คำสัญญา

หลายคืนงามฟ้านอนสะอื้นหวาดกลัว โทษตนเองที่ทำให้ปู่ต้องเสียใจ ผิดหวัง นิธิชยังแวะเวียนมาหาเหมือนกับโกเมนเพื่อนชายอีกคน งามฟ้าฝืนยิ้มพูดคุย นานวันเข้าเด็กในท้องโตขึ้น สาวน้อยอ่อนเพลียเกิดอาการแพ้มากจึงตัดสินใจตอบรับคำขอของปู่เพราะความหวาดกลัว ยกเลิกความฝันเรื่องเรียน อนาคตไว้ คนเละแทะใจง่ายอย่างเธอ ไม่มีคุณค่าให้ใฝ่ฝันสิ่งใดอีก แต่ใจหนึ่งก็ร้อนเหมือนไฟเผา เธออยากแก้แค้นผู้ชายใจดำคนนั้น ไม่ใช่ตัวเขา แต่ทรายชมพูเจ็บเขาก็คงไม่มีความสุข เธอตกลงแต่งงานกับนิธิช ในคืนแต่งงานงามฟ้าได้รู้ว่านิธิชไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ เขายื่นข้อเสนอให้อยู่กันอย่างสามีภรรยาในนามเท่านั้น นิธิชชื่นชอบเพศเดียวกัน นั่นคือโกเมน “ทำไมต้องเป็นงามละคะ” ในความตกใจ งามฟ้าก็รู้สึกดีใจถามสามีทางนิตินัย “งามเป็นเด็กดี งามไม่ได้รักพี่และข้อนี้สำคัญพี่มีข้อแลกเปลี่ยนให้เธอและปู่” งามฟ้าหวาดระแวงว่านิธิชจะรู้เรื่องเด็กในครรภ์แต่เมื่อเขาบอกบางอย่างหญิงสาวก็โล่งใจ แต่เรื่องนี้เธอแปลกใจทำไมปู่ไม่ยอมบอกความจริงกับเธอนะ ให้เธอมารู้กับนิธิชเอง ปู่หวังจะเอาที่ดิน บ้านที่เอามาจำนองกับคุณนายแม่ของนิธิชคืนจึงรับข้อเสนอเมื่อลูกชายคุณนายมาติดพันหลานสาวและทาบทามขอแต่งงาน “เข้าใจหรือยัง ว่าพี่ไม่อยากทำร้ายทราย พี่รักฝ่ายนั้นเหมือนน้อง แต่กับงามเรามีผลประโยชน์แต่งกันสักพักค่อยเลิกก็ได้ ถ้าพี่อ้างว่าตัวเองเป็นหมันคุณแม่จะเลิกจับคู่พี่กับคนอื่นเอง งามเข้าใจนะ อาจฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัวแต่งามจะเสียแค่ชื่อ แค่ต้องเป็นหม้ายแน่ๆ เท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้องบอกนะว่างามจะยังเหมือนเดิม” ถ้าเป็นช่วงเวลาอื่นงามว่าไม่รู้ว่าตนเองจะโวยวาย ร้องไห้หรือเปล่าเมื่อนิธิชทำแบบนี้ แต่ตอนนี้งามฟ้าดีใจที่ไม่ต้องปิดบังเรื่องของตนเอง คนทั้งสามจึงหาทางแก้ไขเรื่องลูกกันอีกเปราะหลังจากนิธิชรู้เรื่องเธอท้อง วันที่งามฟ้าคลอดคุณนายนิลเนตรก็ดีใจโอ๋เด็กชายดินได้ไม่นาน เพราะลูกสาวคนรองจากนิธิชที่ไม่มีวี่แววจะตั้งท้องก็มีข่าวดี “งามไม่เป็นไรหรอกพี่ธิช ดีซะอีกเมื่อเราหย่ากันลูกจะได้ไม่โดนแย่ง อีกอย่างดินไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติของพี่ พี่ไม่ต้องห่วงเรานะจ๊ะ แค่พี่ดูแลกันมาก็ขอบคุณมากแล้ว” งามฟ้าบอกสามีเมื่อฝ่ายนั้นเป็นห่วงความรู้สึกเธอ “แต่เรื่องที่ดินปู่พี่ให้สัญญาจะคุยกับคุณแม่อีกครั้ง