลับ กระเป๋าที่พามาจึงนำไปได้แค่ใบเล็กใบเดียว บ้านหลังเล็กร่มรื่นด้วยต้นไม้อยู่หลังตึกทรงยุโรป ห่างพอสมควร “ของที่ต้องใช้” เด็กรับใช้คนหนึ่งบอกก่อนเดินจากไป งามฟ้ามองไม่ถูพื้น กะละมัง ผ้าขี้ริ้วที่เด็กนำมาให้ เข้าใจความหมาย แต่หญิงสาวยังทำความสะอาดไม่ได้ต้องรอให้ลูกชายตื่นเสียก่อน ร่วมยี่สิบนาทีงามฟ้านั่งที่เก้าอี้ตรงระเบียงไม้เตี้ยขนานพื้นกอดลูก รู้สึกดีใจที่ดินไม่งอแงเมื่อตื่นจึงหาของเล่นจากกระเป๋าเพื่อให้ลูกเล่น ตัวน้อยได้ของเล่นไม่ดื้อไม่ซน งามฟ้าเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานเริ่มทำความสะอาด ซึ่งภายในบ้านมีเพียงฝุ่นนิดหน่อยเกาะทั่วเฟอร์นิเจอร์ คงคิดว่าเธอสุขสบายเพราะเป็นสะใภ้คนร่ำรวยสินะ มาถึงก็เริ่มกลั่นแกล้งกันแบบนี้ อยากบอกเขานักการเป็นสะใภ้ที่นั่นปีกว่าๆ ชีวิตไม่ได้สุขสบายเลย ทำความสะอาดเหงื่อท่วมตัว งามฟ้าคิดถึงคนที่สร้างเรื่องราวทุกอย่างขึ้น ใจหมองเศร้าเป็นริ้วแปลบปลาบคล้ายหนามแหลมแล่นทำร้ายหัวใจที่ยังเต้น… เจ็บ! ไม่เคยลืมเขา แต่ไม่ทำให้เธอเจ็บกว่าที่เคยเจออีกแล้ว หญิงสาวยกมือเช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผากก้มหน้าก้มตารีบทำให้เสร็จ บ้านหลังเล็กวาววับสะอาดสะอ้าน งามฟ้าล้างมือตรงก๊อกน้ำหน้าบ้านก่อนจะชวนลูกชายไปหิ้วกระเป๋าอีกสองใบ “หิวนมคาบแม่งาม” เด็กชายร้องหานม งามฟ้าล้วงขวดนมที่ใส่น้ำอุ่นมาด้วยชงนมให้ลูกก่อนจะไป “รอเดี๋ยวนะลูก” เด็กชายดินตบมือดีใจ งามฟ้าตักนมจากกระป่องผสมน้ำต้มสุกที่ยังอุ่นซึ่งใส่เตรียมมา เขย่าเร็วๆ ยื่นให้ลูก “ขอบคุงคาบ” ดินรับหลังจากนั้นเดินดูดนมตามหลังแม่ไปหิ้วกระเป๋า “เที่ยวไหนคาบแม่งาม” เด็กชายดินถาม สายตามองโน่นนี่เพราะตอนมาถึงหลับ “เที่ยวหาเงินครับลูก เอาไว้ซื้อขนมให้ลูกไงครับ” งามฟ้าคิดได้รวดเร็ว ลูกชายถามไปอย่างนั้นตามวัยที่อยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง เมื่อเป็นอย่างนั้นงามฟ้าก็โล่งใจที่ไม่ต้องสรรหาคำโกหกอีก ติด ติด ติด ครู่ต่อมาเสียงมือถือดังขึ้น งามฟ้ามองหน้าจอเห็นว่าใครโทรมามือเล็กสั่นเทา วางผ้าขนหนูผืนเล็กซึ่งกำลังเช็ดผมที่เปียกชื้น “ค่ะมาถึงแล้ว” เธอรายงานความเป็นไป เขาวางสายไป งามฟ้านั่งชันเข่าข้างเตียงที่ลูกหลับใหลอยู่ คิดถึงความรัก ความหลัง ความเศร้า ที่ไม่เคยลืม ไม่คิดเลยเธอจะกลับมาเจอพ่อของลูกในสภาพแสนน่าอัปยศอดสู ทุกข์ใจเศร้าเช่นนี้ อีกเรื่องที่เศร้าเป็นที่สุดคือลูกไม่มีโอกาสเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ มันเจ็บ เจ็บกว่าความห่างเหิน หมางเมินที่เขามอบให้กัน ห้าปีก่อนงามฟ้าเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งอาศัยอยู่กับปู่ซึ่งเป็นข้าราชการกินบำนาญ สาวน้อยได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยมีชื่อ มีเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ ทรายชมพู ปิยรมย์สาวน้อยน่ารักถูกชะตากันจนเป็นเพื่อนสนิท แม้ฐานะทั้งสองช่างแตกต่างแต่ทรายชมพูไม่เคยรังเกียจงามฟ้า ทว่าโชคชะตากลั่นแกล้งให้เพื่อนรักทั้งสองผิดใจกันเพราะคู่หมั้นของทรายชมพู นิธิชให้ความสนใจงามฟ้าจนทรายชมพูตีตัวออกห่างงามฟ้า มองเพื่อนรักเป็นศัตรูตัวร้าย