已经是第一章了
ตอนที่368 ปุริม คุณต้องกลับมานะ
ตอนที่368 ปุริม คุณต้องกลับมานะ
เธอยืนมองญาณินท์เงียบๆเป็นเวลานาน จนความเงียบนั้นทำให้ญาณินท์หยุดพูดในที่สุด
ญาณินท์คอยตะโกนด้วยความโกรธ แต่กลับไม่ได้รับการตอบรับใดๆจากเพ็ญนีติ์เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ
เพ็ญนีติ์โอบกอดร่างสั่นไหวของลูกๆทั้งสองไว้ และเอ่ยขึ้นเบาๆ "อ้อย ส้ม ไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะต้องกลับมา เพราะว่าพ่อกับแม่เรารักกัน และภายในใจของเราทั้งสองจะไม่มีคนอื่นอีกแล้ว”
ร่างเล็กทั้งสองกอดเธอเอาไว้แน่น มันช่างอบอุ่น ญาณินท์เริ่มหน้าซีดเซียว แม้ปุริมจะตกหลุมพรางเธอและถูกพาตัวไปแล้ว แต่เพ็ญนีติ์ก็ยังเหนือกว่าเธอ นั่นก็คือเธอยังมีลูกสาวอีกสองคน ส่วนเธอ ชีวิตต่อจากนี้ คงเหลือแต่ความโดดเดี่ยวเดียวดาย
เมื่อเห็นว่าลูกๆของเธอไม่ได้มีอาการสั่นแล้ว เธอก็เริ่มวางใจ เพ็ญนีติ์ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นจ้องญาณินท์นิ่ง เธอเงื้อมือขึ้น ฝ่ามือนั้นตบลงบนหน้าของญาณินท์โดยไม่ทันตั้งตัว ในจังหวะที่ญาณินท์ตกตะลึง เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ "นี่ถือเป็นโทษที่เธอทำผิดต่อจำรูญ จำรูญกับฉันเราไม่เคยมีอะไรกัน ถ้าเธอรักเขาจริง ก็ควรจะเชื่อใจเขา ไม่ใช่คอยแต่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ มันสมควรแล้วที่เธอจะสูญเสียเขาไป"
"เพี๊ยะ! และนี่คือโทษที่เธอทำผิดต่อปุริม เขากับเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แต่เธอกลับทำร้ายเขา เพราะฉะนั้นชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันได้รับความรักจากใครจริงๆ และฉันเชื่อ ว่าปุริมเขาจะต้องกลับมา และฉันจะบอกเธอไว้อีกอย่างนะ คนที่ฉันรักมีเพียงปุริมเท่านั้น ในใจของฉันไม่มีแม้เพียงเงาของจำรูญอีกแล้ว" พูดจบเธอก็จูงมือลูกๆของเธอ เพ็ญนีติ์พาเด็กๆเดินออกไปทางประตูใหญ่ ที่แห่งนี้ เธอไม่อยากอยู่อีกแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เพราะที่นี่คือที่ๆฝันร้ายของเธอได้เริ่มขึ้น เมื่อสามปีก่อนหน้านี้ และในวันนี้เธอไม่รู้เลยว่าจะสามารถตื่นจากฝันร้ายนี้ได้หรือเปล่า แต่เธอรู้ว่าฝันร้ายนี้จะคงอยู่กับเธอไปอีกนาน เพราะว่า ปุริมได้จากไปแล้ว
แต่ภายในใจของเธอกลับรู้สึกอบอุ่น เพราะการจากไปของเขาก็เพื่อเธอ และเพื่อลูกๆของเธอกับเขา เพียงเท่านี้ เธอก็รู้สึกเพียงพอแล้ว
รอ เธอจะรอเขากลับมา เธอเชื่อว่าเขาจะต้องกลับมา
ญาณินท์ไม่ได้ตอบโต้ น้ำตาของเธอไหลเอ่อ ร่างทั้งร่างทรุดลงกับพื้น เธอตระหนักได้ว่า แม้เธอจะช่วยให้นาราพาตัวปุริมไปได้ แต่เธอก็ยังคงมีเพียงตัวคนเดียว ภายในใจของเธอรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกเหงาเหลือเกิน
เพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเสียใจอย่างมาก
อาจเป็นเพราะ เธอเคยรับปากกับจำรูญไว้แล้ว ว่าเธอจะปล่อยเพ็ญนีติ์ไป แต่ความเกลียดชังก็ทำให้เธอทำผิดอีกครั้ง
พวกเขาจากไปแล้ว เหลือเพียงเธอไว้คนเดียว
เธอพึ่งจะเข้าใจว่าความเจ็บปวดที่สุดคืออะไร นั่นก็คือการที่ต้องอยู่โดยไม่ได้รับความรัก การให้อภัย และต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดตลอดไป
"แม่คะ คุณพ่อจะกลับมา ใช่ไหมคะ?"
"อื้ม ใช่จ้ะ" ภายในทางที่มืดมน เธอไม่ได้พาลูกๆตามออกไป แต่ใจของเธอจะติดตามเขาไปทุกที่
ไม่ว่าเขาจะไปอยู่ไหน เธอก็จะติดตามไปด้วย
"แม่คะ คุณน้าคนนั้นน่ากลัวจัง น่ากลัวกว่าน้าคนที่พาคุณพ่อไปซะอีก ตัวเขามีแต่เลือด"
พอลูกๆของเธอเอ่ยขึ้น เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าบนตัวของญาณินท์นั้นเต็มไปด้วยเลือด เธอหยิบมือถือขึ้นมา และเพิ่งคิดได้ว่าเบอร์ที่จำรูญเคยเก็บไว้ให้เธอ เธอลบมันทิ้งไปหมดแล้ว เพราะตอนนั้นเธอคิดว่า ชีวิตนี้เธอกับเขาจะไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกันอีก และต่อจากนี้ เขาจะเป็นเพียงคนคนหนึ่งที่เคยเดินผ่านเข้ามาในชีวิตเธอเท่านั้น
คิดๆดูแล้ว เธอก็ได้ตัดสินใจโทรหานรวรเพื่อให้เขาพาญาณินท์ไปทำความสะอาด ไม่ว่าเลือดนั้นจะเป็นของใคร เธอทำได้เพียงเท่านี้แล้วจริงๆ จากนี้ไปไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นหรือตายเธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีกแล้ว
เมื่อก้าวพ้นประตูไป เธอก็เห็นรถคันที่เธอขับมาที่นี่ รถที่เธอพาปุริมมา เธอจูงมือลูกๆไปที่รถและเปิดประตูรถ ลูกๆสูงขึ้นอีกแล้ว ตอนที่ลูกๆจะก้าวขึ้นรถ เธอเพิ่งสังเกตว่าลูกๆจะสูงเท่าคางเธอแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เร็วจนเธอรู้สึกตามไม่ทัน
มีลูกสาวทั้งสองอยู่ด้วยมันดีจริงๆ
"แม่คะ เราจะไปไหนกันคะ?"
"กลับบ้านจ้ะ" เธอพูดเสียงแผ่ว เธอจะกลับบ้าน กลับไปบ้านที่เป็นของพวกเธอ เพื่อที่จะรอเขากลับมา
"บ้านไหนคะ?"
"บ้านที่คุณปู่ของหนูเคยอยู่ ที่นั่นถึงจะเป็นบ้านที่แท้จริงของตระกูลพลสังฆ์” บ้านหลังนั้นเงียบเหงามาเป็นเวลานานแล้ว วันนี้ ถึงเวลาที่เธอควรจะกลับไปเสียที
"แล้วคุณตากับคุณยายล่ะคะ?"
"เราจะไปด้วยกันจ้ะ" เธอยิ้ม ปุริมคะ ฉันตัดสินใจโดยพละการเสียแล้ว ฉันจะพาทุกคนในครอบครัวไปอยู่ที่นั่น เธอต้องการให้บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่อบอุ่น ไม่ใช่บ้านที่ดูว่างเปล่า เพราะตอนนี้ เธอกลัวการที่จะต้องอยู่คนเดียว
ปุริม คุณจะต้องกลับมานะ
已经是最新一章了
加载中