ท่านรับปากแล้วจะโอนให้พี่ แล้วพี่จะคืนให้งามเมื่อเราหย่ากันนะ พี่ว่ารอให้ลูกนิชดาคลอด ตอนนั้นแหละเหมาะที่สุด” งามฟ้าพยักหน้ามองหน้าลูกน้อย รู้สึกว้าเหว่ขึ้นมา แม้จะเป็นเมียแค่ในนามแต่เธอก็อยากให้ลูกมีพ่อ สาวน้อยชักกลัวการหย่าร้างขึ้นมาเพราะเธอยังอ่อนประสบการณ์ในทุกๆ สิ่ง แต่เธอก็ไม่มีทางเลี่ยง วันที่หวาดกลัวและรอคอยปะปนกันเหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งนิธิชประสบอุบัติเหตุจากไป คุณหญิงร้องไห้ได้สักพักได้หลานชายคนใหม่มารักษาแผลใจ งามฟ้าซะอีกกลายเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว เธอพาลูกน้อยวัยห้าเดือนกลับไปอยู่กับปู่พร้อมพาความผิดหวังไปฝาก ที่ดินที่เคยหวังได้กลับคืนไม่มีหน้าไปขอคุณนายอีก ปู่เคยไปพูดคุยได้ถ้อยคำดูถูกกลับมา งามฟ้าแอบร้องไห้ แต่ยังดีที่เธอมีเงินเก็บจากนิธิชที่ทิ้งไว้ให้ได้ใช้จ่าย ครอบครัวเล็กๆ จึงอยู่ได้ด้วยความไม่ขัดสน “ปู่มีเงินก้อนสุดท้ายอยู่เท่านี้ ไปขอซื้อคืนดีกว่า” วันหนึ่งปู่ที่โศกเศร้า เครียด มีอาการหลงๆ ลืมๆ หยิบสมุดธนาคารมาให้งามฟ้าดู ท่านคงทนไม่ไหวอีกต่อไป เอาเงินที่เก็บมาทั้งชีวิตมอบให้งามฟ้าเพื่อแลกกับบ้านและที่ดินซึ่งรักมาก งามฟ้าบากหน้าไปขอคุณนายอีกครั้ง “ฉันขายไปแล้วมีคนมาเสนอราคาดี” คุณนายนิลเนตรบอก งามฟ้าตกใจถามหาเจ้าของใหม่ เมื่อรู้กลับมาบอกปู่ความจริงกับปู่ “ปู่จะไปหาเขาเองชื่ออะไรนะ” “ปู่คะ งามไปเองดีกว่า” งามฟ้าไปหาเจ้าของคนใหม่ กลับมาหน้าเศร้าจะโกหกปู่ก็ได้ว่าไปแล้วแต่เจ้าของใหม่ไม่ขาย เพราะได้รู้ว่าแท้ที่จริงเจ้าของไม่ได้เป็นของบุคคลแรกที่ซื้อไป แท้จริงเจ้าของคือ ฆนศิลา ปิยรมย์ เขาทำแบบนี้ทำไม ให้เลขาไปเสนอราคาซื้อบ้านและที่ดินของเธอ หญิงสาวบอกความประสงค์กับเลขาเขาไปว่าต้องการพบ ต้องตกใจกับข้อเสนอที่ฆนศิลาฝากใส่เศษกระดาษมาให้ “ไปนะงาม แค่ไปทำงานเปลี่ยนแรงเป็นเงินให้เขา เพราะเงินปู่ไม่พอ แค่ปีเดียวเท่านั้น” เรื่องนี้งามฟ้าบอกปู่เท่าที่ทำได้เหมือนกัน ไม่ได้บอกว่าในเศษกระดาษแผ่นนั้นฆนศิลายื่นข้อเสนอให้เธอไปเป็นนางบำเรอของเขา ปู่คะยันคะยอ สีหน้ายินดีว่าพอมีหนทางได้บ้านคืน อย่าให้งามไปเลย เธอตะโกนในใจ แต่เห็นแววตาเปี่ยมสุขของปู่ในคืนนั้น คืนสุดท้ายก่อนท่านจะหมดลม ขอให้เธอสัญญาด้วยลมหายใจติดๆ ขัดๆ เธอก็ยอมแพ้ ตกลงรับคำปู่ แม้ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ต้องการอะไร มีแผนอะไร