งามฟ้าพยายามอธิบายเพื่อนก็ไม่เข้าใจ เรื่องราวเลยเถิดเมื่ออยู่ปีสองนิธิชบอกยกเลิกการหมั้นหมายที่มีมาตั้งแต่เด็กบอกว่าไม่พร้อมแต่งงาน ทุกคนพุ่งเป้าการแย่งชิงหัวใจมาที่งามฟ้า “เพื่อนสารเลว ฉันเกลียดแก!” ทรายชมพูผู้อ่อนหวานต่อว่าตบหน้างามฟ้าด้วยความแค้น งามฟ้าพยายามอธิบายแต่คนในบ้านปิยรมย์กีดกันจนความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนขาดสะบั้นลง “พี่อย่ามายุ่งกับงามนะ เราไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแล้ว” งามฟ้าขับไล่นิธิชซึ่งมีบ้านหลังใหญ่ใกล้บ้านหลังเล็กของเธอ แต่นิธิชยังตื้อไม่เลิก งามฟ้าเสียใจร้องไห้อยู่นานหลายวัน ในวันหนึ่งคุณน้าของทรายชมพูมาหางามฟ้า…เขาคือผู้ชายที่ทำให้เด็กสาวใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตนเองตั้งแต่แรกพบแรกสบตา สาวน้อยยอมรับเธอหลงรักน้าของเพื่อนตั้งแต่เห็นรูปถ่ายของเขายิ่งเจอตัวจริงยิ่งมีความรู้สึกชื่นชมมากกว่าเดิม ฆนศิลา ปิยรมย์ บุตรชายคนโตของคุณหญิงรุจยา ปิยรมย์ หนุ่มนักเรียนนอกวัยสามสิบรับตำแหน่งประธานกรรมการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขึ้นแท่นเป็นนักธุรกิจชั้นแนวหน้าของเมืองไทย “มีเรื่องอยากคุยด้วย คงจำฉันได้” เสียงทุ้มจากริมฝีปากหยักได้รูปฟังนุ่มหูทำให้จิตใจห่อเหี่ยวของงามฟ้าดีขึ้น งามฟ้าไม่รอช้าอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเขาถามตรงๆ ฆนศิลาดูเหมือนจะเชื่อในคำพูดของงามฟ้า “น้าจะคุยกับทรายให้นะ” ฆนศิลาใช้สรรพนามสนิทสนม น้ำเสียงอ่อนโยน งามฟ้าดีใจ “จริงนะคะ ทรายจะเข้าใจงาม ไม่โกรธงามอีกใช่ไหมคะ” งามฟ้าจับมือเขย่าอย่างลืมตัว แววตาลุ่มลึกมองสาวน้อย งามฟ้าหลบสายตาเขินอายขอโทษ “ขอโทษเรื่องอะไร” ท่าทางไม่ถือเนื้อถือตัวว่าเด่นดัง อยู่คนละสังคมกับงามฟ้า ทำให้เด็กสาวยิ่งปลื้มฆนศิลาเข้าไปอีก ตั้งแต่วันนั้นงามฟ้าก็มีแขกประจำบ้านเป็นผู้ชายเนื้อหอมที่สาวๆ ต่างชะเง้อหาอยากชิดใกล้ ฆนศิลามารับส่งไปมหาวิทยาลัย งามฟ้ารู้สึกตัวเองเหมือนฝันไป เธอคล้ายซินเดอเรอล่าในเทพนิยาย อยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่หัวใจเต้นแรง ปู่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนๆ ของเธออยู่แล้วเพราะเชื่อใจ เด็กที่ไม่เคยทำให้ผิดหวังไม่ว่าเรื่องเรียนและการประพฤติ งามฟ้าสาวน้อยจิตใจดีงาม มองโลกในแง่ดี จึงถูกคนหัวใจหินทำร้ายทำลายให้ตรอมตรมอย่างไม่ปราณีหลังจากนั้นไม่นาน…งามฟ้าไม่อยากโทษว่าเป็นเพราะใคร มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้ เพราะช่วงเวลาโหดร้ายในชีวิตผ่านมาเนิ่นนานแล้ว “แม่คาบ ปู่ไปไหน…ปู่คาบหาดิน…” ลูกชายละเมอ ยกสองมือสะเปะสะปะ “ลูก” งามฟ้าตกใจคลานเข่าขึ้นบนเตียงตะกรองกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ป้ายน้ำตาแก้มนุ่มละมุน “แม่อยู่นี่ครับดิน อย่ากลัวนะ โอ๋ ไม่ร้องนะ” งามฟ้าปลอบลูก เด็กชายดินผ่อนคลายซุกอกแม่ งามฟ้าลูบแก้มตุ้ยนุ้ย “ขอโทษนะลูก ที่ความลับของลูกจะต้องตายไปกับแม่ด้วย” เธอกระซิบขอโทษลูก ที่ไม่สามารถมอบใครสักคนมาแทนปู่ที่ลูกรักมาก… เพราะคนเป็นพ่อไม่ต้องการให้ลูกเกิดมา ทำไมเธอต้องไปวอนขอให้เขารับรู้เรื่องนี้ละ อย่าทำเช่นนั้นเลย