ตอนที่369งานวิวาห์ของทั้งสอง

ตอนที่369 งานวิวาห์ของทั้งสอง ระหว่างที่ขับรถสายตาเธอจะคอยจ้องมองมือถือที่วางอยู่ตรงพวงมาลัย และทุกครั้งที่มองหัวใจของเธอก็จะเต้นเร็วขึ้น ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เธอสะดุ้งเบาๆ หน้าจอแสดงชื่อคุณณัฎฐพล ในที่สุดเขาก็โทรมา เธอกดรับสายเบาๆ ลำคอแห้งผาก ทันใดนั้นเธอไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร เพราะว่าปลายสายก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ถ้าเขาไล่ตามทัน เขาจะต้องแจ้งผลกับเธอด้วยความดีใจแน่ๆ แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเงียบจนเธอกลัว เธอหัวเราะเบาๆ "คุณณัฎฐพลคะ ฉันขับรถอยู่ ฉันจะพาลูกๆกลับบ้าน ถ้าคุณว่างก็พาญภามาด้วยสิคะ ญภาเป็นผู้หญิงที่ดี อย่ารอให้ถึงวันที่ต้องเสียเขาไป ถ้าถึงตอนนั้นทุกอย่างก็สายไปแล้ว" น้ำเสียงของเธอราบเรียบ จนไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอพูดกับตัวเองหรือพูดถึงเขากับญภา ณัฎฐพลถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดกับเธอว่า "ดูแลเด็กๆให้ดีๆ พวกเขา น่ารักมากจริงๆ" ใช่แล้ว เธอยังมีอ้อยกับส้ม เธอจะต้องเข้มแข็ง ไม่ว่าใครจะล้มลง มีเพียงเธอที่ล้มลงไม่ได้เด็ดขาด แต่ก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ต้องเป็นอย่างนั้น เมื่อรถหยุดลงที่หน้าบ้าน เธอก็เห็นพ่อแม่ของเธอและยังมีแม่ของปุริม คนสูงวัยทั้งสามยืนดูเธอเดินมาอย่างเงียบๆ ใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้มบางๆ แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าทางข้างหน้ามันช่างพร่ามัว แต่ก็ยังโชคดี ที่เธอยังมีลูกสาวที่คอยจับมือเธออยู่ "ปุริมล่ะ?" ในที่สุดเมนิษาก็ถามขึ้น เธอมองแล้วมองอีก ก็ไม่เห็นวี่แววของลูกชายเธอเลย "แม่คะ เขาไปดูงานที่ต่างประเทศค่ะ ครั้งนี้คงต้องไปนานสักหน่อย แต่พอเขากลับมา เขาก็ไม่ต้องไปอีกแล้วนะคะ" เพ็ญนีติ์พูดปลอบเธอเบาๆ แต่ในใจของเธอกลับเจ็บปวดเหมือนโดนมีดกรีด ตอนนี้เธอเป็นเสาหลักของบ้านหลังนี้ เธอต้องดูแลลูกๆของเธอ ต้องดูแลพ่อแม่ทั้งสาม เธอจะร้องไห้ไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้ เธอจะอยากร้องไห้มากก็ตาม ปุริมของเธอ ไม่อยู่แล้ว แม้แต่ณัฎฐพลก็หาเขาไม่เจอ เพ็ญนีติ์ต้องรับช่วงต่อในการบริหารบริษัททัตธนกรุ๊ปจำกัด เธอเริ่มมีงานยุ่งเข้ามา และเธอชอบที่มันเป็นแบบนี้ เธอชอบที่จะจมปรักอยู่กับงานมากมายจนไม่มีเวลาว่างมาคิดถึงเขา เพราะมีเพียงแบบนี้ เธอถึงจะยังคงรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ได้ ฤดูร้อนนั้น เขาจากเธอไป ผ่านฤดูใบไม้ร่วง ผ่านฤดูหนาว ฤดูทั้งสี่ในเมืองดรัลไม่ชัดเจนพอที่จะทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้คือฤดูอะไร เพียงแต่ลูกๆของเธอโตขึ้นอีกปีแล้ว และเลื่อนชั้นขึ้นไปอีกปีแล้ว กี่วันแล้วนะ เธอก็ไม่อาจรู้และไม่กล้าที่จะนับ เธอรู้เพียงว่าในทุกๆวัน เธอยังมีปุริมอยู่ในใจในส่วนที่ลึกที่สุด เธอรักเขามากจริงๆ ดวงตาของเขากลับมามองเห็นได้หรือยังนะ? ถ้าได้แล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ในสายตาของเขาคือใครกัน? เธอไม่คิดว่าจะเป็นนารา เพราะคนๆนั้นเป็นผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก และถ้าเขาไม่รัก เขาจะไม่มีความอ่อนโยนให้เธอแม้แต่เสี้ยวเดียว แต่เขา ก็ไม่กลับมา ทุกครั้งที่ลูกๆเปิดเทอมใหม่ การประชุมผู้ปกครองมักจะมีคุณพ่อและคุณแม่มาด้วยกัน มีเพียงเธอคนเดียวที่มือหนึ่งจูงอ้อยอีกมือหนึ่งจูงส้มไว้ด้วยความอ้างว้าง ได้แต่คิดอยู่ในใจว่าเขายืนอยู่ข้างเธอ ปุริม ฉันคิดถึงคุณ ปุริม ฉันรอคุณอยู่นะ เมื่ออายุเพิ่มขึ้น อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป พออายุเข้าสามสิบ ผิวพรรณเธอคงเหี่ยวย่นเหมือนเต้าหู้ หากเขายังไม่กลับมาเธอคงแก่จนฟันร่วงหมดแน่ๆ ปุริมคะ ฉันคิดถึงคุณมากจริงๆ หากคุณรับรู้ได้ ก็รีบกลับมาเถอะ บ้านหลังนี้ ขาดคุณไม่ได้จริงๆ ปุริมคะ คุณยังติดค้างงานแต่งงานของฉันอยู่ ในปีนั้น ฉันสวมชุดเจ้าสาวสีชมพูยืนอยู่ข้างคุณ เพราะสำหรับคุณแล้วชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์มีเพียงคนที่คุณรักเท่านั้นที่จะใส่มันได้ ฉันรอคุณมอบงานแต่งงานที่แท้จริงของเราสองคนให้ฉัน ถึงตอนนั้น ฉันจะสวมชุดเจ้าสาวสีขาว ยืนอยู่ข้างคุณ มองดูคุณพ่อคุณแม่ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ถึงตอนนั้น พวกเขาคงวางใจ เพราะเวลานั้น ลูกสาวของพวกเขาจะได้พบความสุขที่แท้จริงสักที หน้าร้านชุดแต่งงาน เธอยืนมองชุดแต่งงานสีขาวด้านในเงียบๆ หากถึงวันที่เธอได้สวมใส่มัน แสดงว่าปุริมของเธอกลับมาแล้ว เธอยืนมองอยู่เป็นเวลานาน เหมือนอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง ตัดขาดจากโลกแห่งความเป็นจริง ทันใดนั้น เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้น ดึงสติของเธอกลับมา เธอหยิบมือถือขึ้นช้าๆ ด้วยน้ำตาเอ่อล้น "พี่คะ พี่อยู่ไหน?" ปัณฑาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น "พี่อยู่ข้างนอก" จะพูดให้ถูกคือเธอยืนอยู่หน้าร้านชุดแต่งงานจ้องมองชุดเหล่านั้นผ่านกระจก "พี่คะ ฉันมีของจะให้พี่ แต่ต้องให้กับมือ พี่รีบกลับมานะคะ" น้ำเสียงยังคงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น จนทำให้เพ็ญนีติ์อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ "ของอะไรกัน ต้องให้ด้วยตัวเองเชียว" เธอหลุดหัวเราะเบาๆ พูดถึงปัณฑา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกรักและเอ็นดู น้องสาวคนนี้ดีมากจริงๆ ถึงจะพูดจาโผงผาง แต่ก็น่ารักเหมือนกระต่ายน้อยที่ไม่มีวันโต แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้มีความสุขในทุกๆวัน