แต่งามฟ้าก็จะทำเพื่อปู่…แต่ตอนนี้สองวันที่เหยียบย่างเข้ามาเพื่อใช้แรงงาน เสมือนสองปีเห็นจะได้ งามฟ้าทรุดนั่งทับรอยคนใจดำชันเข่าซุกหน้าสะอื้น เธอจะทนได้ถึงหนึ่งปีหรือเปล่านะ รู้สึกกังวลขนาดนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำหน้าที่ นางบำเรอแทนเงิน ถ้าเริ่มทำงานเธอจะทุกข์ใจขนาดไหน! งามฟ้าไม่สบายใจเพราะลูกชายงอแงแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ร้องไห้จะกลับบ้านท่าเดียว “หาปู่ กลับบ้านคาบแม่งาม ฮือ ฮือ…” หญิงสาวกอดลูกชายไว้แนบอกกล่อมอยู่นานสองนานกว่าดินจะหลับใหล หัวใจหวนคิดถึงบ้านหลังเก่าอีกครั้งไม่แปลกที่เด็กน้อยจะรู้สึกไม่คุ้นชินสถานที่ ตัวเธอเองยังนอนไม่เคยหลับสนิทตั้งแต่มาที่นี่ รู้สึกไม่สบายใจมาตึกใหญ่ถามหาฆนศิลา “ไม่ทราบคุณฆนศิลาไปไหนคะ” “ไปตรวจงานภาคใต้” ดาหลาตอบ “ขอบคุณค่ะ” งามฟ้าเดินเหม่อลอย เรื่องที่ต้องการต้องรอก่อน เธออยากพูดเรื่องที่เคยตกลงกันไว้ให้เป็นกิจจาลักษณะ คงสบายใจขึ้นถ้าอยู่ที่นี่โดยที่ไม่มีสัญญาเป็นชิ้นเป็นอันให้เห็น ครั้งของนิธิชเธอทำให้ปู่เสียใจผิดหวังมาครั้งหนึ่ง จะไม่มีครั้งที่สอง พลบค่ำลูกชายหลับงามฟ้าเดินออกมานั่งริมระเบียงแหงนมองต้นไม้ซึ่งลู่ลมที่ค่อนข้างแรง ฝนกำลังจะตก จึงเดินไปปิดหน้าต่างทุกๆ บาน ขณะนั้นได้ยินเสียงรถวิ่งมาจอดหน้าตึกใหญ่ งามฟ้าอยากรู้ว่าเป็นคนที่รอหรือเปล่าเดินไปดู ทว่าไม่ทันเห็นว่าใครลงมาจากรถสายฝนเม็ดเล็กเริ่มโปรยปรายจึงเดินกลับบ้านหลังเล็ก แต่เมื่อหันหลังชนกับร่างใหญ่ “คุณกลับมาแล้ว…” “ทำไม คิดถึงฉันหรือไง” ดวงตาสีถ่านจับจ้องใบหน้านวลนิ่ง “เอ่อ…ฉันแค่อยากคุยเรื่อง ของเรา…” “ออ เรื่องนั้น…อยากนอนกับฉันขนาดนั้นเลยหรือ แต่เสียใจด้วยฉันยังไม่มีอารมณ์ตอนนี้” งามฟ้าใบหน้าชา คำพูดต่อไปติดอยู่ในปาก ปล่อยให้น้ำฝนกระทบแก้มเพราะความตกใจ ทำไมต้องดูถูกกันขนาดนี้ด้วย “ฉันไม่ได้ต้องการอย่างที่คุณพูด” ปากสั่นจึงปฏิเสธ “ยอมรับมาเถอะน่า ไม่เป็นไร ฉันพอเข้าใจ เป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาวคงเหงาละสิ ไอ้หน้าอ่อนเพื่อนผัวคนนั้นที่คั่วเธออยู่คงไม่ถึงใจ หน้าอ่อน ของคงอ่อนแน่ๆ ถ้าต้องการมากก็ตามฉันมา ฉันจะฝืนสนองให้ทั้งที่ยังไม่สนิทใจที่ต้องทับรอยผู้ชายคนอื่น” ร่างสูงเดินเข้ามาสองมือจับไหล่เธอให้มาแนบชิดอกกว้าง ยิ่งตกใจตอกย้ำความไร้ค่าที่เขามองเธอกว่าเดิม ดวงตาสวยมีความสงสัย เขารู้จักโกเมน รู้ว่าเธอเป็นอยู่ยังไงมาตลอดหรืออย่างไร