อีกฐานะคือคนรับใช้

สองเดือนกว่างามฟ้าอยู่ในบ้านปิยรมย์ไม่ต่างคนรับใช้คนหนึ่ง แต่สำหรับหญิงสาวรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยล้ากว่าคนอื่นหลายเท่านักเพราะนอกจากเวลากลางวันที่ต้องดูแลทำความสะอาดในตึกที่ได้รับมอบหมาย งานครัว ดูแลลูก กลางคืนเธอต้องรองรับอารมณ์หื่นพิสดารของคนที่เคยปรามาสว่าเธอน่ารังเกียจไม้ไม่เว้นสักคืนเดียว งามฟ้าปลดปล่อยอารมณ์ต้องการด้วยตนเองเมื่อฆนศิลาจากไป หญิงสาวอดสูหัวใจเหลือเกินที่ถูกปลุกปั่นความต้องการส่วนลึกจนเธอเก็บกลั้นไม่ไหวต้องหาทางระบายความต้องการด้วยตนเองอย่างที่เขาเคยสอน “งามขอไปส่งลูกที่โรงเรียนพรุ่งนี้วันแรกดินเปิดเรียนคะ” คืนหนึ่งงามฟ้าบอกก่อนฆนศิลาออกจากห้อง “ต้องไปเฝ้าทั้งวันหรือไง” งามฟ้าแหงนสบตาสีถ่าน ‘คุณไม่เคยได้ทำหน้าที่พ่อเหมือนคนอื่นๆ ยิ่งกับลูกชายที่ต้องระมัดระวังเรื่องอาหารการกิน รู้ไหมงามต้องเป็นทุกข์ห่วงลูกขนาดไหน เมื่อลูกต้องห่างสายตา’ เด็กชายฟ้าศิลา สมุทรเทวา แรกคลอดน้ำหนัก สองพันห้าร้อยสามสิบกรัม ตัวค่อนข้างเล็กเพราะงามฟ้าแพ้ท้องในช่วงเดือนที่สามทั้งเดือน แม้พยายามฝืนกิน แต่เมื่อหัวใจไม่มีความสุขก็ไม่เจริญอาหาร คลอดออกมาวันที่สองลูกถ่ายออกเลือดสดๆ งามฟ้าร้องไห้ด้วยความวิตกกังวล หลายวันที่รอหมอพาอึเด็กน้อยเข้าห้องแล็ป ลูกน้อยต้องจากอ้อมอกไปอยู่ห้องอภิบาลเด็กแรกเกิดตั้งแต่วันนั้น นมจากอกก็ต้องหยุดดื่ม งามฟ้าได้แต่ชะเง้อมองลูกผ่านกระจกที่กั้นไว้ เวลาลูกร้องไห้โยเย เท่านั้นคุณหมอจะอนุญาตให้เธอเข้าอุ้มไว้แนบอก นิธิชมาดูแลเพียงชั่วครั้งคราว ส่งเด็กมาให้ดูแลหนึ่งคน แต่งามฟ้าก็ไม่สามารถปรับทุกข์ในหัวใจที่มากล้นให้ใครฟังได้ สาวน้อยกลายเป็นแม่คนตั้งแต่ยังสาวแอบร้องไห้หวาดกลัวเพียงลำพัง กลัวลูกแสนอาภัพจะทิ้งเธอไป เธอกลัวมากจริงๆ วันหนึ่งพยาบาลโทรเข้ามาหาในห้องพักฟื้นว่าให้เธอไปที่ห้องอภิบาลกลางดึก ไม่ทันได้รู้รายละเอียด งามฟ้านั่งรถเข็ญเพราะยังเดินไม่สะดวกจากการผ่าตัดคลอด สาวน้อยร้องไห้ตลอดทางหวาดกลัวจะเกิดเรื่องร้าย เมื่อไปถึงคลายกังวลลงนิดหน่อยเมื่อพยาบาลแจ้งว่าลูกชายงอแง อยากให้มากล่อมให้หลับ งามฟ้ายกเด็กน้อยน้ำหนักหดหายเพราะไม่ได้ดื่มนมมีเพียงสายน้ำเกลือเท่านั้นจากแปล ต้องเจ็บทุกวันเพราะต้องฉีดยาฆ่าเชื้อในสำไส้ ก้มมองก้นเด็กน้อยยังมีเลือดไหลซึมน้ำตาแม่ไหลริน แม้คำปลอบโยนของหมอก็ไม่สามารถทำให้เลิกร้องไห้ได้ เพราะสาเหตุที่แน่ชัดยังไม่รู้ เจ็ดวันผ่านไปต้องทนเห็นลูกน้อยดูดเพียงจุกนมยางเพื่อจะได้คลายความหิว จนกระทั่งหมอแจ้งสาเหตุว่าลูกตัวน้อยแพ้นมวัว เธอต้องหยุดดื่ม อาหารทุกชนิดที่ใส่นม งามฟ้าจึงรู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่วันนั้นที่ออกจากโรงพยาบาลอาหารการกินลูก นม ต้องใส่ใจเป็นพิเศษ จนตอนนี้ผ่านหลายปีเธอก็ยังพาลูกไปตรวจร่างกายอยู่ “ไปสิ อย่าให้รู้เท่านั้นว่าไปหาคู่ขาเก่า เพราะตอนนี้ถ้าเธอผิดสัญญา ฉันจะไม่ให้สิ่งที่เธอต้องการ อย่ามาหาว่าใจดำนะ” งามฟ้าไม่เข้าใจ “ใคร…คุณพูดอะไร ” ฆนศิลาหันกลับมามอง “ก็เพื่อนผัวเก่าเธอไง