ไม่อยากคิดถึงแต่ยังคิดถึง

งามฟ้าหดมือเก็บไว้บนตักเสีย มือเธอแตกเป็นปมเจ็บมากตอนที่ดาหลาให้ไปดูแลต้นไม้ ดอกไม้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน เธอไม่เสียใจชินเสียแล้วที่ถูกใช้งาน “ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกจ๊ะ แค่งามไม่เคยทำงานมานานแล้วก็เท่านั้น อยู่ที่บ้านพี่ธิชก็เคยแตกมาก่อนตอนนั้นกว่าจะหายก็หลายเดือนจ๊ะ” โกเมนรู้สึกผิดอีกครั้งแม้ไม่ใช่ความผิดโดยตรง แต่ตนกับนิธิชไม่สามารถดูแลเด็กสาวตัวเล็กๆ ได้ตลอกเวลา “ทำงานกับพี่ไหม ไหนตอนแรกบอกว่าลูกเปิดเทอมจะไปไง ทำไมเปลี่ยนใจเสียล่ะ” โกเมนชวนคุยอีกเรื่องที่ยังคาใจ งามฟ้าย้ายออกจากบ้านไม่บอกไม่กล่าว ตนกังวลใจมากกว่าจะติดต่อกลับมาก็เป็นสัปดาห์ “เอ่อ งานของพี่ไม่เป็นเวลา งามขอบใจมากค่ะ ไว้ลูกโตอีกหน่อยงามอาจต้องพึ่งพี่อีก แต่ตอนนี้งามขอทำงานที่อื่นก่อนนะคะ” โกเมนเปิดร้านพรีเวดดิ้ง ยังทำหน้าที่เป็นช่างภาพเองในบางครั้ง เลยชวนงามฟ้าไปช่วย มีนอกสถานที่อยู่เสมอๆ งามฟ้าจึงมีข้ออ้างเรื่องนี้ได้ เธอรู้สึกโล่งใจ “อือ ตามใจงาม ส่วนเรื่องลูกอย่าห่วงเลย พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ พี่รักดินเหมือนลูก ถึงไม่มีพี่ธิชแล้วก็จะไม่ทิ้งงามนะ พี่ธิชเคยสัญญาเรื่องบางอย่างกับงามแต่ทำให้ไม่ได้ พี่จะดูแลงามเอง จนกว่างามจะเจอใครที่งามรักนะ” ใบหน้าโกเมนเศร้าเมื่อเอ่ยถึงอดีตคนรัก กลับกลายเป็นต้องผลัดกันปลอบใจ “อย่าคิดมากสิจ๊ะ อย่าร้องไห้อีก พี่สัญญากับงามแล้วนะ” โกเมนสบตางามฟ้าซึ้งใจ ผู้หญิงคนนี้คงเคยทำบุญทำกรรมร่วมกับตนและนิธิชจึงหนีกันไม่พ้น ต้องมาเกี่ยวพันกันตลอด โกเมนแม้ภายนอกเหมือนคนอ่อนแอ แต่ชายใจหญิง สัญญากับคนรักตอนเขานอนไร้ลมหายใจว่าจะดูแลสาวน้อย พร้อมลูกชายวัยห้าเดือนที่น่าสงสารไปให้ถึงฝั่ง อย่างที่สาวเจ้าเคยช่วยเหลือตนเองให้ได้ใช้ชีวิตฉันท์คู่รักกับนิธิชถึงแม้จะเป็นการหลบๆ ซ่อนๆ และช่วงเวลาไม่นานก็ตาม คุยกันไม่นานงามฟ้าเดินกลับเข้าซอยแต่เดินไม่กี่ก้าวเปลี่ยนใจหยิบมือถือรุ่นเก่าจากกระเป๋ากดโทรหาดาหลาบอกว่าขอเวลาอีกสองชั่วโมง ไม่มีเสียงทักท้วงเพราะเธอทำงานเรียบร้อยแล้ว แค่ต้องกลับไปดูแลอาหารเย็นให้ทันเท่านั้น งามฟ้าโบกรถแท็กซี่ มุ่งตรงบ้านหลังเก่า ประตูรั้วไม้ไม่ได้รับการดูแลแต่ยังใช้งานได้อยู่ งามฟ้าไขกุญแจที่ได้จากฆนศิลา เดินเข้าในบ้าน มุ่งตรงไปห้องนอนตนเอง พยายามไม่มองวัชพืชที่เริ่มปกคลุมดอกไม้ที่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่จากตนเองและปู่ มีข้าวของอีกหลายอย่างที่เธอต้องการกลับมานำไปด้วย ไขลิ้นชักล่างของโต๊ะอ่านหนังสือนำกระดาษสีชมพูเล็กๆ ออกมา อ่านวันสิ้นสุดการไถ่ถอน รู้สึกดีใจยัดใส่กระเป๋าถือ ไม่ลืมปิดลิ้นชักไว้เหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปกราบรูปถ่ายบานใหญ่ของปู่ในห้องนั่งเล่น และหยิบฉากใบหนึ่งไปด้วย เวลาไม่คอยท่าไม่อยากโดนต่อว่าจึงรีบเดินออกจากบ้านหลังน้อยด้วยใจหมองเศร้า ช่างบังเอิญเมื่อออกมาหน้าบ้านโกเมนมาติดต่องานในซอยเดียวกัน “พี่โกเมน” งามฟ้าเรียก “จะมาที่นี่ทำไมไม่บอกพี่ ว่าแต่คงคิดถึงสินะ” โกเมนพูดแค่นั้นไปต่อไม่ได้ เพราะความรู้สึกผิดเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง งามฟ้าดีใจที่โกเมนไม่เห็นตอนเธอเข้าไปในบ้าน “ขอบคุณคะ แต่งามไม่รบกวนดีกว่า” งามฟ้าปฏิเสธ รถคันหรูถอยกลับมาใกล้งามฟ้า โกเมนลงมาจากรถ “เป็นอะไรไป คิดว่าคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก อย่าเกรงใจพี่เลย ไปกันเถอะ” งามฟ้าไม่อยากให้เสียน้ำใจคิดว่าจะให้โกเมนไปส่งแค่หน้าปากซอย เดินไปขึ้นรถ รถโกเมนเคลื่อนออกไป รถยุโรปสีดำมันวาวมาจอดแทนที่ ฆนศิลานั่นเอง ชายหนุ่มมองมองงามฟ้าและผู้ชายอีกคนมาพักใหญ่ๆ แล้ว อารามไม่พอใจ ขุ่นเคือง ฆนศิลาไม่คิดเปลี่ยนใจเรื่องที่รอตัดสินใจอีก ชายหนุ่มกดสมาร์ทโฟนเครื่องหรู “พีท ให้สถาปนิกเข้ามาดูแลบ้านหลังเล็กที่ฉันเคยพูดได้เลย ส่วนรายละเอียดให้มาคุยกับฉันที่นี่” “โอเค” เลขาเพื่อนซี้รับคำ ฆนศิลาไม่ลืมจำกัดเวลาว่าต้องรีบ ไม่อยากคอยนาน ไม่อยากนั่งในรอในรถ ฆนศิลาถอดเสื้อสูทก้าวเดินลงจากรถ ระหว่างไจกุญแจหน้าประตูสายตาเหลือบเห็นบางอย่างที่พื้นใกล้รองเท้า ก้มหยิบขึ้นมาดู ใบหน้าหวานลอยเข้ามาเพราะเห็นชื่อที่ปรากฏในใบสีชมพูเล็กๆ อย่าบอกนะว่าแวะมาเอาของสิ่งนี้ “คอยนานหรือเปล่าครับคุณหิน ขอโทษครับที่ต้องให้คอย” อารักษ์คือสถาปนิกฝีมือเยี่ยม หนุ่มร่างสูงแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนต์เข้ารูป ฆนศิลาเก็บกระดาษใบเล็กในกระเป๋ากางเกง “ไม่นานหรอก ” ฆนศิลาเปิดประตูเดินนำหน้าอารักษ์เข้าบ้าน “เอ๊ะ! บ้านหลังนี้ บ้านเก่าเพื่อนผมนี่น่า” อารักษ์ดูดีใจเมื่อเข้ามาด้านใน ฆนศิลาเอี้ยวหน้ามอง “คุณหินรู้จักเจ้าของเดิมหรือเปล่าครับเธอชื่องามฟ้า” ฆนศิลาหน้าขรึม อารักษ์ไม่ทันมองเพราะเดินนำหน้าเจ้านายเข้าไปในบ้าน ดูเหมือนอารักษ์จะไม่สนใจคำตอบ หรืออาจคิดว่าเขาไม่รู้จักงามฟ้า เพราะหนุ่มหน้ามนเลิกถามต่อ สนใจเดินดูรอบๆ บริเวณบ้านอย่างเดียว ฆนศิลาอยากเดินไปสวนดอกไม้ที่ครั้งหนึ่งชอบไปยืนสูดอากาศเหมือนกัน แต่เมื่อเห็นท่าทีลูกน้องหนุ่มไฟแรง ก็รู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากเดินไปไหน เลือกทรุดนั่งตรงศาลาไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ รอคุยรายละเอียดงาน อารักษ์กลับมาจึงเริ่มคุยราบละเอียดที่ต้องการ อารักษ์รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะทุกอย่างจะใช้เวลาไม่นาน ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ สองหนุ่มลุกขึ้น อารักษ์ดูเหมือนไม่รีบร้อนเดินไปยืนตรงจุดที่ฆนศิลาอยากไป เห็นลูกน้องเด็ดดอกกุหลาบสีขาวดอกหนึ่งขึ้นสูดดม สายตาเหมือนจะมองอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ฆนศิลาเดินเข้าไปใกล้อย่างอดใจไม่อยู่ “รู้จักสนิทกับเจ้าของเก่าหรือ” อารักษ์หันมองเจ้านาย “งามฟ้า สนิทครับ” อารักษ์คิดจะถามคำถามเดิมเพราะยังไม่ได้รับคำตอบ แต่มือถือเจ้านายดังขึ้น ร่างสูงเดินห่างเขาออกไป อารักษ์จึงได้หวนนึกถึงผู้หญิงที่ไม่เคยลืมไปจากหัวใจ ป่านนี้เธอจะอยู่ที่ไหนนะ