ตอนที่367 ปุริม คุณต้องกลับมานะ

ตอนที่367 ปุริม คุณต้องกลับมานะ “พวกแก จับพวกมันไปมัดสิ รอเราถึงที่ปลอดภัยแล้วค่อยปล่อยตัวพวกมันไป” นารานึกถึงคำพูดของปุริม ถ้าเธอทำอะไรส้มกับอ้อยจริง ต่อให้เขายอมไปกับเธอ เขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอเอาไว้แน่ ชีวิตหลังจากนี้ของเธออยากฝากไว้กับผู้ชายคนนี้ เพราะฉะนั้นตอนนี้ จะให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด นอกจากเธอจะทำร้ายเพ็ญนีติ์และลูกไม่ได้แล้ว เธอยังต้องพาตัวปุริมไปให้ได้อีกด้วย เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องล้อมที่นี่เอาไว้ แต่ปุริมคงไม่รู้ว่าความจริงแล้วเธอยังมีทางออกอีกทางหนึ่ง นี่สินะที่ว่าในความรอบคอบก็ยังมีข้อผิดพลาดอยู่เสมอ เพ็ญนีติ์และลูกๆที่ถูกจับ ถูกพาตัวไปพร้อมกับพวกเขา ส่วนปุริมนั้นทิ้งตัวลงกับเปมิกา โดยมีเธอคอยลากเขาไปด้วย เขาหมดสติไปแล้วจริงๆหรอ? วินาทีที่เห็นร่างกายแน่นิ่งของเขาถูกนาราลากไปตามทางนั้น ใจของเพ็ญนีติ์รู้สึกเย็นวูบ หากนาราพาตัวปุริมไป แล้วเธอจะทำยังไงดี·? เธออยากตะโกน แต่ว่า เธอไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาได้ พวกลูกน้องของนาราแต่ละคนไม่ใช่พวกที่จะรับมือได้ง่ายๆ และตอนนี้ เธอและลูกๆก็ถูกจับกุมตัวไว้ เพียงแค่ยังเดินได้ แต่ไม่แม้แต่จะออกเสียงได้ เพราะโดนผ้าปิดปากไว้ ทำให้พวกเธอทำได้เพียงมองนาราพาตัวปุริมจากไป ทันใดนั้น นาราหันกลับมามองเพ็ญนีติ์ด้วยรอยยิ้ม “เธอรออยู่ที่นี่แหละ รอเวลาที่คนพวกนี้ปล่อยตัวพวกเธอ นั่นก็คือเวลาที่ฉันพาปุริมไปจากเมืองดรัลแล้ว” น้ำตาเธอเริ่มคลอ เธออยากจะตะโกน แต่ไม่แม้แต่จะมีแรง ภายใต้แสงสลัวๆนั้น มองเห็นเพียงร่างของชายหญิงสองคนในมุมของทางเดิน จนกระทั่งลับหายไป เพ็ญนีติ์ไม่แม้แต่จะกระพริบตา เขาไปแล้ว เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอกับลูกๆจนกระทั่งนาทีสุดท้าย ลมเย็นพัดผ่านมา พัดพาเอาความเจ็บปวดมาให้เธอ ทั้งๆที่เราคุยกันแล้ว ว่าเธอจะเป็นคนพาเขาไปผ่าตัด และเมื่อถึงเวลานั้น เขาก็จะสามารถมองเห็น แต่ตอนนี้ เธอกลับห่างกับเขาได้ไกลถึงเพียงนี้ ความรู้สึกเหมือนยังได้กลิ่นเขาอยู่ที่ปลายจมูก แต่เขาก็ได้จากไปแล้ว ปุริม อย่าไปนะ อย่าไป เธอทำได้แค่ร้องเรียกเขาในใจ แต่ผู้ชายคนนั้นเขาได้หลับไปแล้ว หลังจากที่เขาดื่มชาแก้วนั้นไปเขาก็รู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว ว่าเขาจะต้องจากไปแบบไม่กลับมา ต่อให้จะไม่อยากเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางอื่นให้เลือกเลย ในตอนนี้ ดวงตาเธอมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา และในคืนนั้น ไม่รู้ว่าใครยังต้องสูญเสียใครอีก มีเพียงแค่เสียงเรียกลอยไปกับสายลม รอฉันนะ รอฉันก่อน.... สายตาที่พร่ามัวเพราะน้ำตา ยังมีส้มกับอ้อยที่อยู่เคียงข้าง เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ต่อหน้าของลูกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธออ่อนแอขนาดนี้ การรอคอยนี้แท้จริงก็คือการจากลา นี่ณัฎฐพลยังไม่มาอีกหรือ เธอเริ่มรู้สึกโกรธณัฎฐพล