หนึ่งปีที่ต้องอดทน

งามฟ้าก้าวเท้าออกไปจากห้อง คิดถึงประโยคสุดท้ายที่พูดคุยกับฆนศิลา “จะให้ไปหาคุณที่ห้องหรือเปล่าคะ ฉันหมายถึงครั้งต่อไป ถ้าไป ไปได้แค่ชั่วโมงเดียว ฉันกลัวลูกจะตื่น…” “ฉันคงไม่อ้อยอิ่งกับของหลายมือนานขนาดนั้นหรอกน่า เวลาแต่ละครั้งดูท่าคงน้อยลงเรื่อยๆ และอย่าดีใจว่าฉันจะให้เธอไปนอนที่ห้องใหญ่ ที่นั่นสำหรับเจ้าสาวฉันเท่านั้น ถ้ายังไงฉันจะมาเอง ที่นี่แหละ” หญิงหลายมือ ใช้ร่างกายแทนเงิน… ไม่ต้องอ่อนโยนด้วยสินะ ยิ่งมีความแค้นความเกลียดชังมาร่วมด้วยยิ่งไม่จำเป็น งามฟ้าก้มมองเรือนร่างตนเองในห้องน้ำ ไม่โกหกสายตาว่าวันเวลาทำให้เธอเปลี่ยนไป เปล่งปลั่งอวบอิ่มขึ้น น่ามองไม่ต่างนางแบบทั้งหลายที่ชอบอวดเนื้อหนังมังสา “สวยแค่ไหนหากไร้คุณค่าในหัวใจก็เป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้นลูก” เสียงแว่วของปู่ลอยมาประหนึ่งวันวานที่ยังเป็นสาวน้อยสดใส ลำคอหญิงสาวแห้งผาก ตอนนี้ทุกอย่างตอกย้ำที่ปู่เคยสอนไว้ ฆนศิลาไม่แตะต้องเธอเพราะรังเกียจ งามฟ้าเริ่มต้นชะระล้างกลิ่นของคนที่มีส่วนทำให้วันสดใสในวัยสาวของเธอหายไป ต้องขอบใจน้ำเย็นฉ่ำที่ทำให้ร่างกายเธอสงบลง กลับมานอนกอดลูกชาย ข้างที่นอนอีกด้านมีสัญญาที่ฆนศิลาให้มา หนึ่งปีเพื่อที่ดินและบ้าน ทำงานเป็นเด็กรับใช้ในบ้านเป็นเพียงฉากหน้าเท่านั้น…เรื่องบนเตียงคืองานหลักที่เขาต้องการ แม้การหลับนอนอาจไม่เกิดขึ้นแต่ไม่รู้เขาจะกลั่นแกล้งกันแบบไหนอีก จากนี้ไปเธอคงได้แต่ตั้งตานับวันคืนให้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว ฆนศิลาขึ้นตึกใหญ่อาบน้ำแล้ว ออกมายืนดื่มน้ำตรงระเบียงห้องนอน ชายหนุ่มยอมรับตนเองหายมึนเพราะไฟพิศวาสเข้ามาก่อกวนไม่เลิก ร่ำๆ จะยกเลิกความตั้งใจเดิมเพราะอยากกกกอดสอดประสานร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นที่ไม่เคยลืมเลือนตลอดคืน เสียงครางโหย น้ำตากลบตาเมื่อโดนแกล้งไม่ต่างวันวานที่ทำอารมณ์ร้อนเขาคลั่ง ต้องการกลั่นแกล้งให้หญิงสาวต้องการ ทรมาน แต่กลายเป็นเขาเสียเองที่ควบคุมตัวเองแทบไม่ได้เมื่อร่วมประสานเป็นหนึ่งเดียวกับร่างอรชร เธอยังก่อกวนหัวใจให้เขาคลั่งเหมือนห้าปีที่แล้วไม่มีผิด เพราะตอนนี้เธอเป็นสาวทั้งเนื้อทั้งตัว กุหลาบสวยน่าหลงใหลเมื่อได้ดอมดมสัมผัสใกล้ชิด ไม่เคยเลยที่นายฆนศิลาจะมองเด็กอายุสิบแปดอยู่ในสายตา แต่สี่ปีก่อนแค่เจอวงหน้าหวานขี้อายของสาวน้อยงามฟ้า ชายหนุ่มก็ทิ้งคติไม่กินเด็กทิ้งไป ตอนแรกแค่อยากเห็นหน้าเพื่อนของหลานที่ทำให้ครอบครัวเขาปั่นป่วนแต่เธอกลับเข้ามาป่วนหัวใจหินของตนให้คลั่งแค่เพียงยิ้มโชว์ลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม สองเดือนที่ตามเพื่อต้องการเด็ดฟากฟ้างามตามวิสัยที่มี เมื่อถึงวันที่รอความสาวที่เธอหยิบยื่นให้ น่าหลงใหลคุ้มค่าแก่การรอคอย ไม่มีรู้เบื่อ ทั้งที่ไม่เคยยึดติดกับคู่นอนคนไหนเกินสามเดือนมาก่อน หลายครั้งเขาเคยคิดเก็บเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ให้เธอใส่ชุดเจ้าสาวเคียงข้างตรงชายทะเลสีฟ้าคราม ทว่าคำครหาที่เริ่มคลางแคลงใจก็เห็นชัดขึ้นในวันหนึ่ง ถ้าไม่มีมูลใครเลยจะกล้าพูด เธอเป็นจริงอย่างที่ใครๆ กล่าวหา เธอแค่รักสนุกเหมือนเด็กสาวหัวสมัยใหม่ที่เขาเคยเจอมานักต่อนักตอนเรียนที่เมืองนอก งามฟ้าทิ้งช่วงเวลาที่เขากำลังหลงเธอไปแต่งงานกับนายนิธิชหน้าตัวเมียจนได้ “งามไม่เคยรักเขา จริงๆ นะคะ ” ฆนศิลาดวงตากร้าวเมื่อคิดถึงถ้อยคำอ่อนหวานที่สาวน้อยเคยพร่ำบอกเมื่อเขาพูดเรื่องนั้นขึ้น เธอต้องสำลักตายที่เคยเล่นตลกกับความรู้สึกของเขา! ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ใคร” ฆนศิลาเดินมาที่ประตู แปลกใจใครมาหาดึกดื่น “ดาหลาค่ะ คุณทรายเอ่อ อาละวาดอีกแล้วค่ะ” เสียงแม่บ้านบอกว่าที่ตึกริมน้ำมีเรื่อง ฆนศิลาวิ่งฝ่าสายฝนที่ยังลงเม็ดไม่รอร่มกันฝน วิ่งตรงไปหาหลานสาว คุณหญิงรุจยานั่งกุมตรงตำแหน่งหัวใจที่เต้นระรัว ใบหน้าซีดกังวลเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อยเห็นลูกชาย “หินไปดูหลานเร็ว เด็กกำลังช่วยจับอยู่อาละวาดไม่เลิกเลย” ฆนศิลารีบวิ่งเข้าห้องหลาน “ทำไมเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มคำราม คิ้วขมวดมุ่นเห็นทรายชมพูกำลังคลุ้มคลั่ง “คุณทรายเห็นข่าวเอ่อ หน้านี้คะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน” เด็กรับใช้คนหนึ่งบอก ฆนศิลาไม่ได้สนใจหนังสือในมือที่ยื่นมา เข้ากอดหลานสาวพลางถามอีกเรื่อง “หมอล่ะ โทรหรือยัง” เด็กรับใช้พยักหน้า ชายหนุ่มหันมาปลอบใจหลาน “ใจเย็นๆ นะทราย หายใจลึกๆ นะหลานอย่าคิดมาก…” “น้าหิน…ฮือ น้า… พี่ธิชตายแล้ว ตายแล้ว ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม!” ทรายชมพูใบหน้าวัยสาวร่วงโรยหายไปกำลังครวญคราง น้ำตาอาบสองแก้มซีดเซียว มองกี่ครั้งก็สะท้อนใจคนเป็นน้ายิ่งนัก ฆนศิลาเจ็บในอก เสียใจเห็นหลานเจ็บไม่สามารถบรรเทาอาการนั้นได้แม้เพียงน้อย… ผู้ชายสารเลวและงามฟ้าสินะ สองชื่อนี้เท่านั้นที่ทำให้ทรายชมพูผู้อมทุกข์ไม่พูดไม่จากับใคร ไม่ยอมเปิดปาก แต่เปิดปากแบบนี้ไม่น่ายินดีเลย ฆนศิลาปลอบโยนหลานสาว “ตายไปก็ดีไม่ใช่หรือไง ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก นะทราย” ลูกพี่สาวคนนี้ เป็นหลานคนแรก คนเดียว เห็นมาแต่อ้อนแต่ออด ตั้งแต่นับทรายและพี่เขยเสียชีวิตพร้อมเรื่องเศร้าๆ ที่รุมเร้าเข้ามายิ่งไม่เคยห่าง ฆนศิลารักหลานคนนี้มากที่สุด เธอมีชีวิตที่แสนอาภัพ “ไม่…ไม่ คนที่ต้องตายคือนังเพื่อนทรยศ ทรายดีกับมันทุกอย่าง ไม่เคยรังเกียจมันเหมือนเพื่อนคนอื่น น้าบอกทรายสิคะว่ามันตายด้วย มันตายไปแล้ว!”