บัดสีจริงๆ ที่ได้รู้เรื่องเธอกับไอ้หมอนั่น” ว่าแล้วร่างสูงเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำ งามฟ้าหันไปทางอื่น คิดได้ยังไงนะว่าโกเมนเป็นคนรักใหม่ของเธอ คงคิดให้เธอเสียใจที่ต้องพรากจากโกเมน งามฟ้าถอนหายใจกับเรื่องราวใหม่ที่ได้รู้ อยากคิดก็คิดไป เธอไม่อยากแก้ตัวอะไร พูดไปก็รังจะยืดยาวไม่จบไม่สิ้น และไม่มีวันเชื่อ คุณนายนิลเนตรลดกระจกลงเห็นอดีตสะใภ้จูงหลานชายที่ห่างเหินกันตั้งแต่ลูกชายเสียชีวิตเข้าในโรงเรียน “แกเคยเห็นหลานฉันใกล้ๆ หรือเปล่า” ถามเด็กรับใช้ที่มาส่งหลานชายอีกคนด้วยกัน “เคยเห็นคะ เรียนอนุบาลสองค่ะ คุณหนูฟ้าศิลาแก่กว่าคุณหนูนพกรแค่สี่เดือนนี่คะคุณนาย” คุณนายชะเง้อมอง รู้สึกหวงแหนอยากได้หลานชายคนแรกกลับมาอยู่ด้วย เพราะลูกสาวแจ้งว่าอาจต้องตามสามีซึ่งเป็นเลขาทูตไปต่างประเทศเร็วๆ นี้ นั่นหมายถึงนพกรหลานรักต้องห่างอกไปด้วย “แกไปถามหาที่อยู่งามฟ้ามาสิ ฉันอยากพบเขา” จึงสั่งคนรับใช้ คิดว่าเสนอเงินก้อนโตๆ งามฟ้าคงยินยอมเพราะพอจะรู้ว่าครอบครัวอดีตสะใภ้ค่อนข้างลำบาก อีกอย่างได้ข่าวว่ากำลังมีหนุ่มคนใหม่มาติดพัน อดีตสะใภ้ยังสาวมากอาจต้องการอิสรเสรี คิดถึงตรงนี้คุณนายนึกฉุน ไม่ชอบใจงามฟ้าที่ทำแบบนั้น เรื่องนายโกเมน กลับถึงบ้านจึงพูดเรื่องนี้กับลูกสาว “คุณแม่อย่าหวังให้มากนะคะ ถ้าผิดหวังจะแย่” นิชดาได้รู้ความประสงค์มารดาเรื่องหลานพูดความจริงที่คิด ขึ้นชื่อว่า ‘แม่’ ใครบ้างไม่รักลูก งามฟ้าแม้ไม่ทันได้สนิทสนมแต่เห็นดูแลลูกชายเองตั้งแต่คลอด ให้นมเองแม้ยังเด็กมาก นิชดาเชื่อแน่ไม่ยินยอมง่ายๆ แถมมารดาห่างเหินไม่ดูแลเมื่อพี่ชายเสียชีวิตไป “แต่อยู่กับงามฟ้าหลานเราจะแย่นะ ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน แม่จะสู้สุดใจเพื่อให้ได้หลานคืนมา” คุณนายมุ่งมั่น นิชดาเห็นสามีเดินเข้ามาขอตัวมารดา อีกอย่างรู้ความคิดเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจท่านได้ อะไรจะเกิดก็ช่าง แต่ถ้านพกรไม่มีตัวหารในสมบัติก็ดี นิชดาไม่วายคิดเห็นแก่ตัวตามที่มนุษย์คนหนึ่งที่รักลูก วันหนึ่งงามฟ้าเจอคนรับใช้บ้านนิธิช ฝ่ายนั้นแจ้งเรื่องคุณนายอยากพบ งามฟ้าไม่อยากไปเจอคุณนายนิลเนตร จะบอกปัดก็ไม่ได้ มองหน้าลูกชายเมื่อคุณครูมาส่ง มีลางสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับลูก เมื่อฟ้าศิลาหลับจึงทำงานด้วยใจเหม่อลอย “งามฟ้าเอาของว่างไปได้แล้ว เตรียมตั้งนานแล้วนะ” ดาหลาสั่ง งามฟ้าไม่ได้ยิน วิรามาสะกิด หญิงสาวจึงเดินไปยังห้องดูหนัง “ฉันบอกไม่เอาหวาน จำไม่ได้หรือไง” ปานขวัญโวยวายเมื่อดื่มกาแฟไม่ได้ตามที่สั่ง “ขอโทษค่ะ” งามฟ้ารีบขอโทษไปชงมาให้ใหม่ ปานขวัญหงุดหงิด อดคิดไม่ได้สาวใช้คนใหม่ไม่มีความนบน้อมให้ตนเองอย่างคนอื่น หรือจะโกรธเคืองเรื่องวันนั้น “ดูแลคุณขวัญดีๆ หน่อย อย่าทำให้เธอไม่พอใจล่ะ เธอชอบเหวี่ยงชอบวีนคล้ายๆ ดาราทั้งหลายจ้าคุณแม่คนสวย” วิราบอกกล่าว เพราะเคยเจอฤทธิ์เดชแม่คุณมาแล้ว “ขอบคุณมากพี่วิรา” งามฟ้าขอบคุณ เดินออกมาเสิร์ฟกาแฟอีกครั้ง เจอสายตาคมสีถ่านมองมา และเรียก “มาใกล้ๆ ตรงนี้”