รู้ตัวดีฉันไม่ใช่คนสำคัญ

งามฟ้านั่งมองลูกชายดูดนมจากขวด ขวดนมหลุดจากปากจิ้มลิ้ม บ่งบอกว่าหลับสนิทแล้วจึงคลายมือเล็กที่กำไว้มองดูแผลที่ปลุกปล้ำนานแสนนานเพื่อจะทายาแดงให้ ยิ่งเห็นแผลลูกน้อยหญิงสาวรู้สึกโกรธผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้ลูกชายเจ็บ “คู่หมั้นคุณหิน จะใครละจ๊ะคุณแม่ วันหลังเลี่ยงเธอหน่อยก็ดี ฉันยังไม่กล้าทำอะไรขัดใจ” วาริคนรับใช้คนหนึ่งที่เอายาพร้อมอาหารมาให้บอกเมื่อเธอซักถาม งามฟ้ารู้สึกแน่นในอก แต่จะมานั่งเสียใจมันไม่ใช่เรื่อง ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่เพื่อรอเวลาจากไปก็เท่านั้น งามฟ้าเตือนตนเองก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยงานในครัวตามที่แม่บ้านสั่งมา เพราะหน้าที่ดูแลที่โต๊ะอาหารเมื่อเช้าก็ขอช่วยให้คนอื่นทำหน้าที่แทนแล้ว “อ้าวเธอเองเหรอ เพิ่งมาอยู่ละสิ คราวหน้าคราวหลังเดินดีๆ นะ ลูกเธอเหมือนกัน อะไรมายืนขวางทางรถวิ่ง” ปานขวัญเห็นงามฟ้าว่ากล่าวตักเตือน งามฟ้ากำลังช่วยเก็บโต๊ะหันมอง ด้วยความเหม่อลอยเธอจึงไม่ได้ตอบรับคำสั่งนั้น ปานขวัญเห็นคนใช้ใหม่สวยแล้วรู้สึกไม่ถูกชะตา นอกจากสั่งสอนแล้วยังมองด้วยสายตาระแวง งามฟ้าเดินออกจากห้องอาหาร “เอ๊ะ ไม่ได้ยินฉันรึไง!” ปานขวัญเสียงสูง ดาหลาได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาดู “ขอโทษคุณขวัญสิ” ดาหลาบอกงามฟ้า “เรื่องอะไรคะ” งามฟ้าถาม เธอยังไม่ทำอะไรผิดเลย “ว้าย! คุณแม่บ้านสั่งสอนชุดใหญ่เลยนะคะ นี่คุณหญิงแม่เจอรึยัง ให้ไปฝึกกับท่านก็ดีนะ” ดาหลาโดนตำหนิทางอ้อม งามฟ้าไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงคุณหญิงรุจยา ตัวเธอเองยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับฝ่ายนั้น จึงกัดฟันขอโทษ “ขอโทษค่ะ หากทำอะไรให้ไม่พอใจ” ปานขวัญยิ้มพอใจ “มีอะไรกันขวัญ” ฆนศิลาเดินเข้ามาใบหน้าราบเรียบ ต่อมน้ำตาคุณแม่ห่วงลูกตื้นเพียงเจอใบหน้าเย็นชาของฆนศิลา จึงรีบเดินหนีไปล้างทำความสะอาดจานในมือ คนรักเขาทำลูกเธอเจ็บ แค่นึกว่าถ้าตอนนั้นเธอไม่คว้าลูกหลบ ป่านนี้ดินอาจบาดเจ็บมากแต่เธอยังมาโดนตำหนิ ใจจะยิ้มแย้มก็คงแปลกนัก “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ปานขวัญตอบ ฆนศิลาไม่ซักถามต่อ มองตามหลังบางในชุดเด็กรับใช้ สุดสายตา งามฟ้าทำงานในครัวใจกังวลห่วงลูกเสร็จงานในครัวรีบวิ่งไปหา ดินงอแงร้องไห้เพราะเจ็บมือจนหญิงสาวต้องคอยโอ๋ลูกใกล้ๆ งามฟ้าไม่สนใจอะไรอื่นร้องเพลงที่ลูกฟังแล้วมักหยุดงอแงให้ฟังเบาๆ “อุ่นใดใด โลกนี้ไม่มีเทียบเทียมอุ่นอกอ้อมแขน อ้อมกอดแม่ตระกรองรักเจ้าจึงผูกรักลูกแม่ย่อมห่วงใยไม่อยากจากไปไกลแม้เพียงสักวัน ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพัน ใช่เพียงอิ่มท้องที่ลูกร่ำร้องเพราะต้องการไออุ่น อุ่นไอรักอุ่นละมุน ขอน้ำนมอุ่น จากอกให้ลูกดื่มกิน” (เพลง อิ่มอุ่น ขับร้องโดยศุ บุญเลี้ยง) ร้องไม่ทันจบรู้สึกคล้ายมีใครจ้องมองอยู่งามฟ้าหันไปดู “คุณ” ฆนศิลายืนพิงกรอบหน้าประตูห้องนอน ใบหน้าเฉยชา “มีอะไรคะ…คุณ” งามฟ้าห่มผ้าให้ลูกชาย เดินลงจากเตียง “คุยกันหน่อย” ฆนศิลาเมินจากเด็กชายอวบอ้วน งามฟ้าทันเห็นสายตาไม่ใยดีพยายามไม่สนใจ เดินตามร่างสูงออกนอกห้อง ฆนศิลานั่งลงตรงโซฟาชุดเล็ก งามฟ้ายังยืนนิ่ง “จะยืนค้ำหัวฉันหรือไงนั่งลงสิ” ฆนศิลาเสียงกร้าว ร่างบางจึงได้ทรุดนั่ง “บ้านหลังนี้มีรถเข้าออกตลอดคราวหน้าคราวหลังดูแลลูกเธอให้ดีด้วย” เสียงเข้มเริ่มเรื่อง งามฟ้ารู้สึกใจชุ่มชื้นคิดว่าเขาเป็นห่วงลูกของเธอแต่เมื่อได้ยินประโยคต่อไป ใบหน้าเริ่มซีดเซียว “ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเจ็บในบ้านฉันอีก แค่คนพิการคนเดียวก็เพียงพอแล้ว” ว่าแล้วตั้งท่าลุกขึ้นจากไป ไม่แม้จะมองหน้างามฟ้าอีก นี่เขากระทบเธอใช่ไหม ผ่านไปนานแค่ไหน เธอยังเป็นคนเลว คนผิด แต่เธอไม่มีวันยอมรับ ไม่มีวัน “ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันไม่ผิดอะไรทั้งนั้น กรุณาอย่ามาพูดกระทบกันอีกเลยค่ะ” ฆนศิลาหันหน้าหางามฟ้าใบหน้าเรียบเฉยเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง เสียงเข้มคำรามลอดไรฟัน “ผู้หญิงอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันงามฟ้า” งามฟ้าเม้มปากที่กำลังสั่นระริก “อย่าเผลอแสดงตัวว่าเป็นคนสำคัญกับฉันให้คนอื่นหัวเราะเลยน่าและจำไว้ไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงกับฉัน ออ…คู่หมั้นฉันก็เหมือนกัน” ฆนศิลาเดินเข้าใกล้ร่างที่สั่นเทายกยิ้มเหยียด มือแกร่งทั้งสองบีบแขนเล็กแน่น งามฟ้าหรุบตามองพื้น กัดริมฝีปากอดทน “น้ำตาคนบาปอย่างเธอ ต่อให้ไหลลงแถวนี้มากมายแค่ไหนก็ไม่ทำให้ต้นไม้ใบหญ้าได้รับประโยชน์ มีแต่จะทำให้พวกมันเหี่ยวเฉา” พูดจบร่างสูงเดินเสียงดังจากไป บาปโดยที่ไม่ตั้งใจ ไม่อยากให้เกิด กับบาปที่ตั้งใจ วางแผนไว้อย่างเลือดเย็น …งามก็อยากรู้เหมือนกันสุดท้ายใครจะเจ็บ ทรมานมากกว่ากัน งามฟ้ากระชับสองมือที่กำกันอยู่แน่นมองแผ่นหลังกว้างผ่านม่านน้ำตาจนสุดสายตา