ทรายชมพูเสียงดังกว่าเดิม ฆนศิลาลูบหัวหลานเบามือ จนรู้สึกว่าทรายชมพูผ่อนคลายลง ในใจนึกหวั่นวิตกรู้ว่าทรายชมพูยังเคืองแค้นงามฟ้าเข้ากระดูก อย่างนี้จะดีหรือหากเขาให้เธออยู่ที่บ้านหลังเล็กต่อไป ไม่วันใดก็วันหนึ่งหลานอาจจะรู้เรื่องนี้เข้า “หลานต้องการอย่างนั้นหรือ” ฆนศิลาเผลอถามทรายชมพูเมื่อหลานหายสะอื้น ทรายชมพูจ้องน้าเขม็ง “ใช่น้าทำให้มันตายไปจากโลกได้ไหม ตายทั้งเป็นยิ่งดี ทรายเกลียดมัน เกลียดมัน!” ความรัก ความแค้น ทำให้คนจิตใจดี เปราะบางเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้หรือ อย่างเช่นหลานผู้ใฝ่รักเดียวจากชายคนนั้น แต่ข่าวคราวการทำร้าย แก้แค้นกันตามสื่อปัจจุบันสะท้อนให้ฆนศิลาเห็นถึงความจริง มีที่รุนแรงกว่านี้มากมายหากไม่เข้มแข็งพอ ครอบครัวคือกำลังใจสำคัญที่ไม่ควรมองข้ามเรื่องนี้ ฆนศิลาเช็ดน้ำตาให้หลาน ในใจคั่งแค้นเดือดเป็นประกายไฟ! เขาคนหนึ่งที่กลายเป็นคนมีไฟแค้น ไม่ต้องมองจากที่ไหนอื่น “พาทรายไปภูเก็ตดีไหมหิน” คุณหญิงรุจถามความคิดเห็นลูกชายเมื่อคุณหมอประจำตัวหลานกลับไปหลังจากฉีดยาให้ทรายชมพูหายจากอาการคลั่ง ฆนศิลายืนอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปยังแม่น้ำในคืนมืดมิด ยอมรับว่ากำลังคิดอะไรไม่ออก เริ่มหวาดกลัวมากขึ้นว่าจะไม่ได้หลานคนเดิมกลับคืนมาในใจชายหนุ่มหนักอึ้ง…เกือบห้าปีเต็มที่เขารอคอยปาฏิหาริย์ แต่ขาที่พิการเดินไม่ได้เพราะประสบอุบัติเหตุของหลานเริ่มลีบฝ่อ เนื่องจากทรายชมพูไม่ยอมทำกายภาพบำบัดต่อเนื่อง มารู้เรื่องนี้เข้ากำลังใจก็คงลดหายมากกว่าเดิม “หินว่าไง ลูกงานยุ่งหรือช่วงนี้” คุณหญิงถามอีก “ได้สิครับ ผมจะลองคุยกับทรายดู” คุณหญิงพยักหน้าเดินไปหาทรายชมพู ฆนศิลาเดินกลับตึกใหญ่ ครุ่นคิดเรื่องงามฟ้าต่อว่าจะเอายังไง ให้สาสมกับความเสียใจที่หลานสาวมีเพิ่มขึ้น งามฟ้ามองรถตู้ที่วิ่งออกจากบ้านริมน้ำ ชะเง้อสุดสายตาเมื่อเด็กรับใช้คนหนึ่งพูดว่า ทรายชมพูเดินทางไปพักผ่อนภูเก็ต “อย่าให้ทรายและคุณแม่เจอเธอไม่อย่างนั้นเจอดีแน่” เสียงของฆนศิลาดังเข้ามาในโสตประสาทงามฟ้ารีบหลบฉากเมื่อรู้สึกว่าเสี่ยงเกินไปที่มายืนชะเง้อมองแบบนี้ คำสั่งนี้มาพร้อมกับเธอต้องทำงานบ้านห้ามอู้เด็ดขาด ไม่มีปากมีเสียงกับดาหลา “แม่คาบโรงเลียน นักเลียน ดินไปเลียน” ลูกชายเรียกให้ไปดูทีวีซึ่งกำลังมีรายการที่เด็กนักเรียนเล่นสนุกสนาน งามฟ้าเข้าไปหาลูก “อีกไม่กี่วันก็ได้ไปแล้วครับ” งามฟ้าบอกลูกเรื่องโรงเรียนที่ลูกชายบ่นหามาหลายวัน ลูกชายยิ้มดีใจเดินไปหยิบกระเป๋าหนังสือขีดเขียนไปตามประสา งามฟ้าคิดได้อีกเรื่องเมื่อลูกชายพูดเรื่องโรงเรียน ต่อสายถึงคุณครูที่ลูกชายเข้าเรียนตั้งแต่สองขวบครึ่งแจ้งเรื่องที่อยู่ของลูกให้ทางนั้นได้รับรู้