ต้องเป็นเพราะเรื่องของญภาที่ทำให้เขาเสียเวลา ไม่งั้นเขาคงถึงนานแล้ว แล้วก็ไม่ต้องเจอกับจุดจบแบบนี้ แม้ปุริมจะมองไม่เห็นอีกแล้ว แต่เขาก็ยังดูแลเธอและลูกๆทั้งสองได้ ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น ห้องโถงทั้งด้านในและด้านนอกเกิดชุลมุนขึ้น ทุกคนรู้กันหมดว่าเปมิกาหนีไปแล้ว และเมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนดาดฟ้า ณัฎฐพลก็พุ่งตรงมาหาเธอและลูกๆ และเป็นอีกครั้งที่เธอตกตะลึงจนทำตัวไม่ถูก ข้างณัฎฐพลคือญาณินท์ ทั้งตัวของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ซึ่งไม่รู้ว่าคือเลือดของเขาหรือเลือดของญาณินท์ เชือกถูกแก้ออกแล้ว ผ้าที่มัดปากไว้ก็ถูกแก้ออก เพ็ญนีติ์รีบกอดส้มและอ้อยไว้ แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาจะมาซักถามอะไร เพ็ญนีติ์รีบชี้ไปทางที่เปมิกาหนีไป “เร็ว...เร็วเข้า...รีบตามไป ปุริมถูกพาตัวไปแล้ว” นับเวลาดูแล้ว พวกเขาน่าจะจากไปประมาณสิบกว่านาทีได้ แต่ว่า เวลาเพียงสิบนาทีอาจเกิดเรื่องขึ้นได้มากมาย บางที ตอนนี้พวกเขาอาจจะออกจากเมืองดรัลไปแล้วก็ได้ “ฮ่าๆ เพ็ญนีติ์ แกทำให้ฉันเสียคนที่ฉันรักไป ฉันก็จะทำให้แกสูญเสียคนที่แกรักบ้าง แกไม่มีวันได้ครอบครองปุริม ฮ่าๆ ต่อให้แกตามไปก็ไม่มีประโยชน์ ทางเส้นนี้ทะลุไปถึงชายหาด ใช้เวลาขุดมาหลายปี ก็เพื่อจะให้เราออกจากที่นี่ได้เร็วที่สุด และตอนนี้ นารากับคนที่แกรักก็คงจะขึ้นเรือไปแล้ว แกไล่ไปก็เปล่าประโยชน์” ญาณินท์ตะโกนบอก แววตาดูเลื่อนลอย ประหนึ่งว่าภายในแววตาคู่นั้น ยังเป็นคนที่เธอรักสุดหัวใจ แต่เธอกับเขามิอาจพบกันได้อีก เขาจากไปแล้ว ไปจากที่นี่แล้ว และเธอก็ได้เลือกทางเดินนี้แม้รู้ว่ามันผิด เธอจำได้ดีภาพในวันที่เขาถือภาพเธอและหัวหน้าที่มีความสัมพันธ์กัน เอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ปล่อยเพ็ญนีติ์ไปเถอะ ระหว่างผมกับเพ็ญนีติ์เราไม่ได้มีอะไรกัน เธอไม่ได้รักผม ญาณินท์ ขอแค่คุณยอมปล่อย ผมจะยอมจากไปแล้วจะไม่มาเจอเพ็ญนีติ์อีก และผมรับปากว่ารูปพวกนี้จะไม่มีทางหลุดออกไป” คืนนั้น เธอยอมปล่อยแล้ว แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จำรูญเห็นภาพพวกนั้นแล้ว ดังนั้น เธอและเขาไม่มีวันจะรักกันได้อีกแล้ว เรื่องของเขาและเธอคือการทรยศ จำรูญทรยศทางด้านจิตใจ และเธอทรยศเขาทางร่างกาย การหักหลังของทั้งสองฝ่าย ได้จบชีวิตคู่ของพวกเขาแล้ว วินาทีที่เธอเซ็นชื่อลงบนใบหย่านั้น มีเพียงแค่เธอที่รู้ว่ามันกล้ำกลืนฝืนทนแค่ไหน ชีวิตนี้ เธอไม่เคยได้รับความรักที่เธอต้องการที่สุด ดังนั้น เธอก็จะไม่ยอมให้เพ็ญนีติ์ได้รับเช่นกัน ณัฎฐพลไล่ตามไปแล้ว แต่เพ็ญนีติ์ไม่ได้ตามไปด้วย เธอโอบกอดลูกสาวทั้งสองต่อหน้าญาณินท์ หากตามไปทัน นั่นคือชะตาของเธอ แต่หากตามไปไม่ทัน นั่นก็คือชะตาของเธอเช่นกัน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเข้าใจณัฎฐพลผิดไป ที่ณัฎฐพลมาหาเธอช้า เพราะญาณินท์ตั้งใจจะถ่วงเวลาไว้ และการกระทำทั้งหมดของญาณินท์ก็มาจากเธอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุผลของมัน เรื่องทั้งหมดเกิดจากความผิดของเธอ เธอเป็นคนผิดเอง