กล้้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน

บนตึกใหญ่ฆนศิลายืนอยู่ริมระเบียงห้องนอนซึ่งอยู่ด้านหลังตึก ดวงตาสีถ่านมองลงไปยังบ้านหลังเล็ก ใจครุ่นคิดป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรอยู่ ทำอะไรก็ช่างทำไมเขาต้องสนใจด้วย ได้พามาแก้แค้นให้สาแก่ใจก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ และจะมีเวลาอีกหนึ่งปีให้ทำเรื่องนี้ ร่างสูงร้อยแปดสิบห้าเซ็นฯ ในชุดเสื้อคลุมสีเทา หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมา รู้สึกครึมใจเมื่อคิดถึงการรายงาน ว่าการต้อนรับผู้อาศัยวันนี้เป็นไปตามที่ต้องการ สะใจทำให้หญิงสาวพลัดพรากจากไอ้ผู้ชายคนใหม่ที่รู้สึกชังน้ำหน้า เขาจะทำให้เธอพลาดจากทุกอย่างที่หวัง แต่อ่านหนังสือไม่กี่บรรทัดใจก็วุ่นวายไม่เลิก ร่ำๆ อยากเริ่มเรื่องที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่คืนนี้เสียเลย ร่างสูงจึงเดินขึ้นเตียงนอน ข่มตาหลับเพื่อจะได้เลิกฟุ้งซ่านเสียที ร่างสูงจึงเดินลงจากห้องนอนไปยังสวนหลังตึกซึ่งมีบ้านหลังเล็กอยู่ใกล้ เช้าตรู่อากาศเย็นเฉียบ งามฟ้ากระชับผ้าห่มลูกชายถึงต้นคอลูก หอมแก้มอวบหนึ่งครั้ง เดินไปอาบน้ำก่อนจะรีบสวมเสื้อผ้าเพื่อลงไปช่วยในครัวเตรียมอาหารเช้าให้เจ้าของบ้าน “อย่าช้าละ อย่าให้คุณหินต้องโมโหเพราะเด็กใหม่อู้งาน” ดาหลาสั่ง ก่อนเดินจากไปเมื่อวานตอนพลบค่ำ เป็นห่วงลูกก็ห่วงแต่งามฟ้าได้แต่หวังดินจะไม่ตื่นอย่างที่เคยเป็นเสมอ เพราะลูกชายจะตื่นราวๆ หกโมงแทบทุกเช้า งานในครัวมีเด็กมากถึงสามคนกำลังช่วยกันเตรียมเมนูแรกของวัน งามฟ้าหายข้องใจว่าทำไมวุ่นวายมากขนาดนี้เมื่อได้ยินเด็กคนหนึ่งบอกว่าอาหารจะส่งไปตึกใหญ่ที่อยู่ริมแม่น้ำด้วยทุกมื้อ งามฟ้าเผลอมองไปทางนั้นเมื่อคิดว่าตอนนี้ทรายชมพูจะเป็นยังไงบ้าง “อย่ามัวเหม่อรีบเข้าหน่อยคุณหญิงไม่ชอบตั้งโต๊ะเลยเวลา” ดาหลาเสียงเข้ม งามฟ้ารีบตั้งหน้าตั้งตาล้างผัก เตรียมปลากะพงอีกเมนูหนึ่งที่ได้รับหน้าที่ ไม่ถึงชั่วโมงอาหารเช้าเรียบร้อย “งามขอตัวไปดูลูกหน่อยนะคะ” คุณแม่ยังสาวขออนุญาตกับแม่บ้าน ดาหลาไม่ว่าอะไร หญิงสาวรีบเดินกลับบ้านหลังเล็ก เธอก้มมองนาฬิกา เห็นว่าใกล้หกโมงเช้าจึงรีบเดินเร็วกว่าปกติ ในจังหวะนั้นงามฟ้าจึงปะทะกับเรือนร่างสูงใหญ่ “ โอ๊ะ!” เธออุทานตกใจ แหงนหน้ามองเจอฆนศิลาใบหน้าสวยเกลี้ยงเกลาซีด “คุณน้า…” งามฟ้าเผลอเรียกคำที่เคยใช้กับเขาในวันวานออกมา คนเคยรักหมดหัวใจ วันนี้ยังหล่อเหลา ดูดี กลิ่นหอมจากเรือนกายสูงใหญ่ไม่ได้เปลี่ยนไป หญิงสาวจำได้แม่น “จะไปไหนก็ไปสิ อย่ามายืนขวางทางฉัน” ท่าทีถือเนื้อถือตัวทำให้งามฟ้าหลบตาคม ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว เธอจะไม่เผลอลืมอีก “ขอโทษคะคุณน้า…” เสียงสั่นละลำละลัก “ฉันเป็นเจ้านาย เธอไม่ได้เป็นญาติฉัน หวังว่าจะไม่ได้ยินแบบนั้นอีก ที่จริงเราควรเป็นเพียงคนรวมโลกกันเท่านั้นถ้าฉันไม่สงสารคนใกล้ตายที่น่าเวทนา เธอไม่มีวันได้มาเหยียบที่นี่ อยู่ในรัศมีสายตาฉัน” “น้า…หิน” งามฟ้ากระพริบตา กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลให้อับอาย เธอไม่เข้มแข็งอย่างที่ใจคิดเลยเมื่อเจอกันอีก ทั้งที่พยายามบอกตนเองอย่าเป็นอย่างนั้น “ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะทำตัวสนิทสนม เธอต้องเรียกฉันเหมือนเด็กในบ้านคนอื่น” ฆนศิลาดวงตาราบเรียบไม่แม้จะจ้องคนที่สนทนาด้วย ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ งามฟ้าหันมองแผ่นหลังกว้าง สูดหายใจสูดความเศร้าลงในอก “ฮือ ฮือ…แม่คาบ แม่…!” เสียงร้องดังมาจากบ้านหลังเล็ก งามฟ้าตกใจรีบวิ่งไปหาลูก “ดิน ดิน แม่มาแล้วลูก” เท้าวิ่งแต่ตะโกนเสียงไปก่อน หวังให้ลูกได้ยิน เบื้องหลังพองามฟ้าจากไป ฆนศิลาซึ่งลงมาจ๊อกกิ้งหันกลับไป มองด้วยสายตาเหยียด… ลูกชายของนายนิธิชสินะ ไม่อยากอคติกับเด็กเลยให้ตายสิ ยังไงตนจะหลีกเลี่ยงไม่พบหน้าเจ้าหนูคนนั้นก็แล้วกัน! ปลอบโยนด้วยนมหนึ่งขวดกับหน้าอกนิ่มอุ่นมือ ลูกชายก็ยิ้มได้ “ไปใส่บาตรกันนะลูก” งามฟ้าชวนตัวน้อยออกไปหน้ารั้วบ้านเพื่อใส่บาตรพระสงฆ์ ลูกชายลุกขึ้นว่าง่าย เธอจึงเตรียมนมกล่อง ปลากระป๋องของแห้งที่เอาติดตัวมาด้วยจัดใส่ถาดเล็กที่มีอยู่ในบ้าน ออกไปตัดดอกไม้สดหน้าบ้านหลังเล็กสองช่อ จูงมือลูกลงจากบ้าน หญิงสาวคิดถึงปู่จับหัวใจ พยายามไม่โทษปู่ที่ทำให้เธอต้องมาเจอคนใจร้ายอีก หนทางข้างหน้าอีกยาวไกลเธอต้องเข้มแข็ง งามฟ้าก้มกราบพระสงฆ์เมื่อใส่บาตรเสร็จ ดินทำตามแม่เก้ๆ กังๆ แม้จะเคยใส่บาตรแทบทุกเช้าแต่เด็กชายก็ยังไม่ชินซะที จูงมือลูกชายกลับบ้านหลังเล็ก ระหว่างทางเดินรถคันหรูวิ่งมาด้วยความเร็วสูงหลังจากเด็กไปเปิดประตู “โอ๊ะ!” งามฟ้าตกใจฉุดลูกชายเห็นรถคันดังกล่าวพุ่งมาหาเหมือนไม่เห็นว่ามีคนเดินอยู่ “ดิน! ลูกเป็นไรไหม” งามฟ้าสำรวจลูกด้วยความตกใจเมื่อทั้งสองล้มลุกลงไปคลุกอยู่บนสนามหญ้าข้างทางเดิน “แม่คาบ ดินเจ็บ” เด็กชายดินงอแง นัยน์ตามีน้ำตา งามฟ้าสำรวจลูกชายด้วยความตกใจ เห็นแผลที่ฝ่ามือโดนพื้นถนนเสียดสีจนถลอกกอดลูกแน่น