บ้านหลังเล็กมีดอกไม้รอบบ้านเป็นสีชมพู…งามฟ้าตกใจเมื่อได้ยินปู่บอกบางอย่าง ปู่อยากให้เธอแต่งงานกับลูกชายคุณนายนิลเนตร ซึ่งคนนั้นก็คือนิธิช “แต่หนูยังเด็ก อยากอยู่กับปู่ไปนานๆ และไม่รักเค้าค่ะ” สาวน้อยหาคำพูดหลบเลี่ยง “เรียนจบก่อนสิลูก อีกสองปี เทียวไปเทียวมาแบบนี้คงรักได้ไม่ยากหรอก” ปู่หว่านล้อม งามฟ้าหยุดพรวนกระถางดอกไม้ ครุ่นคิดจะบอกปู่ดีหรือไม่ว่าเธอมีคนที่มอบหัวใจให้ไปแล้ว ไม่ใช่รักแบบเด็กๆ เธอมั่นใจ รักแท้ของเธอมีได้แค่คนเดียวคือฆนศิลา “ว่าไงลูก” ดวงตาปู่มีความหวัง รอคอย “ปู่” งามฟ้าเลยพูดไม่ออก ปู่ยิ้มเดินจากไป งามฟ้านั่งทบทวน ต้องค่อยๆ กล่อมปู่ ถ้าปู่รู้ว่าคนรักของเธอไม่ใช่หนุ่มน้อยอย่างนิธิช ซึ่งแก่กว่าเธอแค่สามปีแต่เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างหาตัวจับยาก บางทีปู่อาจจะเปลี่ยนใจ แต่ทุกอย่างเป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ ของเด็กสาวอ่อนต่อโลกที่ใฝ่หารักตามประสาเด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้น วันที่รู้ว่าตนเองไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้วอุ้มเลือดเนื้อของตระกูลผู้ดีเก่าไว้ในท้อง เธอได้รู้ความจริงโลกนี้โหดร้ายกว่าที่เคยคิดเยอะ “บอกแม่สิหิน ชอบกินเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ละคนที่เห็นควงทั้งสวย เริ่ด เด็กนั้นเทียบไม่ติดฝุ่นเลย” คุณหญิงรุจยาถามคนที่เธอรัก วันที่งามฟ้ารีบร้อนไปปรึกษาเรื่องสำคัญ งามฟ้าชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในคอนโดของฆนศิลา “โธ่! คุณแม่ครับ เด็กบ้านเราเดี๋ยวนี้เหมือนต่างชาติแล้ว เขาไปถึงไหนต่อไหน ใครจะมามัวเหนียมอาย หวงเนื้อหวงตัว ผู้ชายก็เหมือนกัน อดได้หรือครับเจอของหวานน่ากิน” “พ่อคนหัวนอกทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มก็ไม่ปาน อย่าให้ป่องก็แล้วกัน อยากแก้เผ็ดให้หลานก็ไม่ว่า แต่ถ้าเผลอมีหลานย่า แม่ไม่ยกให้เด็กนั่นนะ แต่เอาแค่หลานนะหิน” เสียงหัวเราะของคนรักบาดใจ ซ้ำเขายังยืนยันคุณหญิงว่าเธอไม่มีวันตั้งท้อง ถ้าท้องก็ไม่ใช่ลูกของเขาแน่ แค่สนุกแล้วอาจจากกันเหมือนผู้หญิงคนอื่น มาแรงหน่ายเร็วอย่างที่เคยเป็นเสมอ งามตากุมท้องที่มีก้อนเลือดคนใจดำ ปวดร้าวไปทั้งหัวใจ น้ำตาไหลพรากฝันทุกอย่างสลายหมดสิ้น… น้าของเพื่อนทำทุกอย่างเพื่อเอาคืนให้หลานสาว เห็นเธอเป็นของง่าย เธอก็หลงคิดว่าเขารัก เขาหวง ที่แท้เขาหลอกล่อ ลวงหลอกกันทุกเรื่องราว ช่างน่าเวทนาตนเองสิ้นดี