ทำทุกอย่างเพื่อลูก

งามฟ้าเดินเข้าไปมองหาไม่เห็นปานขวัญ วางกาแฟถ้วยใหม่ลงตรงที่เดิมที่เคยวางเมื่อครู่ ก้าวเดินถอยหลัง หันหน้าเดินออกจากห้อง “อย่าเพิ่งสิ” มือหนาเข้ามารวบเอวของเธอไว้ งามฟ้าตกใจ ดิ้นรน “ปล่อยนะคุณ ปล่อยฉันเถอะ” “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ขวัญขอตัวเอาของไปให้แม่เขาอีกสักพักจะกลับ” งามฟ้าเม้มปาก ไม่คิดผู้ชายอย่างฆนศิลาจะเป็นคนแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งเสียใจที่เคยรัก ใบหน้าหล่อเหลาคลุกเคล้าลงมาบนต้นคอเธอจึงเบี่ยงตัวหลบ “ทำไมกล้าขัดใจหรือไง” เขาว่าเสียงเป็นต่อ งามฟ้าหลับตา พยายามพูดเพราะๆ “ปล่อยฉันเถอะ ได้โปรด” มือแข็งแรงซุกซนกว่าเดิมได้ยินเสียงน่ารัก พอใจที่ชุดแม่บ้านทำให้ตนสะดวกในการลูบไล้เรียวขาสวย “ไม่…นะ” งามฟ้าร้องเสียงสั่น “เร้าอารมณ์ไปอีกแบบนะเธอใส่ชุดนี้” ฆนศิลากระซิบตรงลำคอแดงที่กัดเม้ม ดึงชุดแม่บ้านจากด้านล่างให้มากองที่เอวคอด ลูบไล้บีบเคล้นเนินเนื้อนูน “ไม่…” ฆนศิลาไม่ฟังเสียงร้องเดินไปยืนเผชิญหน้าก้มมอบจูบเร้าใจให้คนที่กำลังตกใจ ร่างบางเริ่มอ่อนปวกเปียกเมื่อโดนปาก ลิ้น และมือคลึงอกอวบ เขาจึงช้อนร่างสวยให้เอนตัวลงบนพื้นพรม ศีรษะพาดกับที่นั่งของโซฟาตัวหนา “จะ…ทำอะไรคะ” งามฟ้าไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้ จ้องเขาด้วยสายตาวอนขอว่าอย่าทำ แต่ไม่เป็นอย่างใจต้องการ เพราะเขาก้มหน้ามอบจูบดูดดื่มให้อีกครั้ง เขากำลังสูบวิญญาณให้เธอยอมศิโรราบ “อา…” งามฟ้าคราง ยกก้นผายขาวผ่อง เมื่อนิ้วของเขาเริ่มแหวกกางเกงชั้นในเข้าไปสัมผัสความอ่อนนุ่มที่เริ่มชุ่มฉ่ำ ฆนศิลามองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม ร้องครางไม่หยุดหย่อนเมื่อตนส่งนิ้วเข้าโรมรันความอ่อนนุ่ม “ดีมาก ปลดปล่อยออกมาเลย ร้อนมาก แบบนั้นแหละ” เขากระซิบ งามฟ้าลืมตา น้ำตาปริ่มขอบตาเพราะความสุขสมที่เริ่มถาโถมเพื่อไปยังจุดสูงสุด… ฆนศิลาพยายามเก็บกดความต้องการที่กำลังจะระเบิดเมื่อเห็นคนที่อ่อนระทวยบนพื้นเมื่อครู่ดึงกางเกงชั้นในขึ้นบนเรียวขาขาว เธอระเบิดพร่างพรายได้น่ารักมาก ไม่เสียทีที่กลั่นแกล้ง “ฉันไปนะคะ” งามฟ้าหรุบสายตามองพื้นเสียงสั่นเทาก่อนจะออกจากห้อง “ไปสิแต่ลืมอะไรหรือเปล่า” ฆนศิลาถาม พอใจที่สายตาที่หรุบต่ำแหงนขึ้น “ขอบใจฉันสิที่มอบความสุขให้เธอ ดูสิฉันไม่ได้อะไรตอบแทนเลย” “แต่คุณ…งามไม่ได้ขอ” งามฟ้าอยากจะร้องไห้ “แต่ฉันจำได้ เธอบอกว่า เร็วค่ะ อะไรนั่นแหละ นั่นไม่ใช่หรือไง” งามฟ้าหน้าแดง คราวนี้เพราะความอับอายและอดสู “เร็ว ขวัญคงจะมาแล้ว ถ้าไม่พูดคืนนี้เธอไม่ได้กลับไปนอนกอดลูกแน่” “ขอบคุณ” งามฟ้ากลั้นใจพูด “เพราะๆ สิ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องไปไหน” “งามขอบคุณมากค่ะคุณหิน พอใจหรือยังคะ” พูดแล้วงามฟ้าวิ่งออกจากห้อง ฆนศิลายิ้มพอใจ ปานขวัญกลับมาชวนคู่หมั้นคุยเรื่องงานกุศลที่ต้องไปด้วยกัน ได้เห็นสายตาคู่หมั้นมองคนรับใช้คนใหม่ที่เข้ามาดูแลเรื่องขนม หันมองบ้าง นิ่วหน้าเห็นท่าทีคนทั้งสอง เพราะความที่หวงฆนศิลามาก ปานขวัญจึงช่างสังเกตเมื่อคู่หมั้นเข้าใกล้สาวสวย “เลือกชุดหรือยังครับ” ฆนศิลาถามปานขวัญเรื่องที่คุยค้าง ปานขวัญทิ้งความคิดระแวงออกไป กระแซะเข้านั่งซบไหล่กว้าง “เรียบร้อยแล้วคะพี่หิน” ฆนศิลาชวนปานขวัญคุยไม่สนใจงามฟ้าที่เดินออกไป งามฟ้าเองหันมองคนทั้งสองเพียงครั้งเดียว ชั่ววินาทีก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น พยายามบอกตนเองเรื่องที่คิดเข้ามาในสมองไม่มีวันเป็นจริง เขาเกลียดเธอ ชอบแกล้งให้หมดหนทางต่อสู้ แบบนี้ไม่มีใครจะปกป้องลูกชายของเธอได้เท่าตนเอง ไม่อยากคิดว่าหากมีการเปลี่ยนแปลงเรื่องฟ้าศิลา ลูกชายจะโดนอะไรบ้างหากมีแม่เลี้ยงอย่างปานขวัญ “ยิ้มอะไรจ๊ะ เธอ ยิ้มหรือหัวเราะกันแน่” วิราคนเดิมเดินมาเห็นถามขึ้น “เปล่าจ้า ไม่มีอะไร” งามฟ้าปรับสีหน้าให้ปกติ ก่อนขอตัวไปทำงานในครัว เป็นดาหลาที่มองตามงามฟ้าสุดสายตา “ขยันจริงๆ นะคะคุณแม่บ้าน มือเล็กนิดเดียว ทีแรกคิดว่ามือจะนุ่มนิ่ม ทำอะไรไม่เป็นอย่างกับหน้าตารูปร่าง แต่เปล่าเลยคะ มือคุณแม่คนสวยยับเยินยังกับทำงานหนักมาทั้งชีวิต หนูเห็นแล้วยังอดภูมิใจมือตัวเองไม่ได้ ว่าแต่คุณแม่คนสวยญาติทางไหนคุณหญิงหรือเปล่าคะ ทำไมได้อยู่บ้านหลังเล็ก” ดาหลาสีหน้าเรียบ วิรารู้นั่นหมายถึงกำลังไม่พอใจ วิราไม่คิดถามอีก เดินไปทำงานของตนเองต่อ ทำงานเสร็จงามฟ้าขอตัวดาหลาออกไปทำธุระ หญิงสาวเดินออกจากหน้าปากซอยนัดโกเมนเพื่อปรึกษาปัญหาที่หวาดกลัวมานานแสนนาน เหตุเพราะเมื่อเช้าเจอคุณนายนิลเนตรตอนไปส่งลูกเอง ฝ่ายนั้นไม่อ้อมค้อมบอกเรื่องราวที่ต้องการ นั่นคือพาฟ้าศิลากลับไปดูแล เธอปฏิเสธเสียงแข็ง ดูคุณนายโมโหมาก “ฉันไม่ยอมเธอหรอก อย่ามาหัวแข็งกับฉัน ตอนแรกจะพาเธอไปด้วยกัน แต่ถ้าดื้อรั้นอย่างนี้ฉันเอาหลานคนเดียวก็พอ” คุณนายข่มขู่ก่อนแยกย้ายกันไป งามฟ้าเองอยากอยู่กับคุณนายหากดินคือหลานแท้ๆ ของฝ่ายนั้น แต่ไม่อยากไปชุบมือเปิบ หลอกลวงคนบ้านนั้น มันน่าละอายเกินไป สู้ยอมอยู่ที่ปิยรมย์แบบซ้ำๆ ยังดีกว่า แล้วค่อยหาทางขยับขยายเมื่อได้บ้านและที่ดินคืนมา งามฟ้าเดินเข้าร้านกาแฟโบราณซึ่งอยู่ใกล้ร้านสะดวกซื้อที่หาไม่ยากนัก เปิดประตูเข้าไปสั่งน้ำผลไม้เพราะเธองดของจำพวกนมเนยมาตั้งแต่คลอดลูก โกเมนเดินเข้ามาคุณแม่โบกมือแสดงตำแหน่งเพราะตอนเที่ยงคนค่อนข้างเยอะ เมื่อเพื่อนใจสามีเก่าซึ่งสนิทสนมทรุดนั่งไม่รีรอคุยธุระ “พี่โกเมนงามจะทำยังไงดี งามกลัวจะสู้อิทธิพลคุณแม่พี่ธิชไม่ได้เรื่องของดิน” หญิงสาวจับมือโกเมนเขย่าทันทีที่โกเมนนั่งเพราะกังวลมาหลายวัน “ถ้าถึงวันนั้นก็บอกความจริงทุกคนไปสิงาม อย่ากลัวเลยตอนนี้พี่นิธิชไม่อยู่แล้ว งามเองช่วยพี่กับธิชไว้เยอะ ยังไงพี่ไม่ทิ้งเราหรอกนะ” โกเมนเอ่ยเรื่องที่รู้อยู่แก่ใจ แม้ไม่ทั้งหมดแต่ไม่คิดละลาบละล้วง รอให้งามฟ้าพร้อมคงจะบอกเอง งามฟ้าหน้าซีด “งามไม่อยากบอกให้พ่อเขารู้ ถ้าทำอย่างนั้นงามก็อาจเสียลูกไปเหมือนกันอีกอย่างเขาคงไม่เชื่อ” “ไหนตอนแรกที่รู้ ผู้ชายคนนั้นไม่ต้องการลูกนี่น่า” โกเมนพูดจาตรงไปตรงมาเสมอ แต่ไม่วายบีบมือบางเป็นการขอโทษ ก่อนจะอุทานตกใจ “ไปโดนอะไรมา มือแตกเชียว หรือที่บอกว่าไปทำงาน นี่คือผลจากงานหรือไง” โกเมนตกใจ งานอะไร จับจอบจับเคียวอย่างชาวนาชาวสวนหรืออย่างไรถึงแตกขนาดนี้