รีบอุ้มเดินกลับ งามฟ้าลืมความเจ็บที่ขาตนเองเพราะตกใจ “เดินยังไงมาขวางรถ” ปานขวัญคู่หมั้นฆนศิลาลงมาจากรถพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ งามฟ้าหยุดหันไปมองนิดเดียว ก่อนจะรีบเดินกลับบ้าน เรียกความไม่พอใจให้ปานขวัญเป็นอย่างมาก “ดาหลานั่นใครกัน ฉันพูดด้วยก็ทำหยิ่งเด็กใหม่เหรอ สั่งสอนใหม่ด้วยนะ บอกว่าฉันเป็นใคร ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องพี่หิน” ปานขวัญหันไปเจอแม่บ้านเดินมาจึงซักถาม ฝากข้อความไป “เพิ่งมาใหม่คะ” ดาหลาตอบคำถาม “เชิญคุณขวัญคะ เจ้านายรออยู่” แม้บ้านรีบเชิญคนที่เจ้านายชวนมาร่วมทานมื้อเช้าด้วย ไม่อยากให้คนมาใหม่มีเรื่องมีราวกับว่าที่เจ้านายอีกคน “พี่หินรออยู่เหรอ” ปานขวัญก้มมองเสื้อผ้าว่าดูดีหรือยังใบหน้าเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันตา รีบก้าวเดินเข้าบ้าน ดาหลามองตามสองแม่ลูกก่อนจะเรียกเด็กคนหนึ่งให้เอายาสามัญประจำบ้านไปบ้านหลังเล็ก เด็กรับใช้หน้าเดิมเข้ามาดูแลเรื่องมื้อเช้า ฆนศิลาเลิกคิ้วหันไปทางแม่บ้าน ดาหลาเข้าไปใกล้เจ้านายบอกกล่าวบางอย่าง ฆนศิลาหันไปมองคู่หมั้น “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปานขวัญยิ้มหวานให้ฆนศิลา “ไม่มีอะไร ทานกันเลยครับ” ฆนศิลาเชิญคู่หมั้น ปานขวัญมัวแต่ดีใจที่ได้รับเชิญครั้งแรกให้ทานมื้อเช้าที่คู่หมั้นเคยบอกว่าไม่สำคัญ ลงมือทานจึงไม่ได้สังเกตความผิดปรกติของฆนศิลา “อร่อยมากค่ะ” ปานขวัญเอาใจแม่บ้านคนสำคัญของคู่หมั้น “ขอบคุณค่ะ” ดาหลาขอบคุณว่าที่เจ้านายอีกคน ฆนศิลาเสียอีกที่ทานได้น้อยเพราะมัวคิดถึงคำพูดที่ดาหลาบอกกล่าว “ลูกเธอโดนรถคุณปานขวัญเฉี่ยวชน แต่ไม่โดนจังๆ หรอกค่ะ แค่ตกใจหกล้มกันทั้งแม่ทั้งลูก ดิฉันเลยอนุญาตให้เธอดูแลลูก คุณหินคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ” “พี่หินคะ พี่หิน” ปานขวัญเรียกคู่หมั้นเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมตอบ “ว่าไงครับ” ฆนศิลาเพิ่งได้ยิน “เดือนนี้พี่ต้องไปที่ฟาร์มหรือเปล่าคะ” ฟาร์มหอยนางรมของตระกูลปิยรมย์อยู่ที่ภูเก็ต ฆนากร น้องชายคู่หมั้นดูแลอยู่แต่คนเป็นพี่ใหญ่ก็ลงไปทุกเดือนเพื่อตรวจงาน อีกอย่างเพราะชอบทะเล ชอบธรรมชาติเป็นทุนอยู่แล้ว “ไม่แน่ใจครับ” ชายหนุ่มตอบไม่ตรงกับใจ แต่ปานขวัญดีใจมากที่ได้ยิน เพราะเธอไม่ชอบที่นั่นเลย บ้านนอก น่าเบื่อมาก “ถ้าอย่างนั้นขวัญจะมาทานมื้อเช้ากับหินบ่อยๆ นะคะ” ฆนศิลาพยักหน้าทั้งที่ไม่เคยคิดต้องการแบบนี